Jazzjoker

Έτσι είναι κι επίσης, όλοι ανεξαιρέτως που την κυνηγούν μοιράζονται ένα κοινό άγχος: ότι ο κόσμος θα τους ξεχάσει. Από την άλλη βέβαια ζούμε στην εποχή όπου αν έχεις ένα δημόσιο πρόσωπο και εξαφανιστείς για "5 λεπτά", σε έχουν όλοι ξεχάσει. Οπότε αν ο βιοπορισμός σου εξαρτάται από τη δημοσιότητα, απουσία σημαίνει σοβαρή οικονομική ζημιά.

Εγώ δε θα αναφέρω imaginary καθώς τις έχω ήδη κάνει και δεν ξεπεράστηκαν ποτέ: Ηλικία 28 με έναν κολλητό που κάνουμε παρέα από το δημοτικό. Διάρκεια 10 μέρες, Αύγουστος στη νότια Κρήτη. Όριο εξόδων σχετικά μικρό (τότε), ουσιαστικά το λίγο φαγητό μας, η διαμονή, η βενζίνη και τα ποτά μας αν και είχαμε ρακές μαζί οπότε δεν παίρναμε και πολλά. Ειδικές παράμετροι: α) όχι περισσότερο από 2 βραδιές σε κάθε μέρος β) υποχρεωτικό mingling με αγνώστους όλου του φάσματος, τουτέστιν από παρεάκια σε καφενέδες των Σφακίων μέχρι νεαρές τουρίστριες για τις οποίες κάναμε και το ταξί αλλά προσφέραμε και λοιπές υπηρεσίες εάν μας εζητείτο.

Το μηχάνημα έχει σοβαρό πρόβλημα με το σύστημα τροφοδοσίας και δεδομένου ότι σου έριχνε το γενικό είναι ενδεχομένως και επικίνδυνο. Η θερμοκρασία που μέτρησες είναι φυσιολογική, να μη σου πω και χαμηλή για καλοκαίρι, όπως σου είπε κι ο Waterfall.

Πρέπει να το συνηθίσεις αυτό φίλε μου. Κανόνας internet forums no 1: Δεν απαντάμε στην αρχική ερώτηση. Αν απαντήσουμε τελειώνει το θέμα και μετά τι θα γράφουμε;

Σκέφτομαι εδώ και 20 λεπτά τι να γράψω και για τους τρεις, αλλά δε μου 'ρχεται τίποτα. Οπότε no comment.

Κι εγώ κάπως έτσι, πήρα μέχρι και το τέταρτο αλλά είχαν αρχίσει ήδη να με χάνουν από το τρίτο το οποίο το βρήκα γενικώς αδιάφορο. Το τέταρτο επίσης μετριότατο παρόλο που περιέχει (για μένα) ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ: Πολλά χρόνια μετά τους ξανάπιασα και άκουσα τα ενδιάμεσα άλμπουμς που είχα χάσει και ανακάλυψα το Before the frost του 2009 που σηματοδοτεί ουσιαστικά την επιστροφή τους σε solid songwriting. Από τότε τους πήρε βέβαια 15 χρόνια να ξαναγράψουν αλλά άξιζε τον κόπο η καθυστέρηση.

Το έχω δηλώσει πολλάκις εδώ μέσα ότι είμαι φανατικός της συγκεκριμένης μπάντας. Αν υπάρχει ένα σύγχρονο ροκ γκρουπ που να συνδυάζει, στις σωστές δόσεις, όλα τα στοιχεία της αμερικάνικης μουσικής παράδοσης που γουστάρω είναι αυτοί οι φοβεροί τύποι οι οποίοι μόλις επανήλθαν με ένα αριστουργηματικό άλμπουμ γεμάτο με φανταστικούς ήχους και παιξίματα αλλά κυρίως με ωραίες συνθέσεις. Ακολουθεί το playlist με όλα τα κομμάτια του νέου άλμπουμ:

Ναι βγήκε τώρα ο Λαζ να μας διαφημίσει κιθάρα του οκτακοσάρικου ενώ αυτή που χρησιμοποιεί κανονικά κάνει 15 χιλιάρικα ξέρω γω.

Μην παίρνετε κιθάρες κάτω από τριχίλιαρο, είναι πεταμένα λεφτά. Και στα βίντεο βάζουν τύπους με μούσια να παίζουν τις φτηνιάρικες αλλά είναι playback και αυτές που ακούγονται στην πραγματικότητα είναι κάστομ σοπ.

Ξέρω ότι ψοφάς για αντιπαράθεση αλλά εγώ δε θα γράψω άλλο για το θέμα. ?

Εγώ θεωρώ ως δεδομένο ότι blues είναι αυτοί που ανέβασε ο Ηλίας στο αρχικό ποστ. Τουτέστιν μουσικοί που έπαιξαν blues, ηχογράφησαν blues άλμπουμς και διέπρεψαν στο κλασσικό ηλεκτρικό μπλουζ. Υπό αυτά τα κριτήρια, ο Μποναμάσα δεν είναι blues αλλά blues based. Σε κάθε περίπτωση, πολύ το αναλύσαμε, δεν έχει νόημα το debate αυτό.

Δεν το έχω διαβάσει/ακούσει κάπου να το λένε αυτό. Ίσως να έχουν αναφέρει "blues based". Επηρεασμένοι από τα blues, προφανώς και παικτικά και συνθετικά. Παίζουν blues κομμάτια στα live τους, σαφώς. Αλλά μέχρι εκεί.

Τι εννοείς σύγχρονο; Και μην πεις John Mayer και Joe Bonamassa γιατί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι blues.

Ε απ' όλους τους προαναφερθέντες ήταν μάλλον ο μόνος που ξέφυγε από τα στενά όρια του είδους ως προς τη δημοφιλία και απέκτησε οπαδούς και σε συγγενικά είδη (ροκ/χαρντ ροκ κλπ.), οι φίλοι των οποίων δεν ακούν μπλουζ γενικά παρά μόνο SRV.

Τα έχουμε πει ήδη μια δόση και μέσες άκρες θυμάμαι την άποψή σου για τον Robillard και το φλερτ του με την τζαζ. Αλλά πέρασαν πολλά χρόνια ρε Ηλία και δεν το πήρα καν χαμπάρι. Οπότε έχουμε catching up.

Στα περισσότερα συμφωνώ και προσκυνώ, ένα-δυο δεν τα πιάνω (δε λέω ονόματα μην έχουμε άλλα) και θα έβαζα στη θέση τους το παρακάτω. Αν και θα ήταν διπλό entry για Ronnie Earl.

Αυτοί οι αφορισμοί υπάρχουν σε όλα τα είδη τέχνης και ειδικά σε niche υπο-είδη όπου έχουν σχετικά μικρό κοινό και διατίθεται πεδίο για ανάπτυξη και συντήρηση μύθων αλλά και αυτόκλητων αυθεντιών στο θέμα. Στην Ελλάδα ειδικά όπου ένα από τα κύρια γνωρίσματά μας είναι η μόνιμη αίσθηση ότι αδικηθήκαμε, χαρακτηριστικό που τείνω πλέον να πιστεύω ότι είναι τυπωμένο στο ελληνικό DNA, επειδή δε μας αναγνωρίζεται η αυταπόδεικτα μεγάλη αξία μας, είναι πολύ κοινό να ακούς θηριώδεις μπαρούφες, πολύ συχνά δε από ανθρώπους που η σχέση τους με το οικειοποιημένο αντικείμενο είναι επιπέδου δεύτερο μάθημα στο τζούντο. Πέραν αυτού βεβαίως να πούμε ότι στην τέχνη δεν "πρέπει" τίποτα αλλά και τέχνη δεν είναι όλα. Μην συγχέουμε δηλαδή τη μη αναγκαιότητα υπακοής σε κανόνες με ευκολία δημιουργίας έργου που έχει κάποια αισθητική αξία γιατί τότε πάμε στην άλλη άκρη τύπου ο Χέντριξ δεν ήξερε θεωρία, εγώ δεν ξέρω θεωρία άρα εγώ είμαι Χέντριξ.

Όποιον και να διαλέξει κανείς, πρέπει να έχει κατ' αρχήν πολύ καλό ορθοπεδικό.

Μου αρέσουν πολύ αυτά τα βίντεο με τύπους που δοκιμάζουν διάφορες στρατ και ενδιαμέσως πολυλογούν ασύστολα, λέγοντας κυρίως μπαρούφες. Στο συγκεκριμένο που ανέβασε ο ΣΦ, η καλύτερη είναι στο 28ο λεπτό. Είναι κι ο παίχτης βέβαια φοβερός.

Ναι, είναι amp simulation software: https://shorturl.at/bz10W Μπορείς να δεις μια μικρή παρουσίαση που έχω κάνει για το συγκεκριμένο module εδώ:

Neural DSP Tone King Imperial II

Neck στην αρχή, κάπου στο 1:20 αλλάζω σε bridge και μετά πάλι neck.