Jazzjoker

Εκτός από αυτά που αναφέρουν οι αγαπητοί συνάδελφοι από πάνω περί οικονομικού οφέλους, sponsoring κλπ. εγώ έχω να πω ότι το τι ακούμε στο youtube όσον αφορά κιθαριστικό (και όχι μόνο φυσικά) εξοπλισμό κυμαίνεται από κοντά στην πραγματικότητα έως καμία σχέση με αυτήν. Το τελευταίο είναι και το συχνότερο μια και η πλειοψηφία των ανθρώπων που ανεβάζουν βίντεο με ήχο, δεν ξέρουν πώς να πάρουν πιστό/καλό σήμα από τον ενισχυτή τους. Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν έχεις ακούσει/παίξει το εκάστοτε μηχάνημα από κοντά, δεν μπορείς να ξέρεις τι από τα δύο ισχύει. Συνεπώς το youtube δεν ενδείκνυται για ακρόαση reviews με σκοπό την απόφαση αγοράς παρά μόνο για πληροφοριακούς λόγους όσον αφορά specs και features.

Να προσθέσω ότι μόλις είδα το περφόρμανς του τραγουδιού που κέρδισε. Πρέπει να είναι με άνεση η μεγαλύτερη ανοησία που έχει παρουσιαστεί στην ιστορία του διαγωνισμού και όχι μόνο. Μιλάμε για μνημείο ακαλαισθησίας και κακής χιπστεριάς (όχι ότι υπάρχει και καλή αλλά λέμε). Μπροστά του η Φουρέιρα είναι Ιάννης Ξενάκης.

Yup Εγώ λέω όχι για δύο λόγους: 1) Στις αγγλόφωνες τουλάχιστον χώρες υπάρχει μια καταπληκτική ροκ/σόουλ φωνή σπίτι παρά σπίτι οπότε τα επίπεδα ανταγωνισμού είναι άλλα. Αρκεί να δει κανείς τα αμερικάνικα talent shows όπου εμφανίζονται κάτι φωνάρες που τελικά δεν καταφέρνουν τίποτα γιατί τους τρώνε τη θέση κάτι καλύτερες φωνάρες. 2) Όσο προικισμένος μουσικός/συνθέτης/ερμηνευτής κι αν είσαι, αν πάσχει ανεπανόρθωτα η αισθητική σου, δεν μπορείς να παράξεις και αξιόλογο αποτέλεσμα. Το κομμάτι αυτό καθεαυτό διακατέχεται από τη γνωστή νεολαϊκοπόπ ατμόσφαιρα που υπόσχεται αρκετό airplay. Τουτέστιν τσόντα - αντρίλα - εκκλησία. Edit: Μια που το θυμήθηκα: Αν ο Μίκι Ρουρκ (του παρόντος) ήταν από τη Μέση Ανατολή, κάπως έτσι θα ήταν.

Κάθε χρόνο παραδοσιακά συμμετέχω στο θρεντ για τη Γιουροβύζιον οπότε μια που το ξεκίνησε ο φίλτατος Ταμτάμ, ιδού η (αχρείαστη) γνώμη μου: Διαφωνώ. Για την ακρίβεια θεωρώ ότι αν η Σάτι πήγαινε στη Γιουροβύζιον με τη Μάντισσα και αντίστοιχη με το βίντεο κλιπ σκηνοθεσία, θα πάτωνε. Αυτό που νομίζω ότι σου ξεφεύγει είναι ότι ο συγκεκριμένος "διαγωνισμός" θέλει υπερπαραγωγή και σόου, φρουφρου κι αρώματα, μπόλικη δηθενιά, υπερβολικό μέικ απ και άνοστα τραγούδια που τα έχεις ξεχάσει τη στιγμή που τελειώνουν. Και όλα αυτά γιατί το κοινό της Γιουροβύζιον (από δω και πέρα θα αναφέρεται εν συντομία ως Βύζιον), το οποίο είναι συγκεκριμένο κοινό που παρακολουθεί τις εξελίξεις σχεδόν όλη τη χρονιά, αποτελείται ως επί το πλείστον από νιανιά ακροατές που στραβώνουν με οτιδήποτε περιέχει υποψία αυθεντικότητας ή φαντασίας. Εξ ου και η σύνθεση βυζιονικού κομματιού είναι μια ειδική διαδικασία με συγκεκριμένα απαιτούμενα. Κατ' εμέ το φουέγκο ήταν μια επιτυχημένη για Βύζιον σύνθεση. Ποπ που θυμίζει πολλά και διάφορα, λίγο αρενμπί, μια δόση ξεφτιλοέθνικ και έτοιμη η επιτυχία, απολύτως λησμονήσιμη βεβαίως ένα δευτερόλεπτο μετά την ακρόαση καταπώς πρέπει. Θα μου πεις βέβαια και δίκιο θα έχεις, ότι υπήρξαν χρονιές που κέρδισαν "διαφορετικά" τραγούδια. Ναι μια στις τόσες κάποια χώρα καταφέρνει να παρουσιάσει κάτι δήθεν διαφορετικό, απολύτως πάνω στο όριο ανοχής του βυζιονικού κοινού. Αυτά τα κομμάτια παίρνουν πρωτιές από τα αποδυτήρια καθότι ικανοποιούν και ένα ψώνιο που όλοι κουβαλάμε, δηλαδή το "μη με βλέπεις έτσι εγώ ακούω και φρι τζαζ". Κατ' αντιστοιχία φυσικά. Τώρα όσον αφορά τη Φουρέιρα και τα κάλλη της και καθότι επίσης παραδοσιακά εκφέρω άποψη για τις ερμηνεύτριες, να πω ότι χρειάζεται δύο πράγματα προκειμένου να τοποθετηθεί στην κατηγορία που θέλει να είναι: +10 κιλά στα σωστά σημεία και επαναπροσδιορισμό της αισθητικής των φρυδιών της. Ελπίζω να βοήθησα. Α τι σχέση έχει η Φουρέιρα με την Κύπρο btw; Ερωτώ γιατί δεν ήξερα ότι μπορεί οποιασδήποτε εθνικότητας ερμηνευτής να τραγουδήσει οποιασδήποτε εθνικότητας τραγούδι. Ισχύει το ίδιο και για τους συνθέτες/στιχουργούς;

Με τα παραπάνω δεδομένα, τι να τον κάνεις τον neck μαγνήτη; Δηλαδή ό,τι και να πάρεις, οι κλασικοί neck tele είναι χαρακτηριστικά αδύναμοι για βρώμικα παιξίματα ειδικά σε σύγκριση με τους bridge. Προσωπικά θα κοιτούσα κάποια ενδιάμεση λύση τύπου single coil sized διπλό ή κάτι τέτοιο εν πάση περιπτώσει που θα κουμπώνει στη θέση του neck χωρίς σκαψίματα. Αλλά έτσι όπως μας τα περιγράφεις και με τον εξοπλισμό που παίζεις, μπορείς απλά να "κολλήσεις" τον επιλογέα στον bridge. ;D

Το έχω γράψει πολλές φορές αλλά να άλλη μία: Ο διαχωρισμός δίκυκλα-αυτοκίνητα-πεζοί είναι εντελώς ανώφελος καθότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους. Καταρχήν όλοι μας είμαστε και πεζοί. Δευτερευόντως, πολλοί οδηγούν και αμάξι και μηχανή. Αλλά κι αυτοί που οδηγούν μόνο το ένα ή το άλλο, διακατέχονται από την ίδια ακριβώς νοοτροπία απλά γιατί είναι Έλληνες που οδηγούν σε ελληνικούς δρόμους. Στο ίδιο ακριβώς state of mind βρίσκεται και ο μοτοσικλετιστής που μπαίνει ανάποδα και περνάει αβέρτα κόκκινα, με τον αυτοκινητιστή που οδηγεί στην εθνική οδό όπως στο χωριό του, μιλώντας στο κινητό, αλλάζοντας λωρίδες κατά βούληση χωρίς φλας, χωρίς να κοιτάζει στον καθρέπτη κλπ. Όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε παραπάνω, οι συμπεριφορές αυτές, θα σταματήσουν μόνο αν αρχίσουν να τιμωρούνται αυστηρά και χωρίς καμία εξαίρεση. Επίσης ονειρεύομαι την εποχή που δε θα παίρνουν δίπλωμα άνθρωποι που δεν ξέρουν να οδηγούν. Αυτά στην Ελλάδα μπορεί να γίνουν σε καμιά 50αριά χρόνια. Γενικώς η χαλαρότητα στην επιβολή του νόμου είναι κάτι σαν ελληνικό έθιμο αλλά προσωπικά δεν το βρίσκω παράξενο. Όταν έχεις ένα κράτος-παρωδία το οποίο σχεδόν σε όλα τα πεδία δραστηριότητάς του λειτουργεί με όρους "κάνω τα στραβά μάτια", τίποτα δεν μπορεί να γίνει σωστά. Κι όσο κι αν σε διάφορους τομείς το κακό είναι σχετικά μικρό (βλ. αντικαπνιστικός νόμος π.χ.), στο θέμα της οδικής συμπεριφοράς και της τήρησης του κ.ο.κ. το τίμημα είναι τεράστιο. Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ο σωστός τρόπος να οδηγείς είναι να ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ μόνιμα και ανά πάσα στιγμή από τα γύρω σου οχήματα κάποια αναπάντεχη κίνηση χωρίς καμία προειδοποίηση. Επίσης, βλέμμα στους καθρέπτες όσο πιο συχνά γίνεται ανεξαρτήτως του αν έχεις σκοπό να αλλάξεις πορεία. 50% των μαλακιών ξεκινούν εκτός του οπτικού σου πεδίου. Αυτά ακριβώς είχα πει και σε Καναδό φίλο ο οποίος θα ερχόταν για κάποια χρόνια να μείνει εδώ και με ρώτησε περί οδήγησης. Μέχρι να αποκτήσουμε σοβαρή αστυνόμευση και κατ' επέκταση οδική/οδηγική συνείδηση (αν και όταν) , εύχομαι σε όλους μας καλή τύχη.

Κάτσε να στο κάνω εγώ λιανά ;D Η fender βγάζει ουσιαστικά 3 πολύ καλά σετ για στρατ (μιλάμε για τα σετ παραγωγής έτσι; όχι τα one off που μπορεί να μπουν σε ένα μοντέλο) τα οποία , με μικρές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, πλησιάζουν τον κλάσσικό στρατ ήχο. Κυκλοφορούν χρόνια και είναι πολλάκις δοκιμασμένα. Αυτά λοιπόν είναι: Custom Shop '54 Custom Shop 57/62 Custom Shop '69 Σχετικά πρόσφατα έχει επίσης ρίξει στην αγορά κάποια νέα μοντέλα εκ των οποίων έχω ακούσει/παίξει μόνο το ένα: CS Fat 50's (δε μου αρέσουν) CS Fat 60's (δεν έχω ακούσει( CS Pure Vintage 59 (δεν έχω ακούσει) Γενικά ως κανόνα όταν διαλέγουμε μαγνήτες fender ακολουθούμε τον εξής: Τα μοντέλα με χρονιές είναι συνήθως καλοί μαγνήτες vintage προσανατολισμού. Μένουμε μακριά από οτιδήποτε έχει το πρόθεμα "noiseless" και "tex" ή "texas". ;D

Προσωπικά δεν ξέρω ποιους Fender μαγνήτες κοπιάρουν τα μοντέλα που παρουσιάζονται (και δεν νομίζω ότι μπορεί να ειπωθεί με ακρίβεια ούτως ή άλλως) αλλά ιδού μερικές σκέψεις για το βίντεο: - Ο παίχτης είναι καλός. - Ο ηχογραφημένος ήχος είναι καλός πράγμα μάλλον σπάνιο. - Το ύφος αυτών που παίζει διαδραματίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από τον ήχο των μαγνητών στην "κατηγοριοποίηση" των μοντέλων. - Προσωπικά δε θα καταλάβαινα καμία διαφορά νομίζω αν έπαιζε με το "twangy" set π.χ. jazz και με το "punchy" ξέρω γω, surf. Είναι προφανές ότι και οι ρυθμίσεις στον ενισχυτή αλλά και τα volume/tone της κιθάρας είναι διαφορετικά ρυθμισμένα για κάθε σετ. Άσε που παίζει και με διαφορετικές κιθάρες. - Οι μονοπήνιοι strat μαγνήτες είναι κατ' αρχήν και πάνω απ' όλα μονοπήνιοι strat μαγνήτες (μεγάλη κουβέντα είπα ;D). Με άλλα λόγια, τα περιθώρια ηχητικών διαφορών μεταξύ μοντέλων είναι αρκετά περιορισμένα. - Η παρουσίαση είναι πολύ καλή και πείθει σε ένα marketing επίπεδο, πράγμα διόλου παράξενο ή κατακριτέο μια που πρόκειται περί διαφημιστικού βίντεο. Στην πράξη αμφιβάλλω ότι οι ηχητικές διαφορές των μοντέλων είναι αυτές που ακούμε. Αν ήθελαν να είναι ακριβείς, θα έπρεπε ο παρουσιαστής να παίξει ακριβώς τα ίδια πράγματα, με τις ίδιες ρυθμίσεις και την ίδια κιθάρα ενώ η μόνη μεταβλητή να είναι οι μαγνήτες. Γενικό συμπέρασμα: Υπάρχει πια τεράστια αγορά στο πεδίο των μαγνητών (γιατί και πώς συμβαίνει αυτό είναι άλλη κουβέντα) και πρέπει με κάποιο τρόπο α) να ξεχωρίσεις από τον ανταγωνισμό και β) να πεις γιατί βγάζεις παραπάνω από ένα μοντέλο. Ο κάθε κατασκευαστής επιστρατεύει τα "όπλα" που θεωρεί ότι θα έλξουν τον πελάτη.

Έχω διάφορα θέματα με την παραπάνω φράση. Ιδού μερικά: - Όλοι οι μουσικοί δουλεύουν κυρίως με "το αυτί και το μάτι" ανεξαρτήτως αν είναι σα χαρακτήρες περισσότερο θεωρητικοί ή πρακτικοί άνθρωποι. - Τι εννοείς "δε θέλω να τις χρησιμοποιήσω για να προχωρήσω και να εξελιχθώ"; Μιλάς ειδικά για νότες ή για θεωρία της μουσικής γενικότερα; Επίσης αν ξέρεις ότι η γνώση θα σε κάνει να προχωρήσεις και να εξελιχθείς, γιατί δε θέλεις; Γενικά το μπλοκάρισμα που περιγράφεις, το οποίο συμβαίνει πολύ συχνά σε αυτοδίδακτους μουσικούς μόλις φτάσουν σε ένα επίπεδο (και μετά ξανασυμβαίνει και ξανά και ξανά), ξεπερνιέται συχνά με μελέτη της θεωρίας. Για την ακρίβεια, ο βασικός στόχος της θεωρίας είναι η βελτίωση της κατανόησης του πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα που λέμε μουσική. Μέσω της κατανόησης, ξεπερνάς εύκολα και τα διάφορα κολλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν στο δρόμο αλλά και αποκτάς εξοικείωση με το όργανο σε πρακτικό επίπεδο μια και σου ανοίγονται νέοι ορίζοντες πάνω στην ταστιέρα σου. Σιγά σιγά αρχίζεις να "πηγαίνεις" εκεί που δεν "πάταγες". Τα παραπάνω δεν είναι πανάκεια ούτε λειτουργούν σε όλους τους νέους μουσικούς. Αν δεν το δοκιμάσεις πάντως, δεν μπορείς να ξέρεις. Πράγμα που με φέρνει στο επόμενο θέμα: Δεν ξέρω σε τι ωδείο πήγες και πάνω σε ποιον τομέα της κιθάρας ήταν βασισμένη η διδασκαλία τους. Π.χ. αν η μέθοδός τους είναι βασισμένη στην κλασσική κιθάρα, είναι προφανές ότι δε θα σε ωφελήσει βραχυπρόθεσμα (παρόλα αυτά κάποια μελέτη κλασσικής από ένα επίπεδο και μετά μπορεί να αποβεί πολύτιμη και στον ηλεκτρικό κιθαρίστα). Προσωπικά θα σου πρότεινα να βρεις ένα δάσκαλο ηλεκτρικής ο οποίος να διδάσκει και κάποια θεωρία ώστε να βοηθηθείς στο άνοιγμα του μυαλού σου μουσικά. Μετά, είναι θέμα στόχων για το πώς θα προχωρήσεις. Αν θες να δηλαδή να παραμείνεις κιθαρίστας σε "παρεΐστικα" rock/blues/metal cover bands ή θες να το πας παραπέρα με κάποιον τρόπο. Είναι πολύ νωρίς ακόμα βέβαια για τέτοιες αποφάσεις.

Ο ήχος σου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση αν και υπερβολικά πρίμος χωρίς τα απαραίτητα μπασο-μεσαία. Όσον αφορά την τεχνοτροπία παιξίματος του SRV, μια που αναφέρθηκε, θα προσέθετα δύο πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία για τον ήχο του: 1. Στα απαλά παιξίματα όπως το Lenny, δεν έπαιζε σχεδόν ποτέ μία σκέτη χορδή αλλά χτύπαγε περισσότερες και μιούταρε όσες δεν ήθελε να ακουστούν. Αυτό το έκανε πολύ έντονα και στα ρυθμικά του. 2. Στα πιο "άγρια" - έντονα παιξίματα, η δύναμη που χτυπούσε με το δεξί ήταν out of this world. Δε νομίζω ότι έχει ξαναϋπάρξει ηλεκτρικός κιθαρίστας που συνδύαζε τέτοιας έντασης πενιές με τέτοια ακρίβεια στο παίξιμο. Συνήθως συναντάμε είτε το ένα είτε το άλλο.

Σας ευχαριστώ όλους και καθέναν ξεχωριστά που ακούσατε και αφιερώσατε χρόνο να γράψετε την άποψή σας. Επί του συγκεκριμένου της παραγωγής που αναφέρθηκε: Όπως πολλάκις έχω γράψει, οι γνώσεις μου είναι οριακά επαρκείς για να χρησιμοποιώ το daw μου και να αποτυπώνω σχετικώς με ακρίβεια αυτό που έχω στο μυαλό μου. Από εκεί και πέρα, ο θεός βοηθός ;D. Με άλλα λόγια, στο θέμα παραγωγή-μίξη κλπ. λειτουργώ σχεδόν εντελώς εμπειρικά. Τουτέστιν, απόψεις όπως του Νίκου (npap) μου είναι πάντοτε ιδιαιτέρως χρήσιμες. Είναι δεδομένο ότι ένα κομμάτι, πλην της σύνθεσης, ενορχήστρωσης και της εκτέλεσης, αναδεικνύεται από το τελικό ακουστικό αποτέλεσμα. Προσωπικά ό,τι ηχογραφώ είναι καθαρά στη φιλοσοφία "demo" μια και η πλειοψηφία αυτών των recordings λειτουργούν ουσιαστικά σαν οδηγός για την εκάστοτε μπάντα όπου θα δοθούν προς επεξεργασία για live performance. Ακόμα και αυτά τα οποία δεν έχουν παιχτεί-δοθεί πουθενά (ακόμα;) είναι ηχογραφημένα με αυτή τη λογική. Παρόλα αυτά, ο συνολικός ήχος που έχω στο μυαλό μου, με κάποιον ερασιτεχνικό τρόπο, βγαίνει. Π.χ. το γεγονός ότι η φωνή σχεδόν σε όλα τα κομμάτια μου είναι "βουτηγμένη" στο reverb και ποτέ σε πρώτο πλάνο, δεν είναι τυχαίο. Πάντοτε προγραμματίζω ότι κάποια στιγμή, θα ασχοληθώ σοβαρά με το θέμα και θα καταφέρω να βγάζω ένα ποιοτικότερο ηχητικά αποτέλεσμα. Στο στόχο αυτό δε βοηθούν η έλλειψη υπομονής αλλά κι ένας χαζός "φόβος" ότι αν αργήσω να αποτυπώσω αυτό που σκέφτομαι, θα χαθεί η ειλικρίνεια/ωμότητα ας πούμε της αρχικής ιδέας.

Καλημέρα σας κύριοι συνάδελφοι. Επειδή τελευταίως έγινα δέκτης έντονων παραπόνων ότι δεν ανεβάζω κομμάτια στο φόρουμ, παραθέτω ένα σχετικώς καινούριο πόνημα. Η ηχογράφηση ηχητικά έχει το χάλι της αλλά άμα το βάλετε δυνατούτσικα, κάτι γίνεται. Ιδού λοιπόν: [soundcloud] [/soundcloud]

Η συγκεκριμένη έχει ξανασυζητηθεί εδώ και δεν είναι καθόλου άγνωστη. Εκτός από το ότι είναι πολύ καλή βέβαια παίζει ρόλο και το ότι ουσιαστικά περνάει τη ζωή της on the road, είναι σε σχεδόν μόνιμο tour στις ΗΠΑ. Πράγμα που φυσικά είναι εξουθενωτικό πέραν κάθε φαντασίας.

Ηλία έχει ξανασυζητηθεί το ερώτημα αλλά είναι πάντα επίκαιρο. Προσωπικά τουλάχιστον το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου. Εδώ η τοποθέτηση αλλά και τα όρια δεν μπορεί παρά να είναι καθαρά υποκειμενικά νομίζω. Όπως έχω ξαναγράψει θεωρώ ότι το έργο, ιδανικά, θα πρέπει να διαχωρίζεται πλήρως από το δημιουργό και αυτό υπό την έννοια ότι καλώς ή κακώς, η καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι προνόμιο των "ανώτερων" ανθρώπων. Για την ακρίβεια, ουδεμία σχέση έχει ο χαρακτήρας και το ήθος του δημιουργού με το καλλιτεχνικό μέγεθος. Εγώ προσπαθώ να μην επηρεάζομαι αλλά και να μη "πολυψάχνω" την προσωπική ζωή, τις πεποιθήσεις κλπ. καλλιτεχνών που θαυμάζω γιατί φοβάμαι μην πέσω πάνω σε κακά μαντάτα, πράγμα που μου έχει συμβεί πολλάκις. Παρόλα αυτά, συχνά αποτυγχάνω γιατί τελικά είναι βαθιά ανθρώπινο να συνδέουμε το πόνημα με το δημιουργό. Όσον αφορά τα όρια, ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω έρθει αντιμέτωπος με κάτι τραγικά ακραίο. Μπορώ να πω ότι το πιο "βαρύ" που έχω αντιμετωπίσει είναι να μου αρέσει μουσικός που είναι δηλωμένος ρατσιστής ή φανατικά υπέρμαχος της οπλοφορίας π.χ., αν μιλάμε για αμερικάνους ενώ στα δικά μας το πιο συχνό που συναντώ είναι ας πούμε ακραία φιλαργυρία που οδηγεί σε ανηθικότητες διαφόρων ειδών. Αυτά δε με έχουν επηρεάσει ως προς το έργο οπότε τα όριά μου είναι πιο πέρα κάπου. Αντέχω δηλαδή να θεωρώ τον δημιουργό κάθαρμα (για το δικό μου αξιακό σύστημα πάντα) αλλά μεγάλο καλλιτέχνη. Τώρα αν θα μπορούσα να συνεχίζω να θαυμάζω το έργο ενός σαδιστή serial killer ξέρω γω, μου είναι άγνωστο προς το παρόν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα ήθελα να μπορώ να το διαχωρίζω πλήρως.

Βασίλη αν καταλήξεις σε τέλε, υπάρχει κι η American Special που αν δεν κάνω λάθος δεν αναφέρθηκε. Maple ταστιέρα που θες, 22 jumbo τάστα και οι texas special μαγνήτες δίνουν πολύ ωραίο γκάζι ενώ και στα καθαρά ο neck είναι πολύ καλός με μόνο τον bridge να είναι λίγο too much, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον.

Έτσι είναι. Αν ένας καλλιτέχνης έχει κριθεί από την ιστορία, η θέση που του έχει δοθεί στο καλλιτεχνικό στερέωμα είναι δεδομένη. Τι θα πει να έχει κριθεί από την ιστορία; Να έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου χωρίς να έχει φθαρεί ή μειωθεί η αξία του στη συνείδηση του κοινού. Και όταν λέω "πέρασμα του χρόνου" δεν εννοώ μια πενταετία προφανώς. Και φυσικά όσο περισσότερος είναι ο χρόνος τόσο μεγαλύτερη η αξία. Το αν μας αρέσει ή όχι είναι άλλο θέμα και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα "κακό" στο να μη μας αρέσει κάποιος αναγνωρισμένος καλλιτέχνης. Αυτό που είναι πολύ κοινή παρεξήγηση όμως είναι, κρίνοντας από το προσωπικό μας γούστο, να καταλήγουμε σε συμπεράσματα τύπου υπερτιμημένος/μόδα κλπ. Με λίγα λόγια, μου αρέσει δε μου αρέσει ο Shakspeare π.χ. αυτό είναι εντελώς άσχετο με την καλλιτεχνική αξία του.

Ξέρω ότι πριν το Live εχθές ήταν Ιωάννινα για σεμινάριο κλπ. Δεν είμαι σίγουρος αν ήρθε από εκεί ή πέρασε και από Θεσσαλονίκη. Έτσι ειπώθηκε πάντως. Και πολύ καλό ηχολήπτη. Δηλαδή και εμείς και οι The Zilla Project είχαμε πολύ καλό και ισορροπημένο ήχο κάτω. Τι έγινε μετά και διαλύθηκε το σύμπαν, δεν ξέρω αν και είμαι σίγουρος ότι οι εντάσεις πάνω στη σκηνή ανέβηκαν δραματικά μόλις ξεκίνησε το trio.

Προσωπικά απογοητεύτηκα οικτρά από το χθεσινό live του στο bourbon. Αναγνωρίζω ότι ο άνθρωπος ήταν εμφανώς κουρασμένος μιας και μόλις είχε πετάξει από Θεσσαλονίκη και είχε έρθει καπάκι από το αεροδρόμιο αλλά ως ακροατής και fan του Koch από το youtube έχω να πω τα εξής για εχθές: Σε προσωπική επαφή ήταν οριακά ευγενικός, απαντούσε μονολεκτικά και μετά γύρναγε στο κινητό του όπου ήταν κολλημένος όση ώρα ήταν κάτω απ' τη σκηνή. Από πλάκες-κουβέντες κλπ. που έχουμε δει στο youtube ξεχάστε το. Με το τσιγκέλι του έβγαζες δυο λέξεις. Ήρθε στο μαγαζί και πήγε κατευθείαν στα παρασκήνια, χωρίς καν να κάτσει να ακούσει μισό κομμάτι από την μπάντα που έπαιζε εκείνη τη στιγμή (Zilla Project) οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί. Κατέβηκε μόλις ήρθε η σειρά του, είπε δυο yeah στο μικρόφωνο και κατόπιν ξεκίνησε ένα λυσσαλέο σετ από τρομερά δυνατά uptempo instrumentals όπου ακούγαμε κυρίως τα τύμπανα (ο γιος του που έπαιζε εξαιρετικός ντράμερ αλλά κάφρακλας από άποψη έντασης, ειδικά το ταμπούρο ήταν βομβαρδισμός και με κλειστά τα τύμπανα στο PA). Κιθάρα δεν ακούγαμε σχεδόν καθόλου. Προσωπικά δεν άντεξα μέσα στο μαγαζί μετά το τέταρτο γιατί άρχισα να αισθάνομαι ότι κάνω σοβαρό κακό στην ακοή μου. Αυτά ουσιαστικά από το χθεσινό. Δεν ξέρω πώς ήταν τη Δευτέρα, δεν ήμουν εκεί και επίσης δεν ξέρω αν, πλην της κούρασης, παρεμβλήθηκε κάποιο σοβαρό γεγονός το οποίο θα δικαιολογούσε το πώς ήταν ο Koch εχθές. Εν πάση περιπτώσει όποιος το έχασε, δεν έχασε.

Προφανώς και μπορείς να το κλείσεις, δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι η εφαρμογή δεν έχει επιλογή να μην τρέχει αυτόματα στο startup των windows. Το 99% των εφαρμογών που μπαίνουν στο startup, σου προσφέρουν επιλογή απενεργοποίησης αυτής της λειτουργίας. Επίσης είναι προφανές ότι μπορεί κάποιος να το αφαιρέσει από το startup μέσα από τα windows. Το θέμα κατ΄εμέ δεν είναι τόσο η ουσία αλλά το γεγονός ότι δε σου προσφέρουν την επιλογή, πράγμα που μοιάζει λίγο αλαζονικό την ώρα που το skype ξέρω γω (που είναι εγκατεστημένο σε εκατομμύρια υπολογιστές) την παρέχει. Μπορείς οπότε υποθέτω ότι μπορείς και να το απεγκαταστήσεις χωρίς να επηρεαστεί η λειτουργία του Sonar.

Ναι κάτι τέτοιο πάνε να κάνουν σε στυλ social (musical) network. Νομίζω ότι η εποχή αυτή παρήλθε πάντως με το "θάνατο" του myspace. Αν δεν παίζουν φωτογραφίες/βίντεο, δεν ασχολείται ο κόσμος.

Ευχαριστούμε πολύ τον Holystone για την πληροφόρηση. Επειδή η διαδικασία δεν είναι απλό download-install, γράφω τι κάνουμε ακριβώς προς διεύκολυνση: Από τη διεύθυνση https://www.bandlab.com/products/cakewalk που έδωσε κι ο yameth, πατάμε το "get early access now" το οποίο μας κατεβάζει την εφαρμογή bandlab assistant. Αφού εγκαταστήσουμε την εφαρμογή και την ανοίξουμε, πάμε στο tab Apps και κάνουμε κλικ στο Cakewalk και επιλέγουμε install. Σε εμένα, κατά την πρώτη προσπάθεια, ενώ κατέβασε το installer του sonar, κόλλησε και δεν έκανε τίποτα. Μετά από ένα restart του PC, το εγκατέστησε όμως κανονικά. Το μόνο αρνητικό που βρήκα στην όλη ιστορία είναι ότι το bandlab assistant τρέχει by default με τη φόρτωση των windows και δεν έχει (δεν βρήκα τουλάχιστον) επιλογή για απενεργοποίηση. Έτρεξα μια στα γρήγορα το Sonar και όλα μοιάζουν οικεία (χρησιμοποιώ Sonar X2 χρόνια τώρα). Άνοιξα κι ένα project και όλα καλά. Το μόνο που χρειάζεται είναι επανενεργοποίηση κάποιων plugins της Focusrite που είχαν έρθει μαζί με την κάρτα μου και είχαν κωδικό. Αυτά προς το παρόν.

Η ιστορία έχει ως εξής με λίγα λόγια: Τις τελευταίες ημέρες, ήρθε στην κατοχή μου ένας καταπληκτικός Blues Junior της τελευταίας σειράς που έβγαλε η Fender. Άνευ σημασίας αυτό γιατί το ιδιαίτερο αυτού του ενισχυτή είναι ότι ανήκε στον Κώστα. Δεδομένου αυτού λοιπόν, αφήνω εδώ να υπάρχει ένα μικρό μπλουζ για εκείνον, γραμμένο με τον ενισχυτή του, κάτι σαν τελευταίο αντίο δικό μου. Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων αλλά λόγω ειδικής σημασίας, θα παρακαλούσα να μη σχολιαστούν τεχνικά θέματα (ήχος, παίξιμο, φωνή, ηχογράφηση κλπ.) του κλιπ. Ευχαριστώ πολύ. Well I ain’t afraid of dyin ain’t afraid of movin on Ain’t afraid of dyin ain’t afraid of movin on When that time’s upon me I’ll just take my bass and put my black suit on It’s a mean cold world I’m leavin and it’s getting worse with each day too It’s a mean cold world I’m leavin and it’s getting worse with each day too So I’m gonna take my chances unlike some other people do. [soundcloud] [/soundcloud]

Κι εγώ είμαι άλλος ένας που έμαθε πρόσφατα ότι είναι "λάθος" να τις αφαιρείς όλες μαζί. Η εμπειρία μου είναι ότι στις στρατ και τέλε μου, ουδέποτε είχα μπρατσικό πρόβλημα από αυτή την πρακτική. Ακόμα και σε κιθάρες με "μαλακά" μπράτσα που επηρεάζονται από υγρασίες/θερμοκρασίες κλπ (γιατί οι δυο παλιότερές μου στρατ δεν έχει χρειαστεί να υποστούν ρύθμιση τρας ροντ τα τελευταία 15 χρόνια). Θεωρώ ότι σε τέτοιου είδους όργανα με σταθερή γέφυρα, ακόμα κι αν πάρει λίγο το μπράτσο από την απότομη απώλεια της τάσης, θα επανέλθει μόλις μπουν και κουρδιστούν οι καινούριες χορδές.

Εξαιρετικό κομμάτι με πολύ ωραίο, ελαφρώς νοσταλγικό, θέμα και σούπερ παιξίματα απ' όλους. Με πήγε κατευθείαν 70's σε "ελαφρο-φανκο-τζαζοποπ" (χωρίς το ελαφρό να είναι υποτιμητικό εννοείται) ακούσματα τύπου David Sanborn, Dave Grusin, Weather Report (στα πιο εμπορικά τους), Larry Carlton και τα συναφή. Προσωπικά το όλο ύφος μου αρέσει πάρα πολύ. Παρατήρηση δεν έχω ως προς το μουσικό κομμάτι. Για τα ηχοληπτικά αφήνω τους αρμόδιους.

Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν στο Jazzoo τον περασμένο Οκτώβρη στο κοινό live που είχαμε κάνει και που είχε διοργανώσει ο ίδιος με τόσο κέφι. Ξέραμε ότι ήταν αποχαιρετιστήριο αλλά κανείς δεν τολμούσε να το το πει. Τον θυμάμαι πάνω στη σκηνή, αδύναμο, κουρασμένο, να του βγαίνει η ψυχή σχεδόν κυριολεκτικά, αλλά να τραγουδάει και να παίζει σα να μην υπάρχει αύριο. Το γιορτάσαμε και τον αποχαιρετίσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όταν τελείωσε το live πήγα και τον αγκάλιασα χωρίς να έχω λόγια να πω. Εκείνος χαμογέλασε και μου έριξε μια φιλική μπουνιά στην κοιλιά και μου είπε το κλασσικό "που είσαι ρε Σπυράκο;". Γροθιά στο στομάχι. Πάει για ξεκούραση ο Κώστας. Πέρασε άσχημα τα τελευταία χρόνια, έδωσε μάχη χαμένη από χέρι κι αυτό είναι γενναιότητα που δεν την ξέρει κανείς μέχρι να βρεθεί εκεί. Του χρωστάω.