Jazzjoker

Κλείστοφερ Κρος

Δεν είχα ιδέα ότι ο Christopher Cross είναι τόσο καλός κιθαρίστας. Επίσης δεν το είχα παρατηρήσει/ακούσει ποτέ το συγκεκριμένο σόλο, όπως και ο περισσότερος κόσμος φαντάζομαι. Όσον αφορά τη μίξη του, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Μπορεί να μην ήθελε να συγκριθεί, μπορεί να ήθελε αισθητικά για το κομμάτι να μην ξεχωρίζει, μπορεί να γράφτηκε τελευταία στιγμή και να μιξαρίστηκε στα γρήγορα για να προλάβουν το release του δίσκου και ένα σορό άλλα πράγματα. Περιμένω τον Beato να ρωτήσει τον ίδιο τον Cross και να βγάλει την απάντηση σε μελλοντικό βίντεο. Κι ένα off topic: Όχι αυτός ο δίσκος αλλά ο επόμενος, περιέχει kateme ένα από τα καλύτερα pop/rock τραγούδια των 80's κι ένα από τα προσωπικά αγαπημένα μου ever: Το Arthur's Theme που αποτυπώνει μουσικά/στιχουργικά όλη τη νοσταλγία της γενιάς μου για τη δεκαετία του 80 που την πέρασε σε παιδική/εφηβική ηλικία.

Περαστικά cos. Μην ανησυχείτε παίδες, την όμικρον όλοι θα την περάσουμε. Η συντριπτική πλειοψηφία απ' ό,τι φαίνεται, πολύ ελαφρά. Οι μισοί φίλοι μου και συγγενείς είναι αυτή τη στιγμή θετικοί και το περνάνε σα συνάχι. Όλοι με τριπλή δόση βέβαια.

Προσωπικά είμαι εναντίον των στόχων και ειδικά αυτών με ορόσημο μια νέα χρονιά. Και αυτό γιατί όποτε έχω πετύχει στόχους που είχα βάλει, ξέχασα ότι τους είχα βάλει και δεν άντλησα καμία ικανοποίηση από το κλείσιμο του κύκλου. Επίσης πιστεύω βαθιά ότι το χάος σκάει στα γέλια όποτε προγραμματίζουμε κάτι αλλά αυτό όχι με αρνητικό πρόσημο. Δηλαδή κάθε περίοδο της ζωής μας πετυχαίνουμε πράγματα που ούτε είχαμε φανταστεί να θέσουμε ως στόχους και αυτά που θέσαμε ως στόχους, συχνά διαλύονται και είτε εξαϋλώνονται είτε μεταμορφώνονται και ούτω καθεξής. Κλείνω με μια κλισέ/pret-a-porter σοφιστεία: Το δύσκολο δεν είναι να πετύχεις αυτό που θέλεις. Το δύσκολο είναι να το θελήσεις αρκετά. Καλή μας χρονιά κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Σε σχέση με την απίστευτη πληθώρα σειρών/ντοκιμαντέρ/ταινιών/προγραμμάτων που έχει το Netflix, προσωπικά έχω δει πολύ λίγα καλά πράγματα και ΠΑΡΑ πολλά που είναι μόνο για θέαση κατά την ώρα του φαγητού και κατά προτίμηση με τα πόδια πάνω στο γραφείο. Με λίγα λόγια, πάρα πολλή σαβούρα, πολλά μέτρια για να περνάει η ώρα ανέμελα κι ελάχιστα πραγματικά καλά πράγματα που θα τα θυμάσαι και σε μια εβδομάδα αφού τα τελειώσεις. Οι παραγωγές του ίδιου του netflix, είναι ως επί το πλείστον μούφες και αν όχι απλά low budget αρπαχτές, προχειρότητες και πασαλείμματα. Γενικά, αν δεν είχαν περάσει τα 2 τελευταία χρόνια όπως πέρασαν, θα το είχα κόψει αλλά το κρατάω περίπου όπως θέλω και να τρώω ποπ κορν μια στις τόσες. Προτάσεις από σειρές kateme αριστουργήματα: Sons of anarchy Kingdom (όχι το κινέζικο αλλά αυτό: https://www.imdb.com/title/tt3673794/) Flintown (ίσως το ωραιότερο ντοκιμαντέρ που έχω δει ποτέ) (δεν έβαλα breaking bad γιατί είναι αρκετά παλιότερο του netflix στην Ελλάδα και γιατί αν δεν το έχετε δει ακόμα, μια πλατφόρμα με κυρίως σειρές, μάλλον δεν είναι για εσάς) Αυτά.

Με γεια Γιώργο! Θυμάμαι ότι αυτή η πρώτη σειρά American Deluxe Strat είχε φανατικούς οπαδούς, ειδικά για τους μαγνήτες που στις επόμενες εκδόσεις, η Fender τους άλλαξε. Για την ιστορία, το μοντέλο έβγαινε από το 1995 ως το 2016, ενώ από το 2016 έως το 2019 η Fender το ονόμασε American Elite και μετά σταμάτησε η παραγωγή της σειράς. Όσο αφορά τη σύγκριση με την American Special, δεν υφίσταται, όπως λέει κι ο ΣΦ. Η american special ήταν το low end american μοντέλο ενώ η american Deluxe από τα top εργοστασιακά. Τιμολογιακά, αν θυμάμαι καλά, η american special όταν είχε πρωτοβγεί πήγαινε γύρω στα 800 ενώ η Deluxe κοντά στο διχίλιαρο ή και παραπάνω. Όλα αυτά τις εποχές που οι Fender ήταν στη φτήνια σε σχέση με τώρα φυσικά.

Ναι πολύ πιθανό και ακόμα πιθανότερο να έμαθε όλη την ιστορία εκείνος, μετά από εμάς. Γι' αυτό λέω να περιμένουμε να δούμε την κατάληξη.

Δεν είναι τόσο απλό το θέμα όσο παρουσιάζεται. Υπάρχουν δύο εξίσου ισχυρές αντιδιαμετρικές θέσεις/απόψεις. Επίσης δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειες της δικαστικής διαμάχης και της απόφασης. Φυσικά ο online κόσμος έχει ήδη πάρει φωτιά και γράφονται και τα γνωστά ανακριβή και υπερβολικά, "ο Κλάπτον βάζει στη φυλακή άπορη χήρα" και λοιπά γοητευτικά. Προσωπικά είμαι ο πρώτος που κατακρίνει τον σερ Έρικ για τις πρόσφατες συμπεριφορές και δηλώσεις του αλλά εδώ, όπως έγραψα και πιο πάνω, έχουν πολύ μεγάλη σημασία οι λεπτομέρειες (που δεν αναφέρονται πουθενά) και η τελική έκβαση της υπόθεσης.

Γεγονός αλλά συγκριτικά/στατιστικά είναι πολύ μικρό και το δείγμα και το appeal του συνδυασμού.

Τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές παίδες. Είμαστε στην εποχή της υπέρτατης ποζεριάς. Η ουσία του θέματος παίζει 3ο ρόλο και το περιτύλιγμα είναι μακράν το πρωτεύον. Κάποιοι και κάποιες, το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Δεν είναι θέμα φύλου. Αν κι οι άντρες είχαν το αντίστοιχο του γυναικείου στήθους και του appeal του, το ίδιο θα έκαναν. Συμπέρασμα: Από την εποχή της φροϋδικής ανάλυσης περί ζήλιας των γυναικών προς τους άνδρες γιατί εκείνες δεν έχουν πουλί, περάσαμε σε μια μετα-ψυχαναλυτική εποχή που οι άντρες ζηλεύουν τις γυναίκες για την απουσία, σε αυτούς, βυζιών.

Money makers παιδιά. Εδώ σε "σοβαρά" κανάλια youtube, ψάχνουν το thumbnail να έχει υπόνοια 1/4 βυζιού γατί αποδεδειγμένα, αυτό ανεβάζει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ τα κλικς και από χρήστες που δεν ενδιαφέρονται για το κανάλι και το θέμα του. Οι άντρες δεν έχουμε αντίστοιχο βιολογικό asset με τέτοια δημοφιλία στο γυναικείο φύλο, μην το ψάχνετε.

Σε περιόδους που παίζουμε πολύ, δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό που περιγράφεις. Προσωπικά, σε αντίστοιχες εποχές, είχα απλά δεχτεί ότι δε θα αποδίδω 100% όλες τις φορές και υπό όλες τις συνθήκες. Επίσης, πριν τα λάιβ, ένα 24ωρο αποχή και για φυσική ξεκούραση αλλά και για πνευματική χώνεψη της δουλειάς που έχει γίνει. Εννοείται δε ότι αν φτάσεις σε οριακό σημείο, με πόνο δηλαδή, σταματάς και ξεκουράζεσαι για όσο χρειαστεί. 'Οσον αφορά είδος κιθάρας, χορδές κλπ. αυτά είναι θέμα πειραματισμού. Καλό είναι να ξέρουμε φυσικά ποια όργανα είναι για τι και πόσο τα αντέχουμε. Προσωπικά έχω μία στρατ της οποίας ο ήχος μου αρέσει πολύ αλλά σπανιότατα την έπαιρνα σε πρόβες ενώ live παίζει μια φορά στα 10 χρόνια γιατί είναι πολύ βαριά και στο παίξιμο σκληρή, με απάνθρωπο tension και πολύ χαμηλό action, αλλά έτσι τη θέλω.

Χρόνια πολλά και καλά Νίκο! Χρόνια πολλά και στον Supefunk και στον Nikolas βεβαίως και σε όλους τους Νικόλες και τις Νικολέττες του φόρουμ.

Την είδα εχθές το βράδυ και μου άρεσε πολύ. Κυρίως το πόσο επιφυλακτικός στα όρια παρεξήγησης είναι στην αρχή ο Sting αλλά και ο Miller και πώς ανοίγονται σιγά σιγά και τελικά καταλήγουν να απολαμβάνουν την κουβέντα. Όσον αφορά αυτό που λέει ο dim από πάνω, απλά συνέβη αυτό που γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις ιδιοφυιών μουσικών. Την ώρα που γράφουν κάτι, δε σκέφτονται "α, ωραία ακούγεται το ύφεση 6 εδώ και μετά λέω να κάνω μια μετατροπία σε λόκριαν". Απλά τους βγαίνουν και μετά έρχονται οι δάσκαλοι και οι αναλυτές και περιγράφουν τι έγινε. Ο Beato τον ψάρεψε λιγάκι για να του αποσπάσει κανά quote θεωρίας (και καλά έκανε, δάσκαλος μουσικής είναι ο άνθρωπος) αλλά ο Sting δεν μπήκε στο παιγνίδι και του είπε ακριβώς αυτό που συμβαίνει: ότι έτσι του ήρθε εν ολίγοις.

Στα windows ισχύει το if it ain't broke, don't fix it. Αν έχουμε απλά περιέργεια και όχι πραγματική ανάγκη, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναβαθμίσουμε main σύστημα σε φρέσκα windows. Αν έχουμε κάποιο backup μηχάνημα του οποίου η λειτουργία δεν είναι σημαντική και θέλουμε να δούμε πώς είναι το καινούριο λειτουργικό, φυσικά και μπορούμε να το κάνουμε. Αλλιώς, καινούρια έκδοση windows, πριν περάσει τουλάχιστον 6μηνο από την κυκλοφορία, δε βάζουμε.

Εμένα ο ήχος της συγκεκριμένης τεχνικής, όπως τη χρησιμοποιούν οι περισσότεροι, μου θυμίζει video game των 80s και εδώ που τα λέμε δεν αποκλείεται να ξεκίνησε ως προσπάθεια μίμησης αυτών των γρήγορων arpeggio runs των παιγνιδιών εκείνης της εποχής. Το πώς τη χρησιμοποιεί ο Gambale όμως είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Βέβαια, κατ' εμέ, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους ηλεκτρικούς κιθαρίστες ever, τον οποίο μπορώ να κάτσω να ακούω με τις ώρες, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των rock/metal shredders τους οποίους δεν αντέχω μετά το δέκατο δευτερόλεπτο.

Μωρέ θέλω αλλά οι τιμές τους είναι 5-6 πετάλια των 200+ μαζί. ?

Μα δε θέλω/χρειάζομαι ούτε ενισχυτή ούτε κιθάρα. Εγώ ένα πετάλι θέλω. Με το ζόρι δηλαδή και λόγω χαμηλότερης τιμής; ?

Kateme δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Το τι αξίζει και τι όχι, αν δε μιλάμε για απόλυτα και μετρήσιμα μεγέθη, είναι καθαρά υποκειμενικό. Ακόμα περισσότερο στο χώρο του μουσικού εξοπλισμού όπου πολλά αντικείμενα/μάρκες λαμβάνουν μυθικές διαστάσεις λόγω της ιστορίας τους, του ποιοι τα χρησιμοποίησαν ή τα χρησιμοποιούν κλπ. Προσωπικά έχω δώσει και θα ξαναέδινα 200+ για πετάλι αλλά καταλαβαίνω απόλυτα και κάποιον που δε θα το έκανε ποτέ.

Εξαιρετικό παίξιμο και υπέροχος ήχος. Πριν χρόνια είχα παίξει κι εγώ λίγο με αυτή την κιθάρα και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση.

Το βρήκα πολύ πετυχημένο και εμπνευσμένο. Είναι αρκούντως suspenseful αλλά και παιγνιδιάρικο μαζί ενώ έκανες πολύ ωραία δουλειά στη συνοδεία των "jump scares" και χρονικά αλλά και από άποψη ύφους.

No 1 κανόνας για καλό σκάσιμο ανεξαρτήτως κιθάρας-ενισχυτή: Παίξιμο (και) με δάχτυλα. Βλέπε Mark Knopfler, ειδικά στα πρώτα των Dire Straits. Νο 2: Upstrokes αλλά η πένα να μπαίνει και λίγο κάτω από τη χορδή. Να την τραβάει δηλαδή λίγο προς τα πάνω πριν την αφήσει. Από εκεί και πέρα, το λεγόμενο "σκάσιμο" μπορείς να το πάρεις και από πολλούς άλλους ενισχυτές πλην fender αλλά ο εμβληματικός αυτού του τύπου ήχος ξεκίνησε από Super και Twin Reverb. Θηριώδεις ενισχυτές και οι δύο και τρομερά δυνατοί και μάλλον ακατάλληλοι για home use, ενώ αν πρέπει να κουβαληθούν για live π.χ., θα χρειαστεί μοίρα πυροβολικού.

Και μόνο λόγω αυτού του στοιχείου, το βρίσκω ενδιαφέρον. Βέβαια το κομμάτι απέχει (πλην του ωραίου θέματος) από το να έχει κάποια συνοχή, αρμονική, μελωδική ή να μην ακούγεται απλά ως τυχαίες νότες οι μία δίπλα στην άλλη. Τη φοβάσαι τη τζαζ και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό για κάποιον που δεν έχει ακούσει αλλά αν εντρυφήσεις λίγο θα καταλάβεις ότι δεν είναι τίποτα τρομερά ιδιαίτερο ως προς την κατασκευή της. Είναι πολύ περισσότερο ένα συγκεκριμένο στυλ παιξίματος, μελωδικό, αρμονικό και ρυθμικό (ο ρυθμός στην τζαζ είναι υπεύθυνος για το 70% αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως τζαζ ύφος). Εν ολίγοις, τα mainstream τζαζ κομμάτια έχουν κανονικότατη και σταθερή αρμονία και μελωδικό θέμα που επαναλαμβάνεται. Αυτό που τα κάνει να ακούγονται "παράξενα" στα αυτιά μας είναι το ότι έχουν συνήθως μη διατονική αρμονία (δε βρίσκονται σταθερά εντός μιας κλίμακας όπως το 90% της μουσικής που έχουμε μάθει να ακούμε) και ότι οι εκτελέσεις είναι αυτοσχεδιαστικές, τουτέστιν εκτός από τα impro σόλο που κάνουν τα όργανα, πάρα πολύ συχνά, έχει "πειραχτεί" και η μελωδία και η αρμονία και ο ρυθμός. Δηλαδή παίρνουμε ένα κομμάτι και το χρησιμοποιούμε ως πλατφόρμα και ενώ κρατάμε κάποια στοιχεία (ή και όχι) που το κάνουν αναγνωρίσιμο, του αλλάζουμε τον αδόξαστο σε αυτοσχεδιασμούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην ιστορία της τζαζ, δε νομίζω να υπάρχει ένα live όπου κάποιο κομμάτι να παίχτηκε στη στουντιακή/δισκογραφική του μορφή. Υπό αυτό το πρίσμα, προσωπικά θα σε παρότρυνα να πιάσεις ένα-δυο πολύ απλά αρμονικά τζαζ στάνταρτς, (π.χ. blue bossa) και αφού παίξεις στην κιθάρα τα 4-5 ακόρντα τους και καταλάβεις περίπου πώς ακούγεται το κομμάτι στη "γυμνή" του μορφή, να βάλεις να ακούσεις εκτελέσεις διαφόρων και να προσπαθήσεις να αναγνωρίσεις στοιχεία του "αρχικού" και ακόμα περισσότερο να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι του έκαναν και ακούγεται έτσι.