Jazzjoker

Είναι όντως φοβερός Γιώργο. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότι σε αυτό που έβαλα και σε άλλα 1-2, κάνει αυτό το ρυθμικό και μελωδία όλα μαζί και σχεδόν δε χάνει μπιτ. Επίσης όπως θα είδατε, παίζει με τις χορδές ανάποδα Albert King style.

Νο κόμεντ

Σωστό. Το αποσύρω αλλά δεν το σβήνω γιατί αναλαμβάνω την ευθύνη της βιασύνης μου.

Συμφωνώ με γιάμεθ από πάνω. Η Μόνικα παίδες είναι η επιτομή της χιπστεριάς και μουσικά αλλά και γενικότερα. Το κομμάτι είναι στυλιζαρισμένο και επίτηδες ερμηνευμένο κατ' αυτό τον τρόπο και έχει τους στίχους που έχει. Με άλλα λόγια ρετρομοντέρνο με μια δόση ειρωνείας. Βέβαια θα μου πείτε (και καλά θα κάνετε) "εμένα δε με νοιάζει τι και πώς, απλά άκουσα ένα κομμάτι και αυτό κρίνω". Δεκτόν. Εγώ πάντως της αναγνωρίζω ότι δε φοβάται, με κάθε κυκλοφορία της, να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Και μόνο αυτό, από τη στιγμή που έχεις κάνει παλιότερα τέτοια επιτυχία, είναι μαγκιά.

Δεν ξέρω αν το έκανες επίτηδες ή έτσι σου βγήκε αγαπητέ Κώστα, αλλά (τουλάχιστον) το εφιαλτικό εργασιακό περιβάλλον που περιγράφεις, είναι ό,τι πιο κοντινό στην πραγματικότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων είτε του παρόντος είτε αυτών που διαλύθηκαν τα τελευταία 30-40 χρόνια στην ευρύτερη περιοχή μας.

Οκ Νίκο αλλά γιατί δε λαμβάνεις υπόψη σου και τα καλά; Έσπασε το ρεκόρ Γκίνες τηγανητής πατάτας η Νάξος - Ειδήσεις - Περίεργα - in.gr ;D

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με χαρίλατρον και σούπερφανκ. Η λογική έχει πάει περίπατο για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι το ότι, από την αρχή της κρίσης, παρουσιάστηκε (από διάφορες μεριές) η θαυματουργή εναλλακτική. Έγινε εμπόριο θαύματος. Εξαργυρώθηκε το μαγικό και έγινε ψήφος. Είναι πάρα πολύ δύσκολο και έχει προσωπικό κόστος το να βλέπεις μπροστά σου έναν τρομερά δύσβατο δρόμο και να μην ενδίδεις στους τσαρλατάνους που σου τρώνε τ' αυτιά λέγοντας ότι δε χρειάζεται να ζοριστείς, ότι γίνεται και πολύ πιο εύκολα. Είναι σχεδόν αδύνατο να διατηρήσεις νηφάλια κρίση όταν ο ένας γιατρός σου λέει ότι είσαι σοβαρά άρρωστος και πρέπει να αλλάξεις τα πάντα στον τρόπο ζωής σου κι ο άλλος ότι απλά πρέπει να κοιμάσαι περισσότερο και θα γίνεις περδίκι. Προσωπικά δεν τα ρίχνω όλα στο λαό και την έλλειψη παιδείας. Γιατί εδώ είχαμε και έχουμε σωρεία σαμάνων - θαυματοποιών. Δεν είναι δηλαδή ένας-δυο γραφικοί με τους οποίους η πλειοψηφία γελάει. Εδώ έχουμε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που βασίστηκε για χρόνια στη συναλλαγή αυτού του τύπου. Δώσε ψήφο να σου εξαφανίσω όλα αυτά που σε δυσκολεύουν. Μόνο που δεν εξαφανίζονταν, απλά έμπαιναν κάτω απ' το χαλί και κάποια στιγμή ξεχείλισαν και τώρα δε χωράνε να κρυφτούν πουθενά. Και είναι τρομερή ειρωνεία το γεγονός ότι σχεδόν όλος ο κόσμος γελάει αυτές τις μέρες με το θαυματουργό κάστανο του Παΐσιου. Γιατί το κάστανο μας φαίνεται γελοίο αλλά η υπόσχεση ότι το θαύμα μπορεί να γίνει, μας κάνει μια χαρά.

Ευχαριστώ Νίκο (npap). Έκανες ουσιαστικά την έρευνα που ζητούσα. Με εν μέρει φωτογραφικές αποδείξεις λοιπόν, τουλάχιστον τα μισά από το κείμενο του Ανδρουλιδάκη είναι απλά είτε χονδροειδή λάθη είτε εσκεμμένα ψέματα. Κάτι λέει αυτό και για την αξιοπιστία του όσον αφορά τα υπόλοιπα. Στράτε μου ιδού τα facts: Ο Σαββόπουλος διασκεύασε με ελληνικό στίχο δύο κομμάτια του Ντύλαν. Το wicked messenger και το All along the watchtower. Επίσης υπάρχει και το υπέροχο "Οι πίσω μου σελίδες" του οποίου το μόνο κοινό με το "my back pages" του Ντύλαν είναι ο τίτλος. Μουσική, στίχος, θεματολογία, καμία σχέση μεταξύ των δύο. Αυτά λοιπόν κατά τη διάρκεια μιας μουσικής πορείας που έχει διαρκέσει (ως τώρα) 51 χρόνια. (Για την ιστορία και σχετικά με τον Λούτσιο Ντάλα, ο Σαββό έχει επίσης διασκευάσει το "Caro amico ti scrivo" σε ελληνικό στίχο με τίτλο "Ο χρόνος που μετράει". Το πρωτότυπο κομμάτι και ο συνθέτης αναφέρονται επίσης κανονικά στο δίσκο) Πώς προκύπτει από τα παραπάνω ότι έχει ο Νιόνιος εμμονή με τον Ντύλαν, έστω καλλιτεχνική; Δηλαδή αν αποτελεί αυτό εμμονή, τι να πουν άλλοι που έχουν βασίσει ολόκληρες δισκογραφίες σε διασκευές; Όσον αφορά το άλλο που λες με τον Tom Waits: Ξανά, από πού προκύπτει ότι ο Σαββόπουλος ακολουθούσε κατά γράμμα το λάιφστάιλ και την περσόνα του Ντύλαν; Άσε που δεν είχε και κάποια ιδιαίτερη περσόνα δηλαδή, τουλάχιστον σε σχέση με το παράδειγμά σου. Αλλά έχουμε κάποια ντοκουμέντα που να το αποδεικνύουν ή βασιζόμαστε στον Ανδρουλιδάκη; Γι' αυτό και σε ρώτησα αν το λαμβάνεις σοβαρά υπόψη το κείμενο.

Στράτο να το πιστέψουμε το άρθρο; Δηλαδή το διασταυρώσαμε και καταλήξαμε ότι όντως στην αρχή δεν είχε αναφέρει καν ότι τα κομμάτια είναι διασκευές αλλά αργότερα το παραδέχτηκε; Επίσης περί εμμονών: Να πάρουμε ως δεδομένο ας πούμε ότι ο Σαββόπουλος κουρεύτηκε και ξυρίστηκε μόλις το έκανε ο Λούτσιο Ντάλα κι ότι πήρε σβάρνα τους στρατώνες την εποχή που το έκανε κι ο Ντύλαν κι επειδή το έκανε ο Ντύλαν; Θέλω να πω: μας γράφει ένα σωρό πράγματα ο κύριος στο άρθρο και δεν ξέρουμε καν από πού τα ξέρει ή αν όντως συνέβησαν έτσι όπως τα λέει. Που εδώ που τα λέμε τουλάχιστον τα περί κουρέματος και στρατοπέδων είναι αστεία. Υ.Γ. Αύριο θα πάω στο πατρικό μου όπου υπάρχει όλη η δισκογραφία του Νιόνιου σε βινύλια και θα τσεκάρω ιδίοις όμμασι αν οι περίφημες διασκευές, παρουσιάστηκαν ως δικά του κομμάτια ή όχι. Θα σας πω αύριο τι βρήκα. Αν και τουλάχιστον για το άγγελος εξάγγελος θυμάμαι να αναφέρεται το wicked messenger πάνω στο δίσκο.

Έμεινα λίγο πίσω στην κουβέντα αλλά αφού διάβασα το κείμενο του Γιάννη Ανδρουλιδάκη που παρατέθηκε, έχω να παραθέσω κάτι ενδιαφέρον που είδα τις προάλλες και έχει σχέση με τις κατηγορίες περί κλοπής τραγουδιών του Σαββόπουλου από τον Λούτσιο Ντάλα και τον Ντύλαν κλπ. Είμαι και λίγο οφ τόπικ αλλά μου άρεσε γιατί η όλη ιστορία άπτεται γενικότερα του τρόπου με τον οποίο μεταδίδεται η "πληροφορία" στις μέρες μας. Disclaimer: Θα αναφερθώ σε πολιτικό πρόσωπο, όχι για να παραθέσω άποψη αλλά γιατί το περιλαμβάνει εμμέσως η ιστορία. Είναι απλά ένα γεγονός. Τις προάλλες ήμουν στο Facebook και διάβαζα σχόλια σε ποστ φίλου που θα τον αναφέρω ως ο Α. Ο Α λοιπόν ανέβασε ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί στη LIFO την προηγούμενη εβδομάδα και αναφερόταν στην "ντροπή που θα πρέπει να νιώθουν οι βουλευτές που ψήφισαν τον Δημήτρη Καμμένο για αντιπρόεδρο της βουλής". Το άρθρο, μεταξύ των λόγων για τους οποίους θεωρεί ότι είναι ντροπή, παρέθετε και το γεγονός ότι ο εν λόγω βουλευτής είναι συνωμοσιολόγος και έχει κατά καιρούς πει δημοσίως ότι το χτύπημα στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ήταν inside job. Στα σχόλια κάτω από την κοινοποίηση του άρθρου, εμφανίστηκε κάποιος Β, φίλος του φίλου μου Α. Ο Β λοιπόν, μετριοπαθώς μεν ενδελεχώς δε, ανέφερε ότι χωρίς να υποστηρίζει γενικά τον εν λόγω βουλευτή, για την ιστορία με το nine eleven δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι δεν υπάρχει δόση μεγάλης αλήθειας. Συνέχισε δε παραθέτοντας τα εξής γεγονότα: Την εποχή του χτυπήματος τα είχε με μια νεοϋορκέζα Εβραία η οποία δούλευε στο world trade center. Εκείνη λοιπόν του είπε ότι τη μέρα της επίθεσης έλειπαν από τα πόστα τους οι περισσότεροι Εβραίοι (όπως και η ίδια) γιατί ήταν η γιορτή της εβραϊκής πρωτοχρονιάς. Και συνέχισε ο B με την εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν ολόκληρη Αλ Κάιντα και ολόκληρος Μπιν Λάντεν να εκτελέσουν τέτοιας εμβέλειας και οργάνωσης τρομοκρατικό χτύπημα τη μέρα που οι χειρότεροι εχθροί τους ήταν σπίτι λόγω διακοπών; Κατόπιν ανέπτυξε πλήρως τη γνωστή θεωρία περί inside job και ότι επίτηδες έγινε εκείνη τη μέρα η ενέργεια για να σωθούν οι Εβραίοι γιατί ουσιαστικά από Εβραίους οργανώθηκε το όλο πράγμα. Βρίσκομαι λοιπόν να διαβάζω όλη αυτή την εντυπωσιακή θεωρία η οποία, φαινομενικά τουλάχιστον, υποστηρίζεται από κάποιου είδους inside information. Δηλαδή εδώ δεν έχουμε γενικότητες αλλά συγκεκριμένα πράγματα επωνύμως. Ο Β δηλαδή με το ονοματεπώνυμό του φάτσα κάρτα αναφέρει ως πηγή της πληροφορίας την πρώην του, η οποία είναι Εβραία και η οποία επιπροσθέτως δούλευε στους πύργους. Και τώρα αναρωτιέμαι τι μπορεί να σκέφτεται ο μέσος αναγνώστης. Δεν είναι δύσκολο νομίζω: "μάλλον είναι αλήθεια τελικά". Μερικά σχόλια παρακάτω εμφανίστηκε ένας Γ ο οποίος είπε μόνο το εξής: "Η πρωτοχρονιά του εβραϊκού ημερολογίου για το 2001 ήταν στις 17/9 και όχι στις 11. Απλό google search". Μετά από αυτό το σχόλιο, ο Β αποχώρησε από το ποστ με συνοπτικές διαδικασίες και δήθεν υποσχέσεις ότι θα επανέλθει με νέα στοιχεία. Τέλος ιστορίας. Επιστροφή στα του Σαββόπουλου και τις κλεψιές τραγουδιών. Πριν πιστέψουμε οτιδήποτε διαβάζουμε, ας κάνουμε μια έρευνα στους δίσκους που περιλαμβάνουν τα εν λόγω τραγούδια για να διαπιστώσουμε αν αναφέρονται οι πρωτότυποι συνθέτες/στιχουργοί. Κι ας κάνουμε γενικότερα τέτοιες προσωπικές έρευνες λέω γω.

Παίδες ο Σαββόπουλος είναι 73. Δεν μπορούμε να τον κρίνουμε σα να είναι 25. Επίσης δε συμφωνώ με το Στράτο περί του ότι έβαλε τον πολιτικό λόγο στο τραγούδι. Αν εξαιρέσεις 1-2 σχετικά "πολιτικά" κομμάτια δηλαδή, ο (σπουδαίος) στίχος του είναι υπερρεαλιστική ποίηση που μιλούσε, εκτός των άλλων, για μια ουτοπία αδελφοποιημένη και ελεύθερη ενώ αργότερα έκανε και πολύ βαθειά κοινωνική κριτική. Πολιτικός λόγος λοιπόν με την πολύ ευρεία έννοια αλλά αν το πάρουμε έτσι σίγουρα δεν ήταν ο πρώτος. Άλλο που συνδέθηκε με κινήματα και ιδεολογίες. Ο ίδιος ουδέποτε πήρε ανοικτά πολιτική θέση απέναντι στα πράγματα, όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοί του έκαναν. Επανέρχομαι λοιπόν. Ο Σαββόπουλος είναι 73. Έκανε τεράστια πορεία στην ελληνική μουσική, έγινε τρομερά δημοφιλής και έβγαλε πάρα πολλά λεφτά. Και τελευταίως γέρασε. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και ό,τι ήταν να πάρει το πήρε. Είναι εκ των πραγμάτων στη δύση της καριέρας του οπότε φυσικά και θα πουλήσει τον παλιό του εαυτό αφού καινούριος δεν υπάρχει. Έκανε και αρκετές χαζομάρες κατά καιρούς και λοιδορήθηκε για επιλογές κλπ κλπ. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι άνθρωπος που απολαμβάνει (ή καλύτερα απολάμβανε) υπερβολικά την προσοχή του κόσμου και την επεδίωκε, κάποιες φορές με αμφιλεγόμενο τρόπο. Συμπέρασμα: ο Νιόνιος, τουλάχιστον για την εποχή της ακμής του, ούτε ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος ήταν, ούτε υποστήριξε σθεναρά ποτέ κάποια ιδεολογία. Ένας τραγουδοποιός/ποιητής ήταν που ήθελε να πει κάποια πράγματα. Ο κόσμος τον συνέδεσε με διάφορα λόγω εποχής κι εκείνος απλά δεν τα αρνήθηκε. Τώρα έχει ουσιαστικά κλείσει το μουσικό του κεφάλαιο. Απλά.

Δεν πήγα. Αν δεν έκανε τόση ζέστη μπορεί να πήγαινα. Είδα αποσπάσματα. Ο σκοπός είναι σωστός και για μένα το θέμα θα έπρεπε να τελειώνει εκεί. Όμως δεν τελειώνει γιατί στην Ελλάδα συντηρούμε την "παράδοση" της πολιτικοποιημένης καλλιτεχνίας. Δηλαδή κάθε γνωστός καλλιτέχνης, σχεδόν οφείλει να εκφράζει πολιτικό λόγο δημοσίως και δη επαναστατικό. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι ότι οι γνωστοί καλλιτέχνες έχουν πολιτική άποψη αλλά το γεγονός ότι η άποψή τους έχει τεράστια βαρύτητα σε σχέση με οποιουδήποτε άλλου Έλληνα. Χωρίς να έχουν κάποιο εχέγγυο βαθιάς γνώσης, ενεργής ενασχόλησης ή επισταμένης μελέτης των πολιτικών πραγμάτων, λειτουργούν ως ταγοί του κοινού τους. Είναι δηλαδή σα να είσαι γνωστός πανελλαδικά για το τρομερό κεμπάπ που φτιάχνεις και παράλληλα να εκφράζεις δημοσίως άποψη για τα προβλήματα των ηλεκτρικών εγκαταστάσεων σε υπόγεια και οι άνθρωποι που γουστάρουν το κεμπάπ σου να σε ακούνε τυφλά και για τα ηλεκτρικά στα υπόγεια. Γράφω ωραία μουσική = Ξέρω τι λέω όταν μιλάω για πολιτική. Η παραπάνω σουρεαλιστική εξίσωση, ειδικά σε πολιτικά ταραγμένες εποχές όπως αυτή που ζούμε και τώρα, εξαργυρώνεται. Αυτό είναι και το πρόβλημά μου με τέτοιου είδους διοργανώσεις που έχουν "θέμα" αλλά και γενικότερα όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος με το δίπολο καλλιτεχνία-πολιτική άποψη. Πας ν' ακούσεις μουσική δηλαδή και ακούς μαζί και την κάθε (ενδεχομένως) αφελή άποψη του κάθε (ενδεχομένως) καμένου, πλην μεγάλου καλλιτέχνη ενώ βλέπεις το κοινό να παραληρεί και για τα δύο.

Πολύ ωραίο τεστ το οποίο με παρέσυρε να παίξω παρότι είμαι παγκοσμίως γνωστός για την αδυναμία μου να διακρίνω τέτοια πράγματα. ;D Με την πρώτη ακρόαση είχα σαφή προτίμηση στα 1 και 4 τα οποία υπέθεσα ότι είναι τα original wav και mp3 στα 320. Αν και δεν έχω reference για το πώς ακούγεται ένα VBR σε σχέση με τα υπόλοιπα, θεώρησα αυθαιρέτως ότι τοποθετείται μεταξύ 320 και 128. Οπότε αν τα τοποθετούσα με βάση την ποιότητα, για τα δικά μου αυτιά, η σειρά έχει ως εξής: 1 (ασυμπίεστο) 4 (mp3 320) 2 (VBR) 3 (mp3 128) Οι παρενθέσεις των 4 και 2 μπορεί να είναι και ανάποδα. Αν και η μεγαλύτερη πιθανότητα φυσικά είναι ότι τα έχω όλα λάθος.

Το θεμελιώδες πρόβλημα με όλα ανεξαιρέτως τα τεστ ακριβή vs φθηνή κιθάρα είναι ότι ξεχνάμε πως το όργανο προορίζεται για τον χρήστη και όχι τον ακροατή. Με άλλα λόγια υπάρχουν ένα σωρό χαρακτηριστικά, ηχητικά και μη, τα οποία δεν γίνονται αντιληπτά όντας απλά ακροατής και ειδικά ηχογραφημένου σήματος. Πέραν αυτού απορώ, για άλλη μια φορά, πώς και αυτός ο "reviewer" κατάφερε να βγάλει τόσο κακό ήχο κι απ' τα δύο όργανα, ειδικά στα καθαρά τους. Και btw μια που έπεσα πάνω του πρόσφατα. Από τα πολύ λίγα youtube videos με ήχο fender κιθάρας όπως πρέπει να είναι και όπως πραγματικά ακούγεται από έναν καλό ενισχυτή (ο οποίος όλως τυχαίως είναι ο ίδιος με του συγκριτικού βίντεο):

Το θέμα που θέτεις είναι μεγάλο και με έχει ταλαιπωρήσει κατά καιρούς πολύ. Ήδη βλέπω από πάνω ότι έχουν δοθεί μερικές πολύ ωραίες απαντήσεις. Παρόλα αυτά παραθέτω και συμπεράσματα από τη δική μου εμπειρία σχετικά με το θέμα. Κατ' αρχήν, όπως λέει κι ο Ray πιο πάνω, δεν είναι όλοι οι μονοπήνιοι ίδιοι ούτε όλοι οι ενισχυτές φυσικά. Προσωπικά βγαίνω σε live κατά 90% με στρατ και 10% με τέλε ενώ έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς όλους τους ενισχυτές μου, τουτέστιν και με σειρά συχνότητας χρήσης: Laney VC30 1x12, Laney CUB12R, Fender Deluxe Reverb RI. Οι κιθάρες μου έχουν όλες μαγνήτες vintage προσανατολισμού οπότε the struggle is real ;D. Τα συμπεράσματά μου είναι τα εξής: - Η τέλε είναι κατ' εμέ, πολύ πιο "εύκολη" ηχητικά κιθάρα από τη στρατ. Plug and play η μία, Plug and spend the rest of the live fine tuning your sound η άλλη. - Τον πρώτο ρόλο για το πώς και αν θα ακούμε τον εαυτό μας με single coils σε καθαρό ήχο τον έχει η υπόλοιπη μπάντα. Φυσικά πρώτος και καλύτερος είναι ο ντράμερ ο οποίος δύναται να σε εξαφανίσει ολοσχερώς αλλά δεν είναι ο μόνος. Γενικά εδώ τίθεται θέμα ηχητικής πειθαρχίας, κάτι που είναι μάλλον σπάνιο, ειδικά σε ερασιτεχνικές μπάντες του στυλ "να παίξουμε να γουστάρουμε" αλλά και όχι μόνο. Μπαίνω στα χωράφια άλλης κουβέντας αλλά το να μπορεί το κάθε μέλος της μπάντας να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος συνόλου και όχι μονάδα και να αφήνει χώρο για τα άλλα όργανα είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Ειδικά με μονοπήνιους, αν τουλάχιστον ο ντράμερ δεν ενδιαφέρεται να σε ακούει, καλή τύχη... - Ο ηχολήπτης παίζει επίσης ρόλο. Ενώ συνήθως η δουλειά του είναι περισσότερο ο ήχος κάτω, αν δεν μπορεί να αντιληφθεί την ισορροπία που χρειάζεται πάνω, μπορεί επίσης να σε σβήσει απ' το χάρτη με το τι εντάσεις θα βγαίνουν απ' τα monitor. - Προσωπικά, οι μόνες φορές που κατάφερα να έχω ακριβώς τον ήχο που θέλω με τη στρατ ήταν όποτε έπαιξα με τον Fender στο 5. Ναι είναι δυνατά, αλλά οτιδήποτε κάτω από εκεί δεν υπήρχε. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι στις μπάντες που κατά καιρούς έχω παίξει με στρατ, σχεδόν όλοι οι ντράμερ είχαν βαρύ χέρι αλλά και οι υπόλοιποι δεν πήγαιναν πίσω. Στο 5 ο Fender με τις στρατ μου είναι ακόμα καθαρός. Όχι crystal clear (αυτό όμως ρυθμίζεται από volume κιθάρας/δυναμικές δεξιού χεριού) αλλά ούτε και σπασμένος. - Η εύκολη λύση για μένα ήταν πάντα το βρώμικο κανάλι του Laney VC30. Σε χαμηλή gain ρύθμιση μπουστάρει αρκούντως τη μεσαία περιοχή στην οποία η στρατ είναι συνήθως απούσα και μου δίνει παρουσία αν και ο παραγόμενος ήχος δεν είναι ο καλύτερός μου. Γενικά, αν ξέρω ότι, για οποιοδήποτε λόγο, πάνω στη σκηνή θα έχουμε βαβούρα, ένα μόνιμα πατημένο transparent overdrive με ελάχιστο gain ή ένας λίγο βρωμισμένος ενισχυτής θα με πάει εκεί που θέλω. - Διαβάζω την κουβέντα που γίνεται για τον Knopfler αλλά ξεχνάμε νομίζω ότι μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες rock μπάντες όλων των εποχών, με τρομερούς μουσικούς, τους καλύτερους ηχολήπτες και τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό επάνω στη σκηνή. Και φυσικά έναν τεράστιο κιθαρίστα ο οποίος, μπορεί να έπαιζε πεντακάθαρος αλλά με δάχτυλα και πολύ χαρακτηριστικό σκάσιμο από το τράβηγμα των χορδών. Αλλά και γενικώς, ο ήχος των Dire Straits ήταν χτισμένος γύρω από την κιθάρα του Knopfler οπότε φυσικά όλοι φρόντιζαν να της δίνουν το πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε. Οπότε δεν τίθεται θέμα σύγκρισης για τα δεδομένα που συζητάμε εδώ. Δικό μου τελικό συμπέρασμα: Ο καλός καθαρός ήχος με single coils σε live είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων, πολλοί από τους οποίους είναι συχνά εκτός του ελέγχου μας. Συνεπώς better safe than sorry με ολίγη βρώμα/boost (ή ό,τι άλλο δίνει presence στα αυτιά μας) εκεί που χρειάζεται.

Τον φάγατε τον άνθρωπο ρε. Εδώ δεν είναι κακός. Αν εξαιρέσεις ότι μετά το σόλο του ξεχνάει το wah πατημένο και καταστρέφει το σόλο του άλλου κιθαρίστα. Αλλά έτσι πρέπει. Ο Στίβεν καταστρέφει τα πάντα, δέρνει τους πάντες με χαστούκια και σας κλέβει και τις γυναίκες.

Δημήτρη διαφωνούμε σε πολλά ως προς το θέμα αλλά η κουβέντα δεν παύει να έχει για μένα τουλάχιστον ενδιαφέρον. Παραθέτω το πού δε σε ακολουθώ: Τι εννοείς ολοκλήρωσες τον κύκλο; Ολοκληρώνεται ποτέ; Επίσης αν όντως υπάρχει μια ας πούμε ενδεδειγμένη σειρά μελέτης όσον αφορά κιθαρίστες, γιατί πρέπει να είναι η ίδια για όλους; Εδώ εκφράζεις μια άγνοια η οποία έχει μετατραπεί σε αφορισμό. Δηλαδή "δεν ξέρω αν, άρα όχι". Αλλά ακόμα κι αν δε θέλει να πάει πέρα απ' τον Govan και τον Hendrix, γιατί αυτό είναι επιλήψιμο; Εσύ είχες την όρεξη και την υπομονή, δε σημαίνει ότι όλοι την έχουν ή πρέπει να την έχουν. Ούτε ότι αυτό σημαίνει ότι θα υστερούν σε κάτι. Πάρα πολλοί το έχουν κάνει και παλιότερα και τώρα. Ωρίμασαν/μεγάλωσαν/άλλαξε η αισθητική τους κλπ. Παραθέτεις μια ιστορία το νόημα της οποίας μου διαφεύγει. Και λοιπόν τι έγινε που ο 30άρης είχε μελετήσει και έπαιζε πολύ γρήγορα; Σημαίνει κάτι αυτό για τη γενιά του; Κι εγώ θυμάμαι ότι τέλη δεκαετίας 80 αρχές 90, η συντριπτική πλειοψηφία των ηλεκτρικών κιθαριστών ήταν μεταλλάδες ή το λιγότερο σκληροί ροκάδες και όλοι είχαν μακριά μαλλιά. Επίσης προσπαθούσαν να παίξουν σαν τον μάλμστην. Με τα χρόνια κάποιοι άλλαξαν πορεία, κάποιοι παρέμειναν εκεί. Όπως πάντα συμβαίνει δηλαδή. Όλοι μας κάπως έτσι δεν ξεκινήσαμε; Εγώ όταν πρωτοέπιασα ηλεκτρική κιθάρα, ήθελα να παίζω ακριβώς σαν τον Slash και τον Kirk Hammet. Κλώνος στο γυαλί δηλαδή (αν μπορούσα) και φυσικά είχα πλήρη άγνοια και αδιαφορία για το τι μεσολαβεί. Αρκετά αργότερα και θέλοντας να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη μουσική, άρχισα να συνειδητοποιούμαι και να ψάχνω πράγματα. Τα πρώτα βήματα είναι τα ίδια για κάθε εποχή νομίζω. Κάποτε οι περισσότεροι προσπαθούσαν να γίνουν κλώνοι του Blackmore και του Page. Τώρα του Govan και διαφόρων άλλων. Αν έσκιζε το purple haze όπως λες, πλην του E7#9, ήξερε τουλάχιστον να παίξει και μπαρέ ακόρντα. Συνεπώς το πιο πιθανό είναι ότι απλά δεν είχε ακούσει ποτέ το δρόμο και όχι ότι δεν είχε το επίπεδο να παίξει C,G,F ανοιχτές συγχορδίες. Εκτός κι αν τον ρώτησες και σου είπε ότι είχε μάθει το purple haze παπαγαλία και πλην αυτού δεν ξέρει τι του γίνεται. Αλλά ακόμα κι αυτό να συνέβη, είναι απλά μία περίπτωση που δε σημαίνει τίποτα. Εγώ αντιστοίχως γνωρίζω νέους ανθρώπους που παίζουν clapton και albert king αλλά και megadeth ξέρω γω και αν τους βάλεις σε μια σκηνή να παίξουν το έλα στην παρέα μας φαντάρε, μπορεί να μην το έχουν ακούσει ποτέ αλλά θα βγάλουν τα ακόρντα με το αυτί. Αλλά ούτε και αυτό σημαίνει κάτι για τη νέα γενιά. Πάντα υπήρχαν και οι μεν και οι δε.

Και πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί είναι ο εύκολος δρόμος. Δε βλέπω κάτι εύκολο στο να κάτσει ο άλλος τον ποπό του κάτω και να μελετάει με τις ώρες, είτε διαβάζει Κλάπτον είτε Γκόβαν. Αυτό τι μας λέει; Δηλαδή πλην του ότι το παιδί είχε σκίσει τον Χέντριξ ενώ Λοΐζο δεν είχε κάτσει να μάθει τα ακόρντα, δεν νομίζω ότι προσφέρεται για κάποιο άλλο συμπέρασμα.

Μα ο 15άρης που γράφεις και παραπάνω που θα αντιγράψει το σόλο του Μάγιερ νότα νότα (γιατί οι παλιότεροι τι έκαναν;) δεν θα τον δει μετά σε βίντεο να εκθειάζει τον Clapton και τον Muddy Waters; Και μετά δε θα πάει να ακούσει και να μάθει αυτούς; Αλλά και κατευθείαν στον Govan να πάει, δε θα τον ακούσει να μιλάει για τον Χέντριξ και για τον Jeff Beck ξέρω γω; Αλλά ακόμα κι αν τους παρακάμψει όλους αυτούς τους παλιούς και μελετήσει μόνο καινούριους, γιατί αυτό είναι πρόβλημα; Γενικά δεν καταλαβαίνω γιατί η υπερπροσφορά πληροφορίας σταματάει την αλυσίδα της "σωστής" εκμάθησης ενός οργάνου.

ΑΝ..... Αν αυτό το πολύ άσχημο πράγμα με το θηριώδες μπράτσο και τις 2 έξτρα άχρηστες χορδές, το άκουγα κουμπωμένο καρφί σ' έναν καθαρό ενισχυτή και ο ήχος ήταν ωραίος, μπορεί να του έβαζα 1/10. ;D

“John Mayer?” he asks. “You don’t see a bunch of kids emulating John Mayer and listening to him and wanting to pick up a guitar because of him.” Μόνο αυτό το επιχείρημα, που προφανώς δεν ισχύει, αρκεί για να καταρριφθούν και τα υπόλοιπα που λέει ο σοφός γέροντας - κιθαροντίλερ. Το υπόλοιπο άρθρο είναι κατά βάση, γνώμες δύο ανθρώπων που έζησαν τα καλύτερά τους χρόνια και μεσουράνησαν την εποχή της τεράστιας άνθησης των ειδών μουσικής που είχαν την ηλεκτρική κιθάρα μπροστά. Και επειδή τώρα αυτό τελείωσε, αναπολούν με νοσταλγία τις ωραίες εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί και τι κακό που μας βρήκε τώρα που η νέα γενιά ακούει Ριχάνα και Λιλ Γουεϊν. Γενικώς, απ' όπου κι αν το πιάσω, βρίσκω άκυρη την κατεύθυνση του άρθρου πλην του παρακάτω που δεν είναι τυχαίο ότι προέρχεται από μουσικό της νεότερης γενιάς: “Music is music,” he says. “These guys are all musical heroes, whatever cool instrument they play. And today, they’re gravitating toward programming beats on an Ableton. I don’t think that’s any less creative as playing bass. I’m open to the evolution as it unfolds. Musical genius is musical genius. It just takes different forms.”

Ωραία τα είπαν οι συνάδελφοι από πάνω. Να προσθέσω κάτι ακόμα βασικό: Όταν κάνετε export τους οδηγούς σε αρχεία, να μην είναι το master (η συνολική μίξη δηλαδή) αλλά τα κανάλια ξεχωριστά. Κατ' αυτόν τον τρόπο δίνετε τη δυνατότητα σε όποιον γράφει να αποφασίσει εκείνος για τις στάθμες που θα ακούει όταν γράφει ή ακόμα και να κάνει mute σε κάτι που δε θα θέλει να ακούει καθόλου.

Το πρώτο σου ποστ, χωρίς να προκληθείς από κανέναν μια και ήταν το πρώτο σου ποστ, ανέφερε ότι συζητάμε ένα ηλίθιο πράγμα. Κατά τ' άλλα, ως συνηθίζεις, διαλύεις μια συζήτηση και ειδικά μία που δε σε ενδιαφέρει κατά τα λεγόμενά σου. Από μένα τέλος, δεν πρόκειται να επιδοθώ σε ονλάιν τσαμπουκάδες, ούτε γενικώς τσαμπουκάδες γιατί αυτό κι αν είναι ηλίθιο. Χαίρετε.

Ρε συ τρόλεϊ έχεις κανά τάμα να προσβάλλεις τον κόσμο; Αφού το θεωρείς ηλίθιο τι κάθεσαι και γράφεις;

Μα είναι. Δηλαδή αν βγεις στο δρόμο σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου, πόσες τέτοιες θα δεις μπροστά σου και μάλιστα με μέικαπ, ρούχα. ύφος, στάση και φώτοσοπ φωτογραφίας που ποζάρει η Gigi; Δηλαδή ακόμα και αυτές οι "θεές" η εικόνα που πλασάρουν δεν είναι η πραγματικότητα. Αυτό γράφω και παραπάνω. Υπάρχει στροφή στο real thing. Στην κοπέλα που δεν έχει τέλειο σώμα ή πρόσωπο. Τι να κάνουμε, έτσι είναι στην πραγματικότητα οι γυναίκες. Οι "τέλειες" είναι πολύ λίγες και ακόμη κι αυτές άμα τις δεις υπό κανονικές συνθήκες, παίζει να μην τους ρίξεις δεύτερη ματιά. Από την άποψη των προτύπων που περνούν στους ανθρώπους και ειδικά στους νέους, εγώ είμαι μαζί με τη νέα τάση, όσο αυτή υφίσταται πραγματικά.