Jazzjoker

Και για τους ροκάδες/μεταλλάδες, ρεμαλισμού.

Ένα κομμάτι του master, όχι το πιο εύπεπτο που έχει γράψει, αριστούργημα παρόλα αυτά. Εκτός της σύνθεσης καθεαυτής, τα παιξίματα της μπάντας και του ιδίου φυσικά, είναι για πολλά σπασίματα εξοπλισμού.

Έχω εμβοές τα τελευταία 10 χρόνια οπότε μπορώ να σου πω μερικά πράγματα από προσωπική εμπειρία. Κατ' αρχήν δεν υπάρχει λόγος πανικού. Στα επαγγέλματα και δραστηριότητες γύρω από το μουσικό performance, πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, να μη σου πω η πλειοψηφία, έχουν αντιμετωπίσει ή συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα οπότε δεν είσαι μόνος. Στη δική μου περίπτωση, οι εμβοές δεν είναι συνεχείς αλλά κατά περιόδους και αναλόγως με το lifestyle της εποχής. Τα πράγματα που ξέρω πλέον λόγω εμπειρίας ότι επηρεάζουν αρνητικά το φαινόμενο (ενισχύουν την ένταση) είναι ξενύχτι, αλκοόλ, τσιγάρο, κακός ύπνος, πολλή καφεΐνη και προφανώς πολύ μεγάλες εντάσεις για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Προσωπικά και ενώ είχα εμβοές και όπως γράφω παραπάνω κατά περιόδους δυνατές, συνέχισα κανονικότατα τη μουσική μου δραστηριότητα. Τουτέστιν πρόβες με την μπάντα σε πολύ μεγάλες εντάσεις και live αρκετά συχνά. Αυτό που πρόσεχα ήταν να μην έχω ηχεία/μεγάφωνα σε άμεση ευθεία με τα αυτιά μου. Απ' όσο μου έχει πει ο ΩΡΛ μου, το φαινόμενο μπορεί να είναι μόνιμο ή και παροδικό. Στη δική μου περίπτωση είναι ημι-μόνιμο ας πούμε. Από τότε που ξεκίνησε, δεν έχει εξαφανιστεί ποτέ πλήρως αλλά υπάρχουν μεγάλες περίοδοι που είναι εντελώς ανεπαίσθητο. Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που συνηθίζεται και το ξεχνάς εντελώς. Σταματάει να σε ενοχλεί ακόμα και όταν είναι σε έξαρση. Συμπέρασμα: Ακολούθησε τις οδηγίες του γιατρού σου, πρόσεξε τις εντάσεις των ακουστικών και το πού στέκεσαι σε σχέση με μεγάλα ηχεία, woofers κλπ. και θα είσαι μια χαρά.

Αναλυτική ιστορία για τους ενδιαφερόμενους.

Εκκλησιά χωρίς καντήλια.

Παρών!

Εγώ απλά να πω ότι δίπλα από το σπίτι μου έχει δημοτικό σχολείο. Όταν τα παιδάκια ετοιμάζονταν τέλη Μαΐου για τη γιορτή που κάνουν σε κάθε τέλος σχολικής χρονιάς, από τα μεγάφωνα ακουγόταν 10 φορές τη μέρα το παρακάτω:

Θέλουμε εμείς.

Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι έχω μια American Vintage Reissue '57 strat (από την προηγούμενη σειρά που διεκόπη) και είναι φανταστική κιθάρα ακριβώς όπως έρχεται από το εργοστάσιο. Μετάνιωσα που της άλλαξα τάστα και της έβαλα πενταθέσιο.

Κάνε το τεστ με καθαρό ήχο και θα συμφωνήσεις νομίζω.

Ωραίος ήχος αλλά tone sucker.

Έχω ακούσει και άλλα κομμάτια του παλιότερα και δε μου λέει κάτι. Θεωρώ ότι το ραπ/χιπ χοπ στα ελληνικά είναι κάτι πολύ δύσκολο καθώς η γλώσσα και ο τρόπος εκφοράς της δεν προσφέρεται. Πιστεύω ότι τα παραδείγματα επιτυχημένου ελληνικού ραπ είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και (κατά τη δική μου άποψη πάντα) μερικά από αυτα είναι τα Ημισκούμπρια, Terror X Crew και από νεότερους ο Bloody Hawk. Από εκεί και πέρα, διάσπαρτα κομμάτια από άλλους που όμως δεν είχαν να μου πουν κάτι περισσότερο.

Gm add♮10 θα σου πει ο Φούζιος, Μια χαρά.

Αντί να μου πει κι ευχαριστώ που τους το τζάζισα το κομμάτι....

Άσχετο αλλά μου θύμισες το εξής αξιομνημόνευτο περιστατικό. Πριν 4-5 χρόνια παίζουμε με την μπάντα live σε ένα μπαρ στο Περιστέρι. Έχει ολοκληρωθεί το πρόγραμμα και φωνάζουμε κόσμο από κάτω για τζαμ. Κάνουμε δε αλλαξο-οργανιές. Ο τραγουδιστής μας παίζει τη μία κιθάρα, ο μπασίστας μας έχει κάτσει στα ντραμς, εγώ έχω δώσει την κιθάρα σε φίλο και έχω κάτσει σε τραπεζάκι μπροστά μπροστά να ξεκουραστώ και να απολαύσω το χάος που θα επακολουθήσει. Φωνάζουνε από το μικρόφωνο για να παίξει κάποιος μπάσο αλλά δεν εμφανίζεται κανείς. Μια-δυο-τρεις, αποφασίζω να ανέβω εγώ για να σώσω την κατάσταση αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση γιατί είχα φτιαχτεί ότι θα κάτσω μετά από 2 ώρες ορθοστασία. Ξεκινάμε να παίζουμε, όλοι είναι ψιλοντίρλα και πανευτυχείς, το κοινό χειροκροτάει, εγώ πρώτη φορά μπάσο πάνω σε πάλκο τα πάω μια χαρά... νομίζω. Μέχρι που κάποια στιγμή με κοιτάζει ο κιθαρίστας που έπαιζε με τη δικιά μου και τον βλέπω κάτι να λέει. Δεν ακούω και δε με νοιάζει, όλα είναι ωραία. Τον βλέπω ότι επιμένει. "Τι θέλει τώρα;" σκέφτομαι και αποφασίζω να του κάνω τη χάρη. Πλησιάζω και τον ακούω να λέει "τι τόνο παίζεις ρε μαλάκα;", "λα εννοείται" του λέω με απόλυτη σιγουριά. "Μι είμαστε" μου λέει. Αλλάζω επιτόπου σε μι και τον βλέπω ότι ησυχάζει. Κοιτάζω τους υπολοίπους πάνω στη σκηνή και το κοινό. Κανένας δεν έχει καταλάβει τίποτα εκτός εννοείται από τον Longshadow ο οποίος κάθεται πίσω πίσω και έχει σκάσει στα γέλια. Κι έτσι έληξε κάπως άδοξα αλλά με εμπορική επιτυχία η σύντομη καριέρα μου ως μπασίστας.

Τι θα πει μοσαντένια; Την έφτιαξε η Mossad;

La cabronita especial. Είναι μοντέλο της Fender. Η συγκεκριμένη στη φωτογραφία είναι έκδοση custom shop που δε βγαίνει πια. Υπάρχει και μοντέλο παραγωγής αλλά όχι σε αυτό το χρώμα ούτε reliced.

Πού θα πάει, θα την πάρω κάποια στιγμή.

Elixir nanoweb 11-49 εννοείται.

Πολλή

Βάλε με αλλά να ξέρουν οι φίλοι που θα παρευρεθούν ότι θα απαγορεύσω τα σόλο κιθάρας.

Στράτο νομίζω ότι αυτό μπορεί ήδη να το κάνει η AI. Φυσικά όχι ακόμα σε επίπεδο πραγματικού μουσικού αλλά δεν είμαστε και πάρα πολύ μακριά.

Θα το προσπαθήσω να έρθω αν και Σάββατο δεν είναι καλή μέρα για μένα.

= OXI