Jazzjoker

Πολύ συχνό φαινόμενο από τη στιγμή που το soundcloud έγινε αρκετά δημοφιλές. Οι περισσότεροι από αυτούς πουλάνε plays/likes/reposts και τουλάχιστον σε κάποιους το soundcloud επιτρέπει τη λειτουργία μια και έχουν νόμιμους λογαριασμούς και αυτό που κάνουν δεν είναι εναντίον των κανονισμών. Γενικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, απλά τους αγνοείς. Απ΄την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να πληρώσει και να δει τον "σόλο σπασμένη φλογέρα σε ντόριαν δίεση τέσσερα" αυτοσχεδιασμό του να αποκτά 100.000 plays. ;D

Είμαι θεός το παραδέχομαι. ;D Να σβηστεί παρακαλώ, ήταν απάντηση για το δίπλα θρεντ.

Πολύ συχνό φαινόμενο από τη στιγμή που το soundcloud έγινε αρκετά δημοφιλές. Οι περισσότεροι από αυτούς πουλάνε plays/likes/reposts και τουλάχιστον σε κάποιους το soundcloud επιτρέπει τη λειτουργία μια και έχουν νόμιμους λογαριασμούς και αυτό που κάνουν δεν είναι εναντίον των κανονισμών. Γενικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, απλά τους αγνοείς. Απ΄την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να πληρώσει και να δει τον "σόλο σπασμένη φλογέρα σε ντόριαν δίεση τέσσερα" αυτοσχεδιασμό του να αποκτά 100.000 plays. ;D

++ Όταν μιλάμε για μπάντα, για μένα δεν τίθεται θέμα πιο όργανο είναι το σημαντικότερο. Το μπάσο είναι η "γέφυρα" μεταξύ αρμονίας και ρυθμού. Αν το αφαιρέσεις έχεις έναν ασύνδετο αχταρμά. Και για να προλάβω αυτούς που θα πούνε ότι υπήρξαν και υπάρχουν μπάντες χωρίς μπάσο: ναι αλλά κάποιος από τους άλλους αναλαμβάνει τις χαμηλές συχνότητες. Ακόμα και σε μπάντες τύπου white stripes ή πρώιμους black keys, η κιθάρα ήταν συχνοτικά ρυθμισμένη να βγάζει όγκο. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις βέβαια. Π.χ. πρωτογονομπλούζ καταστάσεις (αυτό τον ήχο ήθελαν να μιμηθούν κι οι από πάνω) αλλά εκεί το "στεγνό" αποτέλεσμα ήταν θεμιτό. Παραθέτω και παράδειγμα ενός από τους πρωτοπόρους αυτού του στυλ: Βέβαια κι εδώ ακούμε δύο κιθάρες εκ των οποίων η μία μιμείται μπασοπαίξιμο.

Μερικές παρατηρήσεις επί του θέματος: - Τι θα πει καριέρα; Γενικά και αόριστα, αυτό που οι περισσότεροι φανταζόμαστε είναι όταν κάποιος αποκτήσει όνομα, βγάλει σιντιά, κάνει live με μεγάλη προσέλευση κλπ. Αυτό δεν είναι; - Οπότε η καριέρα σχεδόν ταυτίζεται με την εμπορικότητα. Ή για την ακρίβεια, η καριέρα όπως την εννοούμε, είναι αδύνατη χωρίς κάποια τουλάχιστον εμπορικότητα. - Από πότε και σε ποιο σημείο του κόσμου, το καλλιτεχνικό ταλέντο αρκεί για να κάνεις καριέρα; - Πόσες και πόσες καταπληκτικές φωνές έχουν περάσει από αντίστοιχα show εσωτερικού κι εξωτερικού κι αφού κατέπληξαν τα πλήθη δεν τους ξανάκουσε ούτε η μαμά τους; - Κι εγώ εντυπωσιάζομαι από το καλλιτεχνικό ταλέντο, όταν πέσω πάνω του. Πάντα όμως ξεχνάω, έστω προσωρινά, ότι όχι μόνο δεν αρκεί αλλά δεν είναι καν απαραίτητο.

Δεν το εξετάζω καθόλου από αισθητικής απόψεως. Δηλαδή είτε με χλαμύδες, είτε με μαγιό, είτε με μαύρο κοστούμι-γραβάτα, το ίδιο μου κάνει, απ' τη στιγμή που το μνημείο χρησιμοποιείται με τον συγκεκριμένο τρόπο. Να συμπληρώσω επίσης ότι μαζί με τα μνημεία, οι οποιεσδήποτε κομματικές εκδηλώσεις/αναρτήσεις/πανό/πάρτυ/συγκεντρώσεις θα έπρεπε κατ' εμέ να απαγορεύονται και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τουλάχιστον τα δημόσια. Όποιο κόμμα/νεολαία θέλει ας νοικιάσει έναν ιδιωτικό χώρο και ας τον χρησιμοποιήσει όπως νομίζει.

Προφανώς θα απαντήσει και ο ΣΦ αλλά θα σου πω εμένα τι με ενοχλεί. Είτε ο Αντωνάκης Σαμαράς, είτε ο Αλέξης, είτε ο Κουτσούμπας, είτε η Φώφη χρησιμοποιούν ένα παγκόσμιο μνημείο, κληρονομιά της ανθρωπότητας, για να προωθήσουν τις όποιες διεκδικήσεις τους ή την εικόνα τους ή για να δώσουν πόντους στο κόμμα, το θεωρώ εξίσου κατάπτυστο. Στα μνημεία (και όχι μόνο τα αρχαία), πρώτα απ' όλα, θα έπρεπε να απαγορεύεται ρητώς οποιαδήποτε εκδήλωση με κομματική χροιά. Κανένας, από καμία πολιτική κατεύθυνση και ποτέ των ποτών.

Στο θέμα της Ακρόπολης και της επίδειξης μόδας, δε νομίζω ότι υπάρχει σωστό και λάθος. Όπως το βλέπω εγώ, είτε εκμεταλλεύεσαι εμπορικά τα μνημεία, είτε όχι και η πρόσβαση στους χώρους είναι ελεύθερη για τους πάντες με κανένα αντίτιμο, χωρίς μαγαζιά κλπ. Βέβαια υπάρχει όριο το οποίο δεν μπορεί να είναι απολύτως σαφές (π.χ. φυσικά δε θα επιτρέψεις να γυριστεί τσόντα στην Ακρόπολη) αλλά νομίζω ότι μια φωτογράφιση ενός πασίγνωστου οίκου μόδας είναι εντός αυτού του ορίου. Κάτι πιο γενικό στο οποίο έχω αναφερθεί και σε άλλα θέματα: Όταν μπλέκεται το πνευματικό πεδίο με την εμπορικότητα προκύπτει πάντα το θέμα της οριοθέτησης. Π.χ. σου ζητάνε ένα μουσικό κομμάτι σου για μια διαφήμιση. Σε ενδιαφέρει τι διαφημίζεται; Αν όχι κανένα πρόβλημα. Αν ναι, πού βάζεις το όριο; Και ενώ οι ακραίες περιπτώσεις μπορεί να βοηθούν την απόφαση (π.χ.διαφήμιση εφημερίδας με φανατικές πολιτικές θέσεις - διαφήμιση έκθεσης βιβλίου), είναι σίγουρο ότι θα προκύψουν και διλήμματα που θα σε ταλαιπωρήσουν. Άλλο παράδειγμα με την Ακρόπολη πάλι μια και είναι σχετικά πρόσφατο: Μεγάλη εταιρία παραγωγής του Χόλιγουντ, σου ζητάει να γυρίσει σκηνές ταινίας. Η ταινία δε, εμφανώς υποστηρίζει έντονα συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις. Δίνεις το μνημείο; Ή η ταινία δεν έχει πολιτικό θέμα αλλά είναι ένα κοινωνικό δράμα ξέρω γω. Αλλά στην Ακρόπολη θέλουν να γυρίσουν ερωτική σκηνή. Τι θα περιλαμβάνει αυτή η σκηνή; Ως πού θα φτάνει το ζευγάρι; Τα εξετάζεις; Να το κάνω λίγο πιο δύσκολο ειδικά για τη χώρα μας: Η σκηνή είναι gay ζευγάρι να χαριεντίζεται με φόντο την Ακρόπολη. Είσαι οκ με αυτό; Αν το ζευγάρι είναι straight, καλύτερα; Και αν ξέρω γω η gay σκηνή είναι εντελώς light ενώ η straight έχει και δύο μιλισεκόντ βυζί. Εκεί τι γίνεται; Τα παραδείγματα είναι άπειρα και το όλο θέμα άπτεται τελικά του προσωπικού κώδικα του καθένα μας. Γι' αυτό λέω ότι δεν υπάρχει σωστό-λάθος πλην φυσικά των πολύ ακραίων περιπτώσεων, αν και ακόμα κι εκεί μπορούν να υπάρξουν στέρεα επιχειρήματα κι από την "άλλη" πλευρά.

Το να λέμε "η αγορά αυτορυθμίζεται από μόνη της", εκτός από φιλελεδιά ;D, είναι και πλεονασμός. Το σωστό είναι είτε "η αγορά αυτορυθμίζεται" είτε "η αγορά ρυθμίζεται από μόνη της". Είναι αντίστοιχο λάθος του "πιο καλύτερος". "θα ξαναεπαναλάβω" κλπ. Το αναφέρω γιατί, πέραν της σωστής χρήσης της γλώσσας, η οικονομία λόγου (άρα και σκέψης) κάνει καλό στην ορθότητα των συμπερασμάτων μας. Κάτι που εγώ δεν έχω μάθει ακόμα.

Αντιλαμβάνομαι τη στάση σου αλλά υπάρχουν και όρια σε αυτή τη θεώρηση. Δηλαδή ο πελάτης που θα εκπροσωπήσεις σε κάποια υπόθεση και δε θα σου καταβάλει τα δεδουλευμένα σου, έχει απλά αντικρουόμενα συμφέροντα με εσένα και ουδείς έχει δίκιο ή άδικο. Είναι απλά θέμα συμφερόντων, αυτός να σε κλέψει κι εσύ να του τα πάρεις. Case dismissed. ;D

Απλά να προσθέσω στην κουβέντα ότι εδώ και καιρό "τρέχει" θέμα διεκδίκησης οφειλόμενων της ΑΕΠΙ προς τους καλλιτέχνες. Υπάρχει σύνδεσμος συνθετών/τραγουδοποιών ο οποίος περιλαμβάνει σχεδόν τους πάντες (εννοώντας τους γνωστούς) και οι οποίοι αξιώνουν έλεγχο στα λογιστικά της ΑΕΠΙ λόγω "βάσιμων υποψιών" ότι δεν τους κατέβαλε τα πλήρη ποσά που δικαιούνται. Αν δεν κάνω λάθος, η όλη ιστορία από εκεί ξεκίνησε και όχι από το ΥΠΠΟ. Απλά το ΥΠΠΟ αναγκάστηκε να παρέμβει διότι βρέθηκαν σοβαρές ατασθαλίες. Καλό είναι βέβαια να μη βγάζουμε συμπεράσματα πριν από επίσημα πορίσματα/αποτελέσματα αλλά εδώ δε θέλει και πολύ ανάλυση το θέμα κατ' εμέ. Η ΑΕΠΙ είχε ήδη ξεφύγει ζητώντας συνδρομές από περίπτερα και ψιλικαντζίδικα. Ε, μάλλον την "έχασε" εντελώς την κατάσταση. Με επιφύλαξη οκ.

+ Δυστυχώς όμως, εκεί στο wildwood guitars, δεν έχουν καταφέρει να βρουν έναν τρόπο ηχογράφησης που να αναδεικνύει τον ήχο των οργάνων που παρουσιάζουν, παρόλο που τα δάκτυλα του Greg είναι μοναδικά. Γενικά από αυτό πάσχει η πλειοψηφία των review καναλιών κατά τη γνώμη μου. Μπορεί να έχουν φοβερούς παίχτες, ενδελεχή παρουσίαση των οργάνων, πληροφορίες, πλάνα, ενισχυτές κλπ. αλλά το 99% δεν ξέρουν/μπορούν/ασχολούνται να βγάλουν καλό ήχο στο τελικό αποτέλεσμα. Είναι μεγάλη απογοήτευση να βλέπεις εξαιρετικά όργανα κουμπωμένα σε σούπερ ενισχυτές και μόλις αρχίσει το παίξιμο, να βγαίνει το ίδιο γκλινγκ γκλινγκ από όλα. Στον αντίποδα, έχω πέσει πάνω σε reviewers που προφανώς έχουν ασχοληθεί με το θέμα και ενώ μπορεί να παρουσιάζουν κιθάρα των 150 ευρώ, βγάζουν καταπληκτικό ήχο. Ένα παράδειγμα είναι ο παρακάτω τύπος που περισσότερο παραδίδει μαθήματα παρά κάνει reviews αλλά ο ήχος που βγάζει από τη squire είναι πολύ καλός.

Δε θα επεκταθώ γιατί η συζήτηση είναι εκτός θέματος, απλά θα πω ότι κατά την άποψή μου, έχεις δημιουργήσει μια θεωρία που δικαιολογεί τη στάση σου και περιέχει ένα σωρό αυθαίρετα και ανακριβή συμπεράσματα. Θα σου πρότεινα, αν μου επιτρέπεις, να ξεχάσεις τις διάφορες "σχολές" και να εστιάσεις στο άνοιγμα των αυτιών και του μυαλού σου.

Εδώ είσαι πολύ λάθος. Αυτή είναι δυστυχώς μια λογική που κυκλοφορεί πολύ και εκτός τον άλλων, είναι υπεύθυνη για μπόλικη ασυνεννοησία μεταξύ μουσικών και ηχοληπτών. Μπορεί να μην είσαι μουσικός αλλά δεδομένου ότι το επάγγελμά σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μουσική, όσο καλύτερα ξέρεις τη γλώσσα της, τόσο αποτελεσματικότερα και ακριβέστερα θα κάνεις τη δουλειά σου. Κατά τ' άλλα, θα ήταν νομίζω πολύ πιο πρακτικό (ειδικά ως προς το θέμα της μασημένης τροφής που αναφέρεις) αν έκανες μια πρώτη προσπάθεια μόνος και κατόπιν παρουσίαζες τα αποτελέσματά σου προς συμβουλές/διορθώσεις.

Πάλι σε έχασα. 1. Δεν καταλαβαίνω γενικώς πού είναι η ένστασή σου σε αυτά που έγραψα στο πρώτο μου ποστ. 2. Αφήνεις να εννοηθεί ότι παλιότερα (πριν το ίντερνετ) ήταν καλύτερα. Μιλάς για κάποιους "ήρωες" που "είχαν προβολή λόγω της αξίας τους" ενώ τώρα προβολή "έχει κι ο γείτονας" και κάτι άλλοι "απαίσιοι" όπως ο Kanye. Μα αυτό δε σημαίνει ότι θεωρείς ότι η προβολή θα έπρεπε να είναι προνόμιο αυτών που την αξίζουν;

Μια χαρά σε κατάλαβα τώρα. Η διαφωνία μας είναι η εξής: Εσύ θεωρείς ότι στην καλλιτεχνία η δημοσιότητα είναι κάτι που συνδέεται με την (καλλιτεχνική;) αξία. Εγώ απ' την άλλη θεωρώ ότι η δημοσιότητα δεν είναι θέμα αξίας αλλά επιθυμίας. Με άλλα λόγια ή τη θέλεις, την κυνηγάς και την αποκτάς ή δε σε ενδιαφέρει και την αγνοείς. Δεν υπάρχει "αξίζω" 'η "δεν αξίζω" δημοσιότητα, πολύ απλά γιατί είναι αδύνατον να θεσπίσεις αντικειμενικά κριτήρια καλλιτεχνικής αξίας. Εκτός κι αν το εννοείς εντελώς τεχνοκρατικά, δηλαδή ποιος έχει πολλές πωλήσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να τον δέχεσαι το Κάνιε Γουέστ.

Νικόλα γενικώς συμφωνώ με το παραπάνω αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί παραβλέπω και τι σχέση έχει η τελευταία παράγραφος με το θέμα. Κάτι προσπαθείς να μου πεις αλλά δεν το πιάνω (είμαι καλλιτέχνης ;D).

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις που παρατίθενται. Η δική μου βασίζεται σε κάτι που έχω γράψει εδώ μέσα αρκετές φορές οπότε θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός παρότι μάλλον θα αποτύχω: Το όλο θέμα έχει να κάνει με μια αιώνια "παρεξήγηση" κατ' εμέ η οποία βασίζεται σε έναν καθαρά ψυχικό μηχανισμό: Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε, έστω και ασυνείδητα, ότι ο δημιουργός σπουδαίου καλλιτεχνικού έργου είναι αυτόματα και σπουδαίος άνθρωπος (ηθικός, ακέραιος, δίκαιος, ανιδιοτελής κλπ.), πράγμα που πολύ απλά δεν ισχύει. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, έξω από το πεδίο τους, είναι σαν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, με όλα τα μειονεκτήματα (και συχνά περισσότερα αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ο κύριος μηχανισμός της λειτουργίας αυτής είναι η ταύτιση. Εν ολίγοις ταυτιζόμαστε με το καλλιτεχνικό έργο που μας άγγιξε και μας έκανε να αισθανθούμε ότι ο δημιουργός είναι πολύ κοντά στην ψυχοσύνθεσή μας οπότε κάνουμε το αυθαίρετο βήμα και πείθουμε τον εαυτό μας ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες για παραπάνω πράγματα απ' ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Γι' αυτό και όταν γίνει η απομυθοποίηση, το μένος μας είναι δυσανάλογο της κατάστασης ακριβώς επειδή αισθανόμαστε προδομένοι. Υπεύθυνοι είμαστε αποκλειστικά εμείς βέβαια για την όποια απογοήτευση. Το οικοδόμημα της απόλυτης ταύτισης εμείς το χτίσαμε. Από την πλευρά του καλλιτέχνη τώρα, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Δηλαδή κι εκεί υφίσταται μια εξαιρετικά συχνή παρεξήγηση κι αυτή έχει να κάνει με το ίδιο αντικείμενο. Με άλλα λόγια, δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που πέφτουν στην παγίδα του "ανθρώπινου μεγαλείου": "Για να έχω παράξει έργο καλλιτεχνικής αξίας και να με θαυμάζουν τόσοι, πρέπει να είμαι και σπουδαίος άνθρωπος. Οπότε θα δημοσιοποιώ, εκτός από το έργο μου και όλες μου τις απόψεις οι οποίες προφανώς έχουν βαρύνουσα σημασία". Αμ δε. Προσωπικά πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης θα πρέπει να προσπαθεί να περιορίζει το δημόσιο λόγο του στο αντικείμενό του και ακόμα κι όταν δεν έχει άλλο τρόπο, να ξεκαθαρίζει ότι οι απόψεις του είναι καθαρά προσωπικές και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν "βίβλο" για το κοινό του. Όσον αφορά το ερώτημα του θέματος: προσπαθώ να μην επηρεάζομαι ή/και να αποφεύγω να μαθαίνω τις απόψεις περί ανέμων και υδάτων καλλιτεχνών που θαυμάζω. Εννιά στις δέκα αποτυγχάνω γιατί το τρώω κι εγώ το παραμύθι κανονικότατα. Έχω απογοητευτεί πάμπολλες φορές. Περί του ερωτήματος που έθεσε ο Στράτος για τον αν θα δούλευα για κάποιον του οποίου οι απόψεις έρχονταν σε σύγκρουση με τις δικές μου, γενικά θα το έκανα και προφανώς το έχω ήδη κάνει, σίγουρα δε κάποιες φορές χωρίς καν να το γνωρίζω. Θέτω ένα πολύ αόριστο όριο ως προς την ακρότητα των πεποιθήσεων και τον τρόπο και την ένταση που αυτές εκφράζονται. Αλλά αυτά μπορούν να εξεταστούν μόνο κατά περίπτωση.

Αν θα μπορούσα να κατηγορήσω για κάτι τον Johnny Prapas είναι για τσαπατσούλικη δουλειά στο θέμα της παρουσίασης των προϊόντων του. Εν ολίγοις, δεν είναι δύσκολο να αναθέσεις σε κάποιον (ακόμα κι ένα φίλο) να σου διορθώσει τα λάθη στα αγγλικά στο site σου, ειδικά δεδομένου ότι η δουλειά σου ενδιαφέρει και εκτός συνόρων. Απ' ό,τι έχω καταλάβει, ο άνθρωπος είναι τύπου "εγώ μιλάω με τη δουλειά μου που είναι η ουσία και το περιτύλιγμα δε με ενδιαφέρει". Λάθος κατ' εμέ γιατί το περιτύλιγμα, ως γνωστόν, θα κάνει πιο εύκολα τον κόσμο να προχωρήσει παραμέσα. Αυτό βέβαια σε περίπτωση που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως επαγγελματία κατασκευαστή. Γιατί αν αισθάνεται απλός χομπίστας, δεν έχει λόγο να τον νοιάζει το σκέλος της παρουσίασης. Πέραν αυτού, συμφωνώ απολύτως με όλους τους συναδέλφους που είπαν ότι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η δουλειά του και όχι οι προσωπικές του απόψεις για οποιοδήποτε θέμα δεν άπτεται του αντικειμένου. Παρόλα αυτά, όπως έγραψα και αρκετές σελίδες πριν, γνωρίζω από κοινό φίλο ότι ο Prapas έπεσε θύμα διαδικτυακού σαμποτάζ και κατόπιν δε χειρίστηκε το γεγονός με πολύ μεγάλη αποτελεσματικότητα ως προς τον περιορισμό της ζημιάς. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχτεί, ούτε και το αντίθετο όμως. Εκτός κι αν κάποιος διαθέτει ψηφιακό κώδικα, διευθύνσεις IP και δεν ξέρω γω τι άλλο χρειάζεται για να αποδείξεις μια κυβερνοεπίθεση ή την απουσία της. Τα όποια screenshots από facebook κλπ. με οποιοδήποτε περιεχόμενο, θα μπορούσε να τα είχε γράψει οποιοσδήποτε ακόμα και μιμούμενος το ύφος γραφής του χρήστη. Αυτά έχουν ξαναγίνει και γίνονται συχνά. All in all, ξαναλέω ότι χωρίς να έχω ακούσει από κοντά ή παίξει με όργανά του (ακόμα τουλάχιστον), ξέρω πολύ κόσμο που το έχει κάνει και με όσους έχω μιλήσει, δηλώνουν ενθουσιασμένοι. Τέλος να πω ότι προσωπικά μου προκαλεί μόνο χαρά το γεγονός ότι στην συγκεκριμένη πολύ δύσκολη και με τεράστιο ανταγωνισμό αγορά μουσικών οργάνων και εξοπλισμού, έχουμε πλέον αρκετούς Έλληνες που διαπρέπουν και εκτός συνόρων. Ας ακούγεται το όνομα της χώρας και για πράγματα αξιόλογα που συμβαίνουν τώρα και όχι πριν 2000 χρόνια.

Screenshots ποιου πράγματος και που αποδεικνύουν τι;

+++++ Προς λύση των όποιων παρεξηγήσεων που έχουν προκύψει μέσω facebook (ειδικά εκεί μέσα κρατάμε μικρό καλάθι) και μια που γνωρίζω την ιστορία μέσω κοινού φίλου, να αναφέρω ότι προ μηνών το προφίλ του Johnny Prapas είχε χακαριστεί και στον τοίχο του γράφτηκαν ακραία ομοφοβικά/ρατσιστικά σχόλια (στα ελληνικά εννοείται) τα οποία προφανώς δεν έγραψε ο ίδιος. Με λίγα λόγια έφαγε ένα ωραιότατο σαμποτάζ. Το από πού ήταν υποκεινούμενο μπορεί ο καθένας εύκολα να το φανταστεί. Στη συνέχεια και επειδή δέχτηκε κάμποσα reports για τα σχόλια, το facebook δεν του επέτρεπε να επανακτήσει το προφίλ του και αναγκάστηκε, μετά από μέρες, να χρησιμοποιήσει αυτό της γυναίκας του. Εκεί ζήτησε δημόσια συγγνώμη αλλά είχε γίνει αρκετό κακό αφού πολλοί τον είχαν ήδη διαγράψει και δεν είδαν την απολογία του ούτε την εξήγηση των γεγονότων. Σε διαβεβαιώνω ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι ούτε γενικά ούτε ειδικά. Με λίγα λόγια, τίποτα δε σε σταματάει να στείλεις μια κιθάρα στην Orianthi ή τον Sambora χωρίς παραγγελία/συνεννόηση αλλά κατά 99% δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ στα χέρια τους ή ακόμα κι αν φτάσει είναι απίθανο να την ακουμπήσουν. Επίσης αυτό που σίγουρα δε θα σου επιτρέψουν να κάνεις, θα είναι αναφέρεις τα ονόματά τους αυθαίρετα και δημοσίως ως χρήστες των οργάνων σου. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει στο youtube τα εν λόγω όργανα και την όποια live χρήση τους από τους όποιους καλλιτέχνες.

Δεν έχω παίξει/ακούσει από κοντά κιθάρα του αλλά εμφανισιακά είναι από τις πιο όμορφες που έχω δει. Στα ονόματα γνωστών ξένων μουσικών οι οποίοι παίζουν με Olympus, να προσθέσω και τον Eric Gales που η κυρίως κιθάρα του τελευταία είναι μια Olympus strat ενώ αυτή την εποχή, ο Johnny Prapas (κατά κόσμον Γιάννης Γιάντσιος) κατασκευάζει παραγγελία για τον Joe Bonamassa. Όσον αφορά το κυρίως επάγγελμά του, αν δεν κάνω λάθος, δεν είναι η κατασκευή οργάνων.

Μια που ξύπνησα νωρίς και παρακολουθώ το θέμα, είπα να γράψω κι εγώ την άποψή μου: Θεωρώ την αρχική αναφορά στον Κάστρο εκτός τόπου και χρόνου.Καλλιτεχνικές προσωπικότητες και πολιτικές φυσιογνωμίες δεν πάνε μαζί ακόμη κι αν οι φυσιογνωμίες αυτές ξεπέρασαν τα στενά όρια της πολιτικής δράσης και δεν εξετάζω αν αυτό έγινε με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Οπότε εξίσου άκαιρη θα θεωρούσα μια αναφορά στον Γκάντι, τον Χίτλερ ή τον Ελευθέριο Βενιζέλο π.χ. Πέραν αυτού και χωρίς καμία διάθεση να εμπλακώ σε επί της ουσίας πολιτική κουβέντα, έχω να πω ότι αυτό που μας έχει φάει σε αυτόν τον τόπο, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει κι ο Ηλίας, είναι η απόλυτη βεβαιότητα της εγκυρότητας της άποψής μας και ένας άκρατος αλλά κι επικίνδυνος ρομαντισμός θα προσέθετα. Κατά συνέπεια ο σχηματικός διαχωρισμός σε "καλούς" και "κακούς", "αριστερούς" και "φιλελέδες", "προδότες" και "πατριώτες". "γνώστες" και "άσχετους" και ούτω καθ' εξής είναι αναπόφευκτος. Άσπρο-μαύρο στα πάντα. Ειδικά στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, η ακρότητα έπιασε τέτοια πρωτοφανή επίπεδα που φτάσαμε σε σημείο να ευχόμαστε το θάνατο ανθρώπων. Και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ο άλλος του οποίου το θάνατο ευχόμαστε αλλά το γεγονός ότι έχουμε κατέβει τόσα σκαλιά που το ενδεχόμενο θανάτου κάποιου άλλου μας προκαλεί χαρά. Απόλυτη διαστρέβλωση. Προσωπικά έχω επιλέξει να αραιώσω κατά πολύ τη συμμετοχή μου στο φόρουμ γιατί σχεδόν όλες οι αντιπαραθέσεις (μουσικές και μη) αποκτούν γρήγορα χαρακτηριστικά ιερού αγώνα απόδειξης της αλήθειας. Οπότε οποιαδήποτε ουσία αλλά και ευκαιρία για γόνιμη συζήτηση χάνεται ανάμεσα σε βαρετούς καβγάδες. Δηλαδή ανοίγω να διαβάσω θρεντ και αν έχει δεύτερη σελίδα, είναι κατά 99% γιατί ξεκίνησε τσακωμός. Εκεί που δεν υπάρχει καβγάς δε, το θέμα τελειώνει εντός 2-3 ποστ. Χρόνια πολλά σε όλους και μακάρι το νέο έτος να μας κάνει πιο ώριμους και συνειδητοποιημένους τουλάχιστον ως προς το πώς λειτουργεί αυτός ο δύσκολος κόσμος στον οποίο ζούμε.

Να ξεκαθαρίσω ότι με την Κέρστεν γενικώς κανένα πρόβλημα δεν έχω. ΟΜΩΣ αφού πας και κάνεις φουλ αμερικανιά βίντεο με μάστανγκ, βενζινάδικα, τζιν σορτσάκι και γλειφιτζούρια, ε βάλε και μια ξανθιά με μακρύ μαλλί και προτάσσοντα συστήματα εμπρός - πίσω. Δηλαδή εδώ έχουμε ένα κορίτσι, λιπόσαρκο και με τρύπιο τισέρτ που παραπέμπει σε μέλος πανκ μπάντας ενώ η υπόλοιπη αισθητική σου είναι για σάουθερν μπελ που πλένει αμάξια με μαγιό ενώ ο ripped αγρότης από δίπλα, μπανίζει τα θέματα. Εκεί θεωρώ ότι βρίσκεται το inconsistency και μαζί ο κράχτης ότι η κοπέλα είναι μάλλον αντικείμενο βρετανικότατου υγρού ονείρου. Αλλά οκ, σιγά τo θέμα τώρα. https://www.youtube.com/watch?v=9G19TWqolIQ