Jazzjoker

Πολύ ωραία κομμάτια. Η πρώτη ύλη σας είναι εξαιρετική. Και τη χειριστήκατε επίσης πολύ καλά σε επίπεδο ενορχήστρωσης και τέλος, παραγωγής. Καταπληκτική ιδέα το visualization σε κάθε βιντεάκι. Αν δεν είχες γράψει αυτή την περιγραφή, θα σας είχα ακούσει πολύ συντομότερα.

Υπάρχει μια θεμελιώδης παρανόηση που κυκλοφορεί ως αστικός μύθος σχεδόν. Ο Κένεντι δεν ήθελε να σταματήσει τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τουναντίον ήταν υπέρ του να σταλθούν περισσότερα στρατεύματα. Απλά έχει καλλιεργηθεί στον κόσμο ένα προφίλ του JFK ως ειρηνιστή, ανθρωπιστή, σοσιαλιστή κλπ. που ήταν μόνο στα λόγια. Στην πράξη ήταν mounakias και διεφθαρμένος και ο λόγος που έμεινε στην ιστορία (πλην του θρίλερ της δολοφονίας του) ήταν το ότι βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου τη στιγμή που έφτασε η ανθρωπότητα πιο κοντά στον πυρηνικό πόλεμο από ποτέ . Αυτός που ήταν όντως σπουδαία προσωπικότητα με τεράστια λαϊκή υποστήριξη από τα χαμηλά στρώματα και τις μειονότητες ήταν ο αδερφός του ο Ρόμπερτ που επίσης τον έφαγαν λάχανο. Τώρα ποιος και γιατί βάλθηκε να ξεκληρίσει και τους δυο τους, είναι άλλη ιστορία.

Να πούμε βέβαια ότι κι ένας πολύ καλός τρόπος να κρατάνε οι χορδές, είναι να συζητάς γι' αυτές από εχθές τ' απόγευμα χωρίς να τις παίζεις καθόλου. ?

Υπάρχει ο Sin Boy, υπάρχει κι αυτός ο τύπος. Καμία σχέση τα views αλλά σε 3 μέρες έχει κάνει σχεδόν 500 χιλιάδες. Που δεν είναι καθόλου άσχημα αν σκεφτείς ότι δεν είναι βίντεο κλιπ.

Elixir nanoweb τέλος. Ήχος και αντοχή στη σκουριά για τριπλάσιο χρόνο από οποιοδήποτε άλλο "coated" μοντέλο. Αυτή η δωρεάν πληροφορία έρχεται από άνθρωπο που σκουριάζει κοινές χορδές σε μία πρόβα.

Το The One έχω εγώ και δεν ήξερα ότι έχει βγάλει κι άλλα μαζί τους. Θενξ για την πληροφορία

Αν δεν το έχετε ακούσει ακόμα, βρείτε το άλμπουμ που έχει γράψει με τους 4th dimension. Διαμάντι.

Λάκη απαντάς στο αρχικό μου ποστ; Είσαι εκτός θέματος. ?

Τι πόλεμος να γίνει αφού δεν τίθεται θέμα. Είναι αδιαμφισβήτητο ΓΕΓΟΝΟΣ.

Πάντως παραδοσιακά στο νόιζ ξεκινάει ένα θέμα π.χ. "Ποια η άποψή σας για την Ζαν Ντ' Αρκ;" και καταλήγουμε να τσακωνόμαστε για τον αν ο Ρότζερ Μουρ ήταν καλύτερος Τζέιμς Μποντ από τον Σον Κόννερυ. (που δεν ήταν ούτε για πλάκα δηλαδή μην τρελαθούμε τελείως) Επίσης άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι εγείρονται θέματα τα οποία ουδέποτε προβλημάτισαν το κοινό ή τους ίδιους τους μουσικούς αλλά εδώ μέσα γίνονται αντικείμενο ομηρικών μαχών. Μας αρέσει να έχουμε δίκιο. Είναι το ωραιότερο χάι. Αν κάποιος πάει να μας το αμφισβητήσει, αξίζει σπαμ ερωταπαντήσεων σε εντελώς άσχετο τόπικ. Δηλώνω ένοχος.

Φοβερή η πιτσιρίκα. Αν υπήρχε την εποχή του woodstock, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα την είχε ανεβάσει στη σκηνή ο Τζίμι.

Ε ναι προφανώς. Αλλά δεν είναι όλοι οι μουσικοί προικισμένοι συνθέτες ΚΑΙ προικισμένοι εκτελεστές όπως δεν είναι όλοι οι καλοί προπονητές, προικισμένοι αθλητές. Ο καθένας δουλεύει με τα εφόδια που έχει και όλοι ονειρευόμαστε να τα είχαμε όλα.

Υπάρχουν τεράστιοι μουσικοί που είναι απλά εκτελεστές και ζήτημα είναι αν έχουν συνθέσει 2 καλά κομμάτια σε όλη την καριέρα τους. Ούτε μπορούν ούτε πρέπει σώνει και καλά να προσπαθούν να έχουν έμπνευση και να συνθέτουν όλοι. Το εκτελεστικό κομμάτι της μουσικής είναι για μένα εξίσου μεγάλο κεφάλαιο με το συνθετικό. Όσον αφορά περί ιδέας που πληρωνόταν πάντα, ρώτα υπερσεσιονάδες ή μεγάλους εκτελεστές κλασσικής μουσικής τι βγάζουν.?

Σπύρο εγώ θα διαφωνήσω. Όσο κι αν είμαι της άποψης ότι το κοινό έχει το απόλυτο δικαίωμα να προτιμήσει ή να απορρίψει κάτι έστω και ευρέως αναγνωρισμένο, θεωρώ ότι υπάρχουν έργα/καλλιτέχνες που είναι αντικειμενικά εδραιωμένα. Το κύριο κριτήριο εδώ είναι η αντοχή στο χρόνο και η κρίση της ιστορίας, π.χ.: Ο Miles Davis έχει κριθεί, είναι αντικειμενικά σπουδαίος, μ' αρέσει δε μ'αρέσει η μουσική του. Ο Φελίνι είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς δημιουργούς/σκηνοθέτες της ιστορίας, έχει κριθεί και αυτός. Ομοίως ο Πικάσο, ο Χέμινγουεϊ, ο Μπαχ, ο Σέξπιρ, ο Ευριπίδης κλπ. Εγώ ως κοινό έχω κάθε δικαίωμα να μην βρίσκω κάτι αξιόλογο στο έργο τους. Αυτό που δεν στέκει είναι να αμφισβητήσω την αντικειμενική καλλιτεχνική τους αξία. Δηλαδή το έργο τους "μίλησε" σε (δισ)εκατομμύρια και άντεξε μέχρι και αιώνες. Αυτή είναι μια αξία αδιαμφισβήτητη. Το "καλός μουσικός" είναι υπερβολικά γενικός όρος και εμπεριέχει διάφορες υποκατηγορίες όπως τα: καλός οργανοπαίχτης, καλός συνθέτης, καλός ενορχηστρωτής, καλός μαέστρος κλπ. Τουτέστιν η απάντηση στο ερώτημά σου Στράτε είναι: και τα δύο.

Από τη σχολή blues/rock/pop θεωρώ ότι ο John Mayer είναι ο Clapton του σήμερα και θα έχει ανάλογο status αύριο. Βέβαια και αυτός και ο Μποναμάσα δεν είναι και τίποτα παιδαρέλια, σαραντάρηδες είναι κι οι δυο τους. Δηλαδή "πρόλαβαν" και ξεκίνησαν σε μια εποχή όχι φουλ γιουτιουμπική. Και μια μιλάμε για ηλεκτρικούς κιθαρίστες, εδώ μπαίνει οπωσδήποτε κι ο Derek Trucks. Από μπάντες, πάλι στον ίδιο χώρο περίπου, θεωρώ ότι οι Rival Sons έχουν τα εχέγγυα. Αν και αυτό το classic blues/rock που παίζουν είναι μάλλον παρωχημένο σαν είδος από την άποψη ότι η νεολαία δεν το ακούει. Οπότε έχω τις αμφιβολίες μου για το πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν παρόλο που προσωπικά τους θεωρώ τεράστια μπάντα. Στο χώρο της pop/rnb γίνεται ο μεγάλος πανικός με τα μεγαλύτερα νούμερα. Εκεί παίζουν κατά κύριο λόγο οι millenials και οι διαφορετικοί μηχανισμοί δημοφηλίας που αναφέρω και παραπάνω. Δεν έχω ιδέα τι διάρκεια στο χρόνο μπορεί να έχει όλο αυτό το πράγμα. Αν θα είναι δηλαδή η Rihanna η αυριανή Madonna π.χ. Θα δούμε.

Δεν βγαίνουν πια μουσικοί θρύλοι. Όχι ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι από ποιοτικής άποψης αλλά έχουν αλλάξει οι μηχανισμοί θαυμασμού. Δε λειτουργεί έτσι πια το πράγμα. Για θρύλοι είναι καθ' οδόν η Beyonce και ο Kanye West π.χ. αλλά όχι για τη μουσική τους. Aretha Franklin δεν θα ξαναβγεί πάντως. Δεν υπάρχει αυτού του είδους το focus πια από το κοινό. Η νέα Aretha δε θα καταφέρει ποτέ να φτάσει την παλιά σε στάτους κι ας έχει καλύτερη φωνή (λέμε τώρα) κι ας λέει ωραιότερα τραγούδια (ξαναλέμε)

Ο χρόνος. Τίποτε άλλο.

Σημείωση: όταν λέω "ιστορίες" δεν εννοώ μόνο τη στιχουργική. Είναι οποιαδήποτε πρωτότυπη πρόταση (μουσική ή μη) που έχει κάτι να πει. Που έχει νόημα ύπαρξης εν πάση περιπτώσει.

Οι ιστορίες δεν τελειώνουν από μόνες τους. Τελειώνουν όταν δεν υπάρχουν "μάτια" να τις δουν και "στόματα" να τις πουν. Φυσικά και ακόμα λέγονται ιστορίες. Αλλά σε σύγκριση με την απλή αναμετάδοση πληροφορίας είναι αστείο το ποσοστό.

Έχουν τελειώσει οι ιστορίες. Σχεδόν κανένας δεν έχει να πει. Οι λόγοι πολλοί και για άλλο θέμα. Βασιλεύει η αναμετάδοση της πληροφορίας και μάλιστα σε όλο και μικρότερα πακέτα με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα ενώ πεθαίνει η original πρόταση. Όλο αυτό είναι αλλαγή που δεν αφορά μόνο την καλλιτεχνία αλλά όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Προσφάτως μιλούσα με γνωστό Έλληνα τραγουδοποιό της γενιάς των 45άρηδων περίπου και συζητούσαμε περί ελληνικής μουσικής πραγματικότητας. Και τον ρώτησα ακριβώς αυτό: "γιατί δεν γράφει κανείς ιστορίες πια;" Και μου είπε ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν: "αφού δεν έχουμε τι να πούμε".

Τον έχω δει από παλιά τον πιτσιρίκο αυτόν. Είναι ανωμαλία της φύσης. Κάτι με τα εγκεφαλικά κέντρα που έχουν να κάνουν με τη μουσική αντίληψη/ικανότητα. Αλλά η σύνθεση δεν είναι δική του. Τίποτα ανερχόμενους δεν έχουμε να τους σκίσομε;

Αμφιλεγόμενους. Που να σηκώνουν κριτική.

Βάζετε βίντεα μουσικών/μπαντών που τερμάτισαν (τουλάχιστον) το είδος τους. Είναι αδικία για την κουβέντα, το είπα και παραπάνω.