Jazzjoker

Ούτε εγώ ακούω/βλέπω λάθος. Ο Gadd κάνει ένα double time στα toms και μπαίνει στο 1 με ταμπούρο, αν άκουσα καλά, αλλά καπάκι το γυρίζει κανονικά. Ρυθμικό παιχνιδάκι. Το κεφάλι το κουνάει ο Έρικ πάνω στο ρυθμό από πόρωση. Το χαμόγελο και το βλέμμα μετά είναι μάλλον "πονηρέ πήγες να με πετάξεις αλλά δε μάσησα".

Αν θες και με ακόμα πιο βρώμικο ήχο, ακούς το παρακάτω: Όλο το κομμάτι είναι παιγμένο με Silver Pickups. Πρώτο solo με Sweeney Todd bridge. Ρυθμικά, slide και δεύτερο solo με Django neck. Υ.Γ. Τα βιντεάκια από το site του Ασημένιου δεν έχουν και πολύ μεγάλη σχέση με τον πραγματικό ήχο των μαγνητών. Εκείνη η ηχογράφηση δεν είχε βγει πολύ καλή. Ο Συγκεκριμένος ενισχυτής πάντως σπέρνει. :)

Αν δεν πας σε κάποια φτηνή λύση: http://www.silverpickups.com/guitar-pickups/telecaster-pickups/sweeney-todd.html Hot αλλά με vintage ηχόχρωμα, φανταστικοί και στα βρώμικα με overdrive, distortion ή fuzz. Και ελληνικοί βεβαίως. Εγώ τους έχω στην τέλε μου και δεν τους αλλάζω με τίποτα.

Πολύ ωραίοι αλλά είναι οι πιο πριμαριστοί από τα 3 σετ που σου παρέθεσα.

Αφού πας για blues ήχο, κατά την άποψή μου, πρέπει να μείνεις μακριά από noiseless και hot μαγνήτες. Προσωπικά θα πήγαινα σε ένα από τα παρακάτω σετ, τα οποία είναι και τα καλύτερα που βγάζει η fender για strat: Custom shop '54 Custom shop 57/62 Custom shop '69 Είναι και τα τρία σετ κλασσικός στρατ ήχος, low output (οι 57/62 είναι μάλλον οι πιο low) και αποδίδουν σούπερ με overdrive/distortion. Οι '54 έχουν λίγο πιο έντονα μπασομεσαία ενώ ο bridge τους είναι αρκετά δυνατός.

Ierissiotis και Γεωδημήτριε, να 'στε καλά.

Χαίρομαι που σου άρεσε Στράτε. Θα δοκιμάσω και κομπρέσορα αν και θα ήθελα να την ακούω τη βρώμα την ώρα που παίζω. Το βασικό πρόβλημα είναι το πολύ εύκολο feedback.

Το όλο πράγμα μου θύμισε 70's fusion-rock κατάσταση. Αρκετά McLaughlin με Mahavishu αλλά και σε σημεία Weather Report και άλλα. Πολύ ωραίο δηλαδή. Αν είχε κι ένα θέμα να επαναλαμβάνεται μια στις τόσες και πακεταριζόταν στο μισό π.χ. χρόνο (αν και δε γίνεται ποτέ κουραστικό), θα μιλούσαμε για ένα ολοκληρωμένο κομμάτι. Ο ήχος της κιθάρας δε μου άρεσε αλλά κρατώ μια επιφύλαξη μήπως τον ήθελες έτσι από άποψη γιατί κολλάει με την όλη "παραξενιά" του θέματος. Μου άρεσε πολύ το ότι παρέμεινες μελωδικός και "εντός" αλλά όχι και "εύκολος". Η υπόλοιπη μπάντα το χειρίζεται πολύ καλά επίσης. Σωστές δυναμικές, ωραίοι ήχοι, στη θέση τους, πάντες ακούγονται να εξυπηρετούν με προσήλωση κάτι μη ιδιοτελές. Μπρίλιαντ.

Ευχαριστώ παίδες για όλα. Είναι μια Guild Gad 25 και ο μαγνήτης ένας L.R. Baggs M1 Εκεί είμαι Ηλία. Τον Campbell όπως σου έχω ξαναπεί τον έχω λιώσει και στα ηλεκτρικά και στα ακουστικά του. Ο ήχος και το ύφος του είναι σημείο αναφοράς για μένα. Το μόνιμο πρόβλημά μου βέβαια σε αυτά τα παιξίματα είναι ότι δεν μπορώ με τίποτα το thumbpick. Το έχω προσπαθήσει πολύ αλλά δε μου κάθεται. Οπότε αναγκαστικά χάνω σε πολλά πεδία. Για τη φωνή που αναφέρει και ο Σάκης, τώρα που το ξανακούω, την έκρυψα και με το αρκετό reverb αλλά και με τη μίξη όπου η κιθάρα είναι μπροστά. Ίσως αν την είχα γράψει ξεχωριστά, θα την πρόσεχα περισσότερο και θα στεκόταν καλύτερα.

Χαίρετε κυρίες και κύριοι και καλό μας καλοκαίρι. Από κάτω θα βρείτε μια διασκευή σε ένα traditional blues που είχα άχτι να το γράψω εδώ και καιρό. Έπαιξα με την ακουστική στον Laney CUB 12R με το gain αρκετά ανεβασμένο προκειμένου να καταφέρω να βγάλω μια κάποια βρώμα αλλά οι μαγνήτες είναι υπερβολικά low output και δεν έσπασαν όπως θα ήθελα. Ένιγιούει, ιδού το τεμάχιον:

Πας να αντικρούσεις τον ανορθολογισμό με λογικά επιχειρήματα.

Κι εγώ αυτής της άποψης είμαι θεωρητικά. Πρακτικά όμως δεν... Δηλαδή πιάνω τον εαυτό μου να αποφεύγει να χρησιμοποιεί την καλή μου στρατ. Η πλάκα στη δική μου περίπτωση είναι ότι το mint condition ουδόλως με ενδιαφέρει. Επίσης το θέμα κλοπής το φοβάμαι το ίδιο για όλες τις κιθάρες. Γιατί την αποφεύγω λοιπόν; Εδώ είναι η μεγάλη ανωμαλία. Αποφεύγω να χρησιμοποιώ γενικότερα τον εξοπλισμό με τον οποίο έχω τον καλύτερο ήχο για δύο διαστημικούς λόγους: 1. Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος εξοπλισμός είναι "τερματισμένος" ηχητικά, δηλαδή δε γίνεται καλύτερος. Οπότε ασχολούμαι κυρίως με τα υπόλοιπα, ατελή κομμάτια και προσπαθώ να βρω τις μαγικές ρυθμίσεις που θα τα "τερματίσουν" κι αυτά. 2. Φοβάμαι ότι αν ακούω συχνά αυτόν τον σπάνια όμορφο ήχο, θα τον συνηθίσω και δε θα μου αρέσει πια. Ορίστε ομολόγησα την αρρώστια μου. ;D

Το κινητό μου eφόρτισα με apple μανιβέλα και τα καλά μου έβαλα το βράδυ σύρε κι έλα. Θα φάμε ψίχουλα κρουτόν ληγμένα φιλετίνια θα πιούμε και ξινό κρασί που αγόρασα στη φτήνια. Θα δούμε τηλεόραση αλλά χωρίς εικόνα απλώς θα την κοιτάζουμε εσύ κι εγώ Παγώνα. Κι όταν θα έρθει η στιγμή να κάνουμε την πράξη θα βάλω προφυλακτικό που δε θα προφυλάξει. Μετά θα πας για τσίσα σου κι εγώ για τσιγαράκι μόνο που μου τελείωσαν μετά το Βαρουφάκη. Κι ύστερα θα πάρουμε ταξί που δε θα 'χει βενζίνη στο πίσω κάθισμα ξανά θα γίνει ό,τι γίνει. Το κάναμε στον καναπέ το κάναμε στον κήπο το κάναμε και στα σκαλιά φτάνει ρε κορίτσι μου δε σε προλαβαίνω.

Κόντρα στην κιθαρολαγνία, την παλαιοροκαρία και τη βιντατζογυναικίλα ;D, σας χαρίζω με απέραντη και ειλικρινέστατη αγάπη: Και συμπληρώνω: Πολλοί θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά αυτό είναι αδύνατον αν δεν ξεκινήσεις από τον εαυτό σου. Και μόνο αυτή η διαδικασία παίρνει μια ζωή, στην καλύτερη. Σας καληνυχτίζω αγωνιστικά, κόντρα στα παντός είδους συνθήματα, τσιτάτα και τις πρετ α πορτέ φιλοσοφίες ζωής που κάνουν το μυαλό μας πουρέ.

Έχεις δίκιο, έχω και το άλμπουμ σε βινύλιο. Για Τέρρυ: https://www.youtube.com/watch?v=zZJto4XgV8s και βάζω κι ένα τελευταίο και φεύγω γιατί το παράκανα. Άκουσα λίγο τον τελευταίο τους δίσκο και μου άρεσε:

Το πρώτο, τελευταίο και μοναδικό μήνυμα θετικής ενέργειας που ανέχομαι. ;D

Γεια σου Salamander. Κατ' αρχήν η σόλο κιθάρα πρέπει να ξαναγραφτεί οπωσδήποτε. Είναι ξεκούρδιστη και πραγματικά χαλάει το σύνολο. Το κομμάτι συνθετικά το βρήκα κι εγώ συμπαθές αλλά δεν ξεχωρίζει σε τίποτα από εκατοντάδες ροκομπαλάντες που έχουμε ακούσει κατά καιρούς από ελληνικές μπάντες. Ενώ υπάρχει προοπτική αρμονικά και ρυθμικά όπως και ωραία ατμόσφαιρα, δεν την εκμεταλλεύεστε. Δηλαδή η μελωδία της φωνής και ο τρόπος που η κοπέλα τραγουδάει, είναι υπερβολικά κοινότοπα και παραπέμπουν έντονα σε αντίστοιχου ύφους ελληνικές ποπ-ροκ μπάντες της δεκαετίας του 90 με τα κλασσικά πεντατονικά γυρίσματα και τη μελωδική γραμμή να μην έχει καμία φαντασία. Επίσης, εγώ στη θέση σας θα απέφευγα τα power chords στο ρεφρέν. Είναι άλλη μια κορεσμένη και πολυπαιγμένη συνταγή. Συμπερασματικά και πάντα σύμφωνα με τη δική μου αισθητική, αν κάτσετε και δουλέψετε τη μελωδία της φωνής με γνώμονα την (σχετική) πρωτοτυπία και αν ξαναγραφεί σωστά η σόλο κιθάρα που αναφέρω παραπάνω, το αποτέλεσμα θα είναι πολλά σκαλιά ανώτερο. Το βίντεο το βρήκα πολύ ωραίο.

Υπέροχο διήγημα. Το γεγονός ότι δεν είναι φανταστικό, το κάνει ακόμη ωραιότερο. Την είχα δει μια και μοναδική φορά ζωντανά στο πάλαι ποτέ blues hall, στην Αρδηττού απέναντι από το κολυμβητήριο, με nick and the backbone αν θυμάμαι καλά. Καλή της ώρα.

Αντί απαντήσεως βάζω το παρακάτω για εσάς που νομίζετε ότι είστε μεταλάδες. ;D https://www.youtube.com/watch?v=kCwXLdPVrhc

Χωρίς πλάκα. Από τα λίγα που ακούω ακόμα.

Ξέχασα να αναφέρω ότι σε αυτή τη μπάντα τα παιξίματα είναι αυστηρώς συμβατικά. Απαγορεύεται το out, απαγορεύονται οι πολύπλοκες εναρμονίσεις, απαγορεύονται τα σόλα με χαρακτήρα, τα πάντα πρέπει να είναι generic. Το μόνο που επιτρέπεται να ξεχωρίζει (αλλά κι αυτό όχι σε επίπεδα πραγματικής πρωτοτυπίας) είναι η φωνή. Οπότε Φούζιε, ξανασκέψου το. ;D Υ.Γ. Εννοείται ότι η μπάντα παίζει μόνο διασκευές ε; Εκτός κι αν ανακαλύψει ο Λάκης το διάδοχο του Cole Porter.

Cocktail band. Γίνεται. Έχω την εντύπωση όμως ότι αν δε βάλεις αρκετά υψηλό κασέ, δε θα πιάσει γιατί το target group σου μάλλον είναι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με κυριολεκτικώς φτηνά πράγματα. Η μπάντα πρέπει να είναι πολύ καλή και ο τραγουδιστής ή η τραγουδίστρια αστέρι (και εμφανισιακά). Θέλει πολύ καλό, ελαφρώς σνομπ και προσεγμένο πρόμο στην αρχή αλλά αν μπεις στο κύκλο, μένεις.

Το άκουσα ευχάριστα δύο φορές. Το κομμάτι κατά τη γνώμη μου είναι μια ωραία ροκ μπαλάντα, που θα μπορούσε να είχε ακουστεί σε αμερικάνικα ραδιόφωνα στα 90's χωρίς όμως να ξεχωρίζει σε κάτι από τα άφθονα κομμάτια αυτού του ύφους, εκείνης της εποχής. Άκουσα ωραία παραγωγή, σωστή φωνή με ορίτζιναλ βραχνάδα (αν και ελαφρώς επιτηδευμένη εκφορά και βιμπράτο), μπάσο-τύμπανα ακριβώς όπως πρέπει για το ύφος ενώ ευχάριστη έκπληξη ήταν η κιθάρα την οποία περίμενα στη γωνία ;D να πάρει shred σόλο του δίλεπτου και αντ' αυτού άκουσα ένα εντελώς μες στο κλίμα, μετρημένο και με ωραίο ήχο παίξιμο. Μοναδική παραφωνία, κατά τη γνώμη μου, είναι ο στίχος can't you hear me squealing (αν δεν είναι έτσι, άκυρο) που παραπέμπει σε κραυγές χοίρων πριν τη σφαγή ή σε ήχο ελαστικών σε απότομο φρενάρισμα, εικόνες που μάλλον δεν έχουν θέση σε ερωτικό τραγούδι.

Υφίστανται και μάλιστα κάποιες είναι εξαιρετικές αφού αποτελούνται από τζαζ ή/και session μουσικούς οι οποίοι βγάζουν ένα εξτραδάκι. Κυρίως βέβαια βρίσκουν την ευκαιρία να παίζουν τη μουσική που γουστάρουν μια και στα σεσιονιλίκια, ως γνωστόν, παίζουν άλλα πράγματα. Πάντως υπάρχουν και οι πρόχειρες/κακές μπάντες που λειτουργούν σε πλαίσια αρπαχτής, προφανώς με την πεποίθηση ότι το κοινό ούτε προσέχει τι παίζουν, ούτε καταλαβαίνει. Προσωπικά έχω βρεθεί σε εκδήλωση που έπαιζε μια τέτοια και ήταν μαρτύριο.