Jazzjoker

Πολύ όμορφο κομμάτι το πρωτότυπο, πολύ ωραία και η διασκευή σου. Εύγε.

Επαναφέρω καθώς υπήρξε μια εξέλιξη η οποία πιθανότατα θα ενδιαφέρει κατόχους η μέλλοντες αγοραστές crybaby. Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Παρόλο που η dunlop στο "επίσημο" αρχείο της αναφέρει το GC95F ως true bypass, αυτό δεν είναι. Τη λίστα με τα πετάλια θα τη βρείτε στο κάτω μέρος της σελίδας αλλά δεδομένου ότι στο συγκεκριμένο πετάλι έχουν κάνει λάθος, δε θα τη χρησιμοποιούσα ως σοβαρό reference. http://www.jimdunlop.com/blog/what-you-need-to-know-about-true-bypassing/ Τις προηγούμενες ημέρες, επικοινώνησα με τεχνικό που μου είπε ότι το mod είναι εφικτό αλλά με downside ότι αλλάζει ο ήχος και γίνεται αρκετά πιο πρίμος. Τις επόμενες ημέρες θα ακούσω ένα μονταρισμένο cry baby classic και θα αποφασίσω εάν θα προχωρήσω στο mod ή θα πάω σε κάποιο άλλο μοντέλο, επιβεβαιωμένα tb, πιθανότατα σε αυτό δηλαδή: http://www.jimdunlop.com/product/535q-cry-baby-multi-wah Ελπίζω, τα παραπάνω να ξεμπερδεύουν κάπως το θέμα όσων έχουν το συγκεκριμένο crybaby και αναρωτιούνται αν είναι tb ή όχι, αν μοντάρεται και με τι ηχητικό κόστος. Αυτά.

Άμα το έχει ο Νάκας το mini θα πάω να το ακούσω αλλά με 46 νούμερο παπούτσι μάλλον αποκλείονται τα μίνι γενικώς. ;D Ευχαριστώ για την πρόταση πάντως Mistral.

Έτσι είναι αλλά τον DR δεν τον βγάζω πια σχεδόν ποτέ. Δε μου κάνει για λάιβ γενικώς. Τον χρησιμοποιώ για ηχογραφήσεις μόνο αλλά εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα.

Δεν ξέρω αν είναι αυτή η ειδοποιός διαφορά αλλά αυτός έχει το GCB-95 που είναι το πιο basic crybaby ενώ εγώ το GCB-95F

Μια χαρά έγκυρη είναι. Κι εμένα αυτός ο ήχος μου αρέσει. Το μοντέλο είναι αυτό: http://www.jimdunlop.com/product/gcb95f-cry-baby-classic Πήγε σε τεχνικό ο οποίος απεφάνθη ότι δεν μοντάρεται γιατί "μέσα είναι όλο πλακέτες με κυκλώματα και όχι καλώδια"

Αποτελέσματα: Όλοι είπατε ότι ακούτε διαφορά και μάλιστα μεγάλη. Είναι προφανές λοιπόν ότι η διαφορά στον ήχο γίνεται έντονα αντιληπτή ακόμα και από τον ακροατή της ηχογράφησης. Όπως οι περισσότεροι από εσάς κατάλαβαν, το πρώτο κλιπ ήταν το "καρφί" και το δεύτερο ήταν με την πεταλιέρα. Το ενδιαφέρον είναι όμως ότι η πλειοψηφία προτίμησε ηχητικά το δεύτερο κλιπ. Η αλήθεια είναι ότι αν θα μπορούσα να περιγράψω τη διαφορά στον ήχο (η οποία όπως πολύ σωστά σημείωσε ο μαυρομούρης είναι εμφανής και στο waveform) θα έλεγα ότι έχουμε σαφές χαμήλωμα των υψηλών συχνοτήτων και παράλληλα ένα "περιγραφικό' στρογγύλεμα των χαμηλομεσαίων. Το αποτέλεσμα γίνεται αντιληπτό ως κομπρεσάρισμα αλλά ουσιαστικά δεν είναι κι εξηγώ: Ο συγκεκριμένος ενισχυτής έχει σαφή treble προσανατολισμό ενώ δεν έχει καν middle knob. Παίζοντας κατευθείαν στον ενισχυτή, ένα δυνατό χτύπημα με την πένα και ειδικά στις G,B,E θα προκαλέσει πικάρισμα υψηλών συχνοτήτων, παρόν και στην κυματομορφή. Το ίδιο attack με την πένα κι ενώ παρεμβάλλεται η πεταλιέρα, δε δίνει το αντίστοιχο πικάρισμα. Όμως ρίχνοντας την ένταση της πένας στο δεξί, έχουμε κανονική ανταπόκριση και στις δύο περιπτώσεις. Τώρα, ένα πράγμα που δεν μπορεί να ακουστεί στην ηχογράφηση είναι το γεγονός ότι με την πεταλιέρα, έχω και μικρότερη ανταπόκριση στα λεγκάτα. Με άλλα λόγια, θέλει περισσότερη δύναμη και ακρίβεια για να ακουστούν. Ειδικά τα γρήγορα περάσματα με λεγκάτο, πάνε περίπατο και ακόμη περισσότερο παίζοντας με μπάντα. Επίσης κάτι που προσωπικά με χαλάει είναι ότι με την πεταλιέρα, χάνεται μέρος της "χορδίλας" των τυλιχτών και αυτό γίνεται πολύ περισσότερο αντιληπτό με τη στρατ. Μετά και τις δικές σας επισημάνσεις, είναι πια για μένα μονόδρομος η αλλαγή του wah με ένα true bypass (όπως γράφω στο αρχικό ποστ, αυτό το μοντέλο δεν μοντάρεται). Δυστυχώς γιατί ο ήχος του είναι υπέροχος. Αν έχετε καμιά πρόταση για παρεμφερές ηχόχρωμα σε true bypass πακέτο, ρίχτε τη. Αυτά.

Αυτό θα ήταν χρήσιμο αν εξετάζαμε ποιος από τους δύο ήχους μας αρέσει περισσότερο. Εδώ η βασική ερώτηση είναι αν ακούμε διαφορά και ποιος ήχος είναι ποιος. Πάντως, μια που ούτως ή άλλως συζητάμε και ποιο μας αρέσει, εγώ δηλώνω φανατικά υπέρ του ενός απ' τους δύο ήχους. Δεν το έχω κάνει ακόμα αλλά όταν γίνει, θα προειδοποιήσω το κοινό ότι πρόκειται να ακούσουν non true bypass ήχο και θα καταλάβω αν κάποιοι σηκωθούν να φύγουν. ;D

Ναι έχω αλλά η διαφορά είναι πολύ μικρότερη από αυτή που ακούγεται στα κλιπς. Μόλις μπήκε το crybaby, έγινε αυτό: Συμφωνώ απολύτως. Το τι ακούγεται από τον ακροατή και τι όχι, μικρή σημασία έχει ουσιαστικά. Το θέμα είναι να μου αρέσει εμένα αυτό που ακούω οπότε και θα αποδώσω το τοπ μου.

Πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις. Θα σας πω αύριο αν θυμάμαι ακόμα ποιο είναι ποιο. ;D

Πριν κάποιο καιρό είχα ανοίξει το παρακάτω θέμα: http://www.noiz.gr/index.php?topic=210000.0 Το πρόβλημα εν ολίγοις ήταν (και είναι) ότι το crybaby wah που πήρα χρησιμοποιεί το hardware bypass σύστημα αντί του true bypass και εγώ άκουγα αρκετά μεγάλη διαφορά στο καθαρό μου σήμα από τη στιγμή που το πετάλι εγκαταστάθηκε στην πεταλιέρα μου. Για την ιστορία το συγκεκριμένο crybaby ανακάλυψα ότι δεν μοντάρεται οπότε μου έμεινε ως έχει και έπαιξε και 2 live. Ως γνήσιος άρρωστος με τον ήχο μου βέβαια, ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω το γεγονός ότι κάτι αδηφάγο παρεμβάλλεται μεταξύ της κιθάρας και του ενισχυτή. Οπότε και στα λάιβ πλέον έχω μια μόνιμη ενόχληση η οποία υποπτεύομαι ότι σε μεγάλο βαθμό είναι προϊόν ηχητικού ψυχαναγκασμού. Το ερώτημα λοιπόν που προέκυψε είναι αν ο ακροατής (έστω και ο έμπειρος) ακούει διαφορά στον ήχο σε μια ηχογράφηση ή/και σε ένα live. Το δεύτερο είναι μάλλον άκυρο βέβαια μια και δε νομίζω ότι θα έρθει ποτέ κανένας μετά από live να μου πει "ρε φίλε, έπαιξες χωρίς true bypass ή ιδέα μου είναι;" ;D Τέλος πάντων όλα αυτά καταλήγουν στις ποικίλες ψυχικές διαταραχές των κιθαριστών σχετικά με την αναζήτηση του ιδανικού tone. Παρόλα αυτά, λίγο γιατί χρειάζομαι και αντικειμενικά αυτιά, αλλά λίγο και για να παίξουμε, αποφάσισα να ανεβάσω το παρόν τεστ. Τα δεδομένα έχουν ως εξής: Θα ακούσετε 2 ηχογραφήσεις της ίδιας κιθάρας στον ίδιο ενισχυτή με τα ίδια μικρόφωνα και τις ίδιες ακριβώς ρυθμίσεις volume και eq. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι στη μία ηχογράφηση παρεμβάλλεται η πεταλιέρα μου (η οποία βέβαια περιλαμβάνει και το περί ου ο λόγος crybaby) ενώ η άλλη είναι καρφί η κιθάρα στον ενισχυτή. Στην ηχογράφηση με την πεταλιέρα εννοείται ότι όλα τα πετάλια είναι κλειστά. Οπότε τα ερωτήματα είναι 2: - Ακούτε άξια λόγου διαφορά στον ήχο; - Ποιο κλιπ πιστεύετε ότι είναι με την πεταλιέρα και ποιο το κατευθείαν στον ενισχυτή; Προσπάθησα, όσο μπορούσα, να παίξω παρόμοια πράγματα και στις δύο περιπτώσεις. Ακούτε telecaster πρώτα neck και μετά bridge στον Deluxe Reverb RI μου. Clip 1: https://app.box.com/s/01bzhqu6npmw26y6beualpl8s004y79m Clip 2: https://app.box.com/s/93c97q59xewy7bp903ndom8p2kbtshfs Αναμένω με ενδιαφέρον τις εκτιμήσεις σας. Υ.Γ. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τη χρήση του box αλλά τα αρχεία είναι μεγαλύτερα του επιτρεπτού ορίου. Επίσης παρακαλώ τους moderators να σβήσουν το ίδιο θέμα που δεν έχει τίτλο.

Εγώ είμαι σταθερά fan σας, το έχω γράψει πολλές φορές. Και σ' αυτή τη διασκευή κάνατε εξαιρετική δουλειά. Το κομμάτι πάλι δεν το ήξερα και πήγα και το άκουσα. Οπότε ευχαριστώ και για την ενημέρωση περί τρέχουσας ποπ.

Ο ορισμός της free jazz. ;D

Γι' αυτό τη βρίσκω λογική. ;D

Πάντως, αν το σκεφτούμε καλά, το μόνο πρόβλημα με την τέχνη είναι ότι κοστολογείται και γίνεται αντικείμενο εμπορικής συναλλαγής. Εάν βγάζαμε αυτό το στοιχείο από την εξίσωση, δε θα ετίθετο κάποιο θέμα έντονης συζήτησης παρά μόνο σε φιλοσοφικό επίπεδο. Με άλλα λόγια μπορεί να διαφωνούμε για το αν κάτι είναι τέχνη ή όχι αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία καθώς είτε είναι είτε δεν είναι, δεν αλλάζει κάτι. Από τη στιγμή όμως που η τέχνη κοστολογείται, το ερώτημα αποκτά υλικό αντίκρισμα. Διότι εννοείται ότι αν είναι όντως τέχνη, έχει αντικειμενική χρηματική αξία. Αν όχι, τότε κακώς κοστολογείται/πωλείται/παρουσιάζεται δημόσια με αντίτιμο, γιατί δεν αξίζει τίποτα. Το θέμα που προκύπτει έχει να κάνει με την ασυμβατότητα των δύο εννοιών: Η χρηματική αξία είναι μέγεθος απόλυτα ακριβές και πεπερασμένο. Μπορούμε να διαφωνήσουμε ως προς την ποσότητα αλλά ουδείς αμφισβητεί το ότι πρόκειται για ποσότητα. Και από τη στιγμή που θα υπάρξει οικονομική συναλλαγή, έχει οριστεί και η τιμή. Η τελευταία μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο πριν τη συναλλαγή. Από τη στιγμή που εκτελέστηκε, είναι γεγονός και τέλος. Στην περίπτωση της τέχνης όμως, μιλάμε πια για ποιοτικά στοιχεία. Κι εκεί το πεδίο είναι σαφώς υποκειμενικό και τραγικά αόριστο. Μπορούμε να διαφωνούμε για πάντα (είναι ή δεν είναι;) και ακόμη κι αν ένα έργο έχει ευρέως αναγνωριστεί, ουδείς μπορεί να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να συνεχίζω να το αμφισβητώ. Ενώ αν αμφισβητήσω χρηματική συναλλαγή, απλά θα μου φέρεις την απόδειξη κι η ιστορία λήγει εκεί. Το θέμα φυσικά περιπλέκεται από τη στιγμή που υπάρχουν και κλίμακες χρηματικής αξίας για την τέχνη οπότε εννοείται ότι υπάρχουν και κλίμακες ποιότητας. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν, οτιδήποτε "αποφασίζεται" ότι αποτελεί έργο τέχνης, να έχει σταθερή τιμή πώλησης. Ή τα έργα να κοστολογούνται αποκλειστικά με γνώμονα το χρόνο και το κόστος (υλικά) παρασκευής τους. Βέβαια κι αυτό προβληματικό θα ήταν εν τέλει. Ένα απόλυτο βήμα θα ήταν να σταματήσει το εμπόριο της τέχνης. Και πώς θα ζούσαν οι καλλιτέχνες; Δε θα ήταν επάγγελμα με την έννοια της οικονομικής αποζημίωσης. Γενικώς μου αρέσει να απαντάω στον εαυτό μου, το έχω ξαναγράψει. ;D

Διατρέχοντας τον κίνδυνο να ξεπεράσω τα όρια συζητήσεων που επιτρέπει το φόρουμ και ορμώμενος από τη σιγουριά του SF ότι ο Trump δε θα γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ, προσθέτω τα εξής: Πριν λίγο καιρό διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, Αμερικάνου δημοσιογράφου, που υποστήριζε ότι είναι εξαιρετικά πιθανό ο Trump να είναι ο επόμενος πρόεδρος. Ο γράφων διατηρούσε τις αποστάσεις του μεν αλλά ήταν μάλλον προφανές ότι δεν υποστηρίζει Trump. Στο άρθρο έλεγε, εν ολίγοις, ότι ο Ντόναλντ επιλέγει να απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική των ψηφοφόρων και το κάνει πολύ αποτελεσματικά. Ενθυμούμενος εγώ την άποψη αυτή, μόλις πήγα και διάβασα τους στίχους του keep on rockin' in the free world. Νομίζω ότι η παραπάνω άποψη επιβεβαιώνεται. Δηλαδή δε θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη η απόσταση μεταξύ του νοήματος των στίχων και των θέσεων που πρεσβεύει ο Trump. Βέβαια θα μου πείτε, τι συγκρίνεις τώρα, ένα "ποίημα" με ένα πολιτικό μανιφέστο ας πούμε; Και όντως είναι ολίγον άτοπο αυτό που κάνω, παρόλα αυτά το οξύμωρο που επιβεβαιώνει την άποψη του δημοσιογράφου πιο πάνω, κάτι μου λέει ότι ισχύει.

Ουδόλως με ενδιαφέρει πώς και γιατί θα με βαφτίσει κάποιος πολιτικά. Ούτως ή άλλως ό,τι κι αν αποφανθεί, λάθος θα κάνει. Ο λόγος που δε θα το έκανα, αφορά την προσωπική μου θεώρηση σχετικά με το τι είναι τέχνη, από πού πηγάζει, τι εξυπηρετεί και πού απευθύνεται. Είναι μεγάλη κουβέντα Λάκη και θα την έκανα ευχαρίστως εκ του σύνεγγυς. Συμφωνώ όμως σε όλα όσα λες παρακάτω. Και ομολογώ ότι το παράδειγμα της Χ.Α. το χρησιμοποίησα λίγο προβοκατόρικα.

Εγώ καταλαβαίνω το επιχείρημα της απόλυτα δημοκρατικής αντιμετώπισης του θέματος. Όμως ομολογώ ότι αν π.χ. ο Μιχαλολιάκος μου ζητούσε την άδεια να χρησιμοποιήσει τραγούδι μου για την επόμενη προεκλογική καμπάνια της Χ.Α., δε θα την έπαιρνε ποτέ των ποτών. Και ας γίνω λίγο λιγότερο δημοκράτης απ' ό,τι ήμουν. Βέβαια, για να πω του στραβού το δίκιο, μουσική σε δε θα έδινα σε κανένα κόμμα, ανεξαρτήτως κατεύθυνσης. Κατ' εμέ αυτά τα δύο δεν (πρέπει να) συνδυάζονται.

Παπακωνσταντίνου; ;D

ΕΙδικά ο Nugent πρέπει να τον θεωρεί τον Τραμπ και ψιλοαριστερό. ;D

Το θέμα είναι γνωστό. Καλλιτέχνης του οποίου το "προϊόν" μου αρέσει, με απογοητεύει με τη στάση του στο τάδε γεγονός. Το μάθημα είναι επίσης γνωστό: Η ικανότητα στην τέχνη και η ιδιοσυγκρασία/χαρακτήρας του ανθρώπου είναι δύο πράγματα τρομαχτικά ασύνδετα. Τα παραδείγματα άπειρα. Και για το fun της υπόθεσης αναφέρω και αυτό: Θα ρίχναμε πολύ κλάμα αν είχαμε μια λίστα των καλλιτεχνών που θα ψηφίσουν Τραμπ στις επερχόμενες εκλογές των ΗΠΑ. ;D

Είμαι ολίγον οφτόπικ μια και η κουβέντα είναι τελικά για tonerider κι εγώ δεν τους έχω καν ακούσει αλλά παρατήρησα ότι οι περισσότεροι κιθαρίστες που ανέφερες στο αρχικό σου ποστ, παίζουν με διπλούς (ή και με διπλούς). Δεδομένου αυτού, μήπως τελικά η vintage τύπου single coil επιλογή δεν είναι αυτό που ψάχνεις;

Αν το άκουγα τώρα πρώτη φορά ίσως και να το θεωρούσα σούπα αλλά αυτή η μελωδία πάει παρέα με τόσες ωραίες αναμνήσεις που το γουστάρω τρελά: Ένα που έβλεπα ανελλιπώς στο δημοτικό: Και φυσικά: https://www.youtube.com/watch?v=_ts_7n6LP-8 Εδιτ: Ένα ένα μου 'ρχονται. Το παρακάτω έχει αυτή την ανίκητη 70's αισθητική και ατμόσφαιρα. Αθωότητα - αισιοδοξία και ολίγη μελαγχολία: Επίσης οτιδήποτε έχετε βάλει από σειρές με Νέα Υόρκη 70's, είναι αριστούργημα εκ των πραγμάτων. Κώστα ευχαριστώ για το taxi.

Ναι δεν εννοούσα να πάμε σε ταινίες αλλά γενικώς tv series και εκτός sitcoms.

Κι εδώ με πρόλαβες ;D