Jazzjoker

Μου 'ρθε ένα off topic και συγχωρέστε με αλλά το γράφω μην το ξεχάσω. Αν ήμουν ο Chick Corea θα είχα βγάλει οπωσδήποτε ένα άλμπουμ με τίτλο "North Corea".

σρεντ=δεξιά

Ε ανεβάζετε σάλτανς και μπαντ πέννυ το οποίο είναι και λίγο αδικία ας πούμε γιατί αυτά είναι κάποια από τα κομμάτια που τερμάτισαν το ροκ γενικότερα. Είναι τόσο τεράστια κομμάτια από τόσο τεράστιους δημιουργούς/εκτελεστές που κανένας νέος δεν μπορεί να συναγωνιστεί (ακόμα). Ίσως κάποια από τα κομμάτια που βγαίνουν τώρα, να γίνουν classics σε 20 χρόνια ξέρω γω αλλά μέχρι τότε η σύγκριση είναι λίγο αστεία. Αλλά μια και μιλάμε για νέους που έχουν κάτι να πουν, ιδού και η δική μου πρόταση (το έχω ξαναβάλει) με σοβαρά εχέγγυα για να γίνει κλάσικ:

Δύο πράγματα να συμπληρώσω στα προλεχθέντα: - Δεν υπάρχει πολλή ψυχή και λιγότερη ψυχή. Ή έχει ή δεν έχει. Υποκειμενικό σε κάθε περίπτωση βέβαια. - Η τεχνική αρτιότητα στη μουσική είναι εργαλείο/μέσον. Αν γίνει αυτοσκοπός και αντικείμενο προβολής τότε η δραστηριότητα πλησιάζει περισσότερο το επάγγελμα του ακροβάτη ή ταχυδακτυλουργού. Τίποτε το επιλήψιμο φυσικά. Απλά πρόκειται περί διαφορετικού τομέα. Ωραίο το παράδειγμα με τους Χάρλεμ.

Πάντα οι παλαιότερες γενιές κρίνουν σκληρά τις νεότερες, σε όλους τους τομείς της τέχνης αλλά και σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας γενικά. Προσωπικά, τις νέες γενιές, και τις θαυμάζω και τις κατακρίνω. Το πρώτο γιατί έχουν πάει το κομμάτι της μουσικής δεξιότητας σε πρωτοφανή επίπεδα τα οποία δεν έχουμε ξαναδεί στην έως τώρα ιστορία της popular μουσικής. Και τους κατακρίνω γιατί παρόλο το προηγούμενο, αν όχι η πλειοψηφία, ένα μεγάλο κομμάτι τους, ακολουθεί ένα μονοπάτι αυτοαναφορικό και ναρκισσιστικό σε μία τέχνη που "ολοκληρώνεται" κατ' εξοχήν ομαδικά. Με άλλα λόγια, όσα βίντεο κι αν γράψεις, όσα τρακς κι αν ηχογραφήσεις, ό,τι εξοπλισμό κι αν αγοράσεις, το να παίζεις μόνος πάνω σε backing tracks και αυτό να αποτελεί τη μουσική σου πρόταση, είναι για μένα μια τεράστια χαμένη ευκαιρία. Και για να μην παρεξηγούμαι: δεν εννοώ τον ερασιτέχνη/bedroom player/χομπίστα που πιάνει το όργανο μια στις τόσες για να γουστάρει κι έχει και μια μπάντα να τζαμάρουν για να αποφορτίζονται. Αυτό το σενάριο το θεωρώ απολύτως θεμιτό και θαυμάζω τους ανθρώπους που ενώ έχουν μια ζωή που τρέχει με υποχρεώσεις, δουλειές και οικογένειες, κρατούν πάντα λίγο χρόνο για τη μουσική. Αυτό είναι ό,τι πιο υγιές υπάρχει. Μιλάω για ανθρώπους με φιλοδοξία να κάνουν κάποια βήματα παραπέρα στο χώρο.

Καλοκαίρι στην αγαπημένη μου Κρήτη με Mahavishnu, Coltrane και Πιπιτύρι. Ζηλεύω. Πολύ ωραίο το δικό σου.

Όχι εμείς δεν του ζητήσαμε τίποτα. Άκουσε τη δουλειά μας και κατόπιν πήρε μόνος του την πρωτοβουλία να μας στείλει το βίντεο μαθαίνοντας ότι ψάχνουμε.

Εγώ πιστεύω Γιάννη ότι δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Οι νέες γενιές αντιλαμβάνονται τα πράγματα με άλλους όρους. Η έννοια του "καλός μουσικός", στην προκειμένη περίπτωση, έχει άλλη χροιά γιατί μεγάλωσα με youtube και βομβαρδίστηκα με ανθρώπους που κάνουν επίδειξη δυνατοτήτων σε ένα διαγωνισμό που έχει περισσότερη σχέση με σπορ παρά με μουσική. Αυτό είναι το point μου. Θεωρώ ότι αρχίζει να υπάρχει χάσμα συνεννόησης σε βασικές αρχές της αντίληψης. Το like είναι πλέον νόμισμα από μόνο του. Αναγνώριση (έστω εξαιρετικά εφήμερη γιατί ο κόσμος σε έχει ξεχάσει σε 5 λεπτά και κοιτάζει κάποιον άλλο) και οικονομικό όφελος αν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν κανάλια με σοβαρό αριθμό views. Και φυσικά να πω ότι το παιδί που μας έστειλε το βίντεο, μπορεί τελικά να είναι εξαιρετικός μουσικός και να μας κάνει κι όλας. Δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Είναι το τι ο ίδιος θεωρεί ότι αντιπροσωπεύει και εξυπηρετεί την μουσική ιδιότητά του. Στον πραγματικό κόσμο της μουσικής εκτέλεσης, το skill set που μας παρουσίασε, είναι αρχικά άχρηστο για οποιοδήποτε είδος μουσικής. Εκτός κι αν μιλάμε για κανά ειδικό project του στυλ μπάντα με τρεις μπασίστες.

Προφανώς και αυτό πάντα κάνω όταν γράφω αγγελία (άσχετο που κανείς δεν τη διαβάζει ολόκληρη όπως έγραφα και σε άλλο θέμα) ή σε προσωπική κουβέντα με τον ενδιαφερόμενο. Είμαι ψυχαναγκαστικά λεπτομερειομανής όταν περιγράφω αυτό που ζητάω. Στο παράδειγμά μου δεν υπάρχει ακόμα επίσημη αναζήτηση και σε κάθε περίπτωση δεν εμπλέκομαι ενεργά ακόμα. Άλλο μέλος της μπάντας κάνει μια ψαχτική και λέει ότι θα χρειαστούμε μπασίστα και να τι παίζουμε. Εξ ου και η απορία μου με τον πιτσιρικά που μας έστειλε το βίντεο. goes without saying. Πάντα σε τέτοιες αναζητήσεις, καταλήγουμε σε μερικές επιλογές και τους βλέπουμε από κοντά.

Δεν διαφωνώ, ένα δείγμα που θα μου στείλεις να έχει το peak ας πούμε των δυνατοτήτων σου στα ντραμς. Διαφωνώ όμως με το να ζητάω ντράμερ και να μου στείλεις τον εαυτό σου να τρέχει 400 μ. μετ' εμποδίων. Μπράβο είσαι πολύ καλός δρομέας, αλλά δεν ζητάω δρομέα. Εκεί βασίζω και τις σκέψεις μου, στην όποια δηλαδή ασυνεννοησία, παρανόηση κλπ. φέρνουν στο παιγνίδι τα διάφορα trends του online κόσμου.

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις είναι τα άπειρα κατά καιρούς βίντεο που όλοι έχουμε δει σε youtube/facebook/instagram κλπ. αλλά πιο ειδικά το εξής περιστατικό που μου έτυχε: Ψάχνοντας σιγά σιγά για νέο μπασίστα για την μπάντα μου, έχουμε αρχίσει να συγκεντρώνουμε κάποιες προτάσεις. Άλλοι στέλνουν βιογραφικό, άλλοι κάποια ηχογράφηση και άλλοι βιντεάκια είτε από Live με άλλες μπάντες είτε από δικά τους projects. Ένας ενθουσιώδης μπασίστας λοιπόν ετών 27, μας στέλνει ένα βίντεο από ηχογράφηση σε κάποιο στούντιο όπου παίζει πάνω από ένα backing track. Υπενθυμίζω, ψάχνουμε για μπασίστα.... Ε το βίντεο είναι ένα ατελείωτο slap solo με ήχο τέρμα πρίμο, χωρίς καμία "περιγραφή" ή τονισμό της αρμονίας και με πάτημα στο μπιτ οριακά δεκτό. Με έβαλε σε σκέψεις λοιπόν αν και ήταν απλά η αφορμή γιατί αντίστοιχα βίντεο έχω δει πολλά: Ποια είναι η λογική πίσω από το να στείλεις κάτι τέτοιο ως παρουσίαση του εαυτού σου σε μία μπάντα που ψάχνει μπασίστα; Μήπως όταν λέμε "μπάσο" (ή οποιοδήποτε άλλο όργανο) έχουμε φτάσει να εννοούμε διαφορετικό πράγμα ανάλογα με την ηλικία; Δεν ξέρω αν είμαι παράξενος αλλά το παραπάνω παράδειγμα είναι σα να ζητάει μια ερασιτεχνική ομάδα τερματοφύλακα ξέρω γω και ο ενδιαφερόμενος να στέλνει βίντεο με τον εαυτό του να κάνει ζογκλεριές με μπάλες ποδοσφαίρου. Δηλαδή μπράβο κι αν αυτό που μου παρουσιάζεις το κάνεις πολύ καλά, ακόμα περισσότερο μπράβο. Αλλά τι με νοιάζει; Εγώ άλλο πράγμα ζητάω. Επόμενη σκέψη και θέμα για κουβέντα ενδεχομένως είναι το κατά πόσο η κουλτούρα του like και του όλα για τον, εκ του μακρόθεν, ταχύ εντυπωσιασμό επηρεάζει τη συνεννόηση μεταξύ των μουσικών και κατά πόσο το ζητούμενο παραμένει σχετικά κοινό: να φτιάξουμε μια ομάδα που να παίζει σωστά μουσική, κατ' αρχήν και κατά προτεραιότητα, υπηρετώντας την. Έχουμε συζητήσει πολλές φορές πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι το youtube σε νέους μουσικούς και πώς κάποιοι από εμάς στην ηλικία τους μελετούσαμε με τα δάχτυλα στα κουμπιά του κασετοφώνου. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση γενικά της άποψης ότι παλιά ήταν καλύτερα. Αλλά και όλο αυτό το νέο ήθος που φέρνει μαζί της η απίστευτη ποσότητα οπτικής πληροφορίας, θεωρώ ότι κρύβει πολλές παγίδες για τον νέο (όχι απαραιτήτως ηλικιακά) μουσικό. Πλην της απερίγραπτης πληθώρας "δασκάλων" μουσικής που "διδάσκουν" στα κανάλια τους και εκ των οποίων πάρα πολλοί δεν έχουν ιδέα για τι μιλούν και απλά αναμεταδίδουν τη λάθος αντίληψή τους για το αντικείμενο, υπάρχει κι αυτή η ανελέητη κι αχόρταγη ανάγκη για χειροκρότημα. Η οποία μπορεί να έχει πεδία ωφέλιμης χρήσης, κυρίως σε δραστηριότητες/επαγγέλματα όπου ο ενδιαφερόμενος λειτουργεί μόνος. Αλλά τι γίνεται με όλα αυτά, της μουσικής συμπεριλαμβανομένης προφανώς, όπου είμαστε πολλοί και πρέπει να λειτουργήσουμε ως ένα; Απόψης;

Οι πιθανότητες να έπεσες τυχαία σε 2 ελαττωματικούς ενισχυτές με το ίδιο ελάττωμα μάλιστα είναι σχεδόν μηδενικές. Οπότε όπως λέει κι ο συνάδελφος από πάνω, το πρόβλημα είναι είτε καλώδιο, είτε η κιθάρα (δεδομένου ότι παίζεις κατευθείαν πάνω στον ενισχυτή χωρίς πετάλια/πεταλιέρες/άλλα εφέ). Οι πιθανότητες γέρνουν προς ελαττωματικό καλώδιο μια και όπως λες την κιθάρα την έχεις δοκιμάσει αλλού και δεν είχε πρόβλημα. Βέβαια το input jack μιας στρατ μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαλαρώσει και να δημιουργήσει ηχητικά θέματα. Επίσης να υποθέσω ότι δοκίμασες να βάλεις τον ενισχυτή σε άλλη πρίζα έτσι; Υ.Γ. Ενισχυτής 20W στο 10 δεν είναι απλώς δυνατά, τρέμει το πάτωμα σα να γίνεται σεισμός.

Ναι παίζει ένα ψηφιακό τρεμολάκι γιατί βαριέμαι να ανοίξω την πεταλιέρα και να συνδέω καλώδια. Με το ζόρι δηλαδή κουμπώνω την κιθάρα στον ενισχυτή μ' αυτή τη ζέστη.

Είναι ήδη υπό επεξεργασία. Αλλά μάλλον θα το κάτω χειρότερο. ? Τα δοκίμασα και τα δύο αλλά δεν βγήκαν. Ειδικά με τον ήχο των τυμπάνων ταλαιπωρήθηκα αρκετά ψάχνοντας σε διάφορα σετ πιο vintage αλλά στο αποτέλεσμα δεν ταίριαζαν τελικά. Σας ευχαριστώ αγαπητοί συνάδελφοι.

Φυσικά Νίκο. Μη ρωτάς καν.

Προσωπικά τις ικανότητες του Νίκου τις γνωρίζω από πρώτο χέρι καθώς έχει δώσει ζωή και σε δικό μου κομμάτι που έπλαιε σε πελάγη μουντάδας. Για το παρόν εξαιρετικό τεμάχιο (btw μπράβο στον Δημήτρη για όλη την επίπονη δουλειά της προσθήκης και του "σιδερώματος" του κομματιού) και τις δύο βερσιόν έχω να πω το εξής μόνο: Από καθαρά αισθητικής άποψης, το ορίτζιναλ ακούγεται ως "παιδί της εποχής του". Με άλλα λόγια ξεχειλίζει από 70's ήχο κατ' εμέ (πράγμα καθόλου κακό φυσικά). Με τον ηχητικό επαναπροσδιορισμό του Νίκου, ήρθε στο σήμερα με αξιώσεις σύγκρισης στα ίσα με σύγχρονη παραγωγή από ζωντανό περφόρμανς.

Είμαι εναντίον των αγοραπωλησιών. Τις κάνω σπανιότατα και μόνο όταν πραγματικά το χρειάζομαι. Βασικά κρατάω τα πάντα ακόμα κι αν δεν τα χρησιμοποιώ. Φυσικά αυτό έχει το κόστος του στους αποθηκευτικούς χώρους του σπιτιού αλλά έχω γλιτώσει και την μετάνοια. Για το μόνο που μετανιώνω είναι για ανθρώπους που είτε τους φέρθηκα καλά ενώ δεν έπρεπε είτε τους φέρθηκα άσχημα και δε ζήτησα ποτέ συγγνώμη.

Σούπερ φανκορίφ, ωραία μπασογραμμή και ήχος. Κατά τη διάρκεια όμως το πλακώνεις στα σύνθια, αλλάζεις και τα τύμπανα και χάνεται το γκρουβ. Imo πρέπει να χτίσεις πάνω σε αυτό με το οποίο ξεκινάς γιατί εκεί είναι όλο το ζουμί.

Εγώ αρχικά διάβασα Νάκας them all.

Με ενδιαφέρον διάβασα τις απόψεις των συναδέλφων από πάνω και παραθέτω και τη δική μου οπτική: Κατ' αρχήν δεν συμφωνώ με τον τίτλο του thread και την ερώτηση. Αυτή η αγγελία δεν έχει κάτι το "ελληνικό", αν υπάρχει δηλαδή κάποιο τέτοιο ποιοτικό χαρακτηριστικό ας πούμε στον κόσμο της αναζήτησης μουσικών. Με άλλα λόγια θεωρώ ότι θα μπορούσε αυτούσια να υπάρχει σε οποιοδήποτε site μουσικών ή μη αγγελιών οποιασδήποτε χώρας του κόσμου. Στην ουσία ο συντάκτης αναζητά session μπασίστα τον οποίο όμως δεν θα πληρώσει με κάποια εξαρχής συμφωνία (εκτός κι αν κατ' ιδίαν υπάρχει άλλη πρόταση). Θεωρώ ότι εννοείται ότι από τα κέρδη των όποιων δραστηριοτήτων της μπάντας, το νέο μέλος θα πάρει το ποσό που του αντιστοιχεί. Συνχεχίζοντας: Νομίζω ότι το "όντας απογοητευμένος" εξηγεί το υπόλοιπο, αν μου επιτρέπεις, αυθαίρετο συμπέρασμα. Δηλαδή εσύ απογοητεύτηκες για τους λόγους σου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι μουσικοί εν γένει δεν θέλουν τις συνεργασίες. Μπάντες δημιουργούνται και αλλάζουν μέλη συνέχεια και ειδικά στην μικρή Ελλάδα είμαστε λίγο σαν συγκοινωνούντα δοχεία, τουλάχιστον μέσα στο ίδιο μουσικό είδος. Τα μέλη πάνε κι έρχονται και μετά από κάποια χρόνια στην "πιάτσα" καταλήγεις να έχεις παίξει κατά καιρούς με πάρα πολλούς μουσικούς του χώρου σου. Δεν είναι καθόλου ελληνικό φαινόμενο χωρίς να έχω καμιά καούρα να υπερασπιστώ την ελληνική πραγματικότητα, μουσική ή μη. Ο αρχηγός/συνθέτης/ιδρυτής έχει την πρωτοβουλία να συγκεντρώσει τα μέλη της μπάντας. Το τι ζητά είναι αποκλειστικά δικό του θέμα και καλά θα κάνει να το δηλώσει εξαρχής (όπως κι ο συντάκτης της αγγελίας). Από εκεί και πέρα η "αγορά" θα δείξει κατά πόσο μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του με προτάσεις. Π.χ. σε έναν μικρό πληθυσμό όπως ο δικός μας, μια εξαιρετικά απαιτητική αναζήτηση, μπορεί να μην αποφέρει καθόλου καρπούς. Όσο αυξάνεται το δείγμα στο οποίο κανείς απευθύνεται όμως, αυξάνονται και οι πιθανότητες να βρει ακριβώς αυτό που ζητά. Όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα, το μόνο που αναγνωρίζω ως ελληνικό χαρακτηριστικό στον χώρο, είναι μια εξαιρετικά διαδεδομένη ασυνέπεια. Και το λέω γιατί αυτό το χαρακτηριστικό είναι πολύ κοινό σε όλους τους επαγγελματικούς και μη χώρους στην Ελλάδα. Η ασυνέπεια που προσωπικά συναντώ πάρα πολύ συχνά, ξεκινά από το να αγνοεί (ή ακόμα και να μην διαβάζει) κανείς τους όποιους όρους μιας αγγελίας μέχρι να μην είναι ποτέ διαβασμένος ή στην ώρα του. Το τελευταίο ειδικά, κυρίως στο χώρο των μη αμοιβόμενων/ερασιτεχνών μουσικών είναι κάτι σαν παράδοση. Δηλαδή αν πας στην ώρα σου μπορεί και να κινήσεις υποψίες. Όποτε χρειάστηκε να βάλουμε αγγελία με την μπάντα μου για να βρούμε νέο μέλος, έπεσα σε αυτή την ιδιαιτέρως κοινή συμπεριφορά κι εξηγούμαι: Επειδή κατ' αρχήν το θέμα της μουσικής είναι για μένα κάτι παραπάνω από χόμπι και δευτερευόντως επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός, οι αγγελίες που κατά καιρούς έχω συντάξει είναι "σεντόνια" και αναφέρουν συγκεκριμένες απαιτήσεις. Όχι κάτι εξεζητημένο φυσικά αλλά π.χ. όταν γράφω "απαραίτητη προϋπόθεση η ύπαρξη αρκετού ελεύθερου χρόνου για μελέτη και πρόβες" το εννοώ και δεν το βάζω επειδή είναι της μόδας ξέρω γω. Από τα αποτελέσματα της εκάστοτε αναζήτησης είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι ένα ποσοστό τουλάχιστον 50% αυτών που ανταποκρίνονται, δεν διαβάζουν καν τι γράφει το κείμενο. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές και με πόσα μέλη έχω ανατρέξει στην αρχική μου απαίτηση κι έχω εισπράξει βλέμα απόλυτης άγνοιας ή απλά αδιαφορίας. Το "έλα μωρέ τώρα" είναι το θέμα μας πριν από οτιδήποτε άλλο πιστεύω.

Εγώ νιώθω αμόνια όποτε τον ακούω, είτε είναι πρόσφατο είτε παλιό, είτε με το ακουστικό τρίο, είτε με τους Μαχαβισνού είτε με την εκάστοτε μπάντα του. Ο άνθρωπος είναι τεράστιο κεφάλαιο στη μουσική του 20ου αιώνα.

Έπρεπε να τα συνεχίσεις γιατί μας άρεσαν.