Jazzjoker

Εγώ ευχαριστώ Νίκο που έκατσες κι έκανες τη δουλειά που έκανες. Προσωπικά ντρέπομαι να παρατίθενται (και να συγκρίνονται) οι δύο βερσιόν του κομματιού δίπλα δίπλα διότι η δική μου, από μόνη της, μπορεί να "περνάει" αλλά σε σύγκριση με τη δική σου, φανερώνει τις προφανείς αδυναμίες της. Με λίγα λόγια, αυτό που έκανες εσύ είναι μίξη ενώ αυτό που έκανα εγώ είναι συγκόλληση. Πέραν αυτού και όσον αφορά τα ερωτήματα που προκύπτουν και έθεσες περί εξοπλισμού, πραγματικών δυνατοτήτων και διαφημιζόμενων δυνατοτήτων, η απάντηση για μένα είναι προφανής: Αν ξέρει κάποιος τι κάνει, μπορεί να φτάσει σε θαυμάσια αποτελέσματα με δυο multimedia ηχεία, ένα laptop κι ένα sequencer με τα plugins του. Αν δεν ξέρει τι κάνει, ο εξοπλισμός με τις περγαμηνές και τα soft και hardware που υπόσχονται αυτοματοποιημένα θαύματα, δε θα βοηθήσουν καθόλου. Πάντως μια πολύ ενδιαφέρουσα, κατ' εμέ, προσθήκη στην κουβέντα, θα ήταν μια δεύτερη δική σου παραγωγή στο στούντιο, χρησιμοποιώντας εννοείται τον ανάλογο εξοπλισμό. Εκεί θα είχαμε και την παράμετρο αυτού που "και ξέρει τι κάνει και διαθέτει και τον ενδεδειγμένο εξοπλισμό". Προσωπικά θα ήθελα πολύ να ακούσω και να καταφέρω, αν μπορέσω, να διακρίνω τις ποιοτικές διαφορές μεταξύ των δύο (δικών σου πάντα) παραγωγών και κατόπιν να κουβεντιάσουμε τι και πώς και γιατί. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα έβγαινε και η δική μου συγκόλληση απ' τη μέση και θα συγκρίναμε σοβαρές δουλειές. ;D

Πολύ όμορφο και με εξαίσιο ήχο.

Κακό live είναι πολύ αόριστος όρος γιατί η "ποιότητα" της εμφάνισης εξαρτάται άμεσα από τον παρατηρητή. Παραθέτω μερικές υποπεριπτώσεις "κακού live" που προσωπικά μου έχουν τύχει: - Θεωρείς ότι έπαιξες πολύ καλά αλλά η μπάντα, σαν σύνολο, όχι. - Η μπάντα έπαιξε καλά αλλά εσύ δεν είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου. - Θεωρείς ότι έσκισες αλλά μαζεύεις ελάχιστα ή καθόλου θετικά σχόλια. - Θεωρείς ότι έπαιξες άθλια αλλά τα μέλη της μπάντας και το κοινό σου δίνουν ασταμάτητα συγχαρητήρια. - Κάποιοι σου λένε ότι έσπειρες και κάποιοι άλλοι ότι στο προηγούμενο ήσουν καλύτερος. - Κλπ. κλπ. κλπ. Δεδομένων των παραπάνω, θα πρότεινα να μην ξεκινάμε το αυτομαστίγωμα (το 'χω κάνει πολλάκις και συνεχίζω) αν κάτι δε μας άρεσε γενικά ή δε μείναμε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας. Σαν μουσικοί, έχουμε ο καθένας τα στάνταρντς του και προσπαθούμε να τα πιάσουμε αλλά και να τα διατηρήσουμε. Το τι στάνταρντς θέτει ο καθένας εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, μεταξύ των οποίων είναι ο χαρακτήρας, το μουσικό επίπεδο, η εμπειρία, οι στόχοι κλπ. Αν υπάρχει μια τελική επιδίωξη, είναι να καταφέρουμε να παίζουμε χωρίς να προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον. Προσωπικά θεωρώ ότι όταν, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, μπαίνει η διάθεση/προσπάθεια απόδειξης (κοιτάξτε τι καλός που είμαι), πάει περίπατο η μουσική. Συνεπώς, αυτοκριτική ναι, αυτομαστίγωμα όχι. Αν είσαι μουσικός (είτε ερασιτέχνης είτε επαγγελματίας) και παίζεις ζωντανά, θα έχεις καλές και κακές μέρες. Αυτό είναι δεδομένο και ισχύει για όλους.

Άντε να ρίξω λίγο λαδάκι στη συζήτηση.

Βασίλη ό,τι άκουσα φαίνεται πολλά υποσχόμενο. Αναμένουμε νεότερα. Έχω μια παρατήρηση αν και είμαι σίγουρος ότι το έχετε ήδη σκεφτεί: Προσωπικά, σε τέτοια σχήματα, είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός όσον αφορά την ύπαρξη δύο ηλεκτρικών κιθαριστών. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή ενορχηστρωτικά και απόλυτη συνέπεια ρυθμικά. Το επισημαίνω γιατί, ενώ στο δεύτερο κομμάτι του teaser το έχετε αντιμετωπίσει άψογα, το πρώτο και το τρίτο μου ακούστηκαν λίγο "φορτωμένα" από κιθαριστικής άποψης με αποτέλεσμα να υπερκαλύπτονται κάποια κενά τα οποία, ξέρεις πολύ καλά, ότι στο είδος είναι απαραίτητα. Μπορεί και να είναι θέμα μίξης βέβαια πράγμα που ούτως ή άλλως θα κληθείτε να αντιμετωπίσετε σε λάιβ. Πώς δε θα πατάει συχνοτικά η μία κιθάρα πάνω στην άλλη δηλαδή, πράγμα που σε μια ροκ μπάντα π.χ. μέχρι και ζητούμενο μπορεί να είναι. Προσωπικά αν συμμετείχα σε τέτοιο σχήμα, θα ήθελα νομίζω τον ένα κιθαρίστα με διπλούς ή/και αρκετά modulated ήχο (ή κάτι τέτοιο) ώστε να αφήνει όσο περισσότερο χώρο γίνεται ο ένας στον άλλο. Καλή αρχή!

Δεν καταλάβατε τίποτα γιατί είστε συμβατικοί άνθρωποι. Το άσμα αυτό, όπως και τα περισσότερα του Νίκου, χτυπάει το σύστημα πολλαπλώς: 1. Λέει "μαλακίες", "στ' αρχίδια μας", "χασίσι", "χεσμένοι", "πηδιόντουσαν" και κάποιο παράγωγο του "γαμάω" (δε θυμάμαι ποιο ακριβώς τώρα). Γροθιά στη σύμβαση και το συντηρητισμό. Όλοι κοκκινίσαμε ακούγοντας αυτές τις παλιολέξεις αλλά και ταρακουνηθήκαμε και αφυπνιστήκαμε. Το τελευταίο είναι και ο βασικός σκοπός του καλλιτέχνη. Αφύπνιση. 2. Το θέμα του κομματιού είναι ο εξαποδώ και η σχέση του με τον ελληνικό πολιτισμό. Επιτέλους κάποιος τα λέει έξω απ' τα δόντια στους παπάδες που δεν πληρώνουν φόρους. Μετά την κυκλοφορία αυτού του έπους, η ελληνορθόδοξη εκκλησία θα αλλάξει για πάντα. 3. Δεν έχει σχεδόν πουθενά ομοιοκαταληξία. Κι άλλη γροθιά. Αυτή τη φορά στο καλλιτεχνικό/συνθετικό κατεστημένο που δεν τόλμησε ποτέ να τραγουδήσει πρόζα. 4. Ο καλλιτέχνης υπονοεί ότι ο σατανισμός και η διονυσιακή λατρεία είναι το ένα και το αυτό. Η παράδοση σε έναν ηδονικό τρόπο ζωής έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την προτεσταντική ηθική που κυριαρχεί στο σύγχρονο δυτικό κόσμο και η οποία ηθική είναι υπεύθυνη για τα δεινά του κοσμάκι. Με άλλα λόγια σεξ εντ ντραγκς εντ ροκενρόλ κόντρα στα μνημόνια. 5. Εδώ δε θα αναλύσω, να βρείτε τη σχέση μόνοι σας: Πάνας - Πάνια

Τι θα πει "ενηλικιώθηκε" ρε παίδες; Δηλαδή το μόνο νόημα που μπορώ να δώσω εγώ είναι ότι εφόσον "γεννήθηκε" το 1931 (wikipedia), έγινε 18 το 1949. Τουτέστιν σήμερα είναι 84 ετών και κοντά στο τέλος της. Ξεκινάμε μια κουβέντα με εντελώς αόριστη βάση. Πέραν αυτών και περί του αρχικού ποστ του ΚΛ: Μα σοβαρά τώρα; Ποιοι είναι αυτοί οι άμπαλοι κιθαρίστες των 60s; Όταν θέλουμε να μιλήσουμε για πρωτοπορία στην ηλεκτρική κιθάρα, είναι άτοπο να συγκρίνουμε τον Hendrix με τον Van Halen. Ο πρώτος επανεφήυρε το όργανο συνολικά. Ο άλλος πρόσθεσε κάποιες τεχνικές που αφορούν συγκεκριμένο είδος. Είναι λίγο σα να ρωτάμε "ποιος επηρέασε περισσότερο τη σύγχρονη τέχνη άραγε, ο Πικάσο ή ο Μυταράς;"

Όπως έχω δηλώσει και παλαιότερα, προτιμώ το "κύριε ενωμοτάρχα μου" ;D Περί των άλλων που λες, ειλικρινά χαίρομαι που οι απόψεις μου πιάνουν τόπο.

Το άκουσα με προσοχή και κατάλαβα τα εξής: Είναι δυνητικά ένα πολύ ωραίο κομμάτι. Και λέω δυνητικά γιατί, κατά την άποψή μου, έχεις μια πολύ ενδιαφέρουσα αρμονική βάση την οποία ελάχιστα εκμεταλλεύτηκες μελωδικά. Με άλλα λόγια, εκτός κάποιων σκόρπιων μελωδικών περασμάτων (τα οποία όμως πάλι ακούγονται σα να βγήκαν εκείνη τη στιγμή), ουσιαστικά ακούμε έναν αυτοσχεδιασμό τεσσεράμισι λεπτών, πράγμα το οποίο αφαιρεί από την ταυτότητα της σύνθεσης. Παρόλα αυτά το παίξιμο είναι ωραίο ενώ έχεις διορθώσει τις μεταβάσεις μεταξύ των διαφορετικών θεμάτων με αποτέλεσμα τα transitions να είναι ομαλά και να μη δίνουν πλέον την αίσθηση "κολλάζ" κομματιών. Μπράβο γι' αυτό, δείχνει ότι εξελίσσεσαι συνθετικά. Αν έχω να σου δώσω κάποιες συμβουλές, καθαρά ως ακροατής και φυσικά με βάση το δικό μου γούστο, είναι οι εξής: Αυτό. Έχεις ένα όπλο που σε κάνει να ξεχωρίζεις και το έχεις παραμελήσει. Καταλαβαίνω, ως πάσχων, ότι μια απαίδευτη φωνή μπορεί να αποτελεί εμπόδιο, αλλά πολύ συχνά η χροιά υπερτερεί της τεχνικής ορθότητας. Και εσύ έχεις χροιά να φαν κι οι κότες. Αν παρόλα αυτά, θέλεις να συνεχίσεις στον instrumental δρόμο, θα πρότεινα μικρότερες διάρκειες κομματιών και σαφή επαναλαμβανόμενη μελωδία (ή μελωδίες) που δεν αφήνει περιθώριο στον ακροατή να σκέφτεται "τώρα αυτό είναι το θέμα ή έτσι του βγήκε πάνω στο τζαμ;". Θέλουμε δηλαδή να τελειώνει το κομμάτι και να έχουμε βάλει σφραγίδα στα αυτιά του άλλου. Στο θέμα του αυτοσχεδιασμού τώρα, μια και θεωρώ ότι το 'χεις οπότε και μπορείς να το πας ένα βήμα παραπέρα, θα πρότεινα να αρχίσεις να αντιμετωπίζεις την αρμονία ως "κομμάτια" και όχι ως ένα συνεχές περιβάλλον στο οποίο κολλάει η τάδε πεντατονική π.χ. Με άλλα λόγια, κάθε συγχορδία αποτελεί από μόνη της ένα μοναδικό αρμονικό κεφάλαιο προς "εκμετάλλευση" ανεξαρτήτως του αν θεωρητικά ανήκει σε μια ευρύτερη ακολουθία. Προσπάθησε να ξεχάσεις την οριζόντια αντιμετώπιση δηλαδή και δες το κάθετα το θέμα. ;D Αυτά.

Πολύ χαίρομαι που σας άρεσε και σας ευχαριστώ Δημήτρη, Κώστα και Γιώργη. Το κομμάτι πάει στούντιο όπου να 'ναι.

Σας ευχαριστώ παίδες. Λάκη, τώρα το άκουσα αυτό που ανέβασες και μου άρεσε. Το όλο μοντερνοcountry ύφος δε, το πάω πολύ. Δεν κατάφερα να βρω τι μου θυμίζει το κομμάτι μου αλλά θυμήθηκα ότι θα ήθελα να θυμίζει λίγο soundgarden. ;D

Χαίρετε και πάλι κύριοι. Από κάτω θα βρείτε ένα καινούριο κομμάτι το οποίο κλασσικά ετριγύριζε στο μυαλό μου μες στο θέρος και μόλις γύρισα Αθήνα είπα να το βάλω κάτω και να το γράψω. Κάτι μου θυμίζει το ύφος αλλά δεν το βρίσκω.

Μια φορά το εξάμηνο εμφανίζεται και ένα ενδιαφέρον βίντεο στο fb.

Έτσι είναι. Η θεωρία μου είναι ότι, μεγαλώνοντας, οι τρίχες φεύγουν απ' τη σκέψη και την έκφραση και μεταφέρονται σε μύτη, αυτιά, πλάτη (κυρίως). Συνεπώς, γίνομαι σοφότερος κάθε μέρα μεν, πιο κοντά στον πίθηκα δε. Το διήγημα είναι υπέροχο. Κάτσι, χωρίς να γίνεται πολύ εμπορικό.

Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά κύριοι Χάρη, Κώστα, Νέστορα και Δημήτρη. Δεν είναι κάποια συγκεκριμένη αλλά αν επιμένεις, ήμουν ερωτευμένος με μια Βίβιαν όταν πήγαινα δευτέρα γυμνασίου. Μετά από καιρό έμαθα ότι κι εκείνη με ήθελε. Πάνω από 25 χρόνια μετά, δεν έχω σταματήσει να μετανιώνω που δεν τόλμησα. Van Morisson, ναι;

Ray και Terry σας ευχαριστώ και χαίρομαι που το βρήκατε του γούστου σας.

Ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση. Χαίρομαι που σας άρεσε παίδες κι ευχαριστώ πολύ για τον σχολιασμό. Στα επί μέρους: Χαίρομαι που τα βρήκες πιο soft απ' το σύνηθες Γιώργο. Κι εγώ κάτι τέτοιο έψαχνα και νομίζω ότι το καινούριο ezd παίζει ωραία σ' αυτόν τον τομέα. Ακούτε τύμπανα, μπάσο, πλήκτρα και μία κιθάρα. Εγώ έχω παίξει μπάσο και κιθάρα και έχω γράψει τα voicings των πλήκτρων (τα οποία voicings τώρα που το ξανακούω δε μου πολυαρέσουν, θα τα άλλαζα) και έχω κάνει μοντάζ στις λούπες των τυμπάνων. Κανάλια, αν θυμάμαι καλά μια και δεν είμαι στο PC του σπιτιού, είναι ένα για κάθε όργανο πλην της κιθάρας που καταλαμβάνει δύο, καθώς γράφτηκε με δύο μικρόφωνα. Σύνολο πέντε κανάλια δηλαδή. Έχεις δίκιο φυσικά αλλά μέχρι εκεί περίπου φτάνουν οι εξαιρετικά περιορισμένες γνώσεις μου στην παραγωγή. Πάντως, αν δε σου κάνει κόπο, πες τι θα έκανες για να βελτιωθεί. Έτσι όπως το ακούς δηλαδή καθαρά, πού υστερεί και τι μπορεί να προστεθεί - αλλάξει; Στράτο, Νάσο χαίρομαι που σας άρεσε η αρμονική αλλαγή αλλά προσωπικά τη θεωρώ λίγο ετοιματζίδικη ;D. Ένα V του V είναι που οδηγεί σε ένα II-V-I μια μεγάλη τρίτη κάτω και καταλήγει χρωματικά στο V της αρχικής τονικότητας. Πολύ πέντε με άλλα λόγια. ;D

Χαίρετε κύριοι συνάδελφοι και καλό καλοκαίρι (αφού ακόμα καλοκαίρι είναι). Εβρισκόμενος σε καλοκαιρινή ραστώνη και ενώ έχω να πιάσω κιθάρα πάνω από μήνα, θυμήθηκα το παρακάτω τεμάχιον το οποίο ηχογράφησα τέλη Ιουνίου. Είναι λίγο άτσαλο από παιχτικής απόψεως αλλά το έγραψα τότε αρκετά πρόχειρα για να τεστάρω το ezdrummer 2 που πρόλαβα και αγόρασα εκείνη την εποχή που μπορούσαμε ακόμα να αγοράζουμε πράματα online ;D. Σας το παραθέτω και πάω για μπάνιο

Να' σαι καλά Κώστα μου. Και στο κομμάτι έπεσες ακριβώς μέσα. Στην ηλικία με μεγάλωσες λίγο αλλά η αλήθεια είναι ότι μεγαλοδείχνω λόγω εσωτερικής πειθαρχίας, απομεινάρι της νίντζα εκπαίδευσής μου.

Τι λες τώρα; Έκατσες και έγραψες όλη την ενορχήστρωση απ' το μηδέν; Αξιοθαύμαστο. Και τα τύμπανα εξαιρετικά και τα πνευστά και οι κιθάρες σούπερ. Ειδικά αυτό το programming στα τύμπανα δεν μπορώ να το κάνω ούτε στα όνειρά μου.

Το συμπέρασμά μου δεν είναι να παραμείνουμε απραγείς. Είναι να κόψουμε την πάρλα, να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να δουλέψουμε μέχρι να βγούμε από την τρύπα γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν θα είναι ευχάριστο, δεν θα είναι δίκαιο, δεν θα ανθρωπιστικό και δεν θα αρέσει σε κανέναν μας (ούτε στους πατριώτες, ούτε στους προδότες) αλλά έχει ένα καλό: Όταν βγούμε απ' την τρύπα, μπορούμε να ξαναπιάσουμε, σε ρεαλιστική βάση πια, την κουβέντα για το πώς θέλουμε να είμαστε. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι, κατά καιρούς, όλες οι "παρατάξεις" με έχουν τοποθετήσει με τους άλλους.

Αποποιούμαι μετά πάθους οποιαδήποτε ιδεολογία πολιτική, φιλοσοφική, ταντρική, εθνική, κοινωνική, γαστριμαργική, σεξουαλική, μουσικολογική, ποδοσφαιρική, τεχνολογική, κοινωνική, οικονομική ή ορμονική. Μου περιορίζουν τη σκέψη και ειδικότερα την ικανότητα να αναγνωρίζω τα λάθη μου.

Η αντιπαράθεση είναι πλασματική. Τσακωνόμαστε για το τι είναι το σωστό για τη χώρα, τι είναι ηθικό, τι είναι νεοφιλελεύθερο, τι είναι ανθρωπιστικό, ποιος είναι προδότης και ποιος πατριώτης κλπ κλπ κλπ. Λες και εμείς αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Προκειμένου να αποφασίζεις για το μέλλον σου, πρέπει να έχεις μια στοιχειώδη οικονομική, πρωταρχικά, ανεξαρτησία. Εμείς φροντίσαμε αυτή, την πιο βασική ελευθερία, να την παραδώσουμε από πολύ νωρίς. Αποφασίζουν λοιπόν αυτοί που μας πληρώνουν. Το τι θα θέλαμε να κάνουμε και πώς θα έπρεπε να είμαστε είναι κουβέντα για να περνάει η ώρα.

Φίλος αυτό που έβαλες είναι 40 χρόνια μετά. Τον άλλαξε γιατί τον βαρέθηκε. ;D

Ε πώς. Απλά κλείνει τα μάτια και γέρνει λίγο το κεφάλι προς τα πίσω. Πάντως υπάρχουν και πολύ χειρότεροι. Ο Buchanan π.χ. που το μόνο που έκανε ήταν να πηγαινοφέρνει την κάτω μασέλα. ;D Όσο για τα υπόλοιπα που λες, συνεχίζω να θεωρώ ότι δεν τίθεται θέμα λάθος σημείου. Απλά ίσως πήρε ο Gadd μια πρωτοβουλία που δεν είχε συμφωνηθεί και ο Κλάπτον δεν ξετρελάθηκε απ' τη χαρά του.