Jazzjoker

Ευχαριστώ πολύ Σπύρο. Ανταποδίδω τις φιλοφρονήσεις αν και δε νομίζω ότι χρειάζεσαι εμένα να σου πω ότι είσαι σπουδαίος μουσικός.

Φυσικά Jamiroquai. Βάζω ένα ενδεικτικά αλλά θα μπορούσαν να είναι τα περισσότερά τους.

Κάνω μια μικρή νεκρανάσταση γιατί μετά από πολύ καιρό που ο εξοπλισμός μου εγγραφής ήταν σκορπισμένος από δω κι από κει, κατάφερα να στήσω δυο μικρόφωνα και να γράψω ένα ενδεικτικό sample με σκέτη κιθάρα. Ο ήχος αφορά το booster/mild overdrive κομμάτι του πεταλιού ενώ παίζω και με ολίγον delay από το hardwire DL-8. Η κιθάρα είναι strat με fender 57/62 μαγνήτες και ο ενισχυτής Deluxe Reverb RI βεβαίως. Οι ρυθμίσεις στο Royal Flush είναι volume: 10 o'clock, tone: 10 o'clock, gain: full [soundcloud] [/soundcloud]

Καμία. Σου γράφω παραπάνω αναλυτικά περί χαρακτηριστικών του CUB 12R.

Γιατί τα σχέδια και στυλ κιθαρών που μας αρέσουν έχουν να κάνουν με τη μουσική που ακούμε/παίζουμε. Κατά κανόνα όταν είμαστε μικροί ακούμε πιο σκληρά είδη και θαυμάζουμε τους αντίστοιχους κιθαρίστες οπότε προτιμούμε γκαζοκιθάρες, διπλούς, active, floyd κλπ. Αργότερα το γυρνάμε σε λιγότερο φασαριόζικα είδη ή/και σε καθαρούς ήχους και θαυμάζουμε κιθαρίστες που παίζουν κατά 99% με τα γνωστά σε όλους μοντέλα που πολύ συχνά είναι παλιατσαρίες ή φαίνονται παλιατσαρίες. Φυσικά τα παραπάνω είναι ο κανόνας όπως γράφω. Υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Εγώ δεν κατάλαβα κάποια σημεία από το αρχικό ποστ οπότε για μην γράψω άσχετα πράγματα: Ποιο είναι το ερώτημα; Απάντηση σε ποια ερώτηση και τι είναι ο "παλιός ορθόδοξος ήχος";

Ωραία τα λένε οι συνάδελφοι από πάνω. Το tubescreamer έγινε εξαιρετικά δημοφιλές λόγω της χρήσης του από τον Stevie Ray Vaughan. Το πετάλι ταιριάζει ας πούμε με στρατοκαστεροειδή όργανα γιατί μπουστάρει τη μεσαία περιοχή, όπως αναφέρθηκε, η οποία είναι το αδύνατο σημείο των low output single coils. Το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε από έναν μυθικό κιθαρίστα (του ο οποίο ο ήχος είναι holy grail ακόμα και σήμερα), οδήγησε σε απερίγραπτες υπερτιμολογήσεις ενός καθαρά μέτριου (κατ' εμέ πάντα) overdrive το οποίο αν κυκλοφορούσε χωρίς τη στάμπα tubescreamer, δε θα το αγόραζε κανένας. Πέραν αυτού, κάτι που έχω ξαναγράψει, ολόκληρες γενιές κιθαριστών βάλανε το ts 9, 808 ή όποια άλλη υλοποίηση, σε καθαρό ενισχυτή και περίμεναν να ακούσουν τη στρατ τους να μεταμορφώνεται σε τέρας presence και αυτό που άκουσαν τελικά ήταν ένα θολό overdrive που εκτός των άλλων έθαβε τις μπάσες χορδές σε δημιουργική ασάφεια. Και το πούλησαν πριν καν το δοκιμάσουν σε ελαφρά σπασμένο ενισχυτή όπου εκεί δείχνει και την όποια αξία του το συγκεκριμένο κύκλωμα. Βέβαια οι εταιρίες έβγαλαν (και συνεχίζουν) άπειρες βελτιωμένες εκδόσεις του υποτιθέμενου original αλλά, τουλάχιστον για την τιμή του, υπάρχουν δεκάδες καλύτερα overdrive στην αγορά.

Σωστά τα ερωτήματα του Ray. Προσωπικά και δεδομένου ότι δεν υπάρχει φυσικά επίσημος ορισμός του όρου, θεωρώ ότι το shred πρέπει να πληροί τις παρακάτω προϋποθέσεις: - Solo παίξιμο - Ταχύτητα (όχι απαραιτήτως συνέχεια αλλά τουλάχιστον αρκετά περάσματα) - Βρώμικος ήχος - Φρασεολογία metal/hard rock αισθητικής Δεδομένων των παραπάνω, δε θεωρώ shredders, ούτε κατά περίπτωση, κιθαρίστες τύπου Lagrene και Holdsworth. Και μια που αναφέρθηκε ο Marty Friedman, αυτός είναι μια από τις αρκετές περιπτώσεις που το έκανε πριν ανακαλυφθεί ο όρος και τώρα που έχει ζουμί η υπόθεση το εκμεταλλεύεται και εμπορικά. Βέβαια επειδή πρόκειται για ταλαντούχο μουσικό (και όχι σκέτο κιθαρίστα), του είναι μάλλον αδύνατο να παίξει εντελώς ανούσια, όπως πολλοί συνάδελφοί του κάνουν.

Όπως έχω γράψει και παλιότερα, το shredding κατ' εμέ τουλάχιστον, είναι ένα σπορ και όχι μουσικό είδος. Η δημοφιλία του έχει εκτοξευτεί στα ύψη την τελευταία δεκαετία λόγω youtube ενώ υπάρχει ολόκληρη νέα γενιά κιθαριστών που ασχολείται αποκλειστικά με αυτό. Κιθαρίστες- αθλητές δηλαδή που είναι τρομερά μελετημένοι αλλά, η πλειοψηφία αυτών, τραγικά μονόπλευρα με σχεδόν αποκλειστικό focus τη συγκεκριμένη τεχνική ώστε να μπορούν να παίζουν σόλο όσο πιο γρήγορα γίνεται πάνω από έτοιμες "πλάτες". Πολλοί από αυτούς δε, δεν ενδιαφέρονται καν να παίξουν σε μπάντες ενώ ό,τι κάνουν γίνεται από το σπίτι με μια κάμερα. Αναμφίβολα το shreding είναι εντυπωσιακό ενώ πολλοί το εξελίσσουν σε απίστευτα επίπεδα. Καλώς ή κακώς, πέραν του εντυπωσιασμού συνήθως δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δηλαδή ακόμα και ο κόσμος που αρέσκεται να το παρακολουθεί, δε θα άκουγε/αγόραζε ποτέ ένα ολόκληρο άλμπουμ όπου γίνεται αυτό το τρεχαλητό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το shredding εκτοξεύτηκε από τότε που άρχισε να παρουσιάζεται σε βίντεο. Δηλαδή χωρίς την εικόνα, χάνει μεγάλο κομμάτι της αίγλης του. Το θέμα είναι ότι υπάρχει κοινό, το οποίο κατά πλειοψηφία απαρτίζεται από νεαρές ηλικίες μαθητευόμενων κιθαριστών, που ονειρεύονται κάποτε να μπορέσουν να παίξουν έτσι. Κι εφόσον υπάρχει κοινό, υπάρχει και χρήμα συνεπώς κάποιος μπορεί να είναι shredder και τίποτ' άλλο. Πολλοί επαγγελματίες μουσικοί δε, το εντάσσουν στις δραστηριότητές τους για extra bucks. Με άλλα λόγια, αφού μαζεύει τόσα views ποιος ο λόγος να τρέχεις από δω κι από κει και να κουβαλάς κιθάρες και πεταλιέρες δεδομένου του ότι μπορείς να "δουλεύεις" απ' το σπίτι; Προσωπικά το όλο πράγμα δε μου λέει κάτι αισθητικά αλλά και δεν το κατακρίνω. Όπως και πολλές άλλες νέες τάσεις, σχετικές με τη μουσική ή όχι, που δημιουργήθηκαν με την ανάπτυξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έτσι κι αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και το παρακολουθώ σποραδικά, περισσότερο ως κοινωνικό φαινόμενο αλλά και γιατί τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα συνήθως, με εντυπωσιάζουν κι εμένα.

Τι είπες τώρα; Τι τρομερή μπάντα είναι αυτή από το πουθενά; Και στο παρακάτω ο ήχος της κιθάρας με άφησε με το στόμα ανοιχτό κυριολεκτικά.

Πολύ ωραίο κομμάτι Γιώργο. Εξαιρετική κιθάρα με ωραίο ήχο, σούπερ φωνή και το όλο εγχείρημα τίγκα στην ατμόσφαιρα New Orleans. Το μόνο που με ψιλοχάλασε (γιατί δε μ' αφήνει να το απολαύσω όπως πρέπει) είναι ότι ο ηχολήπτης έχει πρώτη μούρη τη lead κιθάρα εις βάρος της φωνής (στα σημεία που ακούγονται μαζί προφανώς) με αποτέλεσμα να χάνει κανείς τη μελωδία των φωνητικών και να παρακολουθεί την κιθάρα. Άψογη μουσικά η ιδέα πάντως στο κουπλέ να παίζουν μαζί το line. Όσον αφορά το προγραμματισμό των τυμπάνων, όποιος τον έκανε, του αξίζει μπράβο και μόνο για την προσπάθεια γιατί αυτοί οι ρυθμοί είναι πολύ ζόρικοι να τους αναλύσεις και να καταφέρεις να τους παίξει software.

Γύρω στα 19 W παραπάνω απ' όσα θα σου χρειαστούν στο σπίτι και τουλάχιστον 5 W παραπάνω απ' όσα θα σου χρειαστούν σε ένα πολύ δυνατό live. Μια που ανέφερες τον cub12R και τυχαίνει να τον έχω, αναφέρω τα εξής: - Πολύ ωραίος vintage κατεύθυνσης ήχος. - Αν δεν κάνω λάθος είναι ο ελαφρύτερος λαμπάτος combo με 12άρι μεγάφωνο της αγοράς (11,5 kg). Επίσης σχετικά μικρός σε όγκο οπότε γενικώς τον μετακινείς άνετα. Αυτό, αν παίζεις σχετικά συχνά live ή αν τον πηγαινοφέρνεις σε πρόβες/τζαμ ή οπουδήποτε αλλού, είναι τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τον ανταγωνισμό. - Σε σχέση με τους cub8 και cub10 ο 12 είναι άλλης κατηγορίας ποιότητας μηχάνημα και ηχητικά και κατασκευαστικά. Όσον αφορά την αντοχή, προσωπικά τον έχω πάει πολλές βόλτες, έχει μπει-βγει από πορτ μπαγκάζ άπειρες φορές και έχει παίξει πάρα πολύ τα τελευταία 5 χρόνια που τον έχω. Δεν έχει πάθει απολύτως τίποτα. - Είναι μονοκάναλος. Αυτό σημαίνει ότι έχει volume και gain knobs. Για να πάρεις απόλυτα καθαρό ήχο (εξαρτάται φυσικά και από τους μαγνήτες σου) χρειάζεται να έχεις το gain αρκετά χαμηλά πράγμα που σου περιορίζει την ένταση. Εγώ τον έχω βγάλει live με καθαρό ήχο (με low output μονούς μαγνήτες) χωρίς πρόβλημα και με πολύ καλό ηχητικό αποτέλεσμα. Αλλά αναγνωρίζω ότι αν η μπάντα είναι φασαριόζικη (και ειδικά ο ντράμερ φυσικά), μπορεί να μη σε καλύψει η ένταση του καθαρού του ήχου. Γενικά αν σε ενδιαφέρει το full crystal clear, δε θα τον πρότεινα.

Φανταστική εκτέλεση, all star μουσικοί και φυσικά ο ανυπέρβλητος κύριος Clapton που δεν επιδέχεται κριτικής κατ' εμέ καθότι είναι τεράστιος. Να προσθέσω το σχεδόν συγκινητικό ότι η μπάντα αυτών των φοβερών μουσικών έμεινε αρμονικά και μελωδικά (σόλο) στα απολύτως βασικά και αυτό δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως φόρος τιμής σε ένα ιστορικό τραγούδι και τον συνθέτη του.

Αν υποθέσουμε ότι οι δύο κιθάρες έχουν (ας πούμε χάριν παραδείγματος) ίδιο επίπεδο ποιότητας ήχου, θα έπαιρνα αυτή την τέλε με τους filerton και όχι μια κλασσική τέλε. Αλλά δε θα μου έκανε εντύπωση αν σε αυτή την ερώτηση, η πλειοψηφία των κατόχων/θαυμαστών των fender σχεδίων επέλεγαν κλασσική τέλε. Είπαμε, οι κιθαρίστες είμαστε συντηρητικοί όσο δεν πάει.

Για τα νέα αυτά μοντέλα δε με ρώτησες; Αυτή με τους filerton εννοούσα.

Είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά κιθαροεταιρία στην ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας; Έχει επηρεάσει τους πάντες σχεδιαστικα/ηχητικά τα τελευταία άπειρα χρόνια (και συνεχίζει); Ξεκινάνε τώρα καινούρια ανεξάρτητα custom shops/luthiers και το πρώτο πράγμα που κάνουν εν έτει 2018 είναι να βγάλουν μοντέλο σχεδιασμένο το 1950; Τι μου λέτε τώρα εσείς ότι έχει τρικυμία εν κρανίω και κι ότι κάνει τράμπες στα μπράτσα. Αυτό που κάνει εμφανώς το γουστάρει ο κόσμος και το αγοράζει. Να ήτανε για φούντο η επιχείρηση, να σας πω οκ κάτι κάνουν λάθος... Ε παράδοση πουλάνε αλλά αν κάνεις τη δουλειά σχεδόν 80 χρόνια, κάτι λίγο πρέπει να αλλάζεις πού και πού αλλιώς θα σου φύγουν ακόμα κι οι υπάλληλοι. ;D Αλλάζουν λοιπόν το headstock και το logo και κάνουν ανέμπνευστα σχέδια "νέων" μοντέλων που είναι ουσιαστικά τα παλιά με κάτι παραπάνω. Τεσπά, δεν έχω κανά λόγο να δικαιολογώ τη fender στις επιλογές της. Δε με πληρώνουν κι όλας. ;D Ουδέποτε δήλωσα κουλ και όποιος με έχει γνωρίσει από κοντά ξέρει ότι είμαι η πεμπτουσία του αντικούλ. ;D Τη μια μου στρατ πάντως θα την άλλαζα άνετα για την τέλε που είπα ότι μου αρέσει. Αν είχα μόνο μία στρατ βέβαια, όχι. Είμαι προοδευτικός, ανοιχτόμυαλος αλλά πάνω απ' όλα στρατάνθρωπος.

Κι εμένα αυτή η τέλε με τους filterton μου άρεσε πιο πολύ. Έχω κι ένα σχόλιο για τους γκρινιάρηδες που μιλάνε για μετριότητα στα σχέδια: Από τη fender περιμένετε βρε innovation στο design; Εκτός του ότι οι ηλεκτρικοί κιθαρίστες είναι (εν γένει) η πιο συντηρητική μουσική ράτσα του κόσμου όσον αφορά τα σχέδια-σχήματα αλλά και τον ήχο, ειδικά η fender είναι η επιτομή του κλασσικού και του vintage εδώ και πάνω από μισό αιώνα και με απερίγραπτη συνέχεια σε εμπορική επιτυχία για ακόμα περισσότερο. Γιατί να ρισκάρουν αφού η μαγική συνταγή αποδίδει;

Θα συμφωνήσω με Λάκη για amplitube και με dimsonic για guitar rig αν και ομολογουμένως το rig δεν το έχω πολυψάξει. Το amplitube είναι κατ' εμέ ιδανική εναλλακτική γιατί ο ήχος που μπορείς να βγάλεις είναι, αν όχι ταυτόσημος, πάρα πολύ κοντά στον original ήχο των μηχανημάτων που προσφέρει. Για του λόγου το αληθές, ένα τεστ που είχα κάνει παλιότερα original ήχος vs amplitube: https://www.noiz.gr/index.php?topic=202860.0 Στα πλην του amplitube η αρκετά πολύπλοκη (και συχνά προβληματική) διαδικασία ενεργοποίησης του software και το γεγονός ότι η βασική έκδοση (που δεν είναι καθόλου φτηνή) περιλαμβάνει ελάχιστο εξοπλισμό και προκειμένου να έχει κανείς σοβαρές δυνατότητες ηχογράφησης πρέπει να αγοράσει πολλά έξτρα (ενισχυτές, καμπίνες, μικρόφωνα κλπ.).

Δεν υπάρχει κάπου αλλού Νίκο, απλά μου ήρθε και ακουγόταν ωραία με αυτές τις ρυθμίσεις του πεταλιού οπότε το αποτύπωσα στα γρήγορα. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να το ξαναχρησιμοποιήσω. Ευχαριστώ για τις προσθήκες. Εγώ ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις και την κουβέντα.

Το πρόβλημα με αυτή την ερώτηση είναι ότι τα πετάλια που αναφέρεις Γιάννη έχουν χαρακτηριστικό ηχόχρωμα μεν αλλά περιορισμένο ρεπερτόριο δε γιατί όσο και να πειράξεις τα κουμπιά τους, δε θα πάρεις πολύ διαφορετικά αποτελέσματα ποιοτικά. Από άποψη versatility δηλαδή δεν υπάρχει σύγκριση κατ' εμέ παρόλο που το OCD π.χ. το είχα για αρκετό καιρό και μου άρεσε πολύ. Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Δηλαδή μπορεί να παίξει και ποσοτικά και ποιοτικά στα επίπεδα των δύο που αναφέρεις αλλά μπορεί να πάει και στο επόμενο gain level και να ανταγωνιστεί πιο βαριά βρωμοπέταλα και πιθανότατα, όπως ήδη υπέθεσες, ακόμα και με πιο fuzz κατεύθυνση. Σε χαμηλές gain ρυθμίσεις είναι αρκούντως transparent χωρίς όμως να μπορεί να συναγωνιστεί σε αυτό τον τομέα τα "ειδικά" πετάλια του είδους π.χ. bb preamp. Όσο ανεβάζεις το gain, το transparency σταδιακά κάνει βήματα πίσω και παίρνεις το χαρακτήρα του πεταλιού που αν θα μπορούσα να τον περιγράψω είναι full bodied distortion με πολύ όγκο αλλά και λεπτομέρεια όπως έγραψα και στην αρχή. Βέβαια, όπως έγραψα και στον dimsonic, με χαμήλωμα volume κιθάρας, έχεις άμεση πρόσβαση σε όλο και καθαρότερο ήχο του οργάνου σου άρα και transparency πάλι. Η ευελιξία είναι εντυπωσιακή.

Απολύτως. Για την ακρίβεια καθαρίζει τόσο καλά χαμηλώνοντας το volume της κιθάρας που φτάνει σχεδόν να ακούγεται ο ήχος του οργάνου καρφί.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι καλή μουσική χρονιά σας εύχομαι. Σε συνέχεια του θέματος για το εξαιρετικό Royal Flush της ελληνικής VS Audio, review του οποίου θα βρείτε εδώ https://www.noiz.gr/index.php?topic=212562.0 και όπως είχα υποσχεθεί, αποφάσισα να γράψω και μερικά λόγια για το distortion της εταιρίας το οποίο βρίσκω εξαιρετικό επίσης. Οπότε έχουμε και λέμε: To Operation Trinity είναι κατά βάση distortion αλλά όχι μόνο. Όπως βλέπετε και στη φωτογραφία τα knobs είναι απλούστατα volume - gain - tone. Παρόλα αυτά, το εν λόγω είναι πιθανότατα το πιο ευέλικτο high gain πετάλι που έχω ακούσει/παίξει, χωρίς να έχω βέβαια και καμιά τεράστια εμπειρία στο πεδίο. Το εύρος του gain του είναι πολύ μεγάλο και με πραγματική χρησιμότητα καθώς σε χαμηλές ρυθμίσεις δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα καλό overdrive ενώ όσο πάμε προς τα δεξιά αρχίζει και γίνεται όλο και πιο ροκ, μετά hard rock, metal (αποδίδει άψογα riffs με palm muting χωρίς να γίνεται πλαδαρό ή να τζιτζικίζει) και καταλήγει να ψιλοφαζάρει προς το τέρμα. Δύο από τα πράγματα που μου αρέσουν πολύ όσον αφορά high gain ρυθμίσεις είναι ο όγκος του και το γεγονός ότι παραμένει "καθαρό" και ευκρινές ακόμα και με το gain στο τέρμα. Με άλλα λόγια ακούγονται συγχορδίες με καντίνια και διαστήματα που σε άλλα distortion απλά δημιουργούν ανυπόφορο θόρυβο. Το tone του είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο επίσης καθώς δεν είναι ένα απλό eq για τις ψηλές αλλά επηρεάζει την όλη χροιά του πεταλιού και ακόμα και στις ακραίες ρυθμίσεις παράγει χρήσιμους ήχους. Όπως και το Royal Flush, έτσι και το Operation Trinity διαθέτει την πολύ χρήσιμη λειτουργία κατά την οποία αν κρατήσουμε πατημένο τον ποδοδιακόπτη (αντί να τον πατήσουμε και να τον αφήσουμε), μπαίνει σε λειτουργία έως ότου αφαιρέσουμε το πόδι μας. Ό,τι πρέπει για σύντομες εναλλαγές καθαρού - βρώμικου σε live όπου μπορεί να είναι μπελάς το συνεχές άνοιξε-κλείσε. Μοναδικό αρνητικό του στοιχείο, όπως και στο Royal Flush, είναι το γεγονός ότι τα knobs και οι εγκοπές τους είναι κατάμαυρα οπότε σε περιβάλλον μη καλά φωτισμένης σκηνής υπάρχει δυσκολία να δει κανείς σε τι ρυθμίσεις βρίσκεται. Με ένα πινέλο και λίγη μπογιά βέβαια αυτό διορθώνεται. Η τιμή του είναι στα 165 € (από το online κατάστημα του Νάκα) ενώ την επίσημη ιστοσελίδα του προϊόντος την βρίσκετε εδώ: http://www.vsaudio.com/index.php/product/operation-trinity/ Παραθέτω κι ένα κομμάτι που έγραψα πιο πολύ για να δοκιμάσω τον ήχο του μέσα σε μια ηχογράφηση αν και δεν περιέχει ποικιλία ρυθμίσεων οπότε δεν είναι ενδεικτικό της ευελιξίας του. Στο συγκεκριμένο recording χρησιμοποιώ το gain σχεδόν στο τέρμα για να πάρω αυτή τη φαζ χροιά ενώ το tone είναι στο μηδέν. Η κιθάρα είναι telecaster. [soundcloud] [/soundcloud]

Προσωπικώς είχα ακούσει το Chandelier πριν κανά χρόνο και μου άρεσε πάρα πολύ. Το θεωρώ άνετα ένα από το ωραιότερα εμπορικά ποπ κομμάτια των τελευταίων ετών. Ερμηνευτικά δε, η Sia το σκίζει. Τα υπόλοιπα χιτς της που έχω ακούσει δε μου έκαναν την ίδια εντύπωση αν και κατ' εμέ είναι προφανές ότι έχει κάτι ιδιαίτερο και σαν τραγουδοποιός (τα κομμάτια της τα γράφει η ίδια) και σαν φωνή. Τα φρουφρού και οι κινήσεις εντυπωσιασμού δε με αφορούν παρότι έχω δεχτεί ότι είναι αναγκαία όταν αποσκοπείς σε εμπορική επιτυχία και η εν λόγω χειρίστηκε το όλο θέμα promo με πολύ έξυπνο και πρωτότυπο τρόπο. Γενικώς την παραδέχομαι και τη θεωρώ ξεχωριστή περίπτωση από το συρφετό τύπου κώλος-βυζί-τατουάζ.

Σε ό,τι με αφορά, έχει ήδη επιτευχθεί το θαύμα και δεν είναι καν κουτί αλλά software. Amplitube λοιπόν τουλάχιστον για recordings. Για live θες ένα κάποιο configuration για να δουλέψει φαντάζομαι + καμπίνα.

Έτσι είναι όπως τα λέει ο Τσικ. Βέβαια, η εφαρμογή των περισσότερων από αυτών απαιτεί μεγάλη ωριμότητα (μουσική και μη) και σοβαρό περιορισμό του εγωισμού τουλάχιστον από την σκοπιά της αντίληψης της μουσικής. Δηλαδή συνειδητοποίηση ότι υπηρετούμε κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς. Μερικοί μουσικοί δεν το επιτυγχάνουν ποτέ.