Jazzjoker

Λεπτομέρεια αλλά μόλις το είδα και μου δίνεις πάσα να αναφέρω κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, έτσι όπως το περιγράφεις, δε φταίνε τα φθαρμένα σου ελαστικά αλλά το γεγονός ότι δεν έχεις αφήσει ικανή απόσταση από τον μπροστινό σου. Γιατί αν εσύ αναγκάζεσαι να πλακωθείς στα φρένα ενώ εκείνος έχει απλά αφήσει το γκάζι, σημαίνει ότι είσαι πολύ πιο κοντά του απ' ό,τι θα έπρεπε και ειδικά σε μια λεωφόρο. Κανονικά η απόσταση που αφήνουμε από τον μπροστινό μας, πρέπει να είναι αρκετή ώστε να μην κινδυνεύουμε με σύγκρουση ακόμα και σε απότομο φρενάρισμα. Εξ ου και σύμφωνα με το νόμο, φταίει πάντα ο πίσω. Το αναφέρω γιατί όλοι οι οδηγοί κατά καιρούς και έχουμε κολλήσει στον μπροστινό και μας έχει κολλήσει ο πίσω ενώ τα τρακαρίσματα που γίνονται λόγω αυτής της πρακτικής είναι καθημερινά ασχέτως αν τα περισσότερα από αυτά, μέσα στην πόλη τουλάχιστον, αφορούν μόνο υλικές ζημιές.

Συμφωνούμε αλλά ο νόμος συνεχίζεται να επιβάλλεται παρ' όλη την κοινωνική συνείδηση. Θέλω να πω δεν αρκεί να επιβληθεί αρχικά μόνο. Απλά η αυστηρή επιβολή σε αυτές τις κοινωνίες, είναι πλέον το "backup plan" για τις (όχι σπάνιες) περιπτώσεις που η κοινωνική συνείδηση δεν εδραιώθηκε για οποιουσδήποτε λόγους.

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με όσα γράφει ο yameth στο αρχικό ποστ καθώς και με την πλειοψηφία των σχολίων μετά. Σχετικά με το θέμα έχω να κάνω δύο παρατηρήσεις: 1. Διαφωνώ με το διαχωρισμό "μοτοσυκλετιστές-αυτοκινητιστές" όπως και με οποιοδήποτε διαχωρισμό τέτοιου τύπου που βασίζεται σε πρακτικά-χρηστικά κριτήρια. Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε και οι μεν και οι δε, άσε που πολλοί έχουν και τις δύο ιδιότητες. Επίσης όλοι είμαστε και πεζοί. Στο τελευταίο μεγάλο μου δρομολόγιο, ούτε που θυμάμαι πόσοι πεζοί πέρασαν με την ησυχία τους κόκκινο, ενώ μιλούσαν στο κινητό και ενώ τα αυτοκίνητα είχαν ήδη ξεκινήσει. Αποκορύφωμα μια νέα γυναίκα που το έκανε ενώ έσπρωχνε καροτσάκι με μωρό. Προσωπικά δε βρίσκω καμία απολύτως διαφορά μεταξύ αυτής της συμπεριφοράς και της αντίστοιχης οδηγού που σηκώνει κινητό. Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής, οι περιστάσεις μπορεί να είναι διαφορετικές αλλά αυτός που κάνει την ανοησία όντας πεζός, θα την κάνει και οδηγώντας (είτε μηχανή είτε αυτοκίνητο). Οπότε είναι συνολικά θέμα νοοτροπίας και όχι συγκεκριμένης ιδιότητας. 2. Πέραν των όποιων κοινωνικο-ιστορικών αναλύσεων σχετικά με το γιατί συμπεριφερόμαστε έτσι υπάρχει νομίζω κάτι βασικότερο. Η αυστηρή επιβολή του νόμου. Οι δυτικοευρωπαίοι ή όποιοι άλλοι λαοί θεωρούνται νομοταγείς, δε γεννιούνται με νομοταγές DNA. Η υπακοή στους νόμους του κράτους τους επιβλήθηκε από την εκάστοτε αρχή. Εδώ όχι μόνο δε συμβαίνει αυτό αλλά συχνότατα η ίδια η αρχή (κράτος/δήμος/νομαρχία/κυβέρνηση κλπ.) δεν "συμπαθεί" το νόμο και τον παραβαίνει προκειμένου να διευκολυνθεί. Με άλλα λόγια, ο ίδιος ο μηχανισμός περνάει στον πολίτη το μήνυμα ότι σχεδόν επιβάλλεται να παραβαίνει το νόμο όταν κρίνει ότι δεν τον εξυπηρετεί. Το αποτέλεσμα είναι ουσιαστικά μια κοινωνία ειδικών αναθεωρητών του συντάγματος. Ο καθένας μας έχει ατύπως το δικαίωμα να κρίνει και να αποφασίζει κατά περίπτωση, αν θα υπακούσει ή όχι. Αυτό δεν είναι πολύ μακριά από ένα καθεστώς αναρχίας. Το χειρότερο φυσικά είναι ότι, τουλάχιστον στο θέμα που συζητάμε, όλο το παραπάνω "σχήμα" πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές.

Σε καταλαβαίνω αλλά εσύ μιλάς για το προσωπικό σου γούστο ανεξαρτήτως εμπορικής επιτυχίας. Εγώ μιλάω γενικότερα για το τι χρειάζεται για το μεγάλο βήμα από "παιδί-θαύμα" σε "εδραιωμένος καλλιτέχνης". Το ποιος μου αρέσει και ποιος όχι είναι άλλο θέμα. Π.χ. αντίστοιχα με σένα εγώ δεν μπορώ ούτε να βλέπω ούτε να ακούω τον Μποναμάσα που ξεκίνησε ως κλασική περίπτωση σαν αυτές του θέματος. Βέβαια είτε μου αρέσει εμένα είτε όχι, ο Μποναμάσα είναι πλέον σούπερσταρ και γεμίζει στάδια. Οπότε κάτι σωστό κάνει, δεν μπορεί.

Όπως τα λέει ο Κώστας από πάνω είναι. Ταλέντα βγαίνουν πολλά και συχνά στην άλλη όχθη. Όλοι προκαλούν κάποια αίσθηση αρχικά λόγω της ανεπτυγμένης δεξιοτεχνίας/μουσικότητας κλπ. σε σχέση με την ηλικία τους. Αλλά αυτός ο σχετικός παράγοντας ξεφτίζει γρήγορα και αρχίζουν να κρίνονται όπως κάθε άλλος καλλιτέχνης. Τελικά όλοι έρχονται αντιμέτωποι με το θέμα της διάρκειας στο χρόνο. Και αυτή εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες κατ' εμέ: - Πρωτοτυπία: Ναι θα καταπλήξει τα πλήθη ο δεκαεφτάχρονος που παίζει Albert Collins καλύτερα από τον Albert Collins αλλά 2-3 χρόνια μετά πολύ λίγοι θα ενδιαφέρονται να ακούσουν κάτι που άλλος εφηύρε και εδραίωσε. Κάτι δικό του έχει να πει; - Στομάχι, κοχόνες, γκατς κλπ. και ωριμότητα προκειμένου να αντιμετωπίσει κανείς το ξαφνικό κύμα δημοσιότητας, θαυμασμού αλλά και την τρομαχτική δουλειά που πρέπει να ρίξει (πρόβες, τουρ, μελέτη, σύνθεση νέων κομματιών και όλα αυτά συγχρόνως) προκειμένου να παραμείνει στο προσκήνιο. Από την έλλειψη των δύο παραπάνω έχουν καεί πάμπολλοι πιτσιρικάδες-θαύματα που ξεκίνησαν με εχέγγυα "ο νέος Hendrix" και κατέληξαν να παίζουν στο ίδιο συνοικιακό μπαρ για τον ίδιο θαμώνα κάθε βράδυ. Α και μια φορά το χρόνο στο half note στην Αθήνα. ;D

Απίστευτος παίχτης με επιρροές από όλο το φάσμα της αμερικάνικης κιθαριστικής κουλτούρας. Και vintage και μοντέρνος. Και με φωνή ανθρώπου με τα διπλάσια χρόνια. Τον έχει ήδη αγκαλιάσει η cream of the crop της southern σκηνής και είναι μόλις στα early 20's του. Προτείνω να τσεκάρετε το κανάλι γενικώς μια και υπάρχουν κι άλλα διαμάντια.

Α, να κάνω και μια παρατήρηση που μου ξέφυγε: Η ερωτική θεματολογία στο στίχο, ανάλογα με την γραφή, μπορεί να είναι από μια εύκολη, ελαφριά λύση γιατί "δε μου ερχόταν κάτι άλλο", μέχρι το πιο βαρύ και δυσάρεστο πράγμα που υπάρχει.

Ε μιλάμε για τον ορισμό του "ειδικού πράγματος" δηλαδή. ;D

Καταλαβαίνω πού το πας και συμφωνώ. Αν και το "στρατευμένος" στίχος είναι πολύ ειδικό πράγμα και στην αμερικάνικη μουσική είναι μάλλον πολύ περιορισμένος. Εδώ σε εμάς βέβαια.... Σωστό. Η πλειοψηφία τους ήταν show tunes.

Δεν διαφωνείς, συμφωνείς.

Έτσι όπως το θέτεις το ερώτημα είναι υπερβολικά αόριστο. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω τι θα πει να αντιλαμβάνομαι ως ακροατής "συναισθηματική παλέτα" σε ένα είδος μουσικής. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η μουσική στο σύνολό της απευθύνεται πρωτευόντως στο συναίσθημα. Ακόμα και τα πολύ πειραματικά πράγματα που ακροβατούν στα άκρα του ορισμού της μουσικής καταλήγουν, έστω έμμεσα, στη δημιουργία συναισθημάτων. Εδώ προφανώς αναφέρεσαι στα jazz standards, δηλαδή σε τραγούδια που γράφτηκαν προς τις αρχές του 20ου αιώνα και κατόπιν διασκευάστηκαν και συνεχίζουν να διασκευάζονται κατά κόρον. Όσον αφορά αυτά λοιπόν, έχεις δίκιο. Στιχουργικά είναι στα όρια του αφελούς. Βέβαια πρέπει να λάβει κανείς υπόψιν ότι κρίνουμε τραγούδια που γράφτηκαν 80 και 90 χρόνια πριν. Ζούμε σε άλλη χώρα και σε δραματικά άλλη εποχή. Αυτό που θα αγγίξει στιχουργικά έναν μέσο ακροατή σήμερα, πιθανότατα δε θα γινόταν καν αντιληπτό από έναν ακροατή του τότε. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες γιατί αυτό απαιτεί ιστορική αναδρομή σε μια κοινωνία και κουλτούρα που είναι πολύ μακριά από εμάς. Αλλά με λίγα λόγια μιλάμε ουσιαστικά για μια μπελ επόκ του αμερικάνικου τραγουδιού το οποίο, παρόλες τις επιρροές, γραφόταν από λευκούς και απευθυνόταν αποκλειστικά σε λευκούς. Και αναφέρω το χρώμα γιατί όλοι ξέρουμε τι συνέβη, μουσικά και στιχουργικά, στην αμερικάνικη μουσική όταν άρχισε να εισβάλλει στο μέινστριμ η "μαύρη" κουλτούρα. Παρόλα αυτά, προσωπική μου άποψη είναι ότι οι στίχοι των jazz standards δε θα μπορούσαν να είναι πιο ταιριαστοί με τη μουσική και τον τρόπο ερμηνείας. Δηλαδή ακούγοντας κανείς "original" εκτελέσεις αντιλαμβάνεται ότι ακόμη και τα μελαγχολικά τραγούδια της εποχής διακατέχονταν από μια αισιοδοξία ή έστω "ελαφρύτητα" του στυλ "δε χάλασε κι ο κόσμος". Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι στην πορεία χάλασε. Πέραν αυτών και σαν γενικό σχόλιο, συμφωνώ απολύτως με τον Στράτο παραπάνω περί δυσκολίας ορισμού του τι είναι jazz. Και να προσθέσω: Είναι ένας τρόπος αντίληψης του περιβάλλοντος (μουσικού και μη) που ως βασικό του γνώρισμα έχει την αμφισβήτηση των επιβληθέντων ορίων και κανόνων. Είναι δηλαδή, με άλλα λόγια, μια επαναστατική αντιμετώπιση των πραγμάτων που τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα έφερε συνταρακτικές αλλαγές και επηρέασε δραστικά το σύνολο τουλάχιστον της popular μουσικής παγκοσμίως. Υπό αυτό λοιπόν το πρίσμα, jazz είναι πάρα πολλά πράγματα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο όρος ξέφυγε από το χαρακτηρισμό του αυστηρώς μουσικού αντικειμένου και βρήκε θέση σε εκφράσεις της αγγλικής γλώσσας όπως μιλιέται στις ΗΠΑ. Κλείνοντας να αναφέρω ότι επειδή αναγκαστικά τα παραπάνω είναι αρκετά αόριστα, προσωπικά κρατώ έναν ορισμό της jazz για μένα: Οπότε jazz είναι να έχεις απόλυτα ανοιχτό μυαλό. Τετριμμένο στην θεωρία, σχεδόν αδύνατο στην πράξη.

Αυτό είναι άτοπο για την Ελλάδα. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Αξιολόγηση στο δημόσιο δε θα μπει ποτέ. Και όπως είπε κι ο ΣΦ, όταν μιλάμε για αξιολόγηση εννοούμε φυσικά να υπάρχουν συνέπειες, έτσι; Όχι απλά μια φιλική κατσάδα και μετά όλα καλά. Ούτε "δεν ακουμπάμε τα δικά μας παιδιά". Απλά δεν γίνεται. Επαναλαμβάνω: ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Κι ενώ με την ιδέα φιλοσοφικά δε συμφωνώ απολύτως, ναι ειδικά στην Ελλάδα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν σχεδόν τα πάντα. Απλά γιατί οποιοσδήποτε οργανισμός, ΔΕΚΟ, εταιρία ή ό,τι άλλο ελέγχεται, διοικείται ή συνεργάζεται στενά με το κράτος, είναι αποδεδειγμένα πεδίο διαπλοκής και διαφθοράς. Και τα ελλείμματα και τις μαύρες τρύπες φυσικά τις πληρώνουμε εμείς.

Όσους φορείς και σωματεία να κάνουν, πάλι τσακωμένοι θα καταλήξουν. Η μόνη λύση είναι ένα σωματείο ο κάθε καλλιτέχνης. Βέβαια και σ' αυτό το σενάριο κάποια στιγμή θα αρχίσουν να διαφωνούν με τον εαυτό τους.

Ναι. Χωράνε; Ναι. Θα έπρεπε να χωράνε; Όχι

Τυχαίνει να ξέρω την όλη ιστορία από ανθρώπους που εμπλέκονται και μάλιστα ανήκουν σε διαφορετικές "πλευρές". Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με αυτά που γράφει ο Λάκης και ο ΣΦ. Επίσης σέβομαι αυτούς που παραιτούνται από τις θέσεις τους όταν ξεκινούν τα διάφορα ωφελιμιστικά/κομματικά καραγκιοζιλίκια. Οπότε μπράβο από μένα σε Δεληβοριά/Καλαντζόπουλο. Πέραν αυτών εκφράζω και μια υποψία: Ίσως τώρα που, απ' ό,τι φαίνεται, η ΑΕΠΙ θα αναγκαστεί να αποζημιώσει καλλιτέχνες (αν αποδειχτεί ότι όντως δεν τους απέδιδε τα συμβατικά), παίζει θέμα με το ποιοι θα φάνε τα μεγαλύτερα κομμάτια της πίτας. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν με το συγκεκριμένο σωματείο δεν είναι παρά μια υπενθύμιση της άθλιας ιδιοσυγκρασίας μας σε θέματα προάσπισης του ΚΟΙΝΟΥ συμφέροντος. Οι προεκτάσεις ευκόλως εννοούμενες. Βασικά το θέμα είναι παντού και πάντα τα λεφτά και οι καρέκλες (που θα φέρουν δημοσιότητα και περισσότερα λεφτά). Ακόμα και στους καλλιτέχνες. Αηδία.

Δεν ξέρω τι είναι το paper noise αλλά αυτό που περιγράφεις παραπάνω μπορεί να είναι θόρυβος από το σκληρό σου δίσκο και μάλλον είναι ανεξάρτητος από το "hiss" που λες ότι βγαίνει από τα μόνιτορ. Αν όντως είναι έτσι και ο σκληρός σου κάνει τόση φασαρία όταν δουλεύει, είναι ώρα για backup...

Πρώτον και σημαντικότερον: Το When a man loves a woman ουδεμία σχέση έχει με Louis Armstrong. Η original και πιο γνωστή εκτέλεση του τραγουδιού, είναι του Percy Sledge. Στο θέμα τώρα: Η πιο ολοκληρωμένη απάντηση στην ερώτηση του τίτλου είναι "τα πάντα". Δηλαδή και η παραγωγή και η ενορχήστρωση και η αρμονία και οι στίχοι και η μελωδία και η χροιά της φωνής και το στούντιο και οι ενισχυτές και τα μικρόφωνα και ο καιρός και η γκόμενα του συνθέτη και το υλικό του σκαμπό του ντράμερ κλπ κλπ κλπ. Και εκεί τελειώνει (ή συνεχίζεται επ' 'απειρον) το θέμα αυστηρά ως προς την ερώτηση καθεαυτή. Τώρα αν θέλουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι πρέπει να συμφωνήσουμε τι ακριβώς είναι το "ύφος ενός τραγουδιού" γιατί ο όρος είναι πολύ αόριστος και επιδέχεται υποκειμενικών ερμηνειών ανάλογα με το ποιος απαντά στην ερώτηση. Από το αρχικό ποστ του stoyo, καταλαβαίνω ότι βρέθηκε μπροστά σε μια από τις άπειρες ομοιότητες που μπορεί να έχουν ακόμη και εντελώς διαφορετικού είδους και χρονικής περιόδου τραγούδια μεταξύ τους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι όποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο (btw δεν κατάλαβα από τι προκλήθηκε η "λιποθυμία") ερμηνεύτηκε ως κοινό ύφος και από εκεί προέκυψε και η ερώτηση φαντάζομαι. Πάντως είναι σίγουρο ότι ο Sheeran έχει ακούσει πολύ Percy Sledge και ακόμη περισσότερο παλιά soul γενικά.

+ Για να βελτιωθεί κι από πλευράς ύφους, προσπάθησε να βγάλεις απ' το παίξιμο το στιγμιαίο muting που δημιουργεί τις μικρές παύσεις στις άρσεις. Edit: Να σημειωθεί παρακαλώ ότι πόσταρα απάντηση στο σωστό θρεντ και όχι σε άσχετο.

Εγώ νομίζω ότι σε αυτού του τύπου τα κομμάτια δεν μπαίνουν καθόλου κιθάρες εκτός κι αν πρόκειται για remixes και κρατάνε μέρος του original recording. Δεν υπάρχει λόγος δηλαδή να φέρνεις gear, μουσικό και να στήνεις εξοπλισμό απ' τη στιγμή που τα έχεις όλα έτοιμα στο pc και αφού είναι και πολύ απλούστερο να φτιάξεις κάποιον "παράξενο" ήχο. Για το κομμάτι της cher θα έλεγα ότι είναι μάλλον προφανές ότι πρόκειται για συνθ. Το άλλο θα μπορούσε να 'ναι άνετα συνθ επίσης.

Δεν πάω καλά τον τελευταίο καιρό, Αλτσάιμερ υποψιάζομαι. ;D Η απάντηση είναι για το άλλο θρεντ.

Εγώ νομίζω ότι σε αυτού του τύπου τα κομμάτια δεν μπαίνουν καθόλου κιθάρες εκτός κι αν πρόκειται για remixes και κρατάνε μέρος του original recording. Δεν υπάρχει λόγος δηλαδή να φέρνεις gear, μουσικό και να στήνεις εξοπλισμό απ' τη στιγμή που τα έχεις όλα έτοιμα στο pc και αφού είναι και πολύ απλούστερο να φτιάξεις κάποιον "παράξενο" ήχο. Για το κομμάτι της cher θα έλεγα ότι είναι μάλλον προφανές ότι πρόκειται για συνθ. Το άλλο θα μπορούσε να 'ναι άνετα συνθ επίσης.

Στράτε μου όσο κι αν αυτός ο τρόπος που περιγράφεις μπορεί να λειτουργήσει "εργαστηριακά", είναι αδύνατον να αποδώσει σε πραγματικές συνθήκες διότι το παίξιμο αυτών των κομματιών είναι ιδιαίτερα δυναμικό, με την έννοια του μη στατικού. Με άλλα λόγια, σχεδόν κανείς από την μπάντα δε θα παίξει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο σε κάθε take, πολύ περισσότερο δε τα πλήκτρα και η κιθάρα. Οπότε ουσιαστικά, αυτό που περιγράφεις γίνεται μέσα στο στούντιο και αυτό που λέμε "δέσιμο" είναι κατά βάση το να γνωρίζεις αρκετά καλά μουσικά τον άλλο ώστε να αναμένεις το παίξιμό του και να προσαρμόζεις αναλόγως το δικό σου. Υπό αυτή την έννοια, το να κάτσω και να παίζω συνεχόμενα πάνω από το ίδιο take της μπάντας δε νομίζω ότι θα ωφελήσει σε κάτι δεδομένου ότι την επόμενη φορά που θα μπούμε στο στούντιο, πολλά θα παιχτούν διαφορετικά. Πάντως δοκιμάζονται πράγματα και από τα δύο αρμονικά όργανα τους τελευταίους μήνες. Νομίζω ότι η "συμφωνία" μεταξύ μας δεν είναι πολύ μακριά.

Έχεις δίκιο Γιώργο. Θα πω του πληκτρά να το παίζει. Είναι νέος ακόμα οπότε θα κάνει τις αγγαρείες. ;D

Καμία σόρυ δεκτή. ;D Εννοείται ότι δε χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Γι' αυτό ανέβασα την εκτέλεση. Προσωπικά δεν έχω μεγάλη εμπειρία από παίξιμο μαζί με πλήκτρα και όλες οι απόψεις είναι θεμιτές.

Καλημέρα αγαπητοί συνάδελφοι. Παρακάτω θα ακούσετε μια εκτέλεση του My Babe από πρόβα. Ο λόγος που την ανεβάζω είναι γιατί ενώ η μπάντα ήταν μέχρι πρότινος κουαρτέτο (φωνή-τύμπανα-μπάσο-κιθάρα), σχετικά πρόσφατα προσθέσαμε πλήκτρα και είμαστε στη διαδικασία ενσωμάτωσης. Αυτό δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για ένα σχήμα που ήδη έπαιζε με την παραπάνω σύνθεση για πάνω από ένα χρόνο. Γενικά χρειάζεται προσαρμογή, κυρίως από την κιθάρα μια και τη δουλειά του αρμονικού "γεμίσματος" την αναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό πλέον τα πλήκτρα. Αυτό κάνει τη δική μου ζωή και ευκολότερη και δυσκολότερη γιατί απ' τη μια παίζω λιγότερα, αλλά απ' την άλλη πρέπει να αφαιρέσω και ως γνωστόν στους κιθαρίστες αρέσει μόνο η πρόσθεση κι ο πολλαπλασιασμός. ;D Στο κλιπ που θα ακούσετε έχουμε νομίζω πετύχει μια καλή ισορροπία ενώ η ποιότητα της ηχογράφησης και οι σχετικές στάθμες είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, δεδομένης φυσικά της μεθόδου καταγραφής που είναι ένα φορητό γραφτίρι. Κάθε παρατήρηση δεκτή.