Jazzjoker

Ωραία τα λένε οι συνάδελφοι από πάνω και αυτό αποδεικνύει βέβαια ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση στην ερώτηση του νήματος. Εξαρτάται από τον άνθρωπο δηλαδή. Σε κάποιους σβήνει κάποια στιγμή, σε κάποιους η φλόγα κάνει διαλείμματα, σε άλλους δε σβήνει ποτέ και καθόλου. Επίσης αυτό που ονομάζεται "πάθος", όπως και όλα τα τα συναισθήματα, δεν είναι ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά το ίδιο για όλους. Αν μιλήσω προσωπικά θα πω ότι η ενεργή ενασχόληση με τη μουσική ξεκίνησε ως πάθος και κατέληξε να είναι ανάγκη. Κι όταν λέω ανάγκη δεν εννοώ για οικονομικούς λόγους ούτε με εκβιάζει κανένας αλλά παίζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι κάποιου είδους εθισμός που μου ισορροπεί την ψυχολογία και χωρίς τον οποίο θα ήμουν απόλυτα δυστυχής.

Σίγουρα οι καθηγητές παίζουν τον πρώτο και σημαντικότερο ρόλο. Αλλά και τα γύρω γύρω που λες Βαγγέλη έχουν την αξία τους. Φοιτώντας σε ένα περιβάλλον που σου παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία, κάνει την όλη εμπειρία πιο ελκυστική και αποτελεί κίνητρο.

Δεν έχω πάει αλλά ήμουν στο ωδείο του Νάκα την εποχή που έδινε υποτροφίες και γενικά υπήρχε συνεργασία. Υπήρξα πολύ τυχερός που είδα 3-4 εκπληκτικά σεμινάρια (κάποια ζωντανά και κάποια μέσω τηλεόρασης) από μουσικούς που υπό άλλες συνθήκες θα έβλεπα μόνο στο youtube χρόνια μετά. Εκείνη την εποχή (αρχές 2000) το επίπεδο των σπουδών που προσέφερε το Berklee ήταν απλά ασυναγώνιστο για τα ελληνικά δεδομένα από πολλές απόψεις (χώροι, εξοπλισμός, καθηγητές, βιβλία, προσφερόμενη εμπειρία κλπ). Τώρα δεν ξέρω ποια είναι η σύγκριση. Πάντως αν πήγαινα τώρα θα το έκανα για ένα βασικό λόγο: Τον συγχρωτισμό και τη δικτύωση με μουσικούς παρεμφερούς mindset στην κοιτίδα του ευρύτερου είδους που μου αρέσει να παίζω. Φυσικά θα φρόντιζα να παραμείνω στις ΗΠΑ αν μπορούσα.

Αναμφισβήτητα εντυπωσιακό από άποψη τεχνικής ικανότητας. Δυστυχώς για μένα τελειώνει εκεί το θέμα. Όσον αφορά δηλαδή τη μουσική αξία του περφόρμανς, προσωπικά δεν. Κι αυτή είναι η εντύπωσή μου γενικότερα όσον αφορά την εξέλιξη της σύγχρονης κιθάρας (ηλεκτρικής/ακουστικής). Νέοι άνθρωποι με απίστευτη τεχνική την οποία όμως "ξοδεύουν" για εντυπωσιασμό. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις αλλά είναι πολύ λίγες. Και μια που αναφέρθηκε ο Stanley Jordan: Εκείνος έκανε κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό σε μια εποχή που η αυτοπροβολή δεν είχε γίνει ακόμα το παν. Τα cd του ακόμα τα ακούω και τα απολαμβάνω χωρίς να χρειάζεται να τον βλέπω. Πολλούς σύγχρονους, αν δεν τους βλέπεις σε βίντεο, δεν έχει πολύ νόημα να τους ακούσεις. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι βαδίζουμε προς ένα μέλλον που τα "ακούω" και "βλέπω" συμπεριλαμβάνονται αναπόσπαστα μέσα στην ίδια εμπειρία.

Ευχαριστώ Βασίλη. Αποφάσισα να το ξαναγράψω όλο από την αρχή γιατί εκτός των άλλων είναι και τα μέτρα ό,τι να 'ναι οπότε θα θα βάλω κανονικές κιθάρες. Το έκανα και λίγο σαν πείραμα να δω πώς θα βγει. Αν αποφασίσω να ξαναγράψω με amplitube και συναντήσω το ίδιο πρόβλημα, θα σου πω.

Νομίζω ότι πρέπει να ξεχάσεις τα περί τεσσάρων φωνών γιατί δεν ισχύει ούτε πρακτικά ούτε θεωρητικά. Οι συγχορδίες (στην τζαζ ή σε οποιοδήποτε άλλο είδος) είναι νότες παιγμένες μαζί και προσδιορίζουν το αρμονικό περιβάλλον. Μπορεί να αποτελούνται από 2 έως όσες φωνές μπορούν να πιάσουν τα χέρια ενός πιανίστα π.χ. Το σύνηθες είναι στις τζαζ παρτιτούρες (ή οδηγούς συγχορδιών) να αναγράφονται τετράφωνες ή τρίφωνες. Αυτό δεν είναι περιοριστικό για τον εκτελεστή μια και οι συγχορδίες είναι καθαρά ενδεικτικές. Στον οδηγό που ανέβασε ο OP, το FΔ είναι τρίφωνο Φα ματζόρε. Ο εμπνευστής/συνθέτης της αρμονίας μας δίνει έναν επιπλέον βαθμό ελευθερίας με άλλα λόγια, δηλαδή είναι σα να μας λέει "εγώ θέλω Φα ματζόρε. Το αν και τι επεκτάσεις θα βάλεις είναι στη δική σου κρίση". Προς διευκρίνιση αυτά γιατί ο φίλος που ξεκίνησε το thread είναι μάλλον αρχάριος στην αρμονία και για να μην τον μπερδεύουμε.

Μα και στο συμβολισμό υπάρχουν τρίφωνες φίλε Flotzen. Σε πολλές jazz παρτιτούρες βρίσκεις Am ξέρω γω ή σκέτο Emaj ή Dmin κλπ.

Δεν υπάρχουν τρίφωνες δηλαδή; Π.χ. ο πιανίστας παίζει ένα ρε με μεγάλη 7η και ένατη, χωρίς τρίτη ή πέμπτη.

Διαφωνώ και στα δύο παραπάνω αλλά είναι άλλου θέματος κουβέντα.

Όχι πάει στην 5η. Η συγχορδία έχει τονική, μικρή τρίτη, ελαττωμένη πέμπτη και μικρή έβδομη.

Αν δεν κάνω λάθος το τρίγωνο είναι major χωρίς έβδομη. Το maj7 είναι Δ7

Το παρακάτω κομμάτι είναι work in progress καθώς θέλει επεμβάσεις/επανηχογραφήσεις σε διάφορα σημεία. Το ηχογράφησα ώρα που δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξω ενισχυτή οπότε αποφάσισα να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά amplitube για τις κιθάρες. Το πρόβλημά μου είναι ότι σε σημεία που ακούγονται δύο κιθάρες μαζί, υπάρχει αυτός ο ενοχλητικός high pitched υπόκοφος θόρυβος ο οποίος δεν ξέρω πού οφείλεται. Κάποια ειδικότερα αυτιά μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται σε αυτά τα σημεία; Ειδικά στα σόλο από 2:20 μέχρι και το τέλος.

Να μας γράψει την ιστορία κι ο τζιβούρ. Γενικώς οι ιστορίες με αντικείμενα που αποκτούν συναισθηματική αξία γενικά αλλά και ειδικά στους μουσικούς είναι συναρπαστικές.

Η αλήθεια είναι ότι ο φωτισμός την "αδικεί" λίγο. Από κοντά δηλαδή δε δείχνει τόσο mint όσο στις φωτογραφίες αλλά ναι σε γενικές γραμμές είναι σε πολύ καλή κατάσταση για τα χρόνια της.

Έψαχνα στα κιτάπια μου αλλά είναι σε κάτι backup παμπάλαια που θέλουν decompression οπότε πάρε φρέσκες.

Liverpool Αγγλία, έτος 1996. Είμαι φοιτητής και τα Σάββατα κάνω βόλτες στο κέντρο της πόλης όπου περνάω τον περισσότερο χρόνο μου εντός μουσικομάγαζων δοκιμάζοντας κιθάρες. Στο μικροσκοπικό δωμάτιο της εστίας υπάρχει ήδη ένας no name, solid state (εννοείται) ενισχυτής και μια strat made in mexico που πήρα στην φθήνια μαζί με κάποια ανταλλαγή από έναν άγγλο συμφοιτητή. Επίσης ένα τετρακάναλο κασσετόφωνο κι ένα μικρόφωνο της κακιάς ώρας. Το μεγαλύτερο κιθαρομάγαζο της πόλης τότε έχει τοποθετημένες πλαγίως σε stand ένα κάρο strats, κάποιες standard american, άλλες mim και μερικές deluxe, ίσως και ακριβότερα μοντέλα αλλά δε θυμάμαι καλά. Εμένα το μάτι μου από τις πρώτες φορές έχει καρφωθεί σε μια sunburst american standard με rosewood neck γιατί αφού έχω παίξει σχεδόν με όλες, η συγκεκριμένη μου ψιθυρίζει λόγια ερωτικά όποτε την ακουμπάω. Τα λεφτά όμως που έρχονται απ' την Ελλάδα είναι τσίμα τσίμα και μια αμερικάνικη στρατ, ακόμα και σε τιμή Αγγλίας (οι τιμές τότε στην Ελλάδα ήταν φωτιά), είναι άπιαστο όνειρο. Ο υπάλληλος με τον οποίο έχουμε γίνει φίλοι πια έχει καταλάβει ότι υπάρχει χημεία με την κιθάρα όμως. Κι έτσι ένα μοιραίο Σάββατο που έβρεχε καρέκλες κι εγώ έχω βρει ξανά καταφύγιο μέσα στο μαγαζί, με πλησιάζει μ' ένα πλαστικό κύπελλο μαύρο καφέ και μου λέει (περίπου έτσι) αυτές τις κουβέντες που θα μείνουν στην ιστορία: "Λοιπόν έχω να σου κάνω μια πρόταση, τσέκαρα και με τον boss και είναι εντάξει. Αν θες, αποσύρω τη στρατ από τις προς πώληση και στην κρατάω. Μου δίνεις όσα λεφτά μπορείς, όποτε μπορείς. Όταν συμπληρώσεις το φουλ ποσό, την παίρνεις σπίτι". Και μου δίνει τον πιο πικρό καφέ που είχα γευτεί ποτέ αλλά ταυτόχρονα και τον ωραιότερο. Δε σκέφτηκα τίποτα, απλά είπα ναι και κόντεψα να τον αγκαλιάσω, πράγμα που εκείνος κατάλαβε και έφυγε προς τα εσώτερα του καταστήματος. Έβρεχε stratocasters όλη νύχτα στον ύπνο μου. Μη σας κουράζω, ακολούθησε ένα εξάμηνο αιματηρών οικονομιών και περιστασιακής εργασίας ως βοηθός ενός καθηγητή. Κι όταν λέεω βοηθός δεν εννοώ ότι δίδασκα αλλά κουβαλούσα βιβλία, τσάντες και συγγράμματα και έστηνα προτζέκτορες. Περιχαρής βέβαια. Οι μήνες δεν περνούσαν με τίποτα αλλά τελικά πέρασαν. Κι αφού έδινα κάθε τόσο ένα ποσό στον μπρο μου στο μαγαζί, έφτασε η στιγμή που πήρα τη στρατ στη θήκη της, δώρο πένες και στραπ κι ένα χαμόγελο με χτύπημα στην πλάτη από τον Harry. Φυσικά έτρεξα στην εστία και κούμπωσα την κιθάρα και δεν πρέπει να έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου αθλιότερο ήχο από αυτόν που έβγαζε ο απαράδεκτος ενισχυτής μου. Ευτυχία. Η κιθάρα είναι εννοείται ακόμα στην κατοχή μου και είναι πολεμικό εργαλείο με τα μέρη όπου έχει βρεθεί και με το ξύλο που έχει φάει. Έχουν αλλαχθεί πολλάκις οι μαγνήτες αλλά πλην αυτού δεν έχει γίνει κάποια επέμβαση, ακόμα και τα ταστα είναι τα ίδια. Είναι μοντέλο της χρονιάς που την αγόρασα (1996) κι έχει μικρο-ρελικιάσει στα χέρια μου. Το σώμα δεν έχει σχεδόν τίποτα αλλά στο πίσω μέρος του μπράτσου έχει φύγει το λούστρο κι εντός του ξύλου έχει εισβάλλει ο ιδρώτας του αριστερού μου χεριού, ζωγραφίζοντας μια υπέροχη μαυρίλα. Επίσης πάνω στο fingerboard έχει ανεξίτηλο σημάδι τις περιελίξεις της μπάσας μι από μια ιστορική σαβούρδα που έφαγε και "κατέβηκε" στα γρήγορα έναν όροφο με τις σκάλες. Δεν μασάνε τίποτα οι στρατ, απλά γίνονται ομορφότερες. Fast forward 22 χρόνια μετά. Τελευταίες μέρες του 18 μιλάω με γνωστό άρρωστο gear freak τραγουδιστή-κιθαρίστα και μέλος του φόρουμ και μου ανακοινώνει ότι περιμένει μια custom shop strat από Αγγλία μετά από ανταλλαγή. Μου στέλνει και το λινκ της σελίδας του καταστήματος να θαυμάσω το όργανο. Κι εκεί που κοιτάζω τις φωτογραφίες της κιθάρας, πέφτει το μάτι μου στο όνομα του καταστήματος το οποίο κάτι μου θυμίζει. Μετά βλέπω Liverpool στη διεύθυνση και θυμάμαι. Ναι η custom shop έρχεται από το μαγαζί που αγόρασα την αγαπημένη μου στρατ. Όταν φτάσει η κιθάρα, λέω να την δανειστώ να κάνω ένα συγκριτικό. Ίσως ανοίξω κανά θέμα κι εδώ. Δηλαδή και μόνο ότι η κιθάρα έρχεται από το συγκεκριμένο μαγαζί έχει για μένα τεράστια σημασία. Βέβαια έχει να ανταγωνιστεί προσωπική μουσική ιστορία 2 δεκαετιών. Για να δούμε...

Μια που γίνεται κουβέντα για overdrive, θα προέτρεπα όποιους φίλους ψάχνονται, πριν πάνε σε άλλες λύσεις να κοιτάξουν τα εξαιρετικά vs audio που είναι και ελληνικά. https://www.vsaudio.com/index.php/product/straight-flush/ https://www.vsaudio.com/index.php/product/royal-flush-2/

Να υποθέσω ότι εννοείς ότι παικτικά φεύγει απ' το σύνολο και πρωταγωνιστεί; Προσωπικά μου αρέσουν αυτά τα neo-soul τζαμαρίσματα και χωρίς να έχω ακούσει πολύ τέτοια πράγματα (οπότε μπορεί και να είμαι off) νομίζω τα τύμπανα έχουν σχεδόν πάντα πρώτο ρόλο.

Διαφωνώ με αυτή τη διάκριση η οποία είναι προφανώς μια υπεραπλούστευση χάριν της κουβέντας. Εν ολίγοις δεν πιστεύω ότι υπάρχουν δύο είδη μουσικών όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα αλλά άπειρα είδη. Είναι αυτοί που και ακούν και διαβάζουν, είναι αυτοί που δεν κάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο και όλα τα ενδιάμεσα. Εν γένει το καλό/προσεκτικό αυτί και το διάβασμα παρτιτούρας είναι δυο δεξιότητες που ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες και είναι λάθος νομίζω να λέει κάποιος ότι είτε έχεις το ένα είτε το άλλο. Απλά στην κουβέντα του βίντεο γίνεται λόγος για μουσικούς που τζαμάρουν/αυτοσχεδιάζουν/συνθέτουν επί τόπου σε αντιπαραβολή με μουσικούς που εκτελούν έργο άλλου και καλούνται να ακολουθήσουν πιστά την παρτιτούρα χωρίς κανένα περιθώριο προσωπικής παρέμβασης. Οι μεν δε θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς να ακούν, οι δε χωρίς να διαβάζουν.

Δεν τα ρωτάνε αυτά.

Σας ευχαριστώ αγαπητοί συνάδελφοι. Να πω πως προφανώς και δεν είναι κανονικό βαλσάκι όπως είπε και ο Στράτος αλλά επειδή έχει ένα "αιωρούμενο" triplet feel έτσι όπως το άκουσα, το ονόμασα λίγο αυθαίρετα. Σπύρο με τη φωνή της Φιόνα έχω θέμα (με την καλή έννοια) και στο τσακ είμαι να της στείλω μήνυμα στο facebook . Γιώργο περί cd που λες, κάτι είναι στα σκαριά με τα κομμάτια που παίζουμε με την μπάντα. Οσονούπω θα σας ταλαιπωρήσω τα αυτιά καθώς θα έχουν ολοκληρωθεί οι μίξεις. Περί των άλλων κομματιών, κάτι θα γίνει στο μέλλον, πορτοφολιού θέλοντος.

Νομίζω ότι αυτή η κουβέντα έχει κάποιο νόημα αν συζητάμε για υπολογιστή επαγγελματικού studio που θα κληθεί να σηκώσει πολλά κανάλια με real time effects και βαριά plugins και όχι για home production καταστάσεις που απ' ό,τι κατάλαβα σε αφορούν. Με άλλα λόγια είτε Intel είτε AMD, το ένα και το αυτό. Το βασικότερο είναι να έχεις αρκετή RAM (16 GB για home studio είναι υπεραρκετά) και ένα καλό audio interface. Δευτερευόντως SSD δίσκο για υψηλές ταχύτητες στη φόρτωση plugins και στα διάφορα bounce to audio. Προσωπικά κάνω άψογα τη δουλειά μου με έναν "παλιό" AMD FX-8320 και είναι και παραπάνω απ' ό,τι χρειάζομαι για audio μπασοκίθαρα/φωνές και midi πλήκτρα/τύμπανα. Ή αλλιώς 10+ κανάλια audio και 2-3 midi με τα εφέ τους τρέχουν χωρίς κανένα πρόβλημα (παραπάνω δεν μου έχουν χρειαστεί ακόμα). Ο δίσκος μου είναι λίγο αργός μόνο καθότι δεν είναι ssd οπότε σε bounce και export περιμένω λιγάκι αλλά και πάλι όχι κάποια άξια λόγου καθυστέρηση.

Ωραίο κλιπ, η κοπελίτσα είναι πανέμορφη οπότε ο σκηνοθέτης είχε ποιοτική πρώτη ύλη. Το τραγούδι δεν μου είπε κάτι ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά. Η φωνή της είναι καλή αλλά, προς το παρόν τουλάχιστον, θυμίζει πολύ άλλες. Είναι μικρή ακόμα οπότε έχει όλο το χρόνο να βρει το δικό της ύφος. Δεδομένης της εμφάνισής της, της σωστής φωνής και των PR δρόμων που ανοίγει το γεγονός ότι είναι κόρη της Παπούλια, έχει όλα τα εχέγγυα για εμπορική καρριέρα ειδικά αν τραγουδήσει ελληνικά.

Καλή χρονιά με πολύ κσύλο παίδες.