Jazzjoker

Ποιος είναι αυτός ο Τζο Μπιμ; Εγώ ξέρω μόνο τον Τζιμ Μπιμ.

Δίνει κι ένα ωραίο ακούσιο tip ο Nile. Στις γυναίκες που έχουν συνηθίσει να τους την πέφτουν όλοι, είναι δυνητικά πιο αποδοτικό να μην εκδηλώσεις ενδιαφέρον.

Btw δεν υπάρχουν (ακόμα) 10 δις άνθρωποι.

Παίζει ένα είδος mainstream pop που έχει πολλά funk/disco/soul στοιχεία και προφανώς έχει βρει τη σωστή δοσολογία γιατί σαν στυλ δεν είναι κάτι καινούριο. Πέραν αυτού, δεν μπορώ να καταλάβω το χαμό που έγινε με το uptown funk. Δηλαδή νομίζω ότι έχει πολύ καλύτερα κομμάτια κι όμως για κάποιο λόγο αυτό έγινε τερατώδης επιτυχία που εκτός του airplay, youtube views κλπ. το διασκεύασαν κι ένα σωρό μπάντες.

Διαφωνώ σε όλα. Ούτε όλοι θέλουν να κάνουν μουσική καριέρα, ούτε όλοι είναι συνθέτες, ούτε όλοι έχουν διάθεση/ικανότητα να πειραματιστούν/γράψουν κάτι δικό τους. Και δε θα πρέπει να πιεστεί κανένας να βγάλει κάτι original ούτε να αισθάνεται μειονεκτικά αν δεν μπορεί. Αν και όταν έρθει η στιγμή, θα εμφανιστεί η ανάγκη και θα είναι τόσο δυνατή που δε θα κρατιέται. Αλλά και ποτέ να μη γίνει αυτό, in my book που λένε και στο χωριό, δεν κατατάσσεσαι σε καμία "θλιβερή" κατηγορία.

Πολύ μου άρεσε Βασίλη. Η εναλλαγή είναι όλα τα λεφτά. Ίσως ήθελε ακόμη κανά δίλεπτο ανάπτυξη καθώς τα κομμάτια αυτού του ύφους πάνε μακριά και συνήθως έχουν και τουλάχιστον μια μετατροπία. Εσύ ξέρεις όμως καλύτερα. Αυτή είναι η καλύτερη μελέτη που υπάρχει, να το ξέρεις. Ειδικά αν σπρώχνεις τον εαυτό σου σε ανεξερεύνητα μονοπάτια.

Το αυτονόητο: τρομερή μπάντα. Ίσως η top hard rock'n'roll μπάντα όλων των εποχών με λίγο πιο πίσω τους motorhead (η σειρά καθαρά από εμπορική σκοπιά). Κατ' εμέ τουλάχιστον. Το τι τους έκανε τόσο popular είναι μια πληθώρα πραγμάτων που δεν ξέρω αν πολυέχει νόημα να προσπαθήσουμε να τα εντοπίσουμε. Το σίγουρο είναι ότι είχαν πάντα ένα ιδιαίτερο groove που βασιζόταν στο συνδυασμό μάλλον απλών drum parts και κοφτών κιθαριστικών ριφ που άφηναν αρκετό ελεύθερο χώρο. Φυσικά και οι δύο τραγουδιστές τους έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της μπάντας με πολύ ιδιαίτερες φωνητικές ικανότητες που τερμάτιζαν το κοντέρ με την ένδειξη "τσαμπουκάς". Και πολλά άλλα.

Για όσους δε γνωρίζουν, ο κύριος με το μουστάκι είναι ο Jack Pearson και παίζει κυρίως με (stock) Squire strats καθώς θεωρεί ότι ακούγονται καλύτερα από τις αμερικάνικες.

Ευχαριστούμε Στράτε μας. Όσο για την πρόταση περί του ανεβάσματος με συνέχεια του σόλο, είναι πολύ καλή ιδέα για τη live εκτέλεση του κομματιού.

Ευχαριστούμε πολύ αγαπητοί συνάδελφοι για τα σχόλια. Εντός λίγων ημερών ελπίζω, θα ανεβάσουμε και όλόκληρη τη δουλειά να μας πείτε τι σας αρέσει και τι όχι.

Άμα γινότανε αυτό και ακουγότανε κι ωραία, τώρα θα ήμουν διάσημος τζαζ κιθαρίστας με απίστευτη δισκογραφία που δεν παίζει ποτέ live όμως.

Σε κάθε περίπτωση, όπως έγραψε κι ο Φώτης, το καλύτερο αποτέλεσμα θα το έχεις με edit και όχι πειράζοντας το υπάρχον audio. Παρόλα αυτά ο πιο απλός τρόπος να αλλάξεις pitch σε audio clip είναι ο εξής: Επιλέγεις την περιοχή του clip όπου θέλεις να επέμβεις (με το select tool είναι ο καλύτερος τρόπος και εννοείται το snap to grid στο off). Κατόπιν πας στο menu Process - Transpose. Στο tab που άνοιξε επιλέγεις transpose audio (αν δεν είναι ήδη επιλεγμένο) και στο amount επιλέγεις ημιτόνια, + για πάνω, - για κάτω.

Για να καταλάβω: Έχεις ένα πεντάλεπτο impro που έχει και τρεις πράσινες. Θες να απομονώσεις τις πράσινες και να τις φέρεις ένα ημιτόνιο πάνω;

Tintoot?

Ε έχουν φροντίσει γενιές "ποιοτικών" για αυτό. Μη μου πεις ότι δεν καταλαβαίνεις.

Δεν το έγραψα για σένα Νίκο, ούτως ή άλλως έχεις εκφραστεί και παλιότερα και είναι γνωστή η θέση σου. Το γράφω γιατί στον απλό κόσμο είναι της μόδας να αναγνωρίζουν "εμπορικούς" ως πολύ καλούς τραγουδιστές και συχνά αυτό φτάνει σε υπερβολές προς απενοχοποίηση διαφόρων πραγμάτων. Άλλη κουβέντα αυτό βέβαια.

Περί Πάολας: είναι γνωστό ότι είναι πολύ καλή τραγουδίστρια, το έχει αποδείξει πολλές φορές και τα 'χουμε ξαναπεί. Μην το πάμε σε υπερβολή όμως μόνο και μόνο επειδή είναι της "αλλης πλευράς". Περί Ελλάδας που αντιστέκεται: Δυστυχώς όταν και αυτό το κομμάτι της χώρας κεφαλαιοποίησε την προσφορά του και έκατσε αναπαυτικά σε κομματικούς αλλά κυρίως ιδεολογικούς καναπέδες, η αντίσταση έγινε επάγγελμα που πληρώνεται αδρά ακόμα και στους πιο ακραίους κύκλους. Η επανάσταση πλέον σου βρίσκει δουλειά και γκόμενα.

Κάτι μεταξύ Bukowski, T.S. Eliott και Allen Ginsberg αλλά με προσωπικό touch. Μουσική και στίχοι δένουν απόλυτα και είναι προφανές ότι γράφτηκε η μεν για τους δε (χωρίς αυτή τη σειρά απαραιτήτως). Υπάρχει σαφής συναισθηματική συμμετοχή αλλά είναι κρυμμένη. Απόλυτο οξύμωρο δηλαδή. Γενικώς καταπληκτικά και τα δύο. Υ.Γ. Ανοίχτε τα κομμάτια στο soundcloud και θα βρείτε και τους στίχους.

Προσωπικά πιστεύω ότι τα παιδιά κάνανε κάτι πολύ πρωτότυπο και το κάνανε πάρα πολύ καλά. Δεν είναι καθόλου τυχαία η απήχηση, άσε που εκτός του αντικειμένου με το οποίο καταπιάστηκαν, είναι και φοβερή μπάντα. Όμως όπως έγραψε κι ο dim, αυτό που κάνουν έχει ημερομηνία λήξης. Τουτέστιν κάποια στιγμή ή θα τελειώσουν τα κομμάτια που μπορούν να διασκευάσουν ή θα τους βαρεθεί ο κόσμος. Το πώς θα συνεχίσουν από εκεί και πέρα είναι θέμα αποκλειστικά δικό τους και φυσικά όσο γεμίζουν χώρους κι έχουν κοινό, είναι μάλλον δύσκολο να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν το μακρινό μέλλον. Βέβαια μπορεί να έχουν κανάν ψυχαναγκαστικό στην μπάντα που να τα σκέφτεται κάτι τέτοια. Η διαφορά είναι ότι ουδείς απο το κοινό περιμένει πρωτοτυπία από μια νέα μπλουζ μπάντα ή από μια νέα κλασσική ορχήστρα (αν υπάρξει είναι στα έξτρα). Ούτε και κατά τη δημιουργία τους, είπαν τα μέλη "πάμε να κάνουμε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει". Όταν όμως ξεκινάς με όχημα την πρωτοτυπία (ανεξαρτήτως από το αν το επεδίωξες) και αναμφισβήτητα μέρος της απήχησής σου οφείλεται εκεί, τότε θα κληθείς να πάρεις κάποιον καινούριο δρόμο κάποια στιγμή. Εκτός κι αν το "stoner-δημοτικό" γίνει εδραιωμένο λαϊκής απήχησης μουσικό ιδίωμα (όπως το ρεμπέτικο και τα κρητικά π.χ.) και πλέον αποκτήσει κοινό που γουστάρει το συγκεκριμένο είδος και πάει να ακούσει αυτό.

Φοβερό κομμάτι και η όλη αίσθηση που δίνεται είναι ότι παίζει ένα τρίο live μπροστά σου. Τα εύσημα γι' αυτό στον Longshadow υποθέτω.

Για μας που τελειώνουμε το μη coated set με μισή ώρα παιξίματος, αυτά είναι πολυτέλειες. Και τσέκαρα και τα gauges, είναι όλα μεταξύ 8 και 9 αν κατάλαβα καλά. Ούτε κάστομ ούτε τίποτα, θα κάτσω μόνος μου με τις elixir αγκαλιά και θα κλαίω.

Έχει κάνει πολύ "θόρυβο" στη μουσική κοινότητα του youtube ο συγκεκριμένος και όχι χωρίς λόγο. Παρόλο που γενικά δεν είναι πολύ του γούστου μου, το παρόν κομμάτι το βρήκα εκπληκτικό.

Ντράμερ, μπασίστες, πληκτράδες θα ζητούσα να ετοιμάσουν 2-3 κομμάτια απ΄το playlist που παίζω live, μάλλον τα πιο απλά. Δε χρειάζεται να είναι δύσκολο/πολύπλοκο το κομμάτι για να καταλάβεις αν ο άλλος είναι στο επίπεδο που θέλεις. Τη μελέτη ας τη ρίξει αφού έρθει στην μπάντα. Κιθαρίστες θα τους έλεγα "έλα και βλέπουμε" κι επί τόπου θα ζητούσα προπαίδεια και τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιον είχανε πατέρα.

Does gear matter? Yes Αυτή είναι η απλή απάντηση. Η πιο σύνθετη έχει να κάνει με κάτι που το έχουμε συζητήσει πολλές φορές εδώ. Το ότι ο αν ο ήχος μας είναι όπως τον θέλουμε, αυτό αποτελεί κίνητρο και έμπνευση για το παίξιμό μας. Οπότε μετράει και άμεσα και έμμεσα. Τώρα επόμενο λογικό ερώτημα: μπορεί ένας έμπειρος μουσικός να βγάλει καλό ήχο και από εξοπλισμό που δεν είναι της προτίμησής του ή είναι ας πούμε χαμηλότερος των στάνταρντς του; Φυσικά και μπορεί όπως αποδεικνύει και το παράδειγμα του Σπύρου παραπάνω. Γενικά σε αυτά τα θέματα κυριαρχεί μια παρανόηση την οποία έχω ξαναεπισημάνει παλιότερα: Δεν μπορείς να κρίνεις τη σημασία του εξοπλισμού κάποιου ως ακροατής, ακόμα κι αν είσαι μουσικός. Φυσικά και στα αυτιά του ακροατή, η διαφορά μπορεί να είναι και ανύπαρκτη. Το όλο θέμα όμως βρίσκεται στα αυτιά του ίδιου του μουσικού που παίζει. Τι ακούει και πόσο αυτό πλησιάζει σε αυτό που θα ήθελε να ακούει. Εκεί είναι όλη η μαγεία όπου και η παραμικρή λεπτομέρεια έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Εγώ αν πάρω έναν two rock που έχω στο μάτι θα ακούγομαι έτσι; Περιμενω αποψης