Jazzjoker

Όπως λέει κι ο dimsonic, το συμπέρασμα του βίντεο είναι ουσιαστικά το αυτονόητο. Δηλαδή καλύτερος κιθαρίστας γίνεσαι μελετώντας και όχι αγοράζοντας εξοπλισμό. Υπάρχουν διάφορα τέτοια κιθαριστικά "διδάγματα" που αρέσουν στους δασκάλους και μέσα στα χρόνια καταλήγουν λίγο σαν αστικοί μύθοι και κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα στην κιθαριστική κοινότητα ως μέγιστες σοφίες. Εδώ το θέμα παρουσιάζεται και υπεραπλουστευμένο, εν ολίγοις αυτοί που ξέρουν πολλά για εξοπλισμό = τουλάχιστον μέτριοι μουσικοί γιατί αντί να ασχοληθούν με τη μελέτη ασχολούνται με μηχανήματα. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει ούτε καν στατιστικά. Το πρόβλημα με το όλο θέμα είναι ότι δε νομίζω ότι έχει υπάρξει τουλάχιστον αρχάριος/μαθητευόμενος ηλεκτρικός κιθαρίστας που να μην πέρασε τη φάση του gas και του εντυπωσιασμού/ενθουσιασμού με τον εξοπλισμό, των δασκάλων συμπεριλαμβανομένων. Θυμάμαι όταν έκανα τα πρώτα μου μαθήματα κιθάρας, ο τότε δάσκαλός μου, μου είχε κάνει όλα τα σχετικά κηρύγματα περί ήχου στα δάχτυλα και πεταλιών/χορδών/ενισχυτών/μαγνητών που όσο και να τα αλλάξεις, ο ίδιος θα ακουστείς κλπ., ενώ εκείνος έπαιρνε κάτι καινούριο μέρα παρά μέρα και ονειρευόταν κιθάρες στον ύπνο του τις οποίες μετά πήγαινε και αγόραζε επίσης. Οπότε το όλο θέμα κατ' εμέ είναι ένα ολίγον γραφικό στερεότυπο που πολύ συχνά εκφράζεται και άγαρμπα. Η ουσία του θέματος δεν έχει να κάνει με τη μουσική μόνο αλλά με τα πάντα. Αν σε ενδιαφέρει να κατακτήσεις μια πληροφορία (φυσικά πολλοί στην πορεία ανακαλύπτουν ότι τελικά δεν τους ενδιέφερε αυτό) αλλά αντί να εστιάζεις σε αυτή ασχολείσαι αποκλειστικά με το περιτύλιγμα, δε θα την κατακτήσεις ποτέ. Και φυσικά όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, βρίσκει κανείς όλες τις κατηγορίες ανθρώπων. Και αυτούς που εστιάζουν μόνο στο περιτύλιγμα και αυτούς που εστιάζουν μόνο στην πληροφορία αλλά κι αυτούς που κάνουν και τα δύο.

Όλοι οι φίλοι από πάνω καλά τα λένε. Και ο Λάκης έβαλε ένα πολύ σωστό point αν και το θέμα απ' όσο έχω καταλάβει έχει να κάνει περισσότερο με την επίδραση της διαθεσιμότητας εξοπλισμού στον επίδοξο μουσικό που υποτίθεται ότι έχει ως σκοπό να μάθει πολύ καλά το όργανο και όχι στον gearάκια. Προσωπικά ακολούθησα τη γνωστή πορεία. Δηλαδή έχω περάσει αρκετά χρόνια όπου ξυπνούσα Σάββατο πρωί και πριν από οτιδήποτε άλλο περνούσα 3 ώρες στο site του thomann πίνοντας καφέ και κάνοντας όνειρα για το τι θα παραγγείλω τη Δευτέρα. Και πολλά τα πήρα τελικά. Πάρα πολλά ίσως. Τα τελευταία 3-4 χρόνια το gas μου ήταν σε σταθερή πτώση και έχει φτάσει πια σχεδόν να μην υπάρχει. Ίσως έπαιξε ρόλο ότι λόγω κρίσης και περιστάσεων, το εισόδημά μου μίκρυνε οπότε ο εξοπλισμός που κάποτε ήταν υπόθεση απλά μιας online παραγγελίας ή μιας βόλτας στο κέντρο, τώρα έχει πολύ μεγαλύτερη διαδικασία και χρόνο αναμονής. Ίσως λοιπόν απλά προσαρμόστηκα στις συνθήκες αλλά πια αγοράζω αποκλειστικά και μόνο πράγματα που μου λείπουν και ξέρω ότι θα χρησιμοποιήσω. Επίσης δεν αγοράζω πια στην τύχη/για δοκιμή, ξέρω πολύ καλά σε ποιο προϊόν πάω και γιατί. Επίσης όταν παίζω σπίτι, 99% παίζω καρφί. Η πεταλιέρα δεν μπαίνει καν στο δωμάτιο με τους ενισχυτές εκτός κι αν θέλω να ηχογραφήσω κάτι συγκεκριμένο. Από τις κιθάρες μου είμαι απολύτως ευχαριστημένος, δε θέλω κάτι άλλο και η μόνη επιθυμία που μου παραμένει (αλλά κι αυτή όχι με καμία φοβερή ένταση) είναι ένας καλός ενισχυτής με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Γενικώς το θέμα του εξοπλισμού έχει περάσει στο πεδίο του τι χρειάζομαι για να βγαίνω όπως επιθυμώ στο live και να μπορώ να γράψω με καλό ήχο. Τα υπόλοιπα δεν με πολυαφορούν πια και για να πω την αλήθεια, έχω καταλήξει να τα βαριέμαι και λίγο. Νομίζω πάντως ότι για τη δική μου ιδιοσυγκρασία, το εξάντλησα το θέμα. Έπαιξα και άκουσα αρκετά πράγματα (τραγικά λιγότερα από άλλους βέβαια) ώστε να καταλήξω, για μένα πάντα, ότι η διαφορά δεν είναι αρκετή για να δικαιολογεί τόση ενασχόληση και τόσα λεφτά. Βαρέθηκα; Ωρίμασα; Μεγάλωσα; Δεν ξέρω, μπορεί και τίποτα απ' όλα αυτά και απλά να περνάω μια φάση διαλείμματος από τον εθισμό. Ελπίζω πάντως όχι γιατί έτσι αισθάνομαι καλύτερα και εγώ ο ίδιος και η τσέπη μου.

Ό,τι είπαν οι παραπάνω συνάδελφοι με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Εγώ έχω εδώ και 10 χρόνια έναν Deluxe Reverb Reissue αλλά με τον Princeton δεν έχω πολυασχοληθεί. Δηλαδή έχει τύχει να παίξω σε ένα-δυο λάιβ με έναν Princeton άλλου, αλλά δεν έχω κάτσει ποτέ σε ησυχία να παίξω και να τον ακούσω καλά οπότε δεν μπορώ ουσιαστικά να παρέχω συγκριτικά στοιχεία όσον αφορά τον ήχο τους. Κάτι που δεν αναφέρθηκε είναι και η διαφορά βάρους και όγκου. Ο Deluxe είναι λίγο γομάρι και δεν είναι για πολλές βόλτες στο κουβαλητό. Ο άλλος είναι σαφώς πιο διαχειρίσιμος αν και δεν τον λες και ελαφρύ για την κατηγορία του.

Απ' τη στιγμή που μπαίνει η έννοια της "ηθικής" και της (μη νομικής) "δικαιοσύνης" στο θέμα, όλα είναι υποκειμενικά. Τουτέστιν το "σωστό" είναι η άποψη της πλειοψηφίας και αν εκείνη αποφασίσει ότι δε χρειάζεται να αναφέρεσαι, δε θα αναφέρεσαι and that's it. Όσο κι αν εσύ κι εμείς διαφωνούμε και γράφουμε κατεβατά στο noiz. Εν ολίγοις το να συζητάμε τι θεωρεί ο καθένας μας πρέπον, ηθικό και σωστό είναι ένα γκάλοπ χωρίς πρακτική σημασία. Για την ιστορία, αν ήμουν στη θέση τους, θα ήθελα να αναφέρεσαι, αν όχι στα credits της σύνθεσης, σε ένα "ευχαριστούμε τον.... για....". Αλλά αυτό είναι απλά η ψήφος μου στο γκάλοπ.

Η ατμόσφαιρά του είναι φοβερή και όσον αφορά σκηνικά-εφέ-φωτισμούς κλπ. αλλά και όλο αυτό το απαισιόδοξο και κλειστοφοβικό που είναι παρόν σε ολόκληρο το φιλμ. Πάντως πιστεύω ότι για το ρόλο του "καταραμένου" ντετέκτιβ θα μπορούσαν να είχαν βρει κάποιον καλύτερο. Βέβαια ο Ford αρχές 80's είχε ήδη αρχίσει να είναι φίρμα οπότε υποθέτω ότι και το εμπορικό της υπόθεσης έπαιξε το ρόλο του στην επιλογή. Πάντως όταν πρωτοβγήκε η ταινία στις αίθουσες ήταν παταγώδης εμπορική αποτυχία. Acknowledged

Παίδες, το έγραψε κι ο Σούπερφανκ παραπάνω. Η ταινία ΔΕΝ είναι remake. Είναι sequel. Προσωπικά θέλω να το δω πολύ γιατί είμαι σάκερ για σάι φάι και παίζει να επισκεφτώ και σινεμά παρόλο που σε χειμερινά multiplex και τέτοια πάω σπανιότατα πια. Ξαναείδα το Blade Runner προχθές (για 3η ή 4η φορά) γιατί δεν το θυμόμουν σχεδόν καθόλου. Και μετά μπήκα στο youtube και συμμετείχα σε έναν "διάλογο" σχετικά με το αν ο Deckard ήταν ή δεν ήταν replicant ;D. Anyway, μπορεί να ακουστώ αιρετικός αλλά μετά και την τελευταία θέαση της ταινίας, ξανακατέληξα σε αυτό που είχα καταλήξει και παλιότερα. Μπορεί σε πολλούς τομείς η ταινία να αποτέλεσε σταθμό αλλά η ουσία της, το στόρυ, ουδέποτε με ενθουσίασε και ούτε και τώρα κατάλαβα προς τι το στάτους αριστουργήματος. Πάω τώρα να συνεχίσω Σταρ Τρεκ (το ορίτζιναλ φυσικά) που βλέπω μονοκοπανιά στο Netflix τον τελευταίο μήνα.

Ο τροβαδούρος της εφηβείας μου. Τελειώνει μια γενιά πολύ μεγάλων. Πάνε για τη μεγάλη ξεκούραση ένας ένας. See you around Mr. Petty.

Το θέμα έχει συζητηθεί άπειρες φορές και συνεχίζει να συζητείται, όχι μόνο στο νόιζ φυσικά. Επίσης έχει καταντήσει στερεότυπο, οι εκάστοτε παλιότερες γενιές να λένε ότι δε βγαίνει καλή μουσική πια όπως στα χρόνια της νεότητάς τους. Το θέμα κατ' εμέ έχει δύο βασικές παραμέτρους (τα έχω ξαναγράψει): 1. Η μουσική βιομηχανία τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, εκλήθη να αντιμετωπίσει τη ραγδαία πτώση των εσόδων τις από πωλήσεις albums λόγω internet. Τουτέστιν οι εταιρίες που άντεξαν στο χτύπημα και δεν φαλήρησαν, ως επί το πλείστον ποντάρουν σε πολύ εμπορικά πράγματα ώστε να έχουν το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Αυτό που άλλαξε δηλαδή δεν είναι η "ποιότητα" της παραγόμενης ποπ αλλά το ποιοι προωθούνται. Αν οι beatles π.χ. εμφανίζονταν σήμερα, μάλλον δε θα είχαν καμία τύχη όσον αφορά το promotion τους και θα έπρεπε να βγάλουν τουλάχιστον τα πρώτα τους άλμπουμ με δικά τους έξοδα. Αν το άντεχαν οικονομικά. 2. Δεδομένου ότι η το κόστος παραγωγής μουσικής σε σχέση με πριν από 50 χρόνια είναι τραγικά μικρότερο και η διαδικασία τραγικά ευκολότερη (μπορείς να ηχογραφήσεις άλμπουμ χωρίς να βγεις καθόλου απ' το σπίτι σου), η ποσότητα παραγόμενης μουσικής που κυκλοφορεί/δημοσιοποιείται έχει αυξηθεί ραγδαία. Συμπέρασμα: Οι εταιρίες προωθούν τα "εύκολα" ενώ η προσφορά σε σχέση με παλιότερα είναι τεράστια. Συνεπώς, για να βρεις κάτι που αξίζει για σένα θέλει πολύ προσωπικό ψάξιμο. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν διατίθεται να ψάξει (έτσι γινόταν πάντα) αλλά αρκείται στο τι παίζει το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, τι προτείνεται στο youtube, τι εμφανίζεται στο facebook κλπ. Ειδικά οι παλιότερες γενιές, αντί να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα και να αποφασίσουν ότι πλέον για να βρουν αυτό που θέλουν χρειάζεται παραπάνω ενασχόληση, προτιμούν να καταλήγουν σε ένα ιστορικό στερεότυπο που δεν έχει να κάνει μόνο με την καλλιτεχνία: Παλιά ήταν καλύτερα.

Βασικά λέει δύο ωραία πράγματα ο GIlbert: 1. Ότι όσο πιο απλή η αρμονία, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία έχεις μελωδικά και αυτό λειτουργεί υπέρ της αυτοσχεδιαστικής σου ικανότητας. 2. Ότι η (κιθαριστική) σολιστική τεχνοτροπία του blues αποτελεί θεμελιώδη γνώση για να παίζεις καλά και άλλα είδη. Η ιστορία με τον σρέντερ φίλο του Holystone από πάνω και το little wing δεν κατάλαβα τι σχέση έχει με το θέμα.

Συμφωνώ απολύτως με τα γραφόμενα του Λάκη. Επίσης έχω μια μόνιμη ερώτηση κάθε φορά που ανοίγει θέμα για τα ξύλα κλπ. Τι μας νοιάζει; Δηλαδή γιατί ψάχνουμε αντικειμενική επιβεβαίωση; Προσωπικά έχω καταλήξει και μου φτάνει και δε με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν ή να ακούσω κάποιον που θα προσπαθήσει να με πείσει για το αντίθετο. Κι όταν λέω "δε με ενδιαφέρει" εννοώ βαριέμαι ακόμα και να συμμετάσχω σε ξυλοσυζήτηση.

Χωρίς να αμφισβητώ τον Νέστορα, μου φαίνεται ότι τα (κακομεταφρασμένα κι όλας) λεγόμενα του Hammet είναι ολίγον μούφα. Ειδικά αν διαδίδονται μέσω facebook και χωρίς να υπάρχει παράθεση του original άρθρου/συνέντευξης και επιπροσθέτως γιατί έχει γίνει λίγο της μόδας η καζούρα στον Kirk ως ο "άμπαλος" και "χαζούλης" της μπάντας. Όσον αφορά τον Hammett σαν κιθαρίστα τώρα, την έχω ξαναγράψει τη γνώμη μου. Βιρτουόζος δεν υπήρξε ποτέ αλλά και μόνο ότι συμμετείχε συνθετικά σε ιστορικά κομμάτια της μπάντας και έχει παίξει μερικά από τα πιο εμβληματικά ριφ και σόλο στην ιστορία του rock/metal, εμένα μου αρκεί. Βέβαια το μεγάλο κεφάλι και μουσικό κεφάλαιο στην μπάντα λέγεται James Hetfield και συνθετικά και παικτικά. Είναι και ο μόνος από τα αρχικά μέλη νομίζω ο οποίος, αφού ήρθε η πολύ μεγάλη επιτυχία, δεν παράτησε την μελέτη του. Γιατί Hammet και Ulrich είναι σταθερά απροπόνητοι εδώ και πολλά χρόνια. Αρκεί να συγκρίνει κανείς live τους από τη δεκαετία του 90 με τα πρόσφατα.

(Τύπος που δε διάβασε τίποτα από τα προηγούμενα και μετά δεν καταλαβαίνει γιατί έσπασε τα νεύρα όλων - mode on) 1200 ευρώ για μεξικάνα τελεκάστερ;;;;; :o :o :o :o ::) ::) ??? ??? ??? Έλεος με την υπερτιμολόγηση της φέντερ!!!!! Πάλι καλά που έχει τζιπέντερ.

Ευχαριστώ αγαπητέ chief και έχεις δίκιο για τις παραλήψεις. Αν το κρίνεις σκόπιμο, ας ενσωματωθούν στο αρχικό ποστ. Ιδού η επίσημη σελίδα του προϊόντος: Royal Flush - Vs Audio Τιμή: Το αγόρασα από το online κατάστημα του Νάκα τον περασμένο Απρίλιο κάτι λιγότερο από 220 ευρώ. Απ' ό,τι είδα η τιμή του έχει πέσει αρκετά και είναι πια στα 198.

Χαίρετε κύριοι συνάδελφοι. Είπα να γράψω δυο-τρία λόγια για το πετάλι του τίτλου μιας και το έχω στην κατοχή μου σχεδόν 4 μήνες πια και το έχω δοκιμάσει αρκετά σε όλων των ειδών τις συνθήκες (live/recording/πρόβες). Τον τελευταίο χρόνο λοιπόν έψαχνα ένα διπλό overdrive για δύο λόγους: Πρώτον τα έως τότε πετάλια μου, ενώ ξεχωριστά μου άρεσαν, δεν συνεργάζονταν καλά μεταξύ τους σε ταυτόχρονη χρήση και δεύτερον το κυρίως drive μου, συχνοτικά δε με έβγαζε αρκετά μπροστά στο live. Έχοντας ακούσει πολύ καλά λόγια για το Royal Flush λοιπόν κι έχοντας δει αρκετά reviews, αποφάσισα να το αποκτήσω. Εδώ να σημειώσω, για όποιον δεν το γνωρίζει, ότι η VS Audio είναι ελληνική εταιρία και φυσικά βγάζει και άλλα πετάλια ένα εκ των οποίων είναι το εξαιρετικό distortion Operation Trinity το οποίο επίσης απέκτησα πρόσφατα. Δεν έχει δοκιμαστεί αρκετά ακόμα, μόλις έχω περισσότερη εμπειρία με το πετάλι, θα γράψω κάτι. Πίσω στο Royal Flush: Πρόκειται περί διπλού boost/overdrive με τα γνωστά τρία modes. Δηλαδή α) πολύ ελαφρύ overdrive/boost β) κλασσικό overdrive γ) και τα δύο μαζί Το πετάλι διαθέτει τρία ποτενσιόμετρα volume-gain-tone για κάθε κανάλι. Το πρώτο mode, με το gain χαμηλά, είναι ένα καθαρότατο boost ενώ σε υψηλότερες ρυθμίσεις δίνει, ιδανικό για μένα, ήχο λάμπας στο breakup. Στα συν το ότι ανταποκρίνεται πολύ καλά στις δυναμικές της πένας και στο volume της κιθάρας. Εν ολίγοις, ακόμα και με το gain στο τέρμα, παίζοντας απαλά έχουμε καθαρό ήχο με μπόλικη παρουσία ενώ μόλις δώσουμε περισσότερη δύναμη στα strokes βγάζει γλυκό breakup. Το δεύτερο mode είναι ουσιαστικά το πρώτο με περισσότερο gain. Κι εδώ έχουμε ωραίο και "πλούσιο" συχνοτικά drive με πολύ καλή ανταπόκριση ενώ με το tone knob μπορούμε να διαμορφώσουμε τη χροιά του από smooth/creamy μέχρι φουλ πριμαριστή. Εδώ να σημειώσω ότι όλα τα knobs είναι "σκληρά" και ανταποκρίνονται άμεσα. Το τρίτο mode και με τα δύο switches πατημένα δηλαδή, δίνει μπουσταρισμένο drive με ατελείωτο sustain χωρίς όμως να περνάει στην περιοχή του distortion ακόμα και σε ακραίες ρυθμίσεις. Έξτρα πολύ χρήσιμο feature του πεταλιού είναι ότι αν από το off κρατήσουμε πατημένο έναν ποδοδιακόπτη μπαίνει σε on μέχρι να πάρουμε το πόδι μας από πάνω του. Για σύντομα περάσματα π.χ. που χρειάζονται μπουστάρισμα ή από καθαρό ήχο θέλουμε να πάμε σε βρώμικο για πολύ λίγο, δεν χρειάζεται να χορεύουμε κλακέτες πάνω στο πετάλι. Απλά πατάμε, κρατάμε τον διακόπτη πατημένο για όσο θέλουμε και μετά αφήνουμε και επιστρέφουμε στον main ήχο μας. Τέλος να αναφέρω ότι το Royal Flush είναι transparent σε όλα τα modes και με όλες τις ρυθμίσεις. Προσωπικά το χρησιμοποιώ με στρατ και τέλε με single coils και η προσωπικότητα των οργάνων ακούγεται παντού ακόμα και με τα δύο modes on. Παραθέτω κι ένα κομμάτι που γράφτηκε στο σπίτι με το Royal Flush. Η ρυθμική κιθάρα είναι παιγμένη στο πρώτο mode ενώ το σόλο και με τα δύο μαζί. Επιφυλάσσομαι για κλιπ(ς) με σκέτη κιθάρα όταν συμμαζευτώ στην Αθήνα και οργανωθώ από το χάος που παραδοσιακά φέρνει μαζί του ο Αύγουστος. [soundcloud] [/soundcloud]

Με βάλατε και άκουσα despacito ολόκληρο και τις δύο βερσιόν. Μου κάνει εντύπωση δε ότι κανείς δεν παρατήρησε την προφανή σύνδεση των δύο, δηλαδή ότι ο τύπος που λέει το ορίτζιναλ είναι κλασσικό κλαρίνο. Η πανηγυρτζίδικη εκδοχή είναι κοινωνικό σχόλιο.

Αυτό που με εντυπωσιάζει γενικώς σε μουσικούς, ανεξαρτήτως οργάνου, είναι το πολύ σπάνιο να έχουν να πουν κάτι (έστω σχετικά) δικό τους. Εκτός από πολύ σπάνιο είναι και πολύ δύσκολο διότι ακόμα κι αν το 'χει κάποιος, το να το εκθέσει σε κοινό θέλει πολλή και επίπονη δουλειά. Είναι και το πρώτο που παρατηρώ και αν υπάρχει, μου γίνεται αντιληπτό πολύ γρήγορα. Είναι λίγο σα να ακούς κάποιον να μιλά για πρώτη φορά και να διακρίνεις αμέσως μια διαφορετική προφορά.

Καθαρά για την ιστορία να σημειώσω ότι τα usb flash drives είναι ρυθμισμένα by default να μπορούν να αφαιρούνται από το σύστημα χωρίς ανάγκη κατάργησης από τα windows με τη γνωστή διαδικασία. Μόνο αν έχουμε επέμβει και έχουμε αλλάξει αυτή τη ρύθμιση (για γρηγορότερη μεταφορά δεδομένων), χρειάζεται το eject device. Οπότε όσοι τα αφαιρείτε στεγνά, μην το παίρνετε πάνω σας ότι κερδίζετε το λότο κάθε φορά. ;D

Τι σημασία έχει η ηλικία σου φίλτατε Δημήτρη; Είναι κάποιου είδους μέτρο δικαιωματικού δογματισμού; Αναγνωρίζω φυσικά το δικαιώμά σου να πιστεύεις ό,τι θέλεις. Όμως υιοθετώντας μια τέτοια απόλυτη άποψη ουσιαστικά απαξιώνεις οποιονδήποτε πιστεύει το αντίθετο. Εγώ π.χ. τις προάλλες έκλεισα τα 41 και έκανα δώρο στον εαυτό μου την πεποίθηση ότι η γη είναι επίπεδη και δε με νοιάζει τι πιστεύετε οι υπόλοιποι. Εγώ ξέρω, εσείς τα πρόβατα (ή οι μύγες) έχετε παραπλανηθεί. Τεσπά δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση. Δήλωσες απολυτότητα με κάθε δυνατό τρόπο οπότε δεν υπάρχει λόγος να το κουβεντιάζουμε άλλο. Ακολουθεί γενική άποψη απευθυνόμενη προς όλους και κυρίως προς τον εαυτό μου (γιατί συχνά το ξεχνάω): Ως μουσικοί, επαγγελματίες. ερασιτέχνες, χαβαλέδες, σοβαροί, μικροί ή μεγάλοι, το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτουμε λέγεται αυτί. Όσο περισσότερο ανοιχτό και δεκτικό το κρατάμε, τόσο περισσότερο ωφελούμαστε.

Σε καμιά 30αριά χρόνια στάνταρ θα το κάνω. Επίσης θα κάνω παρατήρηση σε κοπέλες στο δρόμο ότι δεν είναι ευπρεπώς ντυμένες.

Σοβαρά τώρα το πιστεύεις αυτό; Εγώ είμαι ένας ας πούμε. Αρνητική άποψη είναι "εμένα δε μου αρέσει" όχι "αυτό δεν είναι μουσική". Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γενικεύσουμε με θέσφατες φράσεις την προσωπική μας άποψη.

Δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα. Αυτό που λες ότι το τερμάτισε, το εννοείς θετικά ή αρνητικά; Γιατί θα το ξανασκεφτόσουν να γίνεις ράπερ βλέποντας ένα κλιπ του eminem από το 2013; Γιατί είναι αποκαρδιωτικό και super challenging το (δεδομένο) ότι η τέχνη (με φιλοδοξία εμπορικής επιτυχίας) χρειάζεται και ύφος και άνεση; Επίσης, πώς συνδέεται ο τίτλος του νήματος με το κλιπ; Εγώ πάντως προτιμώ να κρατάω ανοιχτό μυαλό. Αν κάτι θεωρούμε ότι δε μας αφορά, δεν υπάρχει λόγος και να το κρίνουμε.

Είμαι από κινητό οπότε γράφω λιγότερα απ' όσα θα ήθελα. Σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια και για τις παρατηρήσεις. Ηλία ευελπιστώ ότι θα τα κουβεντιάσουμε από κοντά κάποια στιγμή μες στην ερχόμενη σεζόν. Να περνάτε καλά.

Έσφαλα λοιπόν. Μέγιστη ανωμαλία πάντως. ;D

Προφανώς και δεν είναι ο πρώτος αλλά με την τεχνοτροπία του Τσετ Άτκινς δεν έχει και πολύ σχέση αυτό που κάνει ο Uffe Steen καθώς δεν είναι ούτε travis picking ούτε fingerpicking γενικά. Επίσης fingerpicking με χορδές ανάποδα είναι πιστεύω αδύνατο. Εκτός κι αν έχεις και ανάποδα δάχτυλα. ;D