Jazzjoker

Προσωπικά άκουσα μεγαλύτερη ευκρίνεια/λεπτομέρεια στα δεύτερα δείγματα εξ ου και μάντεψα ότι εκεί είναι οι εννιάρες. Το βασικότερο όλων βέβαια στα gauges είναι φυσικά η αίσθηση στο χέρι της πένας και αν μας βολεύει η τάση. Εγώ παίζω με 11 στις στρατ για αυτόν ακριβώς το λόγο. Στην τέλε όμως οι 11 αφαιρούν υπερβολικά πολύ από το χαρακτήρα των μαγνητών και έχω αναγκαστικά 10. Νομίζω ότι αν με βόλευε η τάση, θα είχα παντού 9 πάντως.

Εγώ είμαι ολίγον αιρετικός στα μουσικά θέματα. Σε αντίθεση με τις περισσότερες απόψεις που διάβασα, προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο η άποψη του απλού κοινού και όχι του μουσικού. Επίσης έχω καταφέρει να διατηρήσω τα αυτιά του ακροατή σε πρώτο πλάνο. Δηλαδή όταν ακούω ένα μουσικό κομμάτι, το ακούω πρώτα σαν απλός ακροατής και μετά σαν μουσικός ή και καθόλου το δεύτερο. Βέβαια αν μου ζητηθεί επί τούτου μια "ειδική" άποψη, θα μπω σε άλλο mode και θα προσπαθήσω να ακούσω αποστασιοποιημένος. Αν ένα κομμάτι με "πιάσει" (που αυτό είναι και το απώτερο ζητούμενο για εμένα) ουδόλως με ενδιαφέρει αν οι μουσικοί που έπαιξαν είναι άρτιοι τεχνικά, αν είναι απολύτως πάνω στο μπιτ ή αν έχουν τρομερό ήχο. Βέβαια υπάρχει πάντα ένα όριο. Δηλαδή όσο ωραίο κι αν είναι ένα κομμάτι, αν είναι κακοπαιγμένο πέραν αυτού του ορίου ή αν ο ήχος του rec είναι πανάθλιος, θα με ενοχλήσει γιατί εν τέλει μου στερεί την ικανοποίηση του να το ακούσω. Το όριό μου είναι αρκετά χαμηλά θα έλεγα τουλάχιστον σε σχέση με αυτό του μέσου μουσικού (επαγγελματία ή ερασιτέχνη). Γενικά δε με εντυπωσιάζουν (πια) τα "πυροτεχνήματα" και αυτό ισχύει και στη μουσική και γενικότερα στην αντιμετώπιση απέναντι στα πράγματα. Φυσικά ως μουσικός, θα πάρω χαμπάρι έναν τρομερό μπασίστα π.χ. που παίζει τις κάλτσες του αλλά μετά από μία εβδομάδα θα τον έχω ξεχάσει. Ενώ αν το κομμάτι στο οποίο τον άκουσα μου έκανε γκελ, αυτό θα μείνει. Το αυτό και για τους κιθαρίστες που είναι το πεδίο μου. Όσο τερματισμένος τεχνικά και να είναι κάποιος, όσο κι αν μπορεί να παίζει με τα πόδια, τα φρύδια και τη μύτη του υπερπολύπλοκα θέματα σε κλίμακες που δεν έχω ξανακούσει ποτέ και με ταχύτητες και ακρίβεια που δεν υπάρχει, θα πω ένα "πωωω τι λες τώρα" το οποίο σαν εφέκτ θα διαρκέσει κανά δυο 24ωρα και μετά θα εξαφανιστεί όπως ήρθε.

1. 10 2. 9

Όταν παίζεις μέσα σε modal περιβάλλον και κάνεις τέτοιες "μίξεις" νοτών, δεν πολυέχει σημασία πώς λέγονται. Ουσιαστικά ανακατέβεις νότες του τρόπου και μπορούν ονομαστούν όπως θέλεις. Μια ένσταση μόνο: το δεύτερο δεν είναι F#dim γιατί αν ήταν τέτοιο, θα έπρεπε να έχει και ένα μι ύφεση (bb7) μέσα το οποίο είναι εκτός mode. Όχι ότι απαγορεύεται δηλαδή αλλά επειδή λες ότι είμαστε παντού A dorian. Διευκρίνηση: Αν θέλεις να παραμείνεις σε λα ντόριαν και είναι όντως F#, θα το πεις F#m(7)b5

Εγώ θα επιμείνω και θα διαφωνήσω με τον αγαπητό npap (σπάνιο). Την εποχή που βασιλεύει ο κιθαρίστας του youtube που το έχει τερματίσει τεχνικά αλλά αν δεν ακούει backing track σε Lydian b7 χαλιέται, ένας πιτσιρικάς με χαϊμαλιά που του δίνει και καταλαβαίνει με την μπάντα του, δεν πρόκειται να με χαλάσει επειδή στο λάιβ έπαιξε ένα τεράστιο σόλο, σχεδόν αποκλειστικά πεντατονική, με πράσινες εδώ κι εκεί. Ναι, να του γίνει μάθημα ότι τα χέρια κουράζονται (εκτός κι αν είσαι ανωμαλία της φύσης όπως ο εσαρβί) κι ότι άμα θες να βγεις έτσι αρχηγός θέλει κι άλλη προσπάθεια. Αλλά όχι και ότι θα τον απορρίψω.

Μια χαρά το βρήκα κι εγώ το σόλο. Έχει και πρασινίλα αλλά ας σκεφτούμε ότι ο πιτσιρικάς παίζει 6 λεπτά ζωντανό σόλο τρέχοντας πάνω κάτω. Είναι μάλλον αδύνατο να είναι άψογο τεχνικά, όποιος κι αν έπαιζε εδώ που τα λέμε. Περί κινήσεων κλπ. επίσης μια χαρά το βρίσκω. Νέα παιδιά είναι, παίζουν τη μουσική που γουστάρουν μπροστά σε μεγάλο κοινό, επιβάλλονται και τα καραγκιοζιλίκια. Btw η μπάντα αυτή χαίρει μεγάλης επιτυχίας και αναγνώρισης στο αμέρικα, τους αποκαλούν νέους ζέπελιν κλπ. Προσωπικά μου αρέσουν και είναι και μικροί που σημαίνει ότι έχουν άφθονο χρόνο για βελτίωση αν συνεχίσει να πέφτει δουλειά και δεν το ρίξουν στο σταριλίκι.

Αυτό που άκουσα σε δύο φάσεις από 2-3 λεπτά, με διάλειμμα μισής ώρας ήταν κατ' αρχήν το ίδιο πράγμα. Κατά δεύτερον είναι μια σχετικά καλή μίμηση mathcore με death "φωνητικά", άγρια μοντερνιά εν ολίγοις που εμένα δε μου αρέσει ούτως ή άλλως. Τρίτον δε θα το έλεγα μουσική ακριβώς, περισσότερο πείραμα ακρίβειας και μετρήματος σε μια μέταλ πλατφόρμα. Χωρίς αμφιβολία κάποια στιγμή στο (μακρινό ή όχι και τόσο) μέλλον η AI θα εξελιχτεί σε τέτοια επίπεδα που θα μπορεί να κάνει ότιδήποτε κάνουμε κι εμείς. Θα αποκτήσει συνείδηση, συναίσθημα, αίσθηση του εαυτού. Ίσως ο άνθρωπος συγχωνευτεί με τη μηχανή, ίσως τον ξεπεράσει και τον αφήσει πίσω. Μέχρι τότε πάντως, όταν θέλουμε να ακούσουμε extreme metal, θα βάζουμε το παρακάτω και όχι dada bots.

Πολύ ωραίο παίδες εύγετε. Θα ήταν ακόμα καλύτερο αν είχε κι ένα θεματάκι να επαναλαμβάνεται μια-δυο φορές να δίνει σαφή ταυτότητα. Ωραία παιξίματα από πληκτρά, κιθαρίστα και μπασίστα.

Άμα ήξεραν μάρκετινγκ οι τύποι που την έφτιαξαν αντί για τον Μάλμστιν θα είχαν τον Στινγκ να παίζει το fragile.

Γράφω κι εγώ τα 2 cents μου παρόλο που στο φόρουμ υπάρχουν τζαζ μουσικοί που σίγουρα μπορούν να σε καθοδηγήσουν καλύτερα. Ξεκινώ απ' τον τίτλο δίνοντας ένα μικρό πρακτικό ορισμό μάλλον για αρχάριους: Τζαζ σκέψη είναι ουσιαστικά η αντιμετώπιση της αρμονίας κάθετα σε αντίθεση με τη συνήθη οριζόντια αντίληψη που έχουμε οι περισσότεροι κιθαρίστες, μέχρι κάποιου επιπέδου τουλάχιστον. Τι σημαίνει αυτό; Αν έχουμε μπροστά μας μια παρτιτούρα/οδηγό με την αρμονία ενός κομματιού, αυτό που μαθαίνουμε όταν μελετάμε άλλα μουσικά ιδιώματα είναι ουσιαστικά να κοιτάζουμε την ακολουθία των συγχορδιών και βάση αυτής να συμπεραίνουμε σε τι κλίμακα βρισκόμαστε. Ακόμα και σε κομμάτια που η κλίμακα αλλάζει σε κάποιο σημείο, εμείς προσαρμοζόμαστε ανάλογα με τη νέα κλίμακα στην οποία έχει μεταφερθεί η αρμονία. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, η τζαζ σε μαθαίνει να βλέπεις περισσότερο τις συγχορδίες ως αυτόνομες μουσικές ενότητες ας πούμε και να τις αντιμετωπίζεις ξεχωριστά και όχι τσουβαλιαστά. Αυτό δε σημαίνει απαραιτήτως ότι στη τζαζ κάθε συγχορδία είναι και διαφορετική κλίμακα (μπορεί πάντως να γίνει κι έτσι αντιληπτή με έναν καθαρά modal τρόπο σκέψης), απλά είναι ένας διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης της αρμονίας που ανοίγει νέα πεδία εξερεύνησης στο παίξιμό μας. Κάθε συγχορδία εν ολίγοις δεν είναι τίποτ' άλλο παρά κομμάτι κάποιας κλίμακας παιγμένης συγκεντρωτικά. Και κάθε νότα ενός σόλο είναι ουσιαστικά προσθήκη επεκτάσεων στην τρέχουσα συγχορδία. Λόγω λοιπόν του ότι η τζαζ έχει τόσο ευρεία γκάμα μελωδικών επιλογών και αντιμετωπίσεων, είναι σαφώς πολυπλοκότερη από άλλα είδη όπου υπάρχει ηλεκτρική κιθάρα (μπλουζ, ροκ, ποπ, μέταλ κλπ). Ένας άλλος παράγοντας που συμβάλλει στη "δυσκολία" είναι το γεγονός ότι ουσιαστικά και το αρμονικό παίξιμο στη τζαζ είναι αυτοσχεδιαστικό. Δηλαδή μπορεί η ενδεδειγμένη αρμονία ενός κομματιού να είναι δοσμένη αλλά στην πράξη αυτή εμπλουτίζεται και πολύ συχνά αλλάζει τελείως αναλόγως με τον εκτελεστή. Οπότε το όλο πράγμα είναι αρκετά αόριστο μουσικά ώστε να διδαχθεί σε στυλ "να τα ακόρντα, να η κλίμακα που ταιριάζει" γιατί είναι πλήρως ρευστό. Τώρα όσον αφορά την εκμάθηση, βοηθά πάρα πολύ η γνώση θεωρίας αν και δεν είναι εγγύηση για τζαζ παίξιμο. Απλά ξεδιαλύνει ας πούμε τα "μυστικά" που κρύβονται πίσω από το είδος. Πέραν αυτού νομίζω ότι ένας μουσικός που δεν έχει γεννηθεί με το ιδίωμα στα αυτιά του, όπως εμείς, προκειμένου να ακουστεί τζαζ, είναι απαραίτητο να κάνει transcriptions και να μελετήσει note for note παιξίματα ώστε να μπει στη λογική του ύφους και να δει τι και πώς κινούνται οι τζαζ παίχτες και ακούγονται όπως ακούγονται. Πολύ σημαντικά επίσης κομμάτια της τζαζ μελέτης είναι το comping (παίξιμο συγχορδιών) που είναι από μόνο του ένα τεράστιο κεφάλαιο και η ρυθμική αγωγή πάνω στο είδος που είναι το 50% (ίσως και παραπάνω) του τζαζ ήχου.

Όποιος παραβιάζει τους κανόνες προτείνω να τον καταραστεί σύσσωμη η κοινότητα να μην μπορεί να γράψει τίποτα από μουσική παρά μόνο instrumental & solo.

Από τις ωραιότερες ποπ μπαλάντες έβερ.

Εγώ δε θέλω μουσική γιατί καλύπτονται οι φυσικοί ήχοι και οι στιχομυθίες που είναι απαραίτητες. Αν τώρα κάποια θέλει οπωσδήποτε αλλιώς δεν κβλν, βάζω σκάι ραδιόφωνο.

Αν φιλοδοξείς να παίζεις ζωντανά, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να μάθεις να παίζεις σωστά. Αν κυκλοφορήσεις μια "τέλεια" ηχογράφηση και μετά βγεις να την παίξεις live και είναι εμφανές ότι δεν πλησιάζεις καν το επίπεδο του στούντιο υλικού, θα φας ντομάτες. Κι επειδή το ροκ είναι κατ' εξοχήν live performance, δε συμφωνώ με τον Beato. Προσωπικά δεν γνωρίζω επιτυχημένες ροκ μπάντες που να μην σκίζουν κατ' αρχήν στο live. Και μπορεί να μην ξεκίνησαν έτσι αλλά "αναγκάστηκαν" να φτάσουν εκεί. Τώρα όσον αφορά τα ψηφιακά εργαλεία, η αλήθεια είναι ότι προσφέρουν τεράστιες ευκολίες και ανοίγουν τις πόρτες κατά κάποιον τρόπο και σε παίχτες που δε θα στέκονταν άνετα στο στούντιο πριν 10+ χρόνια. Ισχύει ό,τι γράφω και στην πρώτη παράγραφο. Το ζωντανό είναι εκεί για να σε ξεγυμνώσει ευτυχώς ή δυστυχώς. Κι εδώ που τα λέμε μπορεί το βίντεο να μιλάει συγκεκριμένα για το ροκ αλλά τα ίδια ισχύουν για τα περισσότερα είδη μουσικής που παίζονται με φυσικά όργανα από ανθρώπους.

Οι πιο μουντές/μουγγές χορδές που έχω ακούσει ποτέ. Αν εσένα σου αρέσουν βέβαια, πάσο.

Προς το επιχείρημα της υποκειμενικότητας που ανέφερα πιο πάνω. Το παρακάτω δείγμα είναι παιγμένο με στρατ με fender cs 57/62. Στα δικά μου αυτιά, είναι πολύ warm καθαρός ήχος. Άλλος βέβαια θα σου πει ότι οι 57/62 δεν είναι warm κλπ. https://app.box.com/s/42mr78ut7uv0szw86nlc9cy8o3kqa7yq Οι χαρακτηρισμοί είναι ενδεικτικοί. Αν θες να είσαι απολύτως σίγουρος, πρέπει να ακούσεις και για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, μόνο από κοντά και όχι από ηχογράφηση/βίντεο γιατί εκεί μπαίνουν ένα σωρό άλλοι παράγοντες στο ενδιάμεσο (μικρόφωνα, audio interface, χώροι κλπ). Οπότε ούτε το παραπάνω μην πολυπιστέψεις.

Μην προσπαθείς γιατί δεν θα καταλήξεις κάπου. Όχι. Απλά λιγότερο τονισμένες υψηλές. Είναι απολύτως αντικειμενικό αυτό.

Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί του ήχου είναι εντελώς υποκειμενικοί αλλά σε πολύ γενικές γραμμές warm sound σε μαγνήτη σημαίνει λιγότερες υψηλές και περισσότερες μεσαίες-χαμηλές συχότητες σε σχέση τουλάχιστον με τους κλασσικούς της fender που είναι κατά κάποιον τρόπο το trademark.

Καλά τα λένε ΣΦ και Δέλτα. Προσωπικά, έχω πολύ θορυβώδες gear. Τουτέστιν κακής ποιότητας τροφοδοτικό που βγάζει θόρυβο ούτως ή άλλως και παίζω αποκλειστικά με single coils ενώ χρησιμοποιώ πολύ μια στρατ που δεν έχει καν hum cancelling στις ενδιάμεσες. Στο live ο θόρυβος είναι απολύτως διαχειρίσιμος και δεν ενοχλεί κανέναν (ούτε ηχολήπτης μου έχει πει ποτέ κάτι). Στις ηχογραφήσεις δεν τίθεται θέμα γιατί παίζω σε πολύ χαμηλότερες εντάσεις. Τώρα αν κάποιον τον ενοχλεί τόσο πολύ το hum και τον χαλάει σε σημείο να επηρεάζει το παίξιμό του, ας βάλει ένα καλό σετ noiseless ή ας το γυρίσει στους διπλούς να τελειώνει. Αλλά μην περιμένουμε, όπως είπαν και τα παιδιά, με ένα τόνο παραμόρφωση και το vol στο 12 ότι θα ακούγεται μύγα που πετάει ακόμα και με αθόρυβους μαγνήτες.

Μου άρεσε το γκάλοπ του φούζιου, γράφω κι εγώ: Χριστίνα Κολέτσα: κολέτσα Πάολα: φωνάρα Ρέμος: δεν καταλαβαίνω γιατί αλλά έχει αντέξει στο χρόνο Ρουβάς: είπαμε Θηβαίος: δεν είναι τυχαίος αλλά λιγότερο σπουδαίος απ' ό,τι πιστεύει ο ίδιος Φουρέιρα: επειγόντως +10 κιλά Βίσση: φωνάρα, καταστροφή της ο Καρβέλας Καρβέλας: ταλαντούχος αλλά σχιζοφρενής Βαρδής (ο μπαμπάς): μερικά ωραία Αλέξια: καλή Ρακιτζής: χαζομαρίτσες καλοκαιρινές Οικονομόπουλος: άθλιος γενικώς Κιάμος: δεν έχω παρακολουθήσει Θεοδωρίδου: φωνή Τριαντάφυλλος (όχι ο Υβ): άθλιος γενικώς Παπαρίζου: μια χαρά Βαλάντης: μόνο αυτό με το ασανσέρ ξέρω Τερλέγκας: φωνή, έχει πει και ωραία αλλά και πολλές βλακείες Μαζωνάκης: άθλιος γενικώς Μουζουράκης: φοβερή φωνή σπάνια, σχιζοφρενής Γονίδης: έχει γράψει πολυ΄καλά τραγούδια Δάντης: φωνή αλλά όχι τόσο όσο θεωρείται. Έχει πει κυρίως βλακείες. Μπίγαλης: καλοκαιρινές σαχλαμαρίτσες μια χαρά

Άλλαξε η αισθητική σιγά σιγά αρχικά, γρηγορότερα μετά. Βασικά δύο συστατικά είναι που προστέθηκαν (και όχι μόνο στη μουσική) και έλαβαν προτεραιότητα. Το εύκολο σεξ και το εύκολο χρήμα (ή για την ακρίβεια η ψευδαίσθηση αυτών). Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά εδώ έπεσαν σ' έναν λαό ιδιαιτέρως πεινασμένο και για τα δύο. Μόλις δυο γεννιές πριν, ο κόσμος ήξερε τι θα πει πείνα και όσον αφορά το σεξ, για τις γυναίκες υπήρχε μόνο μέσα στο γάμο και για τους άντρες, πριν το γάμο, μόνο στα μπουρδέλα. Όταν άρχισε η χώρα να συγχρωτίζεται με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, πέσαμε σαν τις ακρίδες να ασπαστούμε την απελευθέρωσή μας από το συντηρητισμό και τη φτώχεια. Καταλήξαμε πολύ "φτωχότεροι" όμως και χειρότερα συντηρητικοί με ακραίες προεκτάσεις. Φάγαμε το όνειρο στη μάπα, πιστέψαμε ότι το 'χουμε και στην πορεία απωλέσαμε όλα τα εφόδια που θα βοηθούσαν να πάμε ένα βήμα παραπέρα σα λαός. Πολύ πριν αρχίσουμε να πουλάμε κομμάτια της χώρας, "ξεπούλημα" για το οποίο κόπτονται τώρα διάφοροι, είχαμε πουλήσει οτιδήποτε είχε πραγματική σημασία. Οι άνθρωποι κάνουν τον τόπο. Καταφέραμε όμως να ξοδέψουμε άπειρα λεφτά που δεν βγάλαμε και να πηδήξουμε άπειρα κορμιά που δεν είχε σημασία αν μας ήθελαν κι εκείνα δε νοιάζονταν αν τα θέλαμε. Κατ' ουσία φτωχοί κι αγάμητοι όσο ποτέ, ποστάρουμε την υποτιθέμενη ευτυχία μας στο fb να μας θαυμάσουν άλλοι υποτίθεται ευτυχισμένοι και όλοι μαζί να ευτυχούμε με τις ευτυχίες μας και να χαμογελάμε συνέχεια σαν ηλίθιοι. Κι άμα τολμήσει και στεναχωρεθεί κανένας τον πλακώνουμε σε υποχρεωτική θετική ενέργεια, κβαντικό σιάτσου και γαλαξιακό well being γιατί αρρώστησαν τα τσάκρα του αλλά μέχρι να γίνει καλά, παρακαλούμε να μη μας μολύνει τις online ευτυχίες μας.

Ανέκαθεν (τουλάχιστον όσα χρόνια είμαι στο φόρουμ) τσακωνόμαστε για το Ρουβά. Είναι από τα θέματα τζιζ που προκαλούν αντιπαραθέσεις πριν καν τη δεύτερη σελίδα. Άλλα μερικα τέτοια είναι τα κσύλα, η γιουροβύζιον, το έντεχνο, το σκυλάδικο, η ποιότητα, οι Μπιτλς που σωστά ανέφερες και ο Μάλμστην. Είμαι σίγουρος ότι μου ξεφεύγουν αρκετά.