Jazzjoker

Τα λέει όλα στις πληροφορίες του βιντέου.

Btw, χωρίς να τους έχω ψάξει όλους, αυτός που βγάζει ήχο πολύ κοντά σε srv αποκλειστικά με plugins, είναι ο παρακάτω youtuber αν δεν τον ξέρετε: Αν και όπως οι περισσότεροι χρησιμοποιεί παραπάνω overdrive απ' όσο χρησιμοποιούσε ο Στύβει.

Δεν προσφέρονται τα σύγχρονα όσκαρς για φιλοσοφική συζήτηση περί μουσικής, ή όποιας άλλης, κατεύθυνσης. Από αυτά είχε να επιλέξει η επιτροπή, επέλεξε το λιγότερο χειρότερο. Άσε που είμαι σίγουρος ότι έχουν υπάρξει και άλλες, πολύ παλαιότερες χρονιές όπου δεν είχαν διαγωνιστεί άσματα της προκοπής.

Thank you. Ο ενισχυτής είναι Fender Deluxe Reverb RI και το πετάλι VS Audio Royal Flush. Εγώ όταν πήγα τη στρατ σε 11αρες (γιατί μου αρέσει αυτή η τάση), χρειάστηκα περίοδο προσαρμογής αρκετών εβδομάδων. Πόνοι, σχισμένα δάχτυλα, σπασμένα νύχια, κατεδαφίσεις κτιρίων κλπ.

Όχι ότι έχω καμία σχέση καλλιτεχνικά και παικτικά με τους ανωτέρω, αλλά το παρακάτω (αν αυτό εννοείς για τις μπάσες) είναι παιγμένο με 10άρες

Το gauge των χορδών, είναι μάλλον ο τελευταίος τροχός της αμάξης για να πλησιάσει κανείς αυτό το ηχόχρωμα. Ο srv μας κορόιδευε όλους βασικά γιατί έπαιζε με συρματόσχοινα, όχι για τον ήχο αλλά γιατί το δεξί του χέρι σφυροκόπαγε με τόση δύναμη που έφευγαν οι χορδές σαν ελατήρια στα live. Ολόκληρες γενιές κιθαριστών αγόρασαν tubescreamers και έβαλαν 12άρες και 13άρες αλλά no cigar.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Που ήταν δευτερανίψι του Χέντριξ.

Για την ιστορία και το δίκαιον του πράγματος, ιδού τα υπόλοιπα 4 υποψήφια για όσκαρ τραγούδια: Τώρα αν με ρωτάτε, τα τρία πρώτα είναι απερίγραπτες ΣΟΥΠΕΣ (κρίμα για την Lady Gaga, περίμενα πολύ περισσότερα και από το κομμάτι και από το live performance της στην τελετή το οποίο ήταν άθλιο) ενώ παρόλο που η Rihanna είναι σταθερή αξία, εδώ τραγουδάει ένα νανούρισμα με τόσο πολλή ζάχαρη που σου 'ρχεται αναγούλα. Το τελευταίο, της καλύτερης ταινίας των όσκαρ (όχι για μένα, εννοώ αυτή που πήρε το όσκαρ καλύτερης ταινίας), έχει ένα ενδιαφέρον σαν ενορχήστρωση και παραγωγή αλλά η σύνθεση παίρνει ενάμιση. Ανάμεσα στους τυφλούς (και κουφούς) λοιπόν, Ινδοί με τιράντες άνετα.

Το σύστημα που παραθέτεις και με τις προσθήκες/βελτιώσεις που σου γράφουν τα παιδιά παραπάνω, είναι καρα-overqualified για home studio music production. Αν δε σε απασχολεί το θέμα του κόστους, πάω πάσο μια και χαμένο δε θα πάει. Θα κρατήσεις τουλάχιστον τα core components για πολλά χρόνια.

Pardon my french αλλά Laney VC30 gamaei.

Η απάντηση είναι προφανής. Η μόνη μεταβλητή, έτσι όπως μας τα περιγράφεις είναι τα σπίτια, ενώ όλα τα άλλα (κιθάρα, ενισχυτής, καλώδια κλπ.) παραμένουν τα ίδια. Οπότε είναι η ηλεκτρική εγκατάσταση του παλιού σπιτιού. Τώρα αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Αν δοκίμασες σε παραπάνω από μία πρίζες του παλιού σπιτιού και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, το πιο ασφαλές θα ήταν να μην ξανανοίξεις ευαίσθητη ηλεκτρική συσκευή εκεί, μέχρι να ελέγξει την κατάσταση ηλεκτρολόγος.

1. Δεν κοιτάμε τίποτα κάτω από 5000€. Δεν αξίζει καν το χρόνο που θα κάνεις να κουμπώσεις το καλώδιο. Πέρα από την πλάκα, όπως έχω δηλώσει πολλάκις, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να με συνεπάρει ο ηλεκτρικός της ήχος. Να ακούσω από τον ενισχυτή όλα αυτά τα σιωπηρά που δεν ακούει κανένας άλλος και εκλαμβάνω ως προσωποποιημένα μηνύματα προς εμένα και μόνο. Οπότε η σχέση είναι πια one to one. Playability δε με ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου. Δηλαδή, εκτός κι αν μιλάμε για κάποια πολύ σοβαρή ασυμβατότητα με τα χέρια μου (που δεν έχω συναντήσει σε κιθάρα ακόμα), το μόνο που με απασχολεί είναι το action το οποίο ως γνωστόν φτιάχνεται. Επίσης το να έχει κάποια δυσκολία η κιθάρα στο πιάσιμο, με ιντριγκάρει και το βλέπω ως πρόκληση. Αν έχει πολύ ωραίο ήχο στα αυτιά μου δηλαδή, το να είναι και λίγο ατίθαση στα υπόλοιπα, μου αρέσει. Θα προσαρμοστώ Περί ακουστικής unplugged, δεν ασχολούμαι καν όπως ανέφερα και παραπάνω. Ο καλός ήχος unplugged, το μόνο που σημαίνει για μένα είναι ότι θα μπορώ να παίζω την κιθάρα και unplugged. Θέλω να μου αρέσει οπτικά. Το χρώμα της, οι γραμμές της, το headstock κλπ. Αλλά ακόμα και στο οπτικό, προσαρμόζομαι αν ο ήχος είναι όπως πρέπει.

Το πόσο πάλλεται το όργανο ακουστικά όταν χτυπήσεις τις χορδές έχει να κάνει κυρίως με το είδος και κατ' επέκταση την πυκνότητα του ξύλου κατασκευής. Προσωπικά έχω "συναντήσει" πολλές ηλεκτρικές που ακουστικά ήταν πεθαμένες και μόλις μπήκαν σε ενισχυτή τραγούδησαν. Αντιστοίχως, άλλες που πάλλονταν σαν ακουστικές κιθάρες και plugged in δεν είχαν τίποτα ιδιαίτερο να πουν.

Νταξ άμα είναι να προτείνουμε στον άνθρωπο από τις φτηνές, υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές. Αλλά με αυτή, θες άλλα τόσα για σετάπ, αλλαγή κλειδιών, μαγνήτες, γέφυρα κλπ.

Να πω;

Εκτός από τα χρήσιμα που αναφέρουν οι συνάδελφοι από πάνω, εγώ προσθέτω κάτι το οποίο μπορεί να μοιάζει επουσιώδες αλλά δεν είναι: Σου κάνει κακό στη μελέτη όταν παίζεις με τόσο μεγάλη ποσότητα παραμόρφωσης. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά θα πω τους δύο σημαντικότερους κατ' εμέ: 1. Καλύπτονται οι μικροτσαπατσουλιές και τα μικρολάθη (γιατί τα μεγάλα δεν κρύβονται με τίποτα) 2. Έχεις να διαχειριστείς, εκτός από την τεχνική σου καθεαυτή, το θόρυβο που προκαλείται από το αναπόφευκτο χτύπημα των παράπλευρων χορδών αλλά και το feedback/θόρυβο που προκαλούν οι ανοιχτές χορδές, είτε τις ακουμπάς είτε όχι. Υπόψιν ότι αν ακούσεις προσεκτικά τον ήχο πολλών βιρτουόζων ροκ/μέταλ κλπ. θα διαπιστώσεις ότι παίζουν με πολύ λιγότερη παραμόρφωση απ' ό,τι αρχικά δίνεται η εντύπωση. Ο τρόπος που επιτυγχάνουν αυτό τον ήχο του φαινομενικά άπειρου sustain και απόλυτα συνεχούς ήχου είναι κυρίως θέμα τεχνικής και πάλι.

Συμφωνούμε με τα υπόλοιπα που λες αλλά όχι με το παραπάνω. Ο Ντύλαν κι αν είναι ποιητής του δρόμου. Σε σχέση με την τεράστια παραγωγή του, λίγα είναι τα κομμάτια του που προκειμένου να καταλάβει κανείς τι εννοεί, πρέπει να έχει κάνει "δουλειά".

Δε διάβασα αλλά δε χρειάζεται. Πάρε τον από κάτω που πιστεύω σε καλύπτει πλήρως: Solved

Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρουν οι στίχοι των τραγουδιών. Ο πιο "ακραίος" μου είχε πει ότι θα προτιμούσε η φωνητική μελωδία να μην έχει καθόλου λέξεις. Η εκάστοτε φωνή να τραγουδάει τη μελωδία με αααα δηλαδή. Προσωπικά δέχομαι οποιαδήποτε αντιμετώπιση πάνω στο θέμα, προφανώς και ας κάνει ο καθένας ό,τι τον ευχαριστεί. Εκεί που αρχίζω να έχω "πρόβλημα" (όχι ότι θα τσακωθώ κι όλας όμως) είναι όταν εφευρίσκεται μια θεωρία για να δικαιολογήσει την ομολογουμένως ημιτελή αντιμετώπιση. Και για να μην κάνω τον έξυπνο, να αναφέρω ότι υπάρχουν πάμπολλοι τομείς της τέχνης όπου είμαι αναλφάβητος. Ακόμα και μεγάλα, ιστορικά έργα που δε μου λένε τίποτα. Κάποτε θεωρούσα ότι είχα ανακαλύψει την πηγή της έμπνευσης της καλλιτεχνίας και έπεφτα στην παγίδα να απαξιώνω ό,τι δε μου έκανε. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά είμαι ανόητος. Τώρα δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω ότι π.χ. ότι δεν καταλαβαίνω ούτε τον Κάφκα, ούτε τον Καμύ, ούτε τον Μότσαρτ. Αλλά το "πρόβλημα" δεν είναι δικό τους, είναι δικό μου. Δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια για να τους καταλάβω και να τους εκτιμήσω και δεν κάνω και καμία προσπάθεια για να τα αποκτήσω. Έχω επιλέξει να είμαι τεμπέλης όσον αφορά πολλά πράγματα με λίγα λόγια.

Το κομμάτι αδιάφορο kateme αλλά ο τύπος είναι από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις hard rock/metal κιθαριστών που εκτός από το ότι το έχει τερματίσει τεχνικά (είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο απόλυτα καθαρό είναι το παίξιμό του σε όλες τις ταχύτητες), έχει κάτι να πει και μουσικά.

Το κομμάτι είναι αριστούργημα. Είναι ένα ολοκληρωμένο concept από την ερμηνεία μέχρι την αρμονία και την ενορχήστρωση. Τα πάντα υπηρετούν το τραγούδι, χωρίς να ξεφεύγει τίποτα. Όλα είναι στη θέση τους και όπως πρέπει, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Το δε σπαρακτικό "γέμισα την ψυχή μου ρωγμές" είναι σαν η κατάληξη μονολόγου ενός φαντάσματος που κάνει απολογισμό. Hats off από μένα.

Άλλος ένας γίγας πάει για ξεκούραση. Ένας κολοσσιαίος σαξοφωνίστας αλλά κυρίως ένας από τους μεγαλύτερους τζαζ συνθέτες όλων των εποχών.

Από κάποιους πέφτει. Αλλά αν θες να πούμε για τα rock classics με βλακώδεις στίχους ας πούμε, ο βασικός λόγος είναι γιατί τότε που ακούστηκαν παγκοσμίως, οι μη αγγλόφωνοι (τουλάχιστον) δεν καταλαβαίναμε λέξη από αυτά που ακούγαμε. Απλά πεινούσαμε να ουρλιάξουμε ένα ρεφρέν κι ας έλεγε (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση) "τα βυζιά της Μαριορής, τα 'χει δει ο Ηρακλής".

Το είχαμε ξανασυζητήσει πρόσφατα το θέμα των στίχων. Προσωπικά εμμένω στην άποψή μου ότι ακόμα και αν το νόημα των στίχων είναι ανοησίες, συμπληρώνουν το τραγούδι άρρηκτα. Π.χ. αν πάρεις τους στίχους της δισκογραφίας των AC/DC, μόνο να γελάσεις από τη βλακεία θα καταφέρεις. Παρόλα αυτά, μαζί με τη μουσική, το πράγμα δένει αλλιώς. Και φυσικά, υπάρχουν πάμπολλά γκρουπς/τραγουδοποιοί, των οποίων η στιχουργική είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο που μπορεί να επισκιάζει ακόμα και την πολύ καλή μουσική των κομματιών τους. Και είναι πραγματικά σημαντική απώλεια για όποιον δεν κάνει τον κόπο να τους ακούσει/διαβάσει.

Έτσι. 'Η επί το κιθαριστικότερον: "Μα ο Χέντριξ δεν είχε ιδέα από θεωρία και όχι μόνο έγινε μύθος αλλά 54 χρόνια μετά το θάνατό του, ακόμα με αυτόν ασχολείται ο κόσμος." Ε αν είσαι πεπεισμένος ότι έχεις τη μουσική αντίληψη του Χέντριξ, ναι άσε τη θεωρία, μια χαρά τεράστια καριέρα θα κάνεις και χωρίς αυτή.