Jazzjoker

Προσωπικά τα 'χω ξαναπεί για τον "μαϊντανό" Josh Smith. Τεράστιος κιθαρίστας, διακατέχεται από σεσιονίλα πολύ συχνά και λογικό αφού πρέπει να παίζει γύρω στα 3 gigs τη μέρα, κάθε μέρα. Στο συγκεκριμένο μου άρεσε πολύ μέχρι να μπει το σόλο. Εκεί μου έδωσε την εντύπωση ότι άρχισε η διαφήμιση "κοιτάχτε τι καλός που είμαι".

το θυμάμαι

Ωραία αγορά Λάκη αλλά προκειμένου να ολοκληρωθεί το experience θέλει να κάνεις μόντα στη σύνδεσή σου να γίνει dial up και να μπαίνεις έτσι στο νόιζ (που δε θα φορτώνει δηλαδή.) Το καλό βέβαια είναι ότι σερφάρεις στο ίντερνετ απόλυτα ασφαλής χωρίς καμία προστασία γιατί δεν κυκλοφορεί οτιδήποτε κακόβουλο που να ενδιαφέρεται να μολύνει ή να αναγνωρίζει win 95. Οπότε βάζεις να κάνει download κανά mp3 και σε δυο εβδομάδες που θα έχει τελειώσει και αν δουλέψει το floppy, το βάζεις σε 10 δισκέτες να το παίρνεις και μαζί σου.

Στράτο ευχαριστώ για την ενθάρρυνση. Η αλήθεια είναι ότι το μελετάω με τη φωνή και της δίνω περισσότερη σημασία πλέον. Βέβαια να πω κι ότι το κομμάτι είναι απολύτως μέσα στο range μου, πράγμα που είναι μάλλον σπάνιο γι' αυτά που γράφω συνήθως. Είναι (θεός φυλάξοι!) humbucker κι επιπροσθέτως, επειδή στο amplitube το μόνο overdrive που έχω είναι το TS-9, με τη γνωστή του ασάφεια στις μπάσες χορδές, αυτό χρησιμοποίησα και "αναγκάστηκα" να βασιστώ σε άλλα ηχητικά/παιχτικά μονοπάτια γιατί τα παραδοσιακά δεν ακούγονταν καλά.

Ο κλέψας του κλέψαντος.? Λες να μπορώ και να σας το κρατάω; ? Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να βγάλω λίγο όγκο στην ακουστική, πράγμα που ακούγεται ειδικα στο σημείο που έχει strumming. Βέβαια έχει να κάνει προφανώς και με τον τρόπο που την ηχογράφησα. Και μένα αλλά αν μπω σε αυτή τη διαδικασία, δεν τελειώνει ποτέ.

Μου φαίνεται απίστευτο τεχνικά πώς μιμείσαι τη φρασεολογία του κλαρίνου. Καθαρά σα χροιά οργάνου πάντως θα το προτιμούσα με πνευστό ήχο.

Το σύνθημα sex 'n' drugs 'n' rocknroll είναι παιδί της δεκαετίας του '60 όταν γεννήθηκε και το ροκ. Τότε ήταν επαναστατικό και το πολιτιστικό impact που είχε στην κουλτούρα του κόσμου τεράστιο. Οι λόγοι της γέννησής του ήταν ένα σύνολο πολιτικών και κοινωνικών περιστάσεων με κύριους άξονες τη σεξουαλική απελευθέρωση και τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το lifestyle της ελευθεριότητας ξεκίνησε ως μια αντίδραση στις κοινωνικές νόρμες του τότε δυτικού κόσμου οι οποίες κατακρημνίστηκαν υπό το βάρος της αναχρονιστικότητάς τους. Ήταν καιρός ο κόσμος να αλλάξει και άλλαξε. Σήμερα, το sex 'n' drugs είναι το αυτονόητο και είναι ανεξάρτητο του rock 'n' roll. Το ότι το ροκ έγινε mainstream και δε σοκάρει κανέναν και πουθενά πια είναι μάλλον το επιστέγασμα και τέλος του κινήματος. Το χρήμα νικά παντού, όλοι έχουν την τιμή τους και μπορεί να μην έχουμε πια πολέμους έκτασης και διάρκειας Βιετνάμ αλλά η στρατιωτική βία είναι παρούσα, σε μικρότερη κλίμακα, σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Η επανάσταση του ροκενρόλ κέρδισε σε πολιτιστικό επίπεδο και έχασε κατ' ουσία σε όλα τ' άλλα. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, με παραισθησιογόνα και παρτούζες δεν πολεμάς τις κοινωνικές ανισότητες και τη βία, απλά περνάς ωραία.

Όλες οι σχέσεις, επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές, συγγενικές, ψυχαγωγικές κλπ. έχουν οφέλη και κόστη. Και κάπως έτσι τις βάζουμε σε μια ζυγαριά (ασυνείδητα) η οποία βαραίνει προς τη μία πλευρά ή την άλλη ανάλογα, κυρίως, με το χαρακτήρα μας και την ιδιοσυγκρασιακή μας οπτική. Μισοάδειο-μισογεμάτο. Η πλειοψηφία των ανθρώπων βρίσκει, στην πλειοψηφία των σχέσεών της, περισσότερα οφέλη παρά κόστη και πορεύεται αναλόγως σε μία διευρυμένη αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον. Κάποιοι άλλοι, βρίσκουν τα κόστη περισσότερα και επιλέγουν πιο κλειστές ζωές. Κάποιοι τρίτοι, τέλος, πάνε στις audition αδιάβαστοι.

Απαράδεκτη απάντηση και σε τόνο τουλάχιστον προσβλητικό απολύτως αδικαιολόγητα. Λόγω ημερών, απλά σε προσπερνώ.

Βαγγέλη στο έγραψα και προηγουμένως: λυπάμαι αλλά είσαι out of context. Μας ανέφερες Zappa, Vai, Sting, Dreamtheater ενώ η κουβέντα εδώ ξεκίνησε από εμένα και αφορά συγκεκριμένο προβληματισμό σε συγκεκριμένο πεδίο: Η μπάντα λοιπόν είναι ερασιτεχνική και κινείται στον αντίστοιχο ελληνικό χώρο. Τουτέστιν είναι ένα σύνολο απ' όπου έχουν περάσει αρκετοί μουσικοί (και κάποιοι επαγγελματίες) αλλά η μπάντα δεν βγάζει λεφτά από τη δραστηριότητά της (πλην των πενιχρών εσόδων των Live) ούτε συντηρεί οικονομικά κανέναν. Τη δημιουργήσαμε και την κρατάμε γιατί μας αρέσει να παίζουμε μουσική. Τις άπειρες ώρες προβών, τον εξοπλισμό μας κι ένα άλμπουμ που ηχογραφήσαμε, τα έχουμε χρηματοδοτήσει εξ ολοκλήρου εμείς. Σε αυτό το context λοιπόν και έχοντας κάνει αρκετές audition κατά περιόδους και έχοντας δουλέψει κοντά σε μουσικούς διαφόρων κατηγοριών και επιπέδων (ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιδιότητας), το συμπέρασμα που έχουμε βγάλει είναι το εξής: Η πλειοψηφία των μουσικών που θα έρθουν σε δοκιμαστικό, έρχονται αδιάβαστοι, ο καθένας για το λόγο του και συνολικά για ένα βασικό λόγο: γιατί βαριούνται να μελετήσουν. Αυτή η αντιμετώπιση ως προς το αντικείμενο λοιπόν, πάντοτε μεταφέρεται και εντός της μπάντας από τη στιγμή που κάποιος γίνεται μέλος. Ναι είχαμε και μουσικούς που έπιαναν πουλιά στον αέρα αλλά ήταν τεμπέληδες. Ε η κατάληξη κάθε φορά ήταν ότι αυτοί που κρατούσαν την μπάντα πίσω ήταν ΠΑΝΤΑ οι τεμπέληδες ακόμα κι αν ήταν γάτοι. Γιατί όσο γάτος κι αν είσαι, μπορεί να μη χρειάζεσαι καμιά μελέτη όσον αφορά την αρμονία και το γκρουβ των κομματιών αλλά τουλάχιστον τη φόρμα και τα κλεισίματα ρεπερτορίου 40+ κομματιών, δε θα τα θυμηθείς χωρίς να τα έχεις παίξει και μόνος σου. Με αυτή την εμπειρία λοιπόν, όταν θα μου έρθει στο δοκιμαστικό παίχτης αδιάβαστος, με το καλημέρα είναι μείον ένα για μένα. Στο άλλο context τώρα: αν ήμουν ο John Mayer κι έψαχνα drummer, προφανώς και δε θα με ενδιέφερε αν ο υποψήφιος έχει μελετήσει και προφανώς δε θα του έδινα κομμάτια για την audition. Απλούστατα γιατί σε αυτά τα επίπεδα όπως έγραψε κι ο SF, τα βασικά θεωρούνται εκ των πραγμάτων κεκτημένα. Τέλος αν ήμουν ο John Mayer δε θα είχα χωρίσει την Katy Perry και δε θα δεχόμουν να μου φτιάξει η PRS στρατοκάστερ. Γιατί μπορεί να με έχουν εκθειάσει ο Clapton κι ο BB King αλλά οι παραπάνω ιεροσυλίες παραμένουν ιεροσυλίες, ακόμα και για μένα.

Προφανώς και δεν το ξέρω και προφανώς και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η προσωπική μου εμπειρία μου υποδεικνύει σαφώς ότι ο συνεπής, θα φανεί από την αρχή. Θα έρθει στην ώρα του και προετοιμασμένος. Το πρόβλημα με όλα αυτά που γράφεις Βαγγέλη είναι ότι επιμένεις να αναφέρεσαι στον επαγγελματικό χώρο όπου οι όροι είναι αρκετά διαφορετικοί, κυρίως γιατί η δουλειά είναι πληρωμένη και γιατί υπάρχουν και οι ανάλογες δικαιολογημένες απαιτήσεις από τον "εργοδότη". Στον εξίσου μεγάλο χώρο των ερασιτεχνικών σχημάτων, στον οποίον αναφέρομαι εξαρχής, αναγκάζεσαι να βασιστείς σε άλλα πράγματα.

Καλή χρονιά σε όλους παίδες! Επί του θέματος για να μην ξεφεύγουμε: Όπως γράφω στο αρχικό μου ποστ, τα κομμάτια τα δίνουμε γιατί αν έχεις να δεις 3-4 ανθρώπους μέσα σε ένα session, κερδίζεις πολύ χρόνο αν έχεις συγκεκριμένα πράγματα να παίξεις. Δε χρειάζονται ούτε συνεννοήσεις, ούτε "αυτό το ξέρεις;" "θέλεις να πάμε αυτό;" κλπ. Επίσης καθότι η μπάντα είναι ως επί το πλείστον μπλουζ κατεύθυνσης, ουσιαστικά και πάλι τζαμ γίνεται. Απλά υπάρχει μια βάση που ταχτοποιεί τα πράγματα χρονικά ώστε να αφιερώσεις στον κάθε συμμετέχοντα περίπου τον ίδιο χρόνο και να προλάβεις και να πεις και δυο κουβέντες. Επίσης, για μένα είναι ενδεικτικό το κατά πόσο θα ανταποκριθεί ο εκάστοτε μουσικός, αν τελικά γίνει μέλος της μπάντας, στις απαιτήσεις της. Δηλαδή το playlist του live είναι κάπου 30 κομμάτια ξέρω γω, εκ των οποίων πολλά και ειδικά το original υλικό μας, δεν έχει καμία σχέση με δωδεκάμετρα. Αν δεν έχει κάτσει ο άλλος να ψιλοπεράσει 3 basic κομμάτια για την οντισιόν, θα κινητοποιηθεί να βγάλει σε ικανό χρόνο 30 ώστε να ξεκινήσουμε να παίζουμε ή θα κάνουμε πρόβες 6 μήνες και θα μαθαίνει τα κομμάτια στο στούντιο γιατί βαριέται να μελετήσει σπίτι του;

Σε περίπτωση που σε αγγελία μου απαντήσει επαγγελματίας, το πρώτο που ξεκαθαρίζω πριν καν βρεθούμε είναι ότι λεφτά, το χαρτζιλίκι από τα live και τιποτ' άλλο. Αν είναι οκ με αυτό, προχωράμε κανονικά.

Όλες φεντερ είναι κατά βάθος ?

Κάνω μια μίνι νεκρανάσταση γιατί βρήκα χρόνο να γράψω κάτι ολίγον πιο εμπεριστατωμένο ηχητικά:

Δε μου αρέσουν οι ποσοτικές αξιολογήσεις όπως έχω ξαναπεί αλλά εδώ θα πρωτοτυπήσω γιατί είναι σπάνιο για μένα να τρέφω τέτοια εκτίμηση και μουσικά και προσωπικά σε άνθρωπο. Περί του τεμαχίου τα λόγια περιττά. Και η ελαφρώς ξεκουρδίλα του τελευταίου υπέροχου μέρους (άταστη;) είναι τόσο όσο πρέπει.

Αυτό σου υπογράφω ότι δεν ισχύει. Άλλες φορές σου φαίνεται ότι έδεσε το γλυκό και μετά από δυο εβδομάδες δεν κάθεται τίποτα μουσικά. Και το αντίθετο επίσης συχνό: στην πρώτη επαφή δεν υπάρχει αίσθηση ταιριάσματος και καταλήγεις να επιλέξεις κάποιον για άλλους λόγους (ανάγκη, πίεση χρόνου, οι άλλοι ήταν χειρότεροι) και μετά από λίγο καιρό ταιριάζει στην μπάντα σαν το κομμάτι του παζλ που έλειπε. Αλλά το βασικό θέμα είναι αυτό που ανέφερα και στο αρχικό ποστ. Πηγαίνεις σε δοκιμή αδιάβαστος ενώ σου έχουν ζητήσει συγκεκριμένα πράγματα. Αν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό λειτουργεί εις βάρος σου και παίρνεις συνειδητά το ρίσκο, οκ. Αλλά μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου λέγοντάς του ότι δεν τρέχει τίποτα γιατί άμα δέσει το γλυκό φαίνεται.

Αν δε σε πειράζει το ημι-μόνιμο instalation μαγνήτη πάνω από την τρύπα, υπάρχουν πολύ ωραίες λύσεις για ακουστική. Προσωπικά έχω εγκαταστήσει στη δική μου εδώ και χρόνια τους Μ1 passive του L.R. Baggs για τους οποίους είχα κάνει κι ένα review εδώ:

Το 'χεις πολύ ωραία αλλά αδικείται λίγο σε ηχοληπτικό επίπεδο. Τι θα πρότεινα για βελτίωση του ήχου αλλά και του συνολικού περφόρμανς: Η κιθάρα ακούγεται ελάχιστα σε σχέση με τη φωνή. Δεδομένου ότι γράφεις με ένα μικρόφωνο, θα σου έλεγα να το φέρεις λίγο πιο κάτω ώστε να είναι κοντύτερα στην κιθάρα κι ας πέσει λίγο η ένταση της φωνής. Η φωνητική ερμηνεία είναι υπερβολικά "μουρμουριστή", σχεδόν σα να το τραγουδάς στον εαυτό σου ή σα να φοβάσαι μην πικάρει το μικρόφωνο. Υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει είτε γιατί έχεις την ένταση των ακουστικών πολύ ψηλά είτε γιατί είναι πολύ ψηλά το input του μικροφώνου. Σε κάθε περίπτωση μου δίνεται η εντύπωση ότι ακούς τον εαυτό σου πιο δυνατά απ' ό,τι θα έπρεπε. Προτείνω να χαμηλώσεις τον "ένοχο" ώστε να αναγκαστείς σε λίγο πιο εξωστρεφή ερμηνεία.

Μακάρι να υπήρχε ο χρόνος και η άνεση Ηλία μου. Δυστυχώς, η οργάνωση του να συγκεντρώσει κανείς 4-5 ανθρώπους που ο καθένας έχει τις υποχρεώσεις του (δουλειές, παιδιά, οικογένειες, ταξίδια κλπ.) είναι από μόνη της ένας γολγοθάς. Το ιδανικό θα ήταν να γνωρίζουμε τους ανθρώπους πριν τους ακούσουμε αλλά αυτό είναι αδύνατο. Το μόνο που προλαβαίνουμε είναι μερικές κουβέντες πριν ή/και μετά την audition αλλά κι εκεί τα πράγματα μπορεί να είναι αμήχανα αν ο επόμενος είναι ήδη παρών. Σχετικά με αυτά τα ωραία που γράφει ο Στράτος, τα έχουμε ξανασυζητήσει εδώ και ειδικά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της απόλυτης ποζεριάς. Όχι βέβαια ότι ο χώρος των μοντέρνων μουσικών συνόλων τουλάχιστον, δεν είχε πάντοτε μεγάλη δόση ματαιοδοξίας. Απλά τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει σε σημείο που έχει αλλάξει όλη η κατεύθυνση του χώρου. Απόλυτη προτεραιότητα η εικόνα. Η μουσική συνοδεύει το βίντεο και αν δεν έχεις βίντεο, δεν έχεις τίποτα ουσιαστικά. Επί του πρακταίου: Αποφασισα(με) ότι αυτό με τις audition, δε θα συνεχιστεί. Δεν έχουμε πια ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή, παρόλο που στο παρελθόν η μπάντα είχε βρει μόνιμα μέλη από αγγελία, οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί μουσικοί. Το φιλτράρισμα και η διαχείριση των ανθρώπων βέβαια είναι κάτι που θέλει και την ανάλογη ενασχόληση και χρόνο. Τέλος γράφω και μια ιστοριούλα που αποδεικνύει βασικά πόσο ανώμαλη ψυχοσύνθεση έχουμε οι μουσικοί σα σύνολο αλλά και πόσο γοητευτικό τελικά μπορεί να είναι όλο αυτό: Πριν μερικούς μήνες, είμαστε με την μπάντα στο στούντιο και παίζουμε ένα δικό μας κομμάτι. Έχει γίνει και μια ψιλοευθυγράμμιση πλανητών και το κομμάτι βγαίνει πολύ καλά και η μπάντα είναι ολίγον σε transition κατάσταση όπου νιώθεις αυτή την ψυχική ανάταση η οποία είναι και ο λόγος του όλου εθισμού ουσιαστικά. Παίζουμε λοιπόν ο καθένας στο σύμπαν του αλλά και όλοι μαζί στο ίδιο κατά κάποιον τρόπο. Φτάνει το φινάλε, γίνεται η πρέπουσα φασαρία, οι εντάσεις χτυπάνε κόκκινο, βασιλεύει το χάος για κάτι δέκατα αλλά το μαζεύεις και το φέρνεις για να μη σε καταπιεί η αταξία. Κλείνει το κομμάτι και ξαφνικά βλέπουμε όλοι με μικρή χρονική καθυστέρηση, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς γίνεται, τον (πρώην) μπασίστα μας να κοπανάει το μπάσο στο πάτωμα με απερίγραπτη σωματική ένταση και να το κάνει σανίδια. Μετά άρχισε να ανασαίνει γρήγορα σα να πνίγεται και χωρίς να προλάβουμε να πούμε κάτι, μας σκυλόβρισε με τρυφερότητα που δεν την ξέραμε από εκείνον και πανηγυρικά κατέκτησε το δικαίωμα στην καταστροφή του μέσου, όταν ο σκοπός έχει επιτευχθεί στο τέρμα: "να πάτε να γαμηθείτε, έτσι ήθελα και το έσπασα." Οι γροθιές του ήταν τόσο σφιγμένες που φαντάζομαι ότι το κενό ανάμεσα ήταν αρνητικό. Από το παραπάνω περιστατικό έχω ηχητικό ντοκουμέντο το οποίο φυλάσσεται σε 5 μπακάπ και το έχουν ακούσει μόνο τα (τότε) μέλη της μπάντας που το είδαν κι όλας. Το κρατάω ως αναφορά για αν και όταν ποτέ ξεχάσω το γιατί παίζω μουσική.

Το όλο θέμα αγαπητοί συνάδελφοι, είναι πολύ κοινό. Μπορεί να σας κάνει εντύπωση αλλά 8/10 (και φυσικά όχι μόνο ντράμερ) θα έρθουν σε πρώτη πρόβα αδιάβαστοι. Όπως είπε κι ο Σπύρος πολύ εύγλωττα, είναι ένας συνδυασμός ωχαδερφισμού/ κακώς εννοούμενου ερασιτεχνισμού που "επιβάλει" ότι αφού η μπάντα είναι ουσιαστικά ένα χόμπι και όχι κυρίως ασχολία, δεν απαιτείται κάτι ιδιαίτερο πλην του να είναι κανείς παρών στις πρόβες και τα live.

Δυστυχώς όχι Φώτη γιατί στους πιτσιρικάδες κάνω σκόντο σε αυτά τα θέματα και γενικώς. Οι άνθρωποι με τους οποίους παίξαμε εχθές ήταν και οι 3 μεταξύ 40 και 50.

Φοβάμαι πως έχεις απόλυτο δίκιο. Απλά αναρωτιέμαι πού οφείλεται αυτό κι αν έχει να κάνει με τη φαινομενική ευκολία του ψηφιακού κόσμου όπου μαθαίνει κάποιος να παίζει πάνω από δυο backing tracks και καπάκι φτιάχνει κανάλι στο youtube όπου παραδίδει "μαθήματα".

Σπουδαίος και φυσικά όχι μόνο για το Σταυρό του Νότου απ' όπου τον γνώρισε ο πολύ κόσμος. Μεγάλη απώλεια.