Jazzjoker

Υπάρχει καλή και κακή μουσική όχι καλά και κακά είδη. Ορίστε και κομματάρα "σκυλάδικο" για παράδειγμα:

Ο κάθένας με τις απόψης του.

Τα 'χουμε ξαναπεί πολλές φορές εδώ μέσα για το Σάκη. Αποτέλεσε σύμβολο της απενοχοποίησης της "ελαφριάς" διασκέδασης και είναι από τα λίγα εμπορικά προϊόντα στην Ελλάδα με τόση διάρκεια στο χρόνο. Αν μη τι άλλο, είναι πολύ μελετημένες οι κινήσεις του είτε αφορούν την προσωπική του ζωή είτε την καριέρα του. Το μόνο "στραβό" που έκανε και φαίνεται να του στοίχισε ήταν η διαφήμιση υπέρ του ναι στο δημοψήφισμα του 15 που αναφέρθηκε και παραπάνω. Υποθέτω ότι τότε κάποιοι θα απολύθηκαν. Όσον αφορά τώρα τις ειδικές ικανότητές του, πάλι τα 'χουμε ξαναπεί. Πολύ ωραίος άντρας, καλός χορευτής και αξιοπρεπής τραγουδιστής. Οπότε το περφόρμανς στην πίστα είναι το δυνατό του χαρτί. Μην τον βάλεις όμως να μιλήσει/παρουσιάσει/πει άποψη γιατί εκεί δεν το 'χει.

Κι εγώ αυτό εννοώ. ?

Σόρρυ αλλά το παρακάτω έπρεπε να είναι στη best λίστα.

Προσωπικά θα χώριζα τη μουσική σε δύο είδη χονδρικά: αυτή που έχει επαναλαμβανόμενα θέματα και αυτή που δεν έχει. Η popular/εμπορική/mainstream μουσική ανήκει στην πρώτη κατηγορία και είναι κατά κάποιον τρόπο μασημένη τροφή. Δηλαδή αναλαμβάνει την επανάληψη οπότε δεν χρειάζονται πολλές ακροάσεις προκειμένου να γίνει οικεία. Η δεύτερη κατηγορία "απαιτεί" από τον ακροατή να επαναλάβει την ακρόαση. Για μένα το θέμα της επανάληψης της εμπειρίας είναι πολύ σημαντικό και κατά κάποιον τρόπο μοναδικό στο μουσικό πεδίο. Δηλαδή δεν υπάρχει άλλη τέχνη όπου α) να επαναλαμβάνονται κομμάτια εντός του συνόλου του έργου και β) να επαναλαμβάνει ενεργά ο θεατής/ακροατής/αναγνώστης το σύνολο του έργου τόσες φορές. Δηλαδή μπορεί φυσικά κάποιος να δει μια ταινία 3 φορές ή να διαβάσει ένα βιβλίο 4 π.χ, δεν παύουν όμως να είναι αστείες οι ποσότητες αν συγκριθούν με τις εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές που μπορεί να γίνει αντιστοίχως ακρόαση ενός μουσικού έργου. Το ενδιαφέρον της ιστορίας κατ' εμέ είναι το τι προκαλεί αυτή την ανάγκη για επανάληψη στη μουσική και γιατί δεν είναι το συναισθηματικό/εγκεφαλικό εφέκτ, one off όπως είναι στις άλλες τέχνες. Ανακαλείται δηλαδή η το αποτέλεσμα της εμπειρίας πολλές φορές και μάλιστα διατηρεί την έντασή του για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σαν ανάμνηση. Υποψιάζομαι ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το ότι η μουσική είναι μια ολοκληρωμένη αλλά "ξεχασμένη" γλώσσα που βρίσκει πολύ γρήγορα επαφή με το ασυνείδητο και προκαλεί αίσθηση ολοκλήρωσης. Δηλαδή το ότι βρίσκει έκφραση αυτό που δεν ξέρω πώς να πω (ή και που δεν λέγεται) και ενώ το καταλαβαίνω όταν συμβαίνει, μου είναι αδύνατο να το περιγράψω, αποτελεί μια ψυχική ανάταση άνευ προηγουμένου (ακόμα κι αν δεν γίνεται αντιληπτή πάντα έτσι) στην οποία ανατρέχουμε ξανά και ξανά. Αυτό που μάλλον συμβαίνει εν τέλει με την ακρόαση είναι ότι συνδιαλεγόμαστε με κομμάτια της συνείδησής μας που υπό κανονικές συνθήκες τα αγνοούμε και με τις δύο έννοιες. Και δεν κάνω διάκριση εδώ, δηλαδή θεωρώ το αποτέλεσμα ίδιο είτε μιλάμε για έναν ακροατή κλασσικής είτε για μια πιτσιρίκα που χτυπιέται αλύπητα στο μπιτ ενός club mix. Ο κοινός παρονομαστής είναι η εσωτερική συμμετοχή. Τώρα για τους μεταλάδες που έχουνε χαμηλή αυτοπεποίθηση, αυτό συμβαίνει γιατί ακούνε τρομερά γρήγορα σόλα και όσοι παίζουνε τα παρατάνε ενώ όσοι δεν παίζουνε, δεν τολμούν να ξεκινήσουν ποτέ. Επίσης είμαι μάλλον εκτός θέματος τώρα που το ξαναβλέπω.

Περί αυτών που έγραψε ο φούζιος: Στην αγορά της μουσικής υπήρχαν ανέκαθεν μεσάζοντες. Έχω την εντύπωση ότι αν, θεωρητικά, η παγκόσμια μουσική κοινότητα παραμερίσει τους μεσάζοντες και αρχίσει να διαθέτει από μόνη της το προϊόν της, το μόνο που θα κάνει ουσιαστικά είναι να δημιουργήσει δικούς της μεσάζοντες με τα ίδια συμφέροντα και τις ίδιες τακτικές εν τέλει. Ποιος μας είπε ότι οι μουσικοί δεν ενδιαφέρονται για το κέρδος και ποιος μας είπε ότι αν γλυκαθούν, δε θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το κέρδος εις βάρος συναδέλφων τους; Δηλαδή το ότι κατά κάποιον τρόπο οι καλλιτέχνες βρίσκονται όλοι στο ίδιο ρομαντικό mindset και μπορούν να συμπράξουν αποτελεσματικά ως προς τη διάθεση του έργου τους, το θεωρώ αφελές. Μακάρι να ήταν έτσι. Θέλω να πω: σε έναν ιδανικό κόσμο πολλά θα μπορούσαν να γίνουν ώστε οι καλλιτέχνες να ανταμείβονται δίκαια και το κοινό να έχει πρόσβαση στο έργο τους εύκολα και φθηνά (ή ακόμα και δωρεάν). Δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο όμως. Ένα πρόσφατο παράδειγμα του τι επακολουθεί σε περίπτωση αποσταθεροποίησης του μεσάζοντα, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, είναι το σήριαλ που έλαβε χώρα με την πρόσφατη ιστορία της ΑΕΠΙ. Για όποιον δεν το έχει παρακολουθήσει, συνοπτικά αυτό που συνέβη είναι ότι η καλλιτεχνική κοινότητα χωρίστηκε σε στρατόπεδα με κριτήριο, σε μεγάλο βαθμό, το οικονομικό συμφέρον και την προβολή (υπήρχε και κομματικός διαχωρισμός αλλά ουσιαστικά το ίδιο ζητούμενο). Γιατί εσύ τόσα κι εγώ τόσα, γιατί εγώ που είμαι "ποιοτικός" λιγότερα από εσένα που είσαι "εμπορικός" και πάει λέγοντας εις το διηνεκές. Χρειάστηκε κρατική παρέμβαση και ρύθμιση (μεσάζοντας) αλλιώς το θέμα δε θα τελείωνε ποτέ. Το δηλητήριο που χύθηκε μεταξύ συναδέλφων ή ακόμα και πρώην φίλων δε, ήταν άφθονο. Ίμο η μόνη περίπτωση που οι μεσάζοντες μπορούν να εκλείψουν είναι αν η τέχνη σταματήσει να αποτελεί εμπορικό προϊόν. Αλλά αυτό είναι άλλη, πολύ μεγάλη κουβέντα.

Σωστό. Βέβαια δεν αγόραζες σκέτη τεχνολογία αλλά έπιπλα και διακόσμηση. Το λάπτοπ/ντέσκτοπ όσο ντιζαϊνάτο και να το φιάξεις, πάλι καγκουριά θα δείχνει.

Το σύστημα των "καλών" ετών πρέπει να κόστιζε κάποια δύναμη της τιμής του συστήματος των "κακών". Απλά ως παρατήρηση. Πάντως αισθητικά το βρίσκω απίστευτα γοητευτικό όπως και τα περισσότερα εσωτερικά designs και home συσκευές/μηχανήματα των δεκαετιών 60-70-80.

Το θέμα είναι ότι δεν είναι οι ίδιοι αυτοί που στο έδωσαν τσάμπα με τους υπόλοιπους. Όμως αυτοί που στο έδωσαν τσάμπα τελικά συνέβαλλαν στο να ρίξουν τις απαιτήσεις τους οι άλλοι.

Εγώ διαφωνώ με το πεσσιμιστικό συμπέρασμα του Δημήτρη. Η αγορά της μουσικής τουλάχιστον είναι πιο φτηνή από ποτέ. Το τζαμπέ ήταν μια μάλλον σύντομη παρένθεση. Ομοίως και για άλλα πεδία της ψυχαγωγίας.

Αν εννοείς το εντελώς τσάμπα, ναι. Αλλά το τσάμπα με διαφημίσεις δε θα σταματήσει ποτέ γιατί είναι το πιο επικερδές κομμάτι.

Συμφωνούμε αλλά σκέψου ότι ο μέσος χρήστης, που είναι και το τάργκετ γκρουπ προφανώς, αρχίζει να μην πολυμπαίνει στον κόπο να βρίσκει εναλλακτικές. Προτιμά να δώσει τη μικρή συνδρομή (ή άκόμα και χωρίς συνδρομή και ας ακούει και διαφημίσεις) και να έχει το κεφάλι του ήσυχο και τη μουσική του εύκολα προσβάσιμη.

Όχι νομίμως και τα apps που κάνουν αυτή τη δουλειά, βγάζουν κάτι αρχεία των οποίων η ποιότητα είναι λίγο για τα μπάζα. Τεσπά το θέμα είναι ότι η αγορά της μουσικής έχει αρχίσει να "ρυθμίζεται" καταλλήλως. Δηλαδή από εκεί που είχαμε την έκρηξη του παράνομου downloading που ξεκίνησε ευρέως με το τότε napster και συνεχίστηκε με τα υπόλοιπα peer-to-peer κλπ., τώρα έχουμε σιγά σιγά ανταγωνιστικές προτάσεις από την πλευρά της νόμιμης αγοράς + σοβαρούς περιορισμούς και εμπόδια στο downloading. Παρακάμπτονται οι απαγορεύσεις; Ναι αλλά θέλει κάποια παραπάνω ενασχόληση και τη διάθεση να πάρει κανείς μερικά, έστω μικρά, ρίσκα. Οπότε η επίσημη αγορά γίνεται όλο και πιο ελκυστική και εύκολη.

Αν πληρώσεις δεν έχει διαφημίσεις. Αυτό ισχύει παντού. Από εκεί και πέρα και αναλογα με την πλατφόρμα, μπορείς να σώσεις κομμάτια και να τα ακούς offline ή ακόμα και να κατεβάσεις τα mp3.

Καταπληκτικό κλαρίνο. Η ενδυματολογική αλλαγή δε από κονφερασιέ σε αξιωματικός του αείμνηστου Σαντάμ, όλα τα λεφτά. Με την μπάντα δεν καταλαβαίνω τι παίζει. Είναι προφανές ότι πρόκειται για playback αλλά κάποιοι δείχνουν να ξέρουν τι κάνουν ενώ άλλοι βαράνε ό,τι να 'ναι.

Το κρεντιμπίλντιτί μου μέσα. Τεσπά εμέ μη μου δίνεις σημασία, είμαι γνωστός grammar και spelling nazi. Είμαι αυτός ο ενοχλητικός τύπος που θα μπει σε άσχετη συζήτηση για να κάνει παρατήρηση σε κάποιον που έβαλε διαλυτικά ενώ δε χρειάζεται κλπ. ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ...... γυρίζει.

Έχει συζητηθεί το θέμα και παλιότερα στο φόρουμ. Αυτό που είναι σιγουρο είναι ότι δεν υφίσταται κλοπή αρμονίας/ρυθμού/ενορχήστρωσης παρά μόνο μελωδίας. Πέραν αυτού, αν δεν κάνω λάθος, δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο του τύπου 8 μέτρα όπως λες και δεν ξέρω αν ίσχυε και ποτέ κάτι τέτοιο. Περιπτώσεις ενδεχόμενης κλοπής εξετάζονται κατά περίπτωση. Έδιτ: Έχει δίκιο ο σούπερφανκ που διαμαρτύρεται για τον τίτλο. Credibility σημαίνει αξιοπιστία.

Προσωπικά στο μόνο που είμαι μόνιμα αλλεργικός είναι αυτό το καψουροείδος - κονσέρβα - λαϊκοπόπ που είναι ουσιαστικά ένα τραγούδι με σχεδόν τους ίδιους καψουροστίχους σε άπειρες παραλλαγές. Και δεν μπορώ και αυτους τους τραγουδιστές/τραγουδίστριες που βγαίνουν στην αγορά με ρυθμούς εργοστασίου παραγωγής και οι οποίοι (κάποιοι) μπορεί να έχουν φωνή αλλά είναι προφανές ότι η αγαπημένη τους ασχολία είναι να κοιτιούνται στον καθρέφτη και να ζαλίζονται από το χάι του αυτοθαυμασμού. Πέραν αυτού, είμαι κατά καιρούς αλλεργικός στα πάντα. Και υπάρχουν περίοδοι που δε θέλω να ακούω καθόλου μουσική γιατί με ενοχλεί είτε είναι Μάιλς Ντέιβις, είτε Μπαχ, είτε Καζούλης. Και στο αμάξι το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι ο σταθμός της εκκλησίας όταν έχει υπερδογματικές συζητήσεις (αν αντιληφθώ διαλλακτικότητα το κλείνω) με ιερείς και θεολόγους και μόνο ΑΝ δεν παρεμβάλλονται λειτουργίες.

Ό,τι να ΄ναι. Κάνω έντιτ, βγάζει καινούριο ποστ. Κάνω έντιτ στο έντιτ και μου κάνει έντιτ άλλο. Θα πάω να γράφω στο φόρουμ του κοσμοπόλιταν καλύτερα.

Οι φλατσ έχουν τυλιχτή σολ κανονικά; Απόψης

Ναι τον έχω σταμπάρει από το πρώτο του άλμπουμ. Θένκιου