Jazzjoker

Ε ναι αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλάμε για απλή αναγνωρισιμότητα ή 15 minutes of fame αλλά για πάνω από 30 χρόνια συγκέντρωσης θαυμασμού και σεβασμού ενός πολύ μεγάλου κομματιού της παγκόσμιας μουσικής κοινότητας. Όταν παίζουν τέτοια μεγέθη, ποσοτικά και χρονικά, είναι νομίζω δεδομένο ότι ο άνθρωπος δεν είναι ούτε φελός ούτε μια μόδα που πέρασε και ξεχάστηκε.

Το 'χω δει όπως και σχεδόν τα άπαντα του Γούντι Άλλεν. Η σκηνή με το ντους στη Σκάλα δε, είναι νομίζω από τις ευφυέστερες της φιλμογραφίας του. Ο άνθρωπος είναι θεός γενικώς. Μπορεί με μία σεκάνς να πει αυτό που συζητάμε επί χρόνια και να το παρουσιάσει έτσι ώστε να είναι μαζί τρομερά αστείο και βαθιά φιλοσοφημένο.

Πάντως σας έχω καλύτερο ορισμό του σελέμπριτι: Κάποιος που είναι διάσημος λόγω διασημότητας. Είναι φαύλος κύκλος το πράγμα. ;D

Μπα, απλώς η μουσική που αγαπάς και σου αρέσει να ακούς και να παίζεις είναι κατά κύριο λόγο guitar based οπότε με το που έπιασες την κιθάρα, έγραψες αυτά που σκεφτόσουν γιατί με το πιάνο δεν υπήρχε τρόπος. Όσο για τον Springsteen, όπως θα έλεγες κι εσύ, είναι τεράστιος οπότε του επιτρέπεται να λέει και καμιά βλακεία πού και πού. ;D

Είσαι σίγουρος; Εγώ είμαι σίγουρος για το αντίθετο. Θεωρώ ότι ειδικά σε μουσικά είδη όπου η βιρτουοζιτέ δεν είναι ζητούμενο, θα βρεις πάρα πολύ κόσμο που υποβιβάζει καλλιτεχνικά οποιονδήποτε "παίχτη".

Δεν αμφιβάλω καθόλου. Απλά υποθέτω ότι, πέραν των natural ταλέντων που έχουν ούτως ή άλλως όλη τη μουσική έτοιμη μες στο κεφάλι τους, οι κοινοί θνητοί συνθέτες ας πούμε, ωφελούνται από τη γνώση. Και λέγοντας "γνώση", δεν εννοώ απαραιτήτως τη θεωρητική κατάρτιση αλλά την αναγκαία εκείνη τριβή και επαφή με τη μουσική, που σε κάνει να αποκτάς εκφραστικές δυνατότητες όπως κάνει ένας συγγραφέας με τη γλώσσα π.χ. Και μια που ανέφερα το παράδειγμα του συγγραφέα, να πω και αυτό: Είναι κοινώς αποδεκτό στην γλωσσολογική επιστήμη ότι όσο καλύτερη η γνώση της γλώσσας, τόσο ευρύτερη η δυνατότητα της πρωτότυπης σκέψης. Κάνω λοιπόν τον εύλογο παραλληλισμό μια και απ' ό,τι φαίνεται, ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί εν γένει κατ' αυτόν τον τρόπο. Καλύτερη γνώση του εκφραστικού μέσου δηλαδή σημαίνει και μεγαλύτερες δημιουργικές δυνατότητες. Απ' την άλλη βέβαια μπορεί και να είναι αυθαίρετο το συμπέρασμά μου. Σίγουρα δεν είμαι ειδικός.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Ειδικά στον κόσμο των μουσικών αυτή είναι μια πολύ συχνή παρεξήγηση. Όμως εξίσου συχνό είναι το άλλο άκρο. Δηλαδή ο βιρτουόζος αποκλείεται να είναι και αξιόλογος καλλιτέχνης. Προσωπική μου άποψη είναι ότι όσο καλύτερη η γνώση και τεχνική κατάρτιση πάνω στο όργανο, τόσο ευκολότερη η καλλιτεχνική δημιουργία. Με άλλα λόγια όσο καλύτερα γνωρίζω το όργανό μου, τόσο ευκολότερα, γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα, θα μπορέσω να "μεταφράσω" αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη σκέψη είναι και το ότι, η πολύ καλή τεχνική κατάρτιση ωφελεί ΚΑΙ πρωτογενώς. Τη σύλληψη της σύνθεσης δηλαδή.

Σε απόλυτη συνάφεια και μάλλον σε λογική συνέχεια του θέματος περί mainstrem pop, παραθέτω το παρακάτω πολύ ενδιαφέρον άρθρο, το οποίο αναλύει το θέμα της στιχουργικής στην εμπορική μουσική βιομηχανία. Το άρθρο αναφέρεται στις ΗΠΑ βέβαια αλλά αν το διαβάσετε, θα καταλάβετε ότι οι ομοιότητες με το τι συμβαίνει και στην Ελλάδα, είναι πολλές. Τα θέματα που ανοίγει είναι μεγάλα και πρόσφορα για συζήτηση. http://www.whydontyoutrythis.com/2015/12/this-is-how-popular-music-lyrics-dumb-down-our-society.html Παραθέτω και ολόκληρο το κείμενο γιατί τα links συχνά λήγουν μετά από κάποιο καιρό: A recent study served to confirm the patently obvious: song lyrics for the most popular genres of music are ridiculously obtuse — and getting worse over time. Though this might not be a revelation, the figures are distressing indicators of both an intellectually vapid societal and cultural future as well as its apparent inevitability. If you've already moved away from Billboard music, congratulations, you refuse to be insulted. But if you haven't, or if you're concerned about pop culture trends acting as portents of systemic dysfunction, you should probably pay attention. Andrew Powell-Morse of SeatSmart studied the “Lyric Intelligence” of 225 Billboard songs in the Pop, Country, Hip-hop, and Rock genres that spent three or more weeks parked at the top of the charts to analyze any changes over the course of ten years. And change there was. Ten years ago, the most popular songs read between a third and fourth grade level, but the inanity only increased with time, and after a five-year downward tumble ending in 2014 (the last year of the study), chart-topping hits had a reading level equivalent to second or third grade. Broken into genres, the levels measured just 2.6 for Hip-hop/R&B, a tie of 2.9 for Rock and Pop, and faring best was Country at 3.3 — though declaring a winner in this insipid race to the bottom seems somewhat defeatist. Even further to that point, the most intellectually stimulating song, Blake Shelton's Country hit “All About Tonight”, measured just 5.8, while wading deeply into the ludicrous was Three Days Grace's “The Good Life”, at a level equivalent to 0.8 — begging the question, did they have to try to craft lyrics a kindergartner could easily read? So how did this happen and why is it getting even worse? For the sake of brevity, this is a systemic issue being reinforced across the board by pandemic anti-intellectualism. Some have argued there is no harm in a bit of mindless distraction, but this is incontrovertibly false. When just six corporations control 90% of the media, and 80% of radio stations have identical playlists, mindless content isn't a choice — it's a virtual mandate. In this self-propelled cycle of banality, the conglomerates dictate content to be promoted by radio, which in turn pushes it endlessly, creating a false perception that what is being played is due to listener demand. But this insidious marketing ploy is more akin to kidnapping and is every bit as dangerous. There is a dearth in music options over the airwaves, so when vacuous lyrics are foisted on listeners, they become captives under duress. It is scientifically proven that flexing the intellect can slow cognitive decline, but there has been a cultural shift away from stimulating thought in favor of homogenization and living for the moment, and empty radio content is both symptom and reinforcement of that trend. Society is focused on entertainment, materialism, and self-promotion, and when coupled with a need for instant gratification, it's really no wonder we're in such a sorry state. Occasional forays into mindless distraction would be understandable and harmless if they were just forays, but the foundation is faulty due to a sharp decline in quality education at every level. Education has become the highest form of indoctrination with teachers forced into regurgitating information so their students can pass tests rather than become innovators and original thinkers. And who could blame them? Currently, they're held to the ridiculous system where their performance is ranked, and salary determined by how those students perform on standardized tests that are, themselves, flawed. As Randi Weingarten, the president of the American Federation of Teachers, put it, “This country has spent billions on accountability, not on the improvement of teaching and learning at the classroom level.” An education system based almost solely on taking tests is not only intellectually dimming, it's stressful — instructors doling out the tests are given a set of instructions for what to do when students vomit on their test booklets. All of this is designed to send students to college where the situation is perpetuated. According to Catherine Liu, a film and media studies professor at the University of California, “We don't educate people anymore. We train them to get jobs.” From a political standpoint, all this ‘dumbing down’ makes sense: indoctrination creates obedience. If music and culture focus on mindless diversion, and education lacks, well, education, then people lack the acuity necessary to question the absurdity of the system. Those who manage to liberate themselves from this mold and have the gumption to question official authority will find a cozy spot on the government's watch list. So while we bemoan our country's lack of intellectual prowess, it isn't by a failure of design. The author of aptly titled Idiot America, journalist Charles Pierce, thoroughly summed up the issue this way: “The rise of idiot America today represents–for profit mainly, but also and more cynically, for political advantage in the pursuit of power–the breakdown of a consensus that the pursuit of knowledge is a good.” Unfortunately, if the lyrics study is a prognostic omen, the epidemic of idiocy will only get worse.

Παίδες, αν και ο Malmsteen σίγουρα δεν είναι το θέμα εδώ, ο Sami έχει δίκιο. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, έναν καλλιτέχνη τον κρίνει η ιστορία. Τον Malmsteen τον έχει κρίνει και του έχει δώσει τη θέση του. Εγώ δε θέλω ούτε να τον βλέπω, ούτε να τον ακούω. Θεωρώ ότι είναι η επιτομή της κιτς φιγούρας (φιγούρα και με τις δύο έννοιες) αλλά εγώ είμαι ένας μουσικός που ζήτημα είναι αν με ξέρει η μάνα μου και τον Malmsteen τον ξέρει όλος σχεδόν ο κόσμος εδώ και τρεις δεκαετίες. Ε, μάλλον κάτι θα πρέπει να μου λέει αυτό.

Επαυξάνω. Μου έχει τύχη πολλές φορές να πασπατεύω μια μουσική ιδέα η οποία να ολοκληρώνεται και να γίνεται κομμάτι και λίγο πριν κάτσω να την αποτυπώσω να ανακαλύπτω ότι δεν είναι δική μου. Ευτυχώς δε μου έχει τύχει ακόμα να μην το πάρω χαμπάρι εγκαίρως και πριν δημοσιοποιήσω το πόνημα ως δικό μου. Πάντως η απογοήτευση όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι μεγάλη.

Κανένας διάσημος καλλιτέχνης δεν είναι τυχαίος, αν η διασημότητα έχει διάρκεια. Μπορεί να μην είναι ταλαντούχος στο αντικείμενό του αλλά σίγουρα έχει άλλα χαρίσματα που του επιτρέπουν να συντηρεί το μύθο του. Π.χ. μια χαρισματική προσωπικότητα, ένας εξαιρετικός μάνατζερ του εαυτού του ή κάποιος που έχει φυσικό ταλέντο στο να ξέρει πώς λειτουργεί και να μπορεί να χειριστεί προς όφελός του, τον κόσμο των γνωριμιών. Και διάφοροι συνδυασμοί φυσικά. Κατά τ' άλλα, ας κρατάμε τα αυτιά μας ανοιχτά στα πάντα και ας προσπαθούμε, όσο γίνεται, να κρίνουμε την ουσία και όχι το περιτύλιγμα. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι αυτό καμιά φορά μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά σε περιπτώσεις τύπου φόρεμα με μπριζόλες. Αλλά η Γκάγκα σίγουρα δεν είναι η μόνη. Ο Όζι δεν αποκεφάλιζε νυχτερίδες ή περιστέρια ή ό,τι άλλο ξέρω γω; Κι ένα σωρό άλλοι, από διαφορετικά είδη που ξεπερνούσαν τα όρια της όποιας αισθητικής για να προκαλέσουν. Τι να κάνουμε; Η show biz έχει ανάγκη το περιτύλιγμα. Εμείς, αν θέλουμε να θεωρούμαστε συνειδητοποιημένοι ακροατές, οφείλουμε να ακούμε από κάτω.

Κι οι Σκωτσέζοι Βρετανοί είναι. Αν τους αποκαλέσεις "Άγγλους" είναι που μπορεί να τις φας. ;D

Grey, μου φαίνεται ότι μαζί με την ερώτηση, καταθέτεις και άποψη. Με λίγα λόγια θέτεις παραδείγματα προς σύγκριση για τα οποία εσύ έχεις ήδη αποφασίσει. Προσωπικά θεωρώ ότι ο όρος "μουσικός" είναι πολύ αόριστος και δε χρήζει κάποιου ειδικού σεβασμού ή μεταχείρισης. Συνεπώς ο Hammett είναι ακριβώς το ίδιο μουσικός με τον Govan. Αλλιώς καταφεύγουμε σε υποκειμενικά κριτήρια αξιολόγησης της αξίας και όλοι ξέρουμε πού οδηγούν αυτές οι κουβέντες. Εδιτ 15:47: Μόλις είδα ότι προστέθηκαν και likes/συμφωνώ/διαφωνώ κλπ. για τις αναρτήσεις και μάλιστα επωνύμως. 1. Έχουμε να γελάσουμε πολύ. 2. Ψάχνω να πατήσω στον εαυτό μου "είσαι θεός αγόρι μου" αλλά δεν το βρίσκω. ;D

Πολύ πολύ ωραίο και θα ήταν ακόμη καλύτερο αν Αλλά κι έτσι όπως είναι.

Κακώς γιατί το σύστημα εκεί λειτουργεί πολύ καλά και διαγνωστικά και αποτρεπτικά. Θα έπρεπε να ξέρεις λοιπόν ότι ο έλεγχος που κάνουν οι τροχαίοι στις ΗΠΑ βασίζεται εν μέρει σε hands on εξέταση που θα έκανε ένας οποιοσδήποτε νευρολόγος για να ελέγξει τη βασική λειτουργία του νευρικού συστήματος ενός ασθενή. Δε σε καταλαβαίνω. Επικαλείσαι την ιατρική σου ιδιότητα (και όχι τη νομική, αυτό δεν κατάλαβα τι σχέση έχει) για να πεις ότι αυτά που λες βασίζονται σε επιστημονικές μελέτες ενώ; Το σύστημα που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ των 320 εκ. δε βασίζεται σε επιστημονικές μελέτες δηλαδή; Λες να το αποφάσισαν και να το επέβαλαν τα συνδικάτα των λιμενεργατών;

Βρε συ gkourelis, εγώ να συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά εδώ απορρίπτεις αυτοβούλως και συλλήβδην τις πρακτικές του ίσως πιο αυστηρού κράτους στον κόσμο όσον αφορά τον έλεγχο οδήγησης υπό επήρεια. Προφανώς σε αυτό αναφέρομαι.

Θα συμφωνήσω με τον Waterfall όσον αφορά το ότι η ένδειξη του αλκοτέστ δεν είναι απόλυτα αντικειμενικό κριτήριο. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ κάνουν πλήρη έλεγχο ευστάθειας, ισορροπίας κλπ. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι το αλκοτέστ πιάνει μόνο αλκοόλ στο αίμα. Αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα, μπορείς να καπνίσεις μια χασισοφυτεία και μετά να βγεις να οδηγήσεις κανονικότατα χωρίς να κινδυνεύεις να σε πιάσει κανείς.

Παίδες όσο και να λέμε τα κακά και τα στραβά, όσο και να κατακρίνουμε, αν μπορεί να υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας, αυτή θα ξεκινήσει μόνο από εμάς. Οπότε όσοι ενδιαφέρονται για το θέμα και έχουν γράψει εδώ ας ξεκινήσουν με τα εξής. - Μηχανόβιοι: Ποτέ ξανά με κόκκινο. Ανεξαρτήτως ώρας, κίνησης δρόμου, διάρκειας φαναριού, οδηγικής εμπειρίας, "πάντα προσέχω να μην έρχεται κανένας" κλπ. - Αυτοκινητιστές: Ποτέ ξανά ενασχόληση με το κινητό (ομιλία, sms ή ό,τι άλλο) κατά τη διάρκεια της οδήγησης, ανεξαρτήτως του ποιος τηλεφωνεί και γιατί. Αν είναι απαραίτητο, σταμάτημα με αλάρμ σε άκρη του δρόμου. Ας ξεκινήσουμε με αυτά και ας ξαναγράψουμε (ειλικρινά) σε δυο μήνες τα αποτελέσματά μας. ;D Το τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι είναι εύκολο. Το να το εφαρμόσω εγώ είναι ο μπελάς.

+ Όταν ξεφεύγεις από την πεπατημένη, γράφεις πολύ ωραία πράγματα.

Σας είχα ακούσει και λίγο καιρό πριν από το Soundcloud. Το ύφος σας είναι πολύ του γούστου μου. Διακρίνω διάφορες ωραίες επιρροές αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση (δεν ξέρω αν έχω δίκιο) είναι ότι άκουσα Doors στο πιο σκοτεινό και (καλώς εννοούμενα) παρακμιακό. Γενικώς πολύ δυνατή δουλειά, μπράβο.

Σιγά τις κακίες μωρέ, απλά είσαι μονίμως γκρινιάρης. Ο μπουθαρίστας δεν τραβάει μικρόφωνα για να κάνει μόστρα αλλά για να πλησιάσει τον άλλο μπουθαρίστα, να κάνουν λίγο show σε μια σκηνή που το μέγεθός της δεν επιτρέπει το παραμικρό κούνημα και ο κόσμος έχει βαρεθεί να τους βλέπει στήλες άλατος (που αν δεν κουνιόμουνα καθόλου θα μου την έλεγες για αυτό btw, είμαι σίγουρος ;D). Επίσης ο τραγουδιάρης δεν αφήνει τη σκηνή για να πάει να πιει και να κουτσομπολέψει αλλά για να αφήσει το πρώτο πλάνο στους μπουθαρίστες για το παραπάνω show. Για το ντύσιμο όμως έχεις δίκιο, είναι υπό διαβούλευση το θέμα ήδη εδώ και καιρό. Μπλουζορόκ ταβερνείο εγώ γουστάρω πάντως. ;D

Όπως οι Rolling Stones π.χ.; ;D

Για όσους αναρωτιούνται γιατί οι AC/DC απλά δεν το λήγουν: Δεν είναι καλλιτεχνικό το θέμα αλλά οικονομικό. Με άλλα λόγια, όσο υπάρχει ζήτηση, θα υπάρχει και προσφορά. Και όταν είσαι μπάντα αυτού του βεληνεκούς, δεν αφορά μόνο τις δικές σου τσέπες η δραστηριότητα. Υπάρχουν από πίσω ένα σωρό άνθρωποι, από roadies και ατζέντηδες μέχρι εταιρίες παραγωγής και ηχολήπτες. Εδώ οι scorpions προσπαθούν να διαλυθούν τα τελευταία 15 χρόνια και δεν τα καταφέρνουν. ;D Πέρα από την πλάκα πάντως, το σωστό καθαρά καλλιτεχνικά, θα ήταν να βαρέσουν κανόνι πριν αρχίσει η παρακμή και να μείνουν στην ιστορία ως μια από τις μεγαλύτερες rock μπάντες όλων των εποχών.

Άρα ο ASIO driver σου δε δουλεύει καθόλου, ανεξαρτήτως ταυτόχρονης χρήσης, σωστά; Btw μόλις παρατήρησα στη φωτογραφία που ανέβασες πιο πάνω ότι έχεις υπερβολικά χαμηλό latency. Ξέρεις να το ανεβάσεις λιγάκι να μας πεις μήπως δουλέψει έτσι ο driver;

Για να καταλάβω, το stopped στο βγάζει τη στιγμή που πατάς το play στο youtube π.χ.;