Jazzjoker

Και οι δύο φοβεροί αν και δε θα τους έβαζα στο ίδιο "βαρέλι". Προφανώς λόγω ηλικίας αλλά και γιατί ο Hunter έχει ήδη πολλά χιλιόμετρα καριέρας από πίσω ενώ ο Mancuso είναι στην αρχή. Για να υπάρξει σύνδεση και με το άλλο θρεντ, είχε προ μηνών ποστάρει ο yameth το βίντεο από τη συνάντηση Mancuso - Meola όπου ο τελευταίος τον κάλεσε να παίξουν μαζί. Τον θάψαμε δεόντως τον Ματέο εκεί. Τώρα μπορώ να βάλω Carcass;

Ναι έτσι είναι. Στο τετράχορδο το κούρδισμα είναι ντο, φα, λα, ρε οπότε οι σχέσεις είναι σα να πάρεις τις 4 κάτω χορδές της κιθάρας. Στο βίντεο όμως ο Κατσάμπας πιάνει μπαρέ μινόρε και ματζόρε ακριβώς όπως στην κιθάρα (στις μπάσες π.χ. φαίνεται να πιάνει τονική, πέμπτη, οκτάβα, τρίτη), αν το είδα σωστά. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα έχει κιθαριστικό κούρδισμα, χωρίς τη μι καντίνι.

Όσον αφορά αυτό που παίζει ο Κατσάμπας στο βίντεο, από τον τρόπο που πιάνει τα ακόρντα, φαίνεται να είναι κουρδισμένο σε κλασικό κούρδισμα κιθάρας (υποθέτω ότι λείπει η μπάσα μι). Αυτό με κάνει να σκέφτομαι (παρότι άσχετος όσον αφορά τα μπουζούκια) ότι αυτό που βλέπουμε είναι μάλλον κάποια καστομιά που έφτιαξε ώστε να κάνει τα ντουέτα με τον αδερφό του και όχι "ορθόδοξο" δεκάχορδο μπουζούκι.

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. (ξέρω άσχετο αλλά ήθελα πολύ να το πω)

Λοιπόν τελειώσαμε με συζήτηση για Βάι και Μέολα να βάλω κανά Carcass να 'ρθουμε στα ίσα μας;

Όχι. Αυτό, κατ' εμέ πάντα, ούτε ακούγεται ούτε βλέπεται. Είναι το πώς αντιλαμβάνεται ο Βάι τη Χεντριξική ερμηνεία σε ένα κομμάτι. Αυτό μου αρέσει:

Όχι, πλάκα κάνω προφανώς. Αλλά δε μου αρέσει καθόλου. Ένα κομμάτι του μόνο από όλη τη δισκογραφία του (την έχω ακούσει δυστυχώς) και αυτό όχι ολόκληρο.

Στέλνω ήδη μηνύματα στο club των Vai haters να μπουκάρουμε να κάνουμε χάιτζακ το θρεντ πάλι και μετά να την πούμε ο ένας στον άλλο που δε μας αρέσει ο Βάι.

Ουδέποτε έγραψα εγώ κάτι τέτοιο. Ούτε ότι κάποιος χάνει κάποια ιδιότητα με την ηλικία, ούτε αναφέρθηκα σε κάποια εκφυλιστική διαδικασία στην οποία μπαίνει το νευρικό σύστημα.

Το ύφος του μου θυμίζει πολύ Tim Miller αλλά αυτό μόνο καλό είναι προφανώς. Κατά τ' άλλα είναι πραγματικά πολύ ωραίος ενώ τα voicings που χρησιμοποιεί είναι αριστούργημα αλλά έχει εμφανώς και κάποια μετάλλαξη στα δάχτυλα και μπορεί να φτάνει όλη την ταστιέρα χωρίς να κουνάει το χέρι του. ?

Δεν υπάρχει το ανεξερεύνητο πεδίο κυρίως θα έλεγα. Γιατί μουσικοί με τις δυνατότητες και τη φαντασία αυτών που αναφέρεις, υπάρχουν. Εν ολίγοις, σχεδόν όλα έχουν ήδη παιχτεί. Είναι πολύ πολύ δυσκολότερο για έναν μουσικό της δεκαετίας του 2020 να φτιάξει κάτι πραγματικά πρωτοπόρο σε σύγκριση με το παρελθόν. Επίσης το κοινό ταϊζεται μουσικό κουτόχορτο όπως έχουμε αναφέρει χιλιάδες φορές και η βιομηχανία δεν ασχολείται με "δύσκολα". Οι Beatles σήμερα θα θεωρούνταν εξαιρετικά στριφνό άκουσμα γιατί είχαν τραγούδια με πάνω από 3 ακόρντα και μετατροπίες. Δηλαδή και να βγει ένας σύγχρονος McLaughlin ας πούμε, ελάχιστοι θα τον πάρουν χαμπάρι. Εκπαιδευτήκαμε εντατικά στο εύκολο, το γρήγορο και το ανώδυνο. Και φυσικά αυτό δεν πάει μόνο για τη μουσική. Εδώ αν καθυστερήσει να πάει το μήνυμα που στέλνουμε στο viber από το κινητό την ώρα του χεσίματος, το πετάμε και παίρνουμε άλλο.

Off topic αλλά δε χάνω ευκαιρία να το αναφέρω: Δεν πάω ποτέ ταξίδια εκτός Αθηνών όταν φεύγει πολύς κόσμος. Δεν υπάρχει ωραιότερη περίοδος της πόλης από όταν λείπουν οι κάτοικοι. Είναι και ο λόγος για τον οποίο θυμάμαι το πρώτο lockdown με νοσταλγία. Βασικά αισθάνομαι ότι ζω σε μια πόλη όπως θα έπρεπε να είναι και όχι όπως είναι υπό "κανονικές" συνθήκες.

Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις". Με άλλα λόγια ανατρέχουμε σε κομμάτια του παρελθόντος μας γιατί οι μουσικές αυτές, εκτός ότι μας άρεσαν καθαρά αισθητικά, έχουν συνδεθεί με πάρα πολύ έντονα βιώματα. Το παραπάνω οφείλεται σε εμάς και όχι στη νέα μουσική. Όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αν είναι κανείς διατεθειμένος να ψάξει και φυσικά να φάει στη μάπα και άπειρη σαβούρα, υπάρχουν αριστουργήματα. Απλά θα τ΄ ακούσουμε μια-δυο και τελικά θα επιστρέψουμε εκεί που η ακρόαση, μέσω των αναμνήσεων, ξυπνάει κι άλλες αισθήσεις. Εγώ προσωπικά έχω απλά δεχτεί ότι κανένα σύγχρονο κομμάτι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στις προτιμήσεις μου τα oldies goldies, όσο τεράστιο αριστούργημα κι αν είναι, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.

Στις πληροφορίες του κομματιού, ο δημιουργός κάνει την αρμονική ανάλυση. Εγώ παραθέτω πολύ χοντρικά τι γίνεται: A. 4 πρώτα μέτρα D aeolian 5o μέτρο έχουμε ένα D major (αν θες τονίζεις τη μεγάλη τρίτη) 4 επόμενα μέτρα έχουμε επιστρέψει σε D aeolian 10o μέτρο μπήκαμε σε C aeolian B. 6 πρώτα μέτρα C aeolian 7ο μέτρο επιστρέψαμε σε D aeolian C. 1ο μέτρο έχουμε φα με μεγάλη 7η και αυξημένη 5η. Μπακαλίστικα μπορείς να παίξεις μια ρε μινόρε αρμονική (εδώ πάει ωραία και F lydian augmented = 3ος τρόπος της D jazz melodic minor). 2ο μέτρο και ως το τέλος του C, μπήκαμε ξανά σε D minor περιβάλλον. ή παίζεις γενικά ρε μινόρε και όταν δεν πολυκολλάει, γυρνάς σε ντο μινόρε και τούμπαλιν.? edit: συγχρονιστήκαμε με manosx

Χωρίς να το έχω αποκωδικοποιήσει πλήρως, θα σου έλεγα να ξεχάσεις το G ως τονικό κέντρο. Ο λόγος που οι νότες της G dorian σου ακούγονται καλά είναι γιατί δεν πρόκειται για G dorian αλλά για D aeolian.

Αναφέρεσαι σε ένα θέμα που το σκέφτομαι τελευταία πολύ λόγω spotify και εξηγούμαι: Μόλις η εφαρμογή πήρε χαμπάρι ότι πατάω play και favorite σε πολλά τζαζ, άρχισε να μου προτείνει κάτι playlists με ονόματα όπως "jazz for dinner" και "relaxation jazz". Τις έβαλα λοιπόν να παίζουν να δω τι γίνεται και το ρεζουμέ είναι το εξής: Πρόκειται για πολύ καλές μπάντες οι οποίες παίζουν μια μουσική "τύπου" τζαζ, πολύ easy listening και εντελώς "ανώδυνη". Ιδανική για να μη της δίνει κανένας σημασία ενώ κάνει κάτι άλλο. Επίσης είναι ό,τι πρέπει για παρουσιάστριες και τηλεμοντέλα που θα δηλώσουν περήφανα "ακούω πολλή τζαζ". Επειδή το θέμα μου κίνησε το ενδιαφέρον, έψαξα τις μπάντες λίγο παραπάνω και βρήκα ότι έχουν και δισκογραφίες και εμφανίσεις και απ' ό,τι φαίνεται, αυτό που παίζουν είναι αρκετά επικερδές. Δεν ξέρω αν υπάρχουν και στα άλλα είδη αντίστοιχα γκρουπς αλλά προφανώς υπάρχει μεγάλη ζήτηση για μουσική παρασκηνίου που δεν "ενοχλεί" και όταν τελειώνει δε σου αφήνει τίποτα. Μια στις τόσες βέβαια, τους ξεφεύγει κι ένα κομμάτι με ταυτότητα το οποίο ξεχωρίζει κι εκεί καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για μουσικούς που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και το κάνουν συνειδητά:

Καθόμουν εχθές και άκουγα τον τύπο που έχει το κανάλι. Πολύ ωραίος.

Έχουνε και κινητά και λάπτοπ στο Άγιο Όρος σε πληροφορώ.

10-38;

Εκτός από τη νεκρανάσταση, μου αρέσει που η συζήτηση συνεχίζεται κανονικά χωρίς τον ΟP και προτείνετε και λύσεις ΑΦΟΥ έχετε δει ότι είναι από πέρυσι το θέμα και ο άνθρωπος μπορεί και να έχει πάει στο Άγιο Όρος να μονάσει ξέρω γω. Είμαστε η επιτομή του gas.

Τι να σου πω ρε Σάββα, την πήγα να τη μετρήσουνε και σπάσανε τα κοντέρ του μηχανήματος. Με κυνηγάει ο συνεργιάς να τον αποζημιώσω.

Σταύρακας. Και δε χρησιμοποίησα κιθάρα αλλά μηχανή. Yamaha Revstar?

Έριξα κι εγώ ο Σταύρος μια πενιά και το ονόμασα σύμφωνα με εκεί που το φαντάζομαι να ακούγεται. Tsonta.mp3

Θυμάστε εκείνη την κοπελίτσα που δεν την ήξερε κανείς και συμμετείχε στο one hit wonder "Somebody that I used to know"; Ε έντεκα χρόνια μετά, πάλι κανένας δεν την ξέρει, παρόλο που βγάζει καταπληκτική μουσική.

Αν κάποιος ενδιαφέρεται για λίγο πιο "ψαγμένα" bts (ρυθμικά κυρίως) για να ξεφύγει λιγάκι από το straight μπαλαντορόκ ύφος, αξίζει να ρίξει μια αυτιά στο παρακάτω κανάλι που έχει ενδιαφέροντα tracks.