Jazzjoker

Ναι δεν αμφιβάλω. Απλά βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι η όλη αισθητική είναι καρτποσταλικού τύπου. Υπερτονίζονται δηλαδή τα χαρακτηριστικά εκείνα που κάνουν ισχυρή εντύπωση σε έναν μη Αμερικάνο. Ενώ μια ορίτζιναλ αμερικανιά θα ήταν πιστεύω πιο κουλ. Αυτό εδώ έχει ένα υστερικό στοιχείο. Η δε επιλογή πρωταγωνίστριας είναι νομίζω κράχτης. Ένα βήμα παραπέρα να το πήγαιναν, θα έπαιζε η Έμα Τόμσον. ;D

Έχοντας ακούσει μόνο τα δύο που παρέθεσε ο ΣΦ, θα συμφωνήσω απολύτως με τον ez. Όσον αφορά το κλιπ του ride 'em down, νομίζω ότι τόσο κλισέ και γραφική αμερικανιά, μόνο Βρετανοί θα μπορούσαν να φτιάξουν.;D

Ενδιαφέρουσα θέση Ηλία αν και προσωπικά θα συμφωνήσω με ΣΦ. Ούτε εμένα μου έχει τύχει ποτέ low budget κιθάρα να ακούγεται καλύτερα σε low budget ενισχυτή απ' ό,τι σε έναν ακριβό. Το matching που αναφέρει ο npap ίσως αφορά περισσότερο ηχοληπτικό εξοπλισμό (hardware/software). Στην αρχική εξίσωση βέβαια υπάρχει ένα πρόβλημα: Η ηχητική ποιότητα μιας ηλεκτρικής κιθάρας είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό υποκειμενικό θέμα απ' ό,τι αυτή ενός ενισχυτή. Εξ ου και είναι πολύ κοινό, αν ο ενισχυτής είναι ο κοινός παρονομαστής, η φθηνή κιθάρα να μας κάνει περισσότερο. Το αντίθετο είναι πολύ πιο σπάνιο νομίζω.Με άλλα λόγια ένας "ακριβός" ενισχυτής μεταφράζει πολύ αντικειμενικότερα τη χρηματική αξία του σε ήχο. Αυτό σημαίνει ότι ο ένας εκ των δύο παραγόντων είναι σχετικά σταθερός ενώ ο άλλος αρκετά ασταθής. Δε νομίζω ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να παραχθεί κάποιο ασφαλές συμπέρασμα παρά μόνο περιστασιακές παρατηρήσεις που πολλές φορές μάλιστα οφείλονται σε συμπτώσεις. Αυτά τουλάχιστον μπορώ να καταθέσω από προσωπική εμπειρία.

Συμφωνώ με την πλειοψηφία των απόψεων που παρατέθηκαν. Χαίρομαι που διακρίνω κοινή λογική ακόμα και στους μη καπνιστές. Η δική μου σκέψη: Καθαρά από ψυχολογικής απόψεως (μια και αυτός είναι ο στόχος της καμπάνιας), οι φωτογραφίες θεωρώ ότι είναι παντελώς άχρηστες. Η λογική μέσα στο μυαλό οποιουδήποτε έχει μια αποδεδειγμένα κακή για την υγεία του συνήθεια είναι το "σε μένα δεν θα τύχει". Για την ακρίβεια, αυτή η "μαγική" σκέψη υφίσταται ούτως ή άλλως. Ακόμα κι αν δεν το σκεφτόμαστε έτσι ακριβώς, ουσιαστικά έτσι το αντιμετωπίζουμε. Αλλιώς θα το είχαμε κόψει όλοι μαχαίρι με τη δημοσίευση των πρώτων αξιόπιστων ερευνών. Οπότε το επιχείρημα ότι οι υπάρχοντες καπνιστές θα τρομάξουν/σοκαριστούν και θα το κόψουν, κατ' εμέ είναι αφελές. Το άλλο επιχείρημα είναι η αποτροπή των νέων δυνητικά καπνιστών. Εδώ, δεν έχω αρκετά δεδομένα για να στοιχειοθετήσω ολοκληρωμένη άποψη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η ανιψιά μου, που μόλις έκλεισε τα 18, ήδη καπνίζει αραιά και πού (όπως και οι περισσότεροι φίλοι της). Και το ξεκίνησε πολύ πρόσφατα δε, εν μέσω όλης της κατακραυγής και των φωτογραφιών τελευταία. Αλλά και πάλι δεν αρκεί το δείγμα. Θα ήθελα πολύ να ρωτήσω μερικά νέα παιδιά που είναι στις απαρχές του καπνίσματος (του στυλ μόνο σε έξοδο) αν και πώς τα επηρεάζουν οι φωτογραφίες. Πάντως και όσον αφορά το δεύτερο επιχείρημα, εμμένω προς το παρόν στην άποψή μου. Δεν μπορείς να αγγίξεις κάποιον που θεωρεί ότι το θέμα δεν τον αφορά. Και δεν τον αφορά μέχρι να του συμβεί είτε στον ίδιο είτε πολύ κοντά του. Χρειάζεται άλλος τρόπος. Ένας από τους άλλους τρόπους είναι η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Είμαι υπέρ 100%. Δυστυχώς ισχύουν τα γνωστά της ελληνικής πραγματικότητας. Παραθέτω ένα περιστατικό σχετικό με το θέμα: Πριν ενάμιση μήνα περίπου βρέθηκα σε μπαρ-καφέ του κέντρου της Αθήνας για εορτασμό. Η σύναξη ήταν εντός παρόλο που πόρτες και παράθυρα ήταν ανοιχτά αφού έκανε ακόμα αρκετή ζέστη. Το μαγαζί ήταν γεμάτο με "απαγορεύεται το κάπνισμα" και στην αρχή τουλάχιστον ουδείς κάπνιζε μέσα. Σε μια από τις εφορμήσεις μου στον εξωτερικό χώρο για να ανάψω, με είδε μια κοπελίτσα από τις σερβιτόρες και μου είπε ότι "μπορείτε να καπνίσετε και μέσα αν θέλετε". Απάντησα "όχι ευχαριστώ, προτιμώ εδώ" αλλά λίγο αργότερα ενέδωσα και άρχισα να καπνίζω μέσα όπως και όλοι οι υπόλοιποι καπνιστές. Οπότε, ειδικά για τη χώρα μας, συμπεραίνω: Εδώ αδυνατούμε παντελώς να εφαρμόσουμε το πιο basic μέτρο. Οι φωτογραφίες μας μάραναν. Κλείνω με μια γενικούρα: Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει το κάπνισμα με εντελώς βλαμμένο τρόπο. Κι αυτό φυσικά γιατί η βιομηχανία από πίσω είναι μεγάλο κονδύλι. Κατ' εμέ η ορθή αντιμετώπιση του θέματος έχει ως εξής: - Μέτρα για την προστασία των μη καπνιζόντων αλλά χωρίς υστερίες που δημιουργούν τάσεις για υστερία (βλέπε μου μύρισε το τσιγάρο σου από τον 1ο στον 6ο οπότε σου κάνω μήνυση και την κερδίζω). - Σωστή ενημέρωση με στοιχεία και όχι γενικότητες. Σεμινάρια στα σχολεία/σχολές. Σοβαρές καμπάνιες ενημέρωσης προς όλους. Με στοιχεία όχι τύπου σοκ και χωρίς να λαμβάνεται θέση υπέρ ή κατά. - Δεδομένου ότι το τσιγάρο είναι (ακόμα) νόμιμη "ουσία: "Εμείς στα είπαμε αναλυτικά, η επιλογή είναι δική σου."

ε μα

Εγώ θα διαφωνήσω γιατί έρχεται δεύτερος. Αλλά ως προς το καλλιτεχνικό μέγεθος και το impact σε ολόκληρες κοινωνίες και την κουλτούρα τους για μισό αιώνα τουλάχιστον, πραγματικά δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο. Άξιος λοιπόν και αργήσανε κι όλας.

Παιδιά το πρόβλημα ξεκινάει από το κοινό. Και όταν λέω κοινό δεν εννοώ μόνο αυτούς που θα έρθουν στο λάιβ αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας που βγαίνουν βράδυ. Πριν τις 22:30-23:00 δεν υφίσταται βραδινή έξοδος. Εδώ περνάς από καφέ στις 21:30 και ο κόσμος πίνει φραπέ. Προσωπικά, μια και μοναδική φορά, επέμεινα η ώρα έναρξης του λάιβ μας να μπει 21:00 παρόλο που ο μαγαζάτορας διαφωνούσε. Διαφήμισα και το event στο fb με ειδική αναφορά στην ώρα του τύπου "ελάτε νωρίς, ξεκινάμε νωρίς". Ε, στις 21:00 οι μόνοι που υπήρχαν στο μαγαζί ήμασταν η μπάντα, ο ηχολήπτης και οι σερβιτόροι. Ο κόσμος άρχισε να έρχεται κατά τις 22:30 και έφτασε στον φουλ αριθμό του κατά τις 23:30. Εννοείται ότι δεν ξεκινήσαμε να παίζουμε 21:00 έτσι;

Νταξ ρε παιδί μου. Βασιλιάς ;D

Οφείλω να πω ότι για το θρεντ μου ήρθε η έμπνευση παρακολουθώντας πριν λίγο το βίντεο μιας ελληνικής μπάντας που παίζουν στο στούντιο. Να συμπληρώσω ότι το βίντεο δεν είναι πρόβα αλλά ηχογράφηση. Δηλαδή ο ήχος είναι πολύ προσεγμένος και έχει γίνει παραγωγή. Ο κιθαρίστας, ο οποίος είναι προφανώς ένας μελετημένος μουσικός, παίζοντας ρυθμικά κάνει πολλά από αυτά που περιγράφω προς αποφυγήν. Δε θέλω να ανεβάσω το συγκεκριμένο βίντεο για προφανείς λόγους. Αν βρω κάτι generic στο youtube που να αποτελεί παράδειγμα λάθος αντιμετώπισης τις ρυθμικής κιθάρας, θα το βάλω. Για τα σωστά, ό,τι έχει ανέβει μέχρι τώρα με βρίσκει πολύ σύμφωνο.

Ναι, δε διαφωνώ. Περιέγραψα τον σολίστα περισσότερο ως κάποιον που παίζει εντυπωσιακά παρά ουσιαστικά. Έχω πάντα υπόψιν ότι απευθύνομαι κυρίως σε νέα παιδιά, στα αρχικά τους βήματα που αντιλαμβάνονται τη μουσική πιο σχηματικά. Στράτο, περί παραδειγμάτων, θα έπρεπε να παραβάλλω και πολλά βίντεα από το youtube και νομίζω θα χανόταν το θέμα από άποψη έκτασης. Αλλά εννοείται όποιος θέλει βάζει.

Κύριοι συνάδελφοι χαίρετε. Αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα όσον αφορά τη ρυθμική κιθάρα μέσα σ' ένα ηλεκτρικό σχήμα με αφορμή παρατηρήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς, παίζοντας σε διάφορα σχήματα αλλά και παρακολουθώντας live. Σημειώνω ότι οι παρακάτω παρατηρήσεις αφορούν κυρίως γκρουπ που παίζουν αυτοσχεδιαστικά ιδιώματα καθώς εάν το παίξιμο της ρυθμικής κιθάρας είναι απολύτως fixed, ο μόνος αστάθμητος παράγοντας που χρειάζεται προσοχή είναι η ένταση. Το κυριότερο πρόβλημα που παρατηρώ σε νέους (αλλά και μεγαλύτερους) κιθαρίστες είναι στο ρυθμικό παίξιμο. Στο σόλο μπορεί να σκίζουν, να τα παίρνουν όλα και να φεύγουν. Αλλά στο ρυθμικό, σπανιότατα ακούω μουσικό που να ξέρει τι να παίξει, πού να παίξει και κυρίως πού να μην παίξει. Να δίνει άπλετο χώρο στη φωνή ή στο σόλο κάποιου άλλου, να τα συμπληρώνει και όχι να τα καπαρώνει. Κι επειδή με έχουν προβληματίσει πολύ τα παραπάνω και στο δικό μου παίξιμο και τα έχω δουλέψει αρκετά, δίνω μερικές κατευθύνσεις για το πώς πιστεύω ότι οφείλει ένας ηλεκτρικός κιθαρίστας να αντιμετωπίζει το θέμα του ρυθμικού του παιξίματος μέσα σε μια μπάντα: - Όταν παίζουμε ρυθμικά, ο ρόλος μας είναι συμπληρωματικός και όχι πρωταγωνιστικός. Τουτέστιν, προσέχουμε κατ' αρχήν την έντασή μας. Καλύτερα να ακουγόμαστε χαμηλότερα απ' ό,τι πρέπει παρά δυνατότερα. Κι επειδή συχνά είναι αδύνατον από μόνοι μας να καταλάβουμε την έντασή μας, ρωτάμε τους άλλους. - Όταν παίζουμε ρυθμικά, η αντιμετώπιση οφείλει να είναι αφαιρετική και όχι προσθετική. Με άλλα λόγια, κοιτάμε σε ποια σημεία μπορούμε να απέχουμε, πού μπορούμε να αφήσουμε χώρο, πώς μπορούμε να "αδειάσουμε" την ενορχήστρωση χωρίς να ακουστεί όμως άδειο και το αποτέλεσμα. - Αν η μπάντα έχει φωνή, εκείνη είναι η βασίλισσα. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τον/την τραγουδιστή/στρια σαν το αφεντικό. Σκεφτείτε ότι σε ένα live, η πλειοψηφίας του κοινού θα έρθει για να ακούσει τη φωνή. Το τι παίζει η κιθάρα, το μπάσο, τα ντραμς κλπ είναι δευτερεύον και πολύ συχνά ακόμη και αδιάφορο. Η φωνή είναι η ταυτότητα της μπάντας και η "βιτρίνα" μας. Οπότε την κρατάμε πάντα σε πρώτο πλάνο και ουδέποτε την καλύπτουμε με το παίξιμό μας. - Το ρυθμικό παίξιμο δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξουμε πόσο καλοί ή μελετημένοι κιθαρίστες είμαστε. Για την ακρίβεια ούτε το σόλο θα έπρεπε να είναι αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Όπως ανέφερα και παραπάνω, όταν παίζουμε ρυθμικά, είμαστε στο παρασκήνιο. Αν δεν μπορούμε να εξοικειωθούμε με αυτό, δεν λειτουργούμε ως μέλος ενός συνόλου αλλά ως μονάδα. - Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι πρέπει να παραμελήσουμε το ρυθμικό μας παίξιμο. Το αντίθετο. Θέλει πολλή δουλειά και μουσική αυτογνωσία για να μάθει κανείς να αφήνει το εγώ του εκτός και να λειτουργεί κολακευτικά προς τους άλλους. Επίσης το κοινό θα εντυπωσιαστεί πολύ περισσότερο από μια καλά δεμένη μπάντα παρά από έναν κιθαρίστα που παίζει παπάδες αλλά συνέχεια μόνος του. - Το παίξιμο της ρυθμικής κιθάρας μπορεί (πρέπει) να είναι δημιουργικότατο. Παίζω ρυθμικά δε σημαίνει βαράω ένα μπαρέ μια φορά κάθε 5 δευτερόλεπτα. Μελετάω, ψάχνω, προβληματίζομαι και δοκιμάζω (στις πρόβες) το τι μπορώ να παίξω, πού μπορώ να παίξω και αν ακούγομαι όπως πρέπει. Όσο μπορώ να απομακρύνω το μυαλό μου από τα γνωστά "ετοιματζίδικα" ακόρντα, τόσο το καλύτερο. Βρίσκω ωραίες αναστροφές που να ταιριάζουν. Δουλεύω με τον μπασίστα και τα υπόλοιπα αρμονικά όργανα προκειμένου οι ρόλοι μας να είναι διακριτοί και να μην ακούγεται βαβούρα. Το καλό ρυθμικό παίξιμο, θέλει περισσότερη σκέψη και προσπάθεια από το σόλο. - Κάτι πιο πρακτικό: Την ώρα που παίζει σόλο ο άλλος κιθαρίστας, δεν μπαίνουμε στην περιοχή του. Π.χ. δε χρησιμοποιούμε single lines ούτε μελωδικά στολίδια εκτός κι αν μιλάμε για ενορχηστρωμένα parts/tutti κλπ. Επίσης ακούμε σε ποιο ύψος της ταστιέρας του βρίσκεται ανά πάσα στιγμή. Αν παίζει ένα μέρος του πολύ ψηλά, εμείς μένουμε χαμηλά και το αντίστροφο. Του αφήνουμε χώρο για τη δική του στιγμή. Θα έχουμε και τη δική μας. - Ο μπασίστας είναι ο καλύτερός μας φίλος. Εκείνος ορίζει τη βάση. Την αρχή του αρμονικού μας περιβάλλοντος. Αυτό το εκμεταλλευόμαστε. Δοκιμάζουμε και ακούμε τι άλλο μπορούμε να παίξουμε πάνω από το μπάσο ακόμη κι αν αυτό μας μοιάζει παράξενο. Δε φοβόμαστε να πειραματιστούμε. - Οι συγχορδίες δεν είναι τίποτ' άλλο από συνηχήσεις νοτών. Το με ποια σειρά θα παιχτούν οι νότες της συγχορδίας είναι αποκλειστικά θέμα αισθητικής. Οπότε εκούσια μπερδεύουμε τη σειρά των νοτών. Ακούγεται ωραία; Ρωτάμε και τους άλλους. Ναι; Το κρατάμε. Όχι; Δοκιμάζουμε κάτι άλλο. Καμία εκδοχή δε μας κάνει; Παίζουμε τρίφωνο μπαρέ ή ένα ντο ματζόρε με ανοιχτές χορδές. Η λύση είναι καμιά φορά στην πιο απλή αντιμετώπιση. - Οι συγχορδίες με ανοιχτές χορδές μπορούν να προσθέσουν σε πολλά επίπεδα. Με τον ίδιο τρόπο όμως μπορούν και να καταστρέψουν και όλο του groove μιας μπάντας. Τις έχουμε υπόψη και τις χρησιμοποιούμε με προσοχή. - Ρυθμική αγωγή: Όπως πρέπει να προσέχουμε αρμονικά το πού πατάμε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πρέπει να συμπεριφερόμαστε και ρυθμικά. Πού πρέπει να γεμίσουμε, πού πρέπει να σιωπήσουμε. πού πρέπει να τονίσουμε το groove και πού δε χρειάζεται να τονίσουμε τίποτα. - Ρυθμικό παίξιμο είναι και τα κενά μας. - Άφησα τελευταίο το πιο δύσκολο κατ' εμέ: Ακούμε την μπάντα και όχι μόνο τον εαυτό μας. Δεν ξεχνάμε ότι απευθυνόμαστε σε ακροατές που ακούν ένα σύνολο. Κάνουμε χάρη στον εαυτό μας όταν δουλεύουμε προς τη βελτίωση του συνόλου. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να διαφωνήσετε/συζητήσετε/συμπληρώσετε.

Δε θα συμφωνήσω με την πλειοψηφία που ενθουσιάστηκε. Προσωπικά το βρήκα unoriginal, με πολλές τρύπες και εμβόλιμες ευκολίες στο σενάριο, επιφανειακότατους χαρακτήρες και διάφορα άλλα. Στα συν, oi προφανείς αναφορές στα 80's sci-fi και μια-δυο σκηνές που είναι tip of the hat σε συγκεκριμένες ταινίες. Επίσης ωραίο μουσικό main theme.

Θεός ο Κάρλος. Και χαλάλι η τρομερή ψευτιά με το όνειρο και τον SRV για να του δώσει ο Jimmy τον Dumble. ;D

Εγώ που παίζω πολύ με δάκτυλα, ακόμα κι όταν παίζω με πένα, έχω αποδεχτεί ότι τα νύχια σπάνε. Μέχρι πριν λίγο καιρό, επιχειρούσα να τα αφήνω αρκετά μακριά. Όμως μετά από 2-3 live όπου τα νύχια μου (κυρίως δείκτης και μέσος) διαλύθηκαν στο πρώτο τσαμπουκαλο-fingerpicking κομμάτι και που δυσκόλεψαν απερίγραπτα την απόδοση, τελείωσα με τα μακριά νύχια. Αυτή τη στιγμή έχω καταλήξει να τα αφήνω λίγο μεγαλύτερα απ' ό,τι του αριστερού χεριού αλλά δεν τα αφήνω ποτέ να ξεπεράσουν ένα συγκεκριμένο μήκος. Από προϊόντα δοκίμασα κάτι σκληρηντικά αλλά τίποτα δεν άντεξε στο τεστ του παρατεταμένου παιξίματος.

Φυσικά έτσι είναι. Αλλά επειδή οι ιδέες μας είναι παιδιά μας (σχεδόν κυριολεκτικά), ο τρόπος της διαφωνίας παίζει τεράστιο ρόλο για τη συνέχεια της κουβέντας. Εσύ πολύ συχνά, φαίνεσαι να υποβιβάζεις το συνομιλητή σου, υιοθετώντας μια αυστηρή/διδακτική στάση. Θαυμάζω τη σιγουριά που διατηρείς για τις απόψεις σου αλλά, όσον αφορά την ουσία, θεωρώ ότι βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου ψάχνοντας να πατήσεις "κάλους" την ώρα που παραθέτεις κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.

Η Δημοκρατία είναι προϊόν ωρίμανσης αλλά μέχρι ενός σημείου. Πιστεύω ότι η ωρίμανση συνεχίζεται, με τον τρόπο που περιγράφω. Αφού εδραιωθεί, η δημοκρατία σκοντάφτει, πέφτει, ξανασηκώνεται και σε καμία περίπτωση δεν ακολουθεί "ευθεία" πορεία. Οφείλει δε να μαθαίνει από τα λάθη της οπότε μελλοντικά να περπατάει όλο και πιο σταθερά. Δε νομίζω ότι λέμε διαφορετικά πράγματα. Πέραν αυτού και χωρίς να παίρνω τίποτα προσωπικά, έχεις μια ευχέρεια να αποδίδεις αρνητικά συνήθως χαρακτηριστικά στους συνομιλητές σου εδώ, κρίνοντας πάντα εξαιρετικά υποκειμενικά και πολύ συχνά, λόγω αυτού, δυναμιτίζεις την κουβέντα. Το γεγονός ότι ακολουθώντας μια εντελώς υποκειμενική σειρά επιχειρημάτων, με βγάζεις (έστω διευκρινίζοντας ότι μάλλον το κάνω ασυνείδητα και ότι δεν απευθύνεσαι σε προσωπικό επίπεδο) οπαδό ολοκληρωτικών συστημάτων, έχει δύο επιπτώσεις: με αναγκάζεις να υιοθετήσω αμυντική στάση και με προσβάλλεις διότι θεωρείς ότι μπορώ να παραπλανηθώ σε τέτοιο σημείο από τον ίδιο το συλλογισμό μου που είναι δυνατόν να φαίνομαι ότι υποστηρίζω το άκρως αντίθετο από αυτό που λέω. Εν τέλει, δε συζητάμε αλλά αρχίζουμε έναν αγώνα "όχι δεν είναι έτσι που τα λες" - "όχι είναι". Τα παραπάνω με ειλικρινά καλή προαίρεση μια και πολύ συχνά συμφωνώ με αυτά που γράφεις αλλά ακόμα συχνότερα τα βλέπω δυστυχώς να εξανεμίζονται γιατί τους παίρνει την προτεραιότητα η κόντρα με τον όποιο συνομιλητή.

Ναι ξέρω τι εννοείς οπότε διευκρινίζω τι εννοώ κι εγώ όταν λέω "οι λαοί αποφασίζουν". Ακόμα κι όταν μια εκλεγμένη κυβέρνηση παραπλανά το λαό και εφαρμόζει π.χ. τα εντελώς αντίθετα από αυτά που προεκλογικά διακήρυττε, προσωπικά πάλι απόφαση του λαού τη θεωρώ. Δηλαδή αν ο λαός δεν καταφέρνει να διακρίνει τις πλάνες, ουσιαστικά έχει αποφασίσει, σε ένα επίπεδο, να είναι έρμαιο δημαγωγών, λαϊκιστών, λαοπλάνων και ό,τι άλλο. Με λίγα λόγια: Αν οι Αμερικάνοι εκλέξουν Τραμπ π.χ., δική τους απόφαση είναι, έστω κι έμμεσα, αν ρίξει πυρηνική βόμβα στο Ιράν ξέρω γω. Το παράδειγμα είναι υπερβολικό φυσικά χάριν πρακτικότητος.

Μα η πολιτειακή διακυβέρνηση δεν είναι πλειοψηφική βούληση; Αφού εμείς τους εκλέγουμε.

Είμαστε κοντά αλλά αυτό που λέω εγώ με λίγα λόγια είναι ότι ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να αλλάξεις τις "χαζοβιόλες γκόμενες" και να τις κάνεις ανθρώπους με αντίληψη και συνείδηση του όποιου περιβάλλοντός τους, είναι (εφόσον φυσικά αποτελούν την πλειοψηφία) να τις αφήνεις να αποφασίζουν οι ίδιες για τις κινήσεις τους. Και εδώ που τα λέμε, η ανθρωπότητα, τουλάχιστον από την εδραίωση της δημοκρατίας στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, ως τώρα κάπως έτσι έχει πορευτεί. Οι λαοί αποφάσισαν, οι κυβερνήσεις έπραξαν, η ιστορία δημιουργήθηκε. Έγιναν λάθη; Πολλά και τραγικά. Μπορούσαν να αποφευχθούν; Κατά περίπτωση ναι αλλά θα γίνονταν σίγουρα κάποια άλλη στιγμή.

Διάβασα τα περί δημοκρατίας, εκλογικού δικαιώματος και ποιοι πρέπει να το έχουν. δημοψηφισμάτων κλπ. Όσο κι αν συμφωνώ με πολλά από αυτά που γράφτηκαν, έχω να παρατηρήσω το εξής: Η δημοκρατία, δια της εξουσίας που παρέχει στο "δήμο", οφείλει να λειτουργεί και ως όχημα ωρίμανσης των λαών. Τουτέστιν, η δημοκρατία πρέπει να κάνει λάθη. Γιατί όσο κι αν είναι επώδυνο για τον ίδιο το λαό, οι λανθασμένες αποφάσεις και η συνειδητοποίησή τους, αποτελούν εμπειρία για την πολιτική και κοινωνική ωρίμανσή του. Αλλιώς έχουμε διχοτόμηση σε πολλά επίπεδα και καταλήγουμε σε ένα κράτος με ελίτ η οποία αποφασίζει για τα πάντα ενώ στον αντίποδα μένουν οι "χωρικοί" οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να μην θεωρούνται ποτέ ικανοί να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Οι επιπτώσεις εδραίωσης ενός τέτοιου σχήματος είναι νομίζω εμφανώς καταστροφικές. Για το brexit δε θέλω να πάρω ακόμα θέση. Έχω την άποψή μου αλλά είναι πολύ νωρίς για να εξαχθούν συμπεράσματα για τη Μεγάλη Βρετανία αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πάντως αν όντως οι Βρετανοί έκαναν ένα τραγικό λάθος και αυτό αποδειχθεί πρακτικά εντός της επόμενης περιόδου, πιστεύω ότι οι όποιες συνέπειες θα τους αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμες όσον αφορά τις επόμενες μεγάλες αποφάσεις που θα κληθούν να πάρουν. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για εμάς τώρα, θεωρώ ότι χάσαμε μια "ευκαιρία" πέρσι το καλοκαίρι. Ο λαός αποφάσισε κάτι και η κυβέρνηση του στέρησε την εμπειρία της εφαρμογής αυτής της απόφασης. Ό,τι ακολούθησε, ήταν στο ίδιο με πριν μοτίβο: Ακραία συναισθηματική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, συνέχιση της αιθεροβασίας, πολιτικός ρομαντισμός και κατά συνέπεια καταπόντιση των πραγματικών συνθηκών. Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται. Οπότε εγώ λέω ότι τα ΟΧΙ πρέπει να εφαρμόζονται.

Παρακολουθώ τη συζήτηση και ήθελα απλά να σημειώσω το εξής: Όσο κι αν το συγκεκριμένο στάιλ θεωρείται μεμπτό, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, η οποία διαρκεί κατά προσέγγιση 10 - 15 ημέρες και κατά τη διάρκεια της οποίας, το μόνο σωματικά ανεκτό υποδηματικό combo για μέσα στο σπίτι είναι κάλτσα - σαγιονάρα. Νομίζω δε χρειάζεται να αναλύσω τους λόγους οπότε θα αρκεστώ στα ρο φακτς: Η παντόφλα είναι πολύ ζεστή, η σκέτη σαγιονάρα πολύ κρύα. Η προαναφερθείσα εποχή προκύπτει μεταξύ των αρχών και των μέσων του Μάη όπως υποθέτω πολλοί από εμάς ήδη γνωρίζουν. Η περίοδος αυτή δε συνοδεύεται και από διλήμματα που έχουν να κάνουν με ανοιχτά παράθυρα, παπλώματα, κουβέρτες και συχνότητα ντους. Ο μόνος λόγος που αναφέρω τα παραπάνω είναι για να σας επιστήσω την προσοχή στο εξής: Οι κλιματικές συνθήκες του περίπου δεκαπενθημέρου στο οποίο αναφέρομαι, μοιάζουν πολύ με εκείνες που επικρατούν κατά τη διάρκεια ολόκληρου του βρετανικού καλοκαιριού. Κι επειδή δε χωράει αμφιβολία ότι το στάιλ κάλτσα - ανοιχτό υπόδημα είναι βρετανικής εμπνεύσεως, ίσως οι παραπάνω παρατηρήσεις προσφέρουν μια εξήγηση. Με άλλα λόγια ίσως η κακογουστιά γενικώς είναι, εν μέρει, θέμα κλίματος. Χάβινγκ σεντ δατ και μια που η κουβέντα πάει παραπέρα, ήθελα να προσθέσω και το εξής: Αν δεχτούμε ότι η κομψότης μπορεί να μετρηθεί σε μια κλίμακα από το 1 ως το 10 (όπου 1 = εντελώς άκομψος και 10 = κομψότατος), η έντονη εφίδρωση παρασέρνει βίαια τη βαθμολογία στο 1, ανεξαρτήτως του τι φορά κανείς. Δεδομένου αυτού, προσωπικά προτιμώ να είμαι 3 ή 4 ξέρω γω παρά βεβιασμένος άσσος που έχει προκύψει από ποτάμια ιδρώτα. Οπότε θα βάλω και κοντοβράκια που λέει ο ΣΦ και παπούτσια αμφιβόλου αισθητικής απλά και μόνο γιατί είναι δροσερά. Επίσης από τέλη Ιουλίου και μετά, θα κυκλοφορήσω χωρίς καμία αιδώ με σαγιονάρα έξω, ακόμα κι αν μιλάμε για βραδινές εξόδους. Ελπίζω να βοήθησα.

Εγώ βλέπω μια "εξυπνιά" με κακό ήχο και μηδενική πρακτικότητα για τον μουσικό που παίζει λάιβ. Η τούμπα που έχει να φάει κόσμος με τα καλώδια μες στα παπούτσια του, δεν ξανάγινε. Επίσης δε μας λένε αν είναι true bypass. ;D

Λάκη κατ' αρχήν δεν τίθεται θέμα παρεξήγησης. Κατά δεύτερον δε με καλύπτεις. Δηλαδή εγώ ξέρω 10 τουλάχιστον credible λόγους που κάποιος μπορεί να ταυτίζεται με κάποιο μουσικό ιδίωμα ή τραγούδι. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς έχουν να κάνουν με τον παραλληλισμό των βιωμάτων. Δηλαδή αυτό που τραγουδάς τόσο ωραία εσύ, σε κάποιο όχι πολύ μακρινό επίπεδο, το έχω περάσει κι εγώ. Η ιστορία σου δηλαδή, είναι κοντά στην ιστορία μου. Π.χ. εξαιρετικά πόπιουλαρ κομμάτι με συγκεκριμένο μήνυμα (έστω εκπεφρασμένο χιουμοριστικά): Εδώ είναι προφανές γιατί έχουμε 1,5 δις (!) βιουζ. Όλα τα παχουλά κοριτσάκια της υφηλίου, ταυτίστηκαν με την ιστορία. Στην περίπτωση της gangsta αισθητικής και του όλου ιδιώματος, δεν μπορώ να εντοπίσω αναλόγου ισχύος ταύτιση. Γι' αυτό ακριβώς το όλο θέμα με κάνει να απορώ και να υποψιάζομαι ότι σε κάποια στυλ πια, έχει εξελιχθεί και ο τρόπος "πλασαρίσματος" αλλά και ο στόχος. Μια υπόθεση είναι ότι εδώ δεν τίθεται θέμα ταύτισης με την ιστορία (εκ των πραγμάτων) αλλά μετάδοσης, κατά κάποιον τρόπο, της φιλοδοξίας (για λεφτά, αμάξια, σπίτι κλπ) χωρίς να προϋπάρχει το έδαφος στο οποίο κανονικά θα επέτρεπε την καλλιέργεια της φιλοδοξίας αυτής. Οι βαθύτεροι μηχανισμοί που μπαίνουν σε λειτουργία είναι που με ενδιαφέρουν πολύ εδώ. Πέραν αυτού και χωρίς καμία διάθεση ηθικολογίας: Ανεξαρτήτως μόδας, στυλ, αισθητικής, ύφους κλπ. προσωπικά με ενοχλεί όταν προωθούνται (είτε από το youtube είτε από την τηλεόρασή είτε από οπουδήποτε αλλού) lifestyles με τη σφραγίδα της δηθενιάς. Με άλλα λόγια "κάνε ό,τι μπορείς για να σε βλέπουν και να σε θαυμάζουν οι άλλοι. Το τι πραγματικά σου αρέσει είναι δευτερεύον και μικρής σημασίας". Τελικά αυτό που θέλουμε. καταλήγει να ταυτίζεται με αυτό που θέλουν να βλέπουν οι άλλοι. Το αποτέλεσμα είναι μια δυστυχής κοινωνία που δεν ξέρει καν το λόγο της δυστυχίας της. Τελειώνω γιατί πολλά είπα . Το ραπ και το χιπ-χοπ πάντα μου άρεσαν. Υπάρχουν καλλιτέχνες τους οποίους θεωρώ, εκτός από μουσικούς, πολύ σπουδαίους ποιητές και ορίτζιναλ λαϊκούς φιλοσόφους. Εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται και το όποιο μεγαλείο του ιδιώματος. Μίλησε στη χαμηλή τάξη, στη γλώσσα της. Τραγούδησε τα προβλήματά της και σε πολύ μεγάλο βαθμό την ένωσε κάτω από τη στέγη μιας κοινής, σύγχρονης κουλτούρας. Όταν μπήκε στη μέση η show biz και όλα αυτό το έκανε κώλους και πισίνες, το πακέταρε και το έκανε εξαγωγή, ε θεωρώ ότι έπεσε χοντρή υποβάθμιση. Αυτά τα ολίγα. ;D

Μα δεν είπα ότι είναι η μόνη απορία που έχω. ;D. Απλώς η συγκεκριμένη που εκφράζω, είναι μια από τις μεγαλύτερες για τον συγκεκριμένο τομέα. Πώς γίνεται δηλαδή να παίρνεις τη φαντασίωση ενός τραγικά στερημένου ανθρώπου και να τη μετατρέπεις σε παγκόσμιο χιτ, με την έμφαση στο παγκόσμιο. Γιατί αν το συγκεκριμένο ύφος ήταν δημοφιλές μόνο μέσα στο γκέτο του Ντιτρόιτ π.χ., θα το καταλάβαινα απολύτως. Αλλά πώς γίνεται να βρίσκει θετικό αποδέκτη π.χ. μια κοπελίτσα που έζησε την ως τώρα ζωή της σε γυάλινο πύργο και αν την πας κάτω απ' το Νέο Ψυχικό, νομίζει ότι είναι σε άλλη χώρα; Ποιο είναι το στοιχείο ταύτισης που υπάρχει εκεί; Εδώ διαφωνώ. Γιατί αν ήταν έτσι δε θα βλέπαμε σε όλα τα κλιπ του είδους τα ίδια και τα ίδια αμάξια, δαχτυλίδια, γκόμενες, πισίνες και γούνες. θα βλέπαμε ξέρω γω και κανά ιταλικό εστιατόριο, τίποτα μοντέρνα πλυντήρια ρούχων και μηχανές του γκαζόν που κουρεύουν μόνες τους. ;D

Γκόμενες, άφθονα ναρκωτικά, ακριβά αμάξια, τεράστια σπίτια, υπερβολικά και πολλά κοσμήματα, τατουάζ της φυλακής, ζωή στο κλαμπ και γενικώς να μαμάω όπου βρω και όλοι οι άλλοι να πάνε να μαμηθούνε. Αυτό είναι εν ολίγοις το όνειρο ενός πάμφτωχου, μαύρου παιδιού που γεννήθηκε σε γκέτο από μητέρα πουτάνα και πατέρα ισοβίτη και φαντάζεται πώς θέλει να είναι η ζωή του όταν μεγαλώσει. Οι επιλογές του, τώρα που είναι 17, είναι κάτι μεταξύ πείνας, φυλακής ή θανάτου πριν κλείσει τα 20. Πώς και γιατί ο παραπάνω εφιάλτης μετατράπηκε σε υπέρτατο, διαπολιτισμικό κουλ από την αμερικάνικη show biz, είναι για μένα άξιο θαυμασμού και μόνιμη απορία.