Jazzjoker

Εγώ είμαι γνωστό fanboy των straits και θεωρώ ότι όλα τα άλμπουμ που έβγαλαν ήταν αριστουργήματα, ακόμα και το on every street που δέχθηκε αρκετή μάλλον αρνητική κριτική. Δηλαδή και μόνο το παρακάτω να είχε ο δίσκος και όλα τ' άλλα να ήταν μετριότητες, πάλι μεγάλο θα ήταν το άλμπουμ.

Ε ντάξει λίγο μεγαλύτερη παίζει να είναι.

Εγώ τα έχω ξαναπεί. Δε χρειάζεται να πείσουν όσοι ακούνε αυτούς που δεν ακούνε ούτε το αντίθετο. Ας (μην) ακούει ο καθένας ό,τι θέλει κι ας πορευτούμε όλοι μαζί αδελφωμένοι προς ένα νέο κιθαριστικό έτος με την ευχή να πέσουν όλες οι τιμές των πάντων κατά 70% και να διπλασιασθούν οι μισθοί και οι απολαβές όλων. Και εύχομαι σε όλους χαρά και ηρεμία, ακόμα και σ' αυτούς που δεν ακούνε διαφορά και νομίζουν ότι αυτή είναι η αντικειμενική αλήθεια ενώ είναι προφανές ότι κάνουν λάθος.

Προσωπικά το έχω γράψει αρκετές φορές. Η αναζήτηση του ωραίου ήχου δεν είναι για τα αυτιά του κόσμου ή μάλλον είναι και για τα αυτιά του κόσμου δευτερευόντως όμως. Το βασικό και πιο σημαντικό είναι οι πόρτες που ανοίγει στο παίξιμο και στη δημιουργικότητά μας. Όπως τα λέει ο gkourmou δηλαδή. Αυτά όσον αφορά το τι ακούμε εμείς παίζοντας. Όμως το θέμα του ωραίου ήχου δε σταματά εκεί γιατί υπάρχει κι ένα επόμενο βήμα που έχει να κάνει με το πώς αποτυπώνουμε σε μια ηχογράφηση όσο πιστότερα γίνεται αυτό που εμείς ακούμε. Είναι ίσως ξεχωριστό θέμα μια και άπτεται της ηχοληπτικής επιστήμης αλλά προσωπικά το θεωρώ ίσως εξίσου σημαντικό καθότι ένας πολύ καλός ήχος θα τραβήξει την προσοχή του ακροατή. Έχω παρατηρήσει ότι ακόμα και σε "απαίδευτους" ακροατές (που αποτελούν την πλειοψηφία του κοινού ούτως ή άλλως δηλαδή), ένας ωραίος ήχος λειτουργεί ως κράχτης ας πούμε για ολόκληρο το κομμάτι. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για μένα είναι όταν μου λένε άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τη μουσική ότι τους άρεσε ο ήχος μου. Και μια ψιλογκρίνια: δυστυχώς οι ηχολήπτες που ξέρουν πώς να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε να επιτευχθεί μια πιστή αποτύπωση είναι πολύ λίγοι. Συνήθως θα αρκεστούν να πάρουν έναν πολύ generic ήχο ο οποίος περιέχει έλαχιστα ή και καθόλου από όλα αυτά τα ποιοτικά στοιχεία που καθορίζουν αυτό που λέμε εμείς οι κιθαρίστες "ωραίος ήχος".

Πολύ ωραίο και δυνατό θέμα/εισαγωγή το οποίο όμως πρέπει να είναι σημείο αναφοράς και θέλει επανάληψη/εις. Όπως λέει κι ο Στράτος θέλει συμμάζεμα χρονικά (όχι τόσο μακρύ imrpo) και εκείνο το επαναλαμβανόμενο drum pattern καταντάει μονότονο οπότε καλό θα ήταν να είχε κάποια ποικιλία. Κατά τ' άλλα εξαιρετικό για τα γούστα μου.

γιεπ

Ρε Χάρη δεν πας να μελετήσεις τίποτα που θα σχολιάσεις και για μαγνήτες; Άντε να πούμε σηκωθήκανε τ' αγγούρια να πηδήσουν το μανάβη.

Καταπληκτικό λαϊκό τραγούδι. Προσωπικά θα το προτιμούσα με την υπέροχη γυναικεία φωνή και την ανδρική να μπαίνει μόνο στα ρεφρέν. Δεν είναι κακή η ανδρική, το αντίθετο. Αλλά η χροιά και ο τρόπος που αποδίδει στ' αυτιά μου τουλάχιστον, δεν ταιριάζει με το ύφος. Πάντως το τραγούδι είναι αριστούργημα. Μπράβο σας.

Μια εποχή έπαιζα blues φυσαρμόνικα αρκετά καλά, μετά την άφησα και με άφησε. Κι εκεί περίπου τελειώνει η ιστορία μου με άλλα όργανα, αν εξαιρέσει κανείς ότι κάπου λίγο μετά την εφηβεία είχα πάρει ένα μπαγλαμαδάκι και είχα μάθει να συνοδεύω κιθάρα-μπουζούκι σε ρεμπέτικα. Αν γυρνούσα πίσω στην ηλικία που ξεκίνησα την ενασχόληση με τη μουσική, θα έπαιζα πιάνο πάντως. Το θεωρώ τον "βασιλιά" των μουσικών οργάνων από πολλές απόψεις και μου αρέσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι μπορεί να είναι one man show, τουτέστιν δε χρειάζεσαι κανέναν άλλο. Επίσης από την άποψη των δυνατοτήτων εκφραστικότητας, σε σύγκριση με την κιθάρα ειδικά, είναι ένας άλλος κόσμος. Με την κιθάρα έχω μια σχέση αγάπης και μίσους. Δεν μπορώ χωρίς αυτή αλλά παράλληλα με ταλαιπωρεί και απίστευτα κι αυτό με κανει να την αντιπαθώ κατά περιόδους. Γενικά θεωρώ ότι η κιθάρα είναι σατανικά δύσκολο όργανο από ένα σημείο και πέρα. Δηλαδή είναι σχετικά εύκολο να φτάσεις σε ένα μέσο επίπεδο και μετά αρχίζει μια τραγική ανηφόρα που είναι γεμάτη εμπόδια και πολύ πόνο στα δάκτυλα. Θα μου πεις όλα τα όργανα έχουν ένα learning curve απότομο αν θες να ασχοληθείς σοβαρότερα. Ναι έτσι είναι αλλά η κιθάρα, τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο, θεωρώ ότι είναι δομημένη από σαδιστές μετά από αιώνες μελέτης για το πώς θα καταφέρουν να φτιάξουν ένα όργανο που θα τυρρανήσει όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται. Επίσης ο τρόπος που αναγκάζεσαι να σκέφτεσαι μουσικά αν είσαι κιθαρίστας, είναι η επιτομή της ανωμαλίας κατ' εμέ. Σα να θες να πας από την Αθήνα στη Λαμία και το gps να σου βγάζει διαδρομή μέσω Βλαδιβοστόκ. Γι' αυτό και οι κιθαρίστες είμαστε ως επί το πλείστον προβληματικά άτομα. Δηλαδή ακόμα κι αν δε φαίνεται εκ πρώτης όψεως, μόλις γνωρίσεις καλύτερα κιθαρίστα αντιλαμβάνεσαι άλυτα θέματα που έχουν μπερδευτεί ακόμα περισσότερο λόγω της δαιδαλώδους οπτικής των πραγμάτων, κληρονομιά από τη μελέτη της κιθάρας. Ή μπορεί και να ισχύει το αντίστροφο: μας γοητεύει η κιθάρα λόγω εγγενούς ανωμαλίας, παίζει κι αυτό. Εν πάση περιπτώσει, αν διαβάζουν τίποτα πιτσιρικάδες έχω να πω: παιδιά μακριά από τις κιθάρες. Ή εν πάση περιπτώσει, γρατζουνάτε κει χάμω να χαίρεστε αλλά μην το πάρετε σοβαρά το πράγμα γιατί μετά δεν ξεμπλέκεις εύκολα. (είναι προφανές ότι τα παραπάνω είναι υπερβολικά χάριν χιουμοριστικού πνεύματος παρόλα αυτά είναι βασισμένα σε αληθινά γεγονότα)

Και τι-ρεχ δεχόμεθα.

Φέτος τον πήρα τηλέφωνο γιατί με την αλληλογραφία δε συνεννοηθήκαμε. Οπότε ακολούθησε ο εξής διάλογος: Άγιος Βασίλης: Ναι Εγώ: Έλα μαν - Που 'σαι ρε τζαζ; - Εδώ μωρέ ξέρεις τα γνωστά - Αποφάσισες τι δώρο θέλεις φέτος; - Ναι είμαι έτοιμος - ΄Ήσουνα καλό παιδί κλπ; - Όχι και πάρα πολύ αλλά ξέρεις, έχω μαζέψει καλό κάρμα από παλιά. - Ναι οκ είσαι ακόμα μέσα στο όριο. Λοιπόν λέγε - Θέλω έναν πραγματικό ζωντανό δεινόσαυρο που να είναι ήμερος και να μπορεί να μένει αρκετές ώρες μόνος του σπίτι. Α και να μη χρειάζεται βόλτα κάθε μέρα. - Ρε τζαζ τα έχουμε ξαναπεί. Κάτι πιο απλό; Κιθαρίστας δεν είσαι; Ζήτα ρε παιδί μου καμιά κιθάρα κανά πετάλι, τέτοια πράματα. - Βασιλάκη με έχεις όλο στο περίμενε με το δεινόσαυρο εδώ και 30 χρόνια. Τεσπά, άκου: Θέλω ένα combo λάμπα με δωδεκάρι μεγάφωνο, το λιγότερο 15 βατ, tweed καθαρό και να βρωμίζει πολύ σταδιακά και να παίζει φοβερά και στο ενάμισι. Επίσης να είναι το πολύ 12 κιλά. - ..... - Γι' αυτό σου λέω φέρε μου το δεινόσαυρο να ησυχάσεις κι εσύ κι εγώ. - Έγινε. Έχω κάνει χώρο στο σπίτι και τον περιμένω.

Να πάτε στο μεξικό που είναι αντίχριστοι να τα παίξετε αυτά αλήται. Εδώ ακούμε Γαϊτάνο άντε και κανά Δάκη, κοπρέντε;

Κατ' εμέ, όπως και άλλοι φίλοι αναφέρουν παραπάνω, δεν τίθεται θέμα. Παίρνεις την συγκεκριμένη κιθάρα που σου άρεσε και όχι ένα οποιοδήποτε ίδιο μοντέλο. Δεν είναι αυτοκίνητα τα μουσικά όργανα (όχι ακόμα τουλάχιστον). Με άλλα λόγια δεν υπάρχει αντικειμενικό μέτρο μουσικής αξίας μιας κιθάρας και ακόμα και "μειονεκτήματα" στην κατασκευή ή το σετάπ μπορεί να συμβάλλουν στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του οργάνου που σου άρεσε.

Όνειρο θερινής νυκτός ένας mesa τέτοιου τύπου. Προσωπικά είχα σταμπάρει και τον transatlantic όταν είχε κυκλοφορήσει. Βέβαια εκεί στην εταιρία άμα βγει κάτω από 40 κιλά καινούριο μοντέλο combo, δεν το κυκλοφοράνε.

Παίδες ευχαριστώ για το σχολιασμό. Όσον αφορά τα της φωνής, προφανώς και δεν έχω φωνάρα όπως έχουμε όλοι μας πολλάκις διαπιστώσει. Απλά κάποια κομμάτια μου τα λέω καλά για δύο βασικούς λόγους. 1 .Είμαι σχετικά μέσα στο vocal range. Βέβαια αυτό το προσέχω ούτως ή άλλως στην αρχή της ηχογράφησης και αν δε μου βγαίνει η φωνή κάνω τρανσπόρτο εκτός κι αν το κομμάτι δεν παίζεται από άλλο τόνο. 2. Ξέρω πώς θέλω να είναι η ατμόσφαιρα και τι ακριβώς λέει η ιστορία. Άλλες φορές βέβαια απλά δε μου βγαίνει και προσπαθώ η ερμηνεία να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής και σχετικά σωστή τονικά. Η αλήθεια είναι, όπως λέει κι ο Στράτος, ότι αυτού του τύπου η ακουστική μπαλάντα είναι περισσότερο εντός των δυνατοτήτων μου. Νίκο χαίρομαι που περιμένεις να ακούσεις το επόμενο άσμα αλλά σε προειδοποιώ ότι ουδεμία ευθύνη φέρει το κατάστημα μετά της απομάκρυνσης από το ταμείο.

Εγώ συμφωνώ με τον manos από πάνω. Το καφριλίκι μου το θέλω από την αρχή και ατόφιο. Αυτές οι μοντερνιές με τα παράξενα μέτρα, την δήθεν prog αρμονία και το ενδιάμεσο growl δεν... Εδώ είμαι εγώ

Οι έμπειροι βλέπουν τα σημάδια. Δηλαδή όταν τουλάχιστον ένα μέλος της μπάντας έxει ξυρισμένο κεφάλι σε συνδυασμό με γενειάδα είναι σίγουρο ότι επίκειται καφρίλα.

Απόλυτα ακριβές. Αν θες να πλησιάσεις "αληθινό" ήχο με software πρέπει να ξέρεις λιγάκι τι κάνεις και όχι απλά να βάλεις ένα preset και να περιμένεις να ακούσεις ατόφιο ήχο λάμπας π.χ. Εγώ πίνω νερό στο όνομα του amplitube αν και σαν προϊόν το αντιπαθώ γιατί πληρώνεις πολύ ακριβά για να πάρεις τη basic πλατφόρμα η οποία δεν έχει απάνω σχεδόν τίποτα από gear και από εκεί και πέρα πρέπει να αγοράσεις επιπλέον. Πάντως όσον αφορά την πιστότητα του καθαρού ήχου, υπενθυμίζω ένα τεστ που είχα ανεβάσει πριν 4 (κι όλας) χρόνια και είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. https://www.noiz.gr/index.php?topic=202860.0 (δεν το έβρισκα στο καινούριο site)

Σατριανικό. Αν και δεν πολυείμαι του είδους, μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα.

Θα το προσπαθήσω Κώστα αν και το κομμάτι είναι τελειωμένο (η φουλ βερσιόν είναι το πρώτο στο soundcloud από κάτω) και φοβάμαι ότι αν πάω να κολλήσω κλείσιμο θα ακουστεί άσχετο. Εκτός κι αν το γράψω από την αρχή. Αυτό παίζει να το κάνω μες στην εβδομάδα.

Όλα έχουν το ύφος τους και αυτό είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης κατ' εμέ. Πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την ατμόσφαιρα της φωτογραφίας δηλαδή. Του Κως και του Νίκου (npap) είναι υπερπαραγωγές βέβαια.

Η προσφορά είναι καλή, οι χορδές υπήρξαν καλύτερες κι εξηγούμαι: Από τότε που ανακάλυψα τις elixir δεν ξανακοίταξα άλλη μάρκα. Ο λόγος απλούστατος: Υπέροχος ήχος (μου θύμισαν το πώς ακούγονταν οι ernie ball πριν 20 χρόνια) και απίστευτη διάρκεια ζωής ειδικά για τύπους σαν κι εμένα που καταστρέφω τις κοινές χορδές μετά από ελάχιστες ώρες παιξίματος. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό η elixir έχει σαφώς ρίξει την ποιότητα (του coating να υποθέσω;) και οι χορδές δεν κρατάνε με τίποτα όσο παλιά αλλά κι ο ήχος τους έχει γίνει λίγο πιο flat στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Εκτός κι αν ο ιδρώτας μου έχει ξαφνικά γίνει πολύ τοξικότερος.