Jazzjoker

Χρόνια πολλά συνάδελφοι εορτάζοντες.

Και μια ιστοριούλα σχετική: Πριν από 2 χρόνια ηχογραφήσαμε ένα ψηφιακό άλμπουμ με την μπάντα μου. Για ένα χρόνο περίπου και πιο πολύ για πείραμα, πληρώσαμε συνδρομή σε μια online εταιρία που αναλαμβάνει να διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα σε όλες τις γνωστές πλατφόρμες αναπαραγωγής/streaming και σου επιστρέφει κάποιο πενιχρό ποσοστό των κερδών από τα plays. Σε δεύτερο χρόνο, ένα μέλος της μπάντας, ανέβασε στο κανάλι του στο youtube ένα βίντεο από την εργασία του (άσχετη με μουσική) και ως υπόκρουση έβαλε ένα από τα κομμάτια μας. Σε λιγότερο από μία μέρα, το youtube είχε αφαιρέσει τον ήχο από το βίντεο.

Δεν ξέρω. Εμένα μου ακούγεται υπερβολικά ψηφιακό. Δηλαδή αν θες οπωσδήποτε κάτι σε κόμπακτ μέγεθος για μια γρήγορη εγγραφή ή ένα τζαμ, οκ. Αλλά αν μιλάμε για σοβαρή δουλειά, πας αναγκαστικά στο real thing: Φακές με πολύ κρεμμύδι και ribbon μικρόφωνο με pop filter.

Από τους τελευταίους πολύ μεγάλους της ωραίας Αμερικής που δεν υπάρχει πια, ή που υπάρχει σε πολύ περιορισμένη κλίμακα και χωροταξικά και ηλικιακά. Έπιασε ίσως πρώτος απ' όλους την ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης όπου φωλιάζουν μικρές προσωπικές ιστορίες με τεράστιο όμως ειδικό βάρος. Είπε για τα όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, για τους σύντομους έρωτες που έμειναν στη μέση και για τη σκληρή δουλειά που συνόδευε οποιαδήποτε πολιτιστική αναφορά της Αμερικής του τότε. Δεν είμαι ο μεγαλύτερός του φαν αλλά αναγνωρίζω ότι ο άνθρωπος είναι ποιητής και εθνικό πολιτιστικό μνημείο και ενώ είναι πια γέροντας ηλικιακά, κόβει κόλους ακόμα.

'Άλμπουμ για εμάς για να τα έχουμε μαζεμένα θεματικά/χρονολογικά κλπ. Προς τα έξω single. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσει η πλειοψηφία του κόσμου να ακούσει ολόκληρη ενότητα κομματιών, μόνο από έναν καλλιτέχνη/σχήμα. Εκτός κι αν είσαι γνωστός όπως λέει κι ο ΣΦ πιο πάνω. Και λίγο old school γνωστός θα προσθέσω.

Παρακάτω μπορείς να δεις παραδοσιακούς κερκυραίους ninja να το κάνουν:

Δε φταίνε οι δυτικοί, έτσι προωθήθηκε (κυρίως) στην Αμερική από τους ομογενείς. Δεν είναι τυχαίο ότι το ελληνικό "κέφι" και όλο το πολιτισμικό στοιχείο γύρω απ' αυτό, σε πολλές χώρες της δύσης, ταυτίζεται αποκλειστικά με σπάσιμο πιάτων, όπα, σήκωμα τραπεζιού με τα δόντια, ζεϊμπέκικο με ποτήρι στο κεφάλι και άλλα ζογκλερικά που στην Ελλάδα ούτε με αυτή τη συχνότητα γίνονται αλλά και ούτε με διάθεση stand up comedy. Οι ομογενείς πήραν όλα τα στοιχεία του show από ένα ελληνικό γλέντι ας πούμε, τα υπερέβαλαν και τα πούλησαν ως greek identity στους Αμερικάνους που ψοφάνε για τέτοια.

Γιώργο μου μπράβο και για τα δύο. Χρόνια σε πρήζαμε να μαζέψεις τα κομμάτια και το αποφάσισες. Με έβαλες και άκουσα μουσική με ευχαρίστηση, ούτε που ξέρω πόσο καιρό είχα.

Αν μπορούσαμε να ξέρουμε πόσοι μουσικοί (παλιότεροι και σύγχρονοι) θεωρούν άλλους μουσικούς υπερτιμημένους/ανάξιους της δημοφιλίας τους, θα γελούσαμε και θα κλαίγαμε μαζί. Ευτυχώς, για την καλλιτεχνική αξία των παραπάνω έχει ήδη αποφανθεί η ιστορία. Όπως τα λέει κι ο ΣΦ από πάνω, ο Ζαμπέτας ήταν ένας τεράστιος λαϊκός, κατ' αρχήν δημιουργός και μετά ερμηνευτής. Κατ' εμέ, σίγουρα στο top 3 λαϊκών τραγουδοποιών που έβγαλε η Ελλάδα. Ο Θοδωράκης από την άλλη ήταν ένας συνθέτης σταθμός του 20ου αιώνα. Άγγιξε την ψυχή του ελληνισμού και τραγουδήθηκε όσο κανένας αλλά η μουσική του ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα, καθώς είχε και σπουδαίο συμφωνικό έργο. Βέβαια ο Θοδωράκης ήταν και μια προσωπικότητα larger than life, από αυτές που κανένα σύνορο χώρας δεν τις περιορίζει. Γίγαντες κι οι δύο, ο καθένας στο είδος του.

Οι προβληματισμοί που περιγράφεις φίλε Άλεξ είναι τα θέματα που βασανίζουν εκατομμύρια άλλους ανθρώπους κοντά στην ηλικία σου (και όχι μόνο). Όσοι δεν είχαν προδιαγεγραμμένη πορεία μετά τις σπουδές ή/και οικογένεια με περιουσία, πέρασαν από το στάδια που περιγράφεις. Προσωπικά θαυμάζω το θάρρος σου να φύγεις από τον τόπο σου και να εγκατασταθείς σε μια ξένη πόλη που μπορεί, σε σχέση με την επαρχία, να έχει μια αύρα ελευθερίας και υπερπροσφοράς ευκαιριών σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά σε άλλα θέματα είναι αμείλικτη. Επίσης σε θαυμάζω που κατάφερες και πήρες το πτυχίο παρόλο που το αντικείμενο ήταν κάτι που δε σε τραβάει. Προσωπικά ξεκίνησα πεντακόσιες σπουδές και δεν τελείωσα τίποτα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Από τα λεγόμενά σου, έχεις μια εξαιρετικά χρήσιμη ικανότητα: προσωπική πειθαρχία. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι ενδεχομένως, ήδη είσαι εξοπλισμένος με το 50% τουλάχιστον των εφοδίων που χρειάζονται ώστε ο δρόμος που τελικά θα βρεθείς να είναι ευκολότερος. Στα πρακτικά τώρα: Η σύνθεση ορχηστρικής μουσικής δεν πληρώνει τίποτα. Χρειάζεται κανείς πολλά χρόνια στο χώρο, πολλές γνωριμίες, ειδικές κοινωνικές ικανότητες και πολλή τύχη για να βρεθεί να βγάζει τουλάχιστον τα προς το ζην από αυτό. Δε λέω ότι δεν έχεις τις παραπάνω ικανότητες αλλά κατά 99,9%, ακόμα κι αν τις έχεις, δε θα δεις στο balance σου ποσά που να πληρώνουν λογαριασμούς, πριν περάσει πολύς καιρός ενεργού απασχόλησης με το αντικείμενο. Και είμαι ιδιαίτερα (πιθανότατα υπερβολικά) αισιόδοξος ως προς τις εκτιμήσεις μου. Οπότε οι άμεσες ανάγκες σου έχουν προτεραιότητα κι αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστείς τη δουλειά που σου προσέφεραν ή κάποια άλλη για τα πάγια έξοδά σου. Αν έχεις ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και φαΐ, μπορείς να αφιερώνεις όλο τον ελεύθερο χρόνο σου σε ό,τι σε ευχαριστεί και ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει το πάθος για τη μουσική. Ως προς τα υπόλοιπα και προσωπικά που σε απασχολούν, χωρίς να σε γνωρίζω, πιστεύω ότι θα έρθουν σιγά σιγά. Η Αθήνα είναι μια άγρια πόλη για ανθρώπους που δεν έχουν ρίζες εδώ και εγκαταστάθηκαν "μεγάλοι". Ειδικά για ανθρώπους με καλλιτεχνική ψυχή που συχνά συμβαδίζει με εσωστρέφεια. Παρόλα αυτά οι χώροι, φυσικοί και μη, που θα βρεθείς, θα σε "ανακατέψουν" με πολύ κόσμο και θα βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Αυτά που ψάχνεις είναι εκεί, απλά θέλουν παραπάνω αναζήτηση και υπομονή λόγω έντονου "θορύβου" από τον μεγάλο πληθυσμό.

Προσωπικά περνάω μια μεγάλη μουσική παύση. Εννοείται ότι πρόβες και live σταμάτησαν από το Φεβρουάριο του 20 αλλά πλην αυτού, με κατέκλισε μια αίσθηση γιγαντιαίας ματαιότητας. Να παίξω και να γράψω γιατί και για ποιον; Για να τα ακούω εγώ και άλλοι 7 στο youtube και στο soundcloud; Αυτή την αίσθηση την έχω ακόμα στο φουλ. Πιάνω κιθάρα μια φορά στις δυο εβδομάδες και σαχλαμαρίζω αλλά έχω να ανοίξω daw και να βάλω κάτω ιδέα, έστω και αν δεν προχωρήσει, πάνω από χρόνο. Το αυτό και όσον αφορά την ακρόαση. Δεν αντέχω να ακούσω σχεδόν τίποτα, με πιάνει μια αντίδραση παύλα βαρεμάρα και το κλείνω.

Αντιλαμβάνομαι ότι το λες σαρκαστικά αλλά δεν τίθεται θέμα πειθούς. Σύμφωνα με το νόμο της Σαρία, η μουσική απαγορεύεται (δημοσίως και ιδιωτικώς) με μόνη εξαίρεση τους θρησκευτικούς ύμνους που ακούγονται από μεγάφωνα. Παράβαση του νόμου της Σαρία σημαίνει θρησκευτικό δικαστήριο με ποινές που φυσικά μπορούν να φτάσουν και στη θανάτωση.

Ο κιθαρίστας σας είναι φλύαρος. Κατά τ' άλλα, για πρόβα δεν είναι κακό.

Τα έχουμε ξαναγράψει εδώ μέσα για το Γιάννη. Τεράστιος παίχτης. Απίστευτη προσωπική ιστορία, από εκείνες όπου η πραγματικότητα ξεπερνά τα κινηματογραφικά σενάρια. Ανέβηκε στην κορυφή ήδη και προβλέπεται να μείνει για πολύ καιρό. Στο μόνο που τον θεωρώ επιπόλαιο είναι ότι με το καλημέρα σας παντρεύτηκε και έκανε και παιδί. Εκεί που βρίσκεται και στην ηλικία που είναι, θα έπρεπε να περάσει καλά για μερικά χρονάκια ακόμα πριν βάλει τις αλυσίδες. ?

Έχουμε καταλήξει για αυτό. Η απάντηση είναι ναι. Βέβαια, αντίθετα με την κοινώς διαδεδομένη άποψη ότι όταν κάτι είναι στο μυαλό μας είναι αμελητέο/μη υπάρχον, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Είναι ΤΡΟΜΕΡΑ σημαντικό να είναι ικανοποιημένο το μυαλό μας, τουλάχιστον όταν μιλάμε για μουσικά όργανα. Το αν αυτό που ακούμε είναι έτσι όπως το ακούμε ή όχι, δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι όσο περισσότερο μας αρέσει αυτό που ακούμε, τόσο καλύτερα θα παίξουμε. Οπότε ναι, αν το δει κανείς από τη σκοπιά του εξωτερικού παρατηρητή/ακροατή, οι κιθαρίστες κυνηγάμε μια πλάνη. Αν το δούμε όμως από personal point of view, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Από το site που φαίνεται και στη φωτογραφία; Αν ναι, τι συζητάμε τώρα για ανέβασμα φωτογραφιών στο fb; Από τα cookies του online δισκάδικου σε τσάκωσαν. Εδώ ακόμα και να μην αγοράσεις, αρκεί ένα κλικ σε online shop για να γεμίσεις με διαφημίσεις σχετικές με τα προϊόντα που κοίταζες.

Έτσι είναι φυσικά Ηλία. Βέβαια, κατά τη δική μου οπτική, ο καλλιτέχνης που είναι και δημόσιο πρόσωπο (και ειδικά στην περίπτωση αυτών των δύο μιλάμε για ογκόλιθους παγκόσμιου βεληνεκούς) οφείλει να φιλτράρει το τι λέει δημοσίως, ειδικά αν πρόκειται για θέματα τόσο σοβαρά. Και οφείλει να το κάνει αυτό, όχι φυσικά για να συντηρήσει την εικόνα του και να τον αγαπάνε όλοι, αλλά γιατί αποτελεί είδωλο και πολύς κόσμος ακολουθεί τα είδωλα τυφλά. Προσωπικά, χαίρομαι όταν οι προσωπικές απόψεις πολύ γνωστών καλλιτεχνών γίνονται αντικείμενο συζήτησης και αμφισβήτησης. Όσον αφορά το θέμα του κατά πόσο πρέπει να εκφράζεται ένας καλλιτέχνης ανοιχτά και δημοσίως σχετικά με θέματα εκτός της ειδικότητάς του, τα έχω γράψει και παλιότερα. Θεωρώ ότι έχουν περάσει οι εποχές που η πραγματικότητα ήταν πολύ κοντά στην αναλογία άσπρο-μαύρο. Που το "κακό" ήταν εύκολα διαχωρίσιμο από το "καλό" και που οι κατευθύνσεις ήταν λίγο-πολύ δύο. Η ανθρωπότητα είναι αντιμέτωπη με ως επί το πλείστον γκρι αποχρώσεις πλέον. Φυσικά κάποιος θα μου πει "έτσι σου φαίνεται γιατί το μαύρο έχει μάθει να καμουφλάρεται". Ναι αλλά και το άσπρο έτσι κάνει πια.

Τον παρακολουθώ αυτό τον καιρό τον Έρικ. Η αλήθεια είναι ότι είχε προσωπική τραυματική εμπειρία με παρενέργεια του εμβολίου. Αλλά ρε φίλε, αυτά που λέει στο βίντεο και που λέει γενικά αυτόν τον καιρό είναι ένα συνονθύλευμα αοριστιών που μπλέκουν τη βρετανική κυβέρνηση, το 1984 του Όργουελ, τις φαρμακευτικές εταιρίες, την τηλεόραση, την ελευθερία του λόγου και της κίνησης κλπ. Αλλά κανένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Ποιοι είναι αυτοί που μας θέλουν λοβοτομημένους, εμβολιασμένους και φοβισμένους; Γιατί; Τι έχουν να κερδίσουν; Οι οικονομίες ανά την υφήλιο καταρρέουν εδώ και ένα χρόνο από την πρωτοφανή παράλυση. Το κεφάλαιο μετράει απώλειες που δεν αναπληρώνονται. Ποιος στο διάλο έχει σχεδιάσει όλο αυτό τον εφιάλτη και με τι σκοπό; Ποιος θα βάλει στην τσέπη τα μεγάλα φράγκα; Γέλασα στη στιγμή του βίντεο που ο σερ Έρικ αναφέρει εν ολίγοις ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος χειραγώγησης είναι ο τρόμος και τα δεινά. Και λίγο μετά δείχνει τη διαφήμιση-πόστερ με την κοπέλα που φοράει μάσκα και γράφει "Εγώ τη φοράω για να προστατεύσω εσένα. Σε παρακαλώ φόρα τη για να προστατεύσεις εμένα". Και σκεφτόμουν μήπως είμαι ηλίθιος και δεν καταλαβαίνω το τεράστιο κέρδος που έχουν κάποιοι από το να κρύβουμε τα πρόσωπά μας. Ποια είναι τα δεδομένα; Ένας εξαιρετικά επικίνδυνος ιός (για τα ως τώρα δεδομένα της ανθρωπότητας) είναι εκεί έξω και θερίζει. Όποιος πιστεύει ότι είναι υπερβολή, να πάει να μιλήσει με γιατρούς και νοσηλευτές που δουλεύουν σε κλινικές covid-19 και σε ανθρώπους που έχασαν δικούς τους ενώ ήταν νέοι και υγιείς. Ο τρόπος να προστατευτούμε από απερίγραπτη ταλαιπωρία υγείας και πένθη είναι το εμβόλιο, τέλος. Δόθηκαν βιαστικά οι εγκρίσεις; Ναι. Υπήρξε αρκετός χρόνος δοκιμών; Όχι. Γιατί; Γιατί η κατάσταση είναι ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΥΣΑ. Γιατί έβαλε η επιστημονική κοινότητα στη "ζυγαριά" τα αποτελέσματα ενός ανεμβολίαστου κοινού και από την άλλη, ενός εμβολιασμένου με τις όποιες παρενέργειες. Και κατέληξε ότι το κέρδος είναι απείρως μεγαλύτερο από τις απώλειες σε έναν εμβολιασμένο πληθυσμό. Προσωπικά από το Δεκέμβρη του περασμένου χρόνου και για ενάμιση μήνα πέρασα μια οικογενειακή κόλαση και έχασα τη μητέρα μου από covid, η οποία βέβαια όπως έχω ξανα-αναφέρει, είχε σοβαρό υφιστάμενο νόσημα. Παρόλα αυτά, δεν εύχομαι σε ΚΑΝΕΝΑΝ να ζήσει το πώς είναι να έχεις τους δικούς σου, όλους άρρωστους και κλεισμένους σε ένα διαμέρισμα, να μην ξέρεις αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν και να μην μπορείς καν να πας να τους δεις και να τους δώσεις ένα χάδι συμπαράστασης. Για ένα μήνα από το τηλέφωνο και μόνο ενώ η μάνα μου χαροπάλευε και εγώ τους πήγαινα ψώνια και φάρμακα και τα έβαζα στο ασανσέρ. Ο Έρικ και ο Βαν είναι θεοί της μουσικής. Τεράστιοι, αξεπέραστοι, τους έχω εικόνισμα. Μακάρι να έμεναν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά και να άφηναν τα υπόλοιπα για κατ' ιδίαν συζητήσεις.

Μια και πληρώνω soundcloud, να διευκρινίσω ότι η συνδρομή σου δίνει, εκτός από τον έξτρα χρόνο κομμματιών, τρεις δυνατότητες ακόμα: 1. Μπορείς να αντικαθιστάς το αρχείο σε ανεβασμένο κομμάτι όσες φορές θέλεις. Στη free εκδοχή, πρέπει να ανεβάσεις νέο κομμάτι και να σβήσεις το παλιό αν έχεις κάνει κάποια αλλαγή/βελτίωση κλπ. Πολύ χρήσιμη λειτουργία αν έχεις ήδη κοινοποιήσει το link του track κάπου και δε θέλεις να το ακυρώσεις. 2. Έχεις τη δυνατότητα του spotlight. Τουτέστιν 5 κομμάτια που επιλέγεις ανά πάσα στιγμή από τη λίστα σου, εμφανίζονται πάντα πρώτα στη σελίδα, ανεξαρτήτως του χρόνου που τα ανέβασες. Στη free version, πρώτα είναι τα πιο πρόσφατα χωρίς δυνατότητα επέμβασης. 3. Έχεις δυνατότητα free mastering πέντε κομματιών σου ανά μήνα.

Σχεδόν αντίστοιχη ήττα μπορεί να φάει κάποιος αν πάει άνετος να παίξει Stevie Wonder, Elton John και πολλούς άλλους "pop" τραγουδοποιούς των περασμένων δεκαετιών. Για Βραζιλιάνους συνθέτες δε όπως ο Sergio Mendez, δεν το συζητάμε. Η αντιμετώπιση τους ως προς την αρμονία ενός κομματιού είναι εντελώς "ανοιχτή". Επίσης μια που αναφέρθηκαν οι μετατροπίες: Πολλοί τραγουδοποιοί, δεν τις αντιμετωπίζουν ως τέτοιες. Δεν πετάνε δηλαδή ξαφνικά ένα "ξένο" ακόρντο επίτηδες για να δημιουργήσουν εντύπωση και μετά να συνεχίσουν σε άλλη κλίμακα. Απλά ο τρόπος που συνθέτουν και αντιλαμβάνονται τη μουσική δεν έχει ουσιαστικούς αρμονικούς περιορισμούς. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι αυτόν τον τρόπο σύνθεσης ως "γιατί όχι;", επειδή το "όχι" στη μουσική σύνθεση είναι συνήθως βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Σε αυτιά όπως τα δικά μας όπου τα μουσικά μας βιώματα αποτελούνται από κομμάτια που είναι σχεδόν αποκλειστικά εντός μίας κλίμακας/mode, όλα αυτά μπορεί να ακούγονται λίγο έως πολύ παράξενα. Σε άλλες μουσικές κουλτούρες βέβαια, η "περιπετειώδης" αρμονία είναι πολύ συχνή και δεν κάνει αντίστοιχη εντύπωση.

Προτείνω εγγραφή όλων στο συγκεκριμένο κανάλι. Έχει πολύ ενδιαφέροντα βίντεο με ολοκληρωμένη την ιστορία πεταλιών, ενισχυτών, κιθαρών κλπ.

Μα τι λες τώρα; Ανεξαρτήτως του προσήμου που κρατάει το πρόσωπο, μιλάμε για τον άνθρωπο που έφερε τη μεγαλύτερη επανάσταση στο πεδίο της μετάδοσης πληροφορίας και της κουλτούρας της, μετά από την εφεύρεση του τηλεφώνου. Για να το πω χονδροειδώς, είναι λίγο σα να λέμε ότι ο Χίτλερ π.χ. δεν ήταν σημαντική ιστορική φυσιογνωμία.