Jazzjoker
-
Αναρτήσεις
5340 -
Μέλος από
-
Τελευταία επίσκεψη
-
Ημέρες που κέρδισε
35
Τύπος περιεχομένου
Προφίλ
Forum
Ημερολόγιο
Άρθρα
Music
Νέα
Competition Kom12
Lockdown
Videos
Store
Ότι δημοσιεύτηκε από Jazzjoker
-
Ζηλεύω την πειθαρχία και την υπομονή σου. Όσον αφορά τη μουσική καθεαυτή, προσωπικά προτιμώ τα δικά σου.
-
Δεν είχα καν παρατηρήσει ότι τη λένε έτσι. Άνοιξα ezdrummer για να επιβεβαιώσω.
-
Έχει δίκιο ο Δημήτρης τώρα που το ξανακούω. Είναι λιγάκι Jon Lord με ράσο δηλαδή. Επίσης ακούω τη χαρακτηριστική default μπότα του ezdrummer ή μου φαίνεται; Αν όντως πρόκειται για αυτή, μόλις ανοίξουμε το ezdrummer και πριν κάνουμε οτιδήποτε άλλο, πάμε και αλλάζουμε μπότα. Λεπτομέρειες βέβαια μια και ο ήχος του κομματιού είναι πολύ καλός γενικά.
-
Μπράβο παίδες. Ωραίο old school rock τύπου Dio/Rainbow (στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον).
-
Μου αρέσει που το θέμα είναι με το ένα πόδι "εκτός" και με το άλλο εντός του ρυθμού αλλά κι εγώ θα προτιμούσα λιγότερο θέμα η κιθάρα αν και όχι απαραίτητα περισσότερο αυτοσχεδιασμό. Ωραίο όμως.
-
Μακάρι. Ο μόνος λόγος που δε βάζω φωτογραφία του (που έχω) είναι γιατί δε θέλω να σας χαλάσω την Κυριακή.
-
Περεμπιπτόντως, για αυτό τον σπαστικό γείτονα που έχω από κάτω, έχω ξαναγράψει. Λείπει εκτός Αθηνών όλο το καλοκαίρι, που δεν μπορώ να παίξω λόγω ζέστης ούτως ή άλλως, και επιστρέφει το φθινόπωρο. Το ωράριό του δε είναι εντελώς ανάποδο απ' το δικό μου, τουτέστιν ξυπνάει για πρωί στις 14:00 και κοιμάται για βράδυ στις 5:00. Αν τολμήσω να βαρέσω, έστω και χαμηλά με ενισχυτή πριν ξυπνήσει, κάνει κατευθείαν παράπονα στο διαχειριστή και μάλιστα υποστηρίζει ότι ακόμα κι αν δεν ακούει τον ήχο, αισθάνεται τις δονήσεις που περνάνε μέσα από τα ντουβάρια. Γενικά όμορφες καταστάσεις και σας ευχαριστώ για την ακρόαση.
-
Ένα κλιψάκι γραμμένο λειψά μια και ο γείτονας από κάτω άρχισε να φωνάζει. Ήθελα να ξαναγράψω διάφορα πράγματα αλλά ούτε χρόνος υπάρχει και ο γείτονας ήρθε για να μείνει. Έπεσε ιδρώτας.- 15 σχόλια
-
- 20
-
-
Παρακολουθώ αρκετά συχνά το εξής χαρακτηριστικό σε γιουτιουμπικούς κιθαρίστες: Το παίξιμο είναι παντελώς "ανώδυνο". Με άλλα λόγια, τεχνικά μπορεί να είναι αψεγάδιαστοι, αλλά στην επιλογή των νοτών/συγχορδιών κλπ. σου δίνουν την εντύπωση ότι διαλέγουν επίτηδες να πατήσουν εκεί που δεν κοστίζει τίποτα, δεν διακυβεύεται τίποτα, δε γίνεται τίποτα γενικώς. Το παίξιμο έχει μηδενικό ρίσκο (μελωδικά/ρυθμικά/αρμονικά), είναι εντελώς safe, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.
Αυτό που με προβληματίζει είναι αν όντως επιλέγουν να πάνε εκεί ή αυτό το "στείρο" παίξιμο τους έχει γίνει τελικά αυτοματισμός/μανιέρα.
- Προβολή προηγούμενων σχολίων 1 περισσότεροι
-
Έχεις δίκιο Αλή όμως προσωπικά δεν περιμένω να ακούσω κάτι ιδιαίτερο σε ζωντανή εκτέλεση εκτός κι αν η μπάντα είναι κάποιου συγκεκριμένου στυλ.
Δηλαδή στο live η αποστολή είναι να ικανοποιήσεις το μέσο όρο οπότε το safe είναι ο σίγουρος τρόπος. Ειδικά αν μιλάμε για σχήματα που παίζουν τραγούδια ή όπου ο πρωταγωνιστής είναι άλλο όργανο, ε εκεί πολύ συχνά το να είσαι αφανής είναι και το ζητούμενο.
Εγώ όμως μιλάω για youtube και κιθαρίστες που είναι είτε μόνοι τους μπροστά στην κάμερα, είτε η κάμερα είναι μόνιμα πάνω τους. Εκεί υποτίθεται ότι αναλαμβάνεις το ρόλο να δείξεις κάτι. Κάτι διαφημίζεις, κάτι προμοτάρεις και προπάντων υποτίθεται ότι παρουσιάζεις το λόγο που είσαι διαφορετικός/η από άλλους χιλιάδες που κάνουν το ίδιο. Γιατί να σε προτιμήσω, τι διαφορετικό έχεις να μου δώσεις;
-
Σπύρο μου η απάντηση είναι απλή.
Ούτε το επιλέγουν ούτε έχει γίνει αυτοματισμός.
Δεν ενδιαφέρονται.
Όπως δεν ενδιαφέρονται να γράψουν μουσική, κομμάτια.
Και δεν έχουν κανέναν λόγο να ενδιαφερθούν.
Και δεν παρουσιάζουν όπως λες τον λόγο που είναι διαφορετικοί, γιατί δεν έχει πια σημασία κάτι τέτοιο.
Ίσα ίσα, λένε, "μπορώ κι εγώ να κάνω το ίδιο πράγμα το ίδιο καλά ή και καλλίτερα".
Δεν είναι μόνο safe το παίξιμο, είναι και "ίσιο", σιδερωμένο.
Το διαφορετικό μπορεί να πιάσει, μπορεί και όχι, γιατί λοιπόν να ρισκάρουν χωρίς λόγο?
Για να πουλήσουν, έχει μεγαλύτερη σημασία να κάνουν ότι και οι άλλοι που πουλάνε.
Και μάλιστα πιστά.
Να δώσουν στον θεατή/ακροατή αυτό που θέλει να καταναλώσει, αυτό που ξέρει, αυτό που αποτελεί το κίνητρο για να πατήσει το play.
Να τον έχουν σε γνώριμα μονοπάτια, να του δώσουν σημεία αναφοράς.
Δεν έχουν το κίνητρο της δημιουργίας και της διαφορετικότητας, δεν ασχολούνται με κάτι τέτοιο.
Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, αλλά αυτές μάλλον δεν έχουν τόσους πολλούς ακόλουθους.
Αλλά υπάρχει και το άλλο.
Όσο περισσότερο γνωστοί γίνονται κάποιοι μέσα σ' αυτό το σύστημα, τόσο ισιώνει το παίξιμό τους βίντεο με το βίντεο.
Τόσο πιο πολύ χάνουν την όποια διαφορετικότητα έχουν και ομογενοποιούνται με τους πιο δημοφιλείς.
-
.thumb.jpg.bb15fb4ff06fde5a8cb0517aa746346d.jpg)
-
Σπάω το κεφάλι μου. Το concept με την μπάντα animated πάνω σε διαφημιστικές πινακίδες στο δρόμο (ή κάτι ανάλογο), σε ποια άλλα βίντεο κλιπ το έχουμε ξαναδεί;
-
Δεν ξέρει ο τύπος που έβαλε την αγγελία. Ζητάει φθηνή και ό,τι να 'ναι. Κάτω από 4.500€ και χωρίς να έχουν στεγνώσει τα ξύλα, απλά θα του χαλάσει τον ήχο του ηχοσυστήματος στο μπαρ, μόλις την κρεμάσει.
-
Υποκειμενικό αλλά π.χ.
-
Περί live/studio εκτελέσεων, να προσθέσω ότι στο ευρύτερο ροκ ιδίωμα, υπήρχαν και υπάρχουν μπάντες που το στυλ και τα κομμάτια τους είναι κατ' εξοχήν live oriented και είδαν κι έπαθαν να καταφέρουν να τα αποτυπώσουν στο στούντιο ενώ πολλοί απέτυχαν. Δηλαδή, εν γένει, ναι το ζωντανό είναι μια προσπάθεια απόδοσης του στούντιο αλλά υπάρχει και το αντίθετο σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
-
Όταν δεν του ξεφεύγει η πάρλα του Μπιάτο είναι ωραίος και διδακτικός με την εκπαιδευτική έννοια. Βέβαια άλλες φορές ξεκινάει να μιλάει για την Τζόνι Μίτσελ ξέρω γω και ακολουθεί ΟΛΕΣ τις φλύαρες διακλαδώσεις του εγκεφάλου του και φτάνουμε να ακούμε για το τι μπουφάν φόραγε το 1982 η γκόμενα του roadie της μπάντας που έπαιξε σαπόρτ στη δική του.
-
Αφού το πήγαμε και στα γραπτά ιδού κι ένα αρκετά γνωστό: Πάει ένας τύπος στο γιατρό με φοβερούς πόνους, σε πανικό. "Γιατρέ μου", του λέει, "σώσε με, πονάω παντού, φοβάμαι ότι θα πεθάνω". "Μην πανικοβάλλεστε", του λέει ο γιατρός, "θα σας εξετάσω, θα βρούμε τι έχετε και κατόπιν θα βρούμε και την καταλληλότερη αντιμετώπιση για το όποιο πρόβλημα". Οπότε αρχίζει να τον εξετάζει αλλά ξαφνικά διακόπτει και του λέει "Κοιτάξτε, θα πρέπει να σταματήσετε να αυνανίζεστε". "Γιατί γιατρέ;", του απαντάει ο τύπος έκπληκτος. Και απαντάει ο γιατρός: "Για να μπορέσω να σας εξετάσω".
-
Θα πω πράγματα αυταπόδεικτα αλλά βρισκόμαστε δυστυχώς στην εποχή που πρέπει να δικαιολογούμε τα ήδη δεδομένα. Το κομμάτι είναι ένα αριστούργημα, προϊόν στίχων του Waters και μουσικής σύνθεσης και των τεσσάρων. Η original εκτέλεση από το Dark Side of the Moon δε, με τον Gilmour στα φωνητικά είναι εμβληματική/αξεπέραστη/συγκλονιστική/ιστορική και βάλτε ό,τι άλλο θετικό επίθετο θέλετε. Η παρούσα εκτέλεση προφανώς και δεν είναι κακή (θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να χαλάσει ένα τέτοιο κομμάτι), αλλά όπως είπαν και οι συνάδελφοι παραπάνω, δεν αλλάζει/προσθέτει/προτείνει τίποτα. Είναι δε σίγουρα χειρότερη από την original. Ο Waters μας είπε πρόσφατα εν ολίγοις ότι "Τι Pink Floyd και μαλακίες, δικά μου είναι τα κομμάτια" και ακολούθως αποφάσισε να ξαναηχογραφήσει το album χωρίς του υπολοίπους προφανώς. Με λίγα λόγια δηλαδή να δηλώσει και πρακτικά αποκλειστική κυριότητα των κομματιών. Οπότε πάει τώρα και γεροντοσκαλίζει ένα έργο τέχνης άρτιο, με ανεξάρτητη πλέον πολιτιστική οντότητα και ιστορία γιατί το original έργο δεν έλεγε Roger Waters αλλά Pink Floyd. Απλά γελοιότητες. Υ.Γ. Quiz: Μαντέψτε ποιο από τα δύο άλμπουμς θα (συνεχίσει) να ακούει ο κόσμος σε 50 χρόνια από τώρα.
-
Καλά, σε αυτό το θέμα δεν έβαλε κανείς το September; Ντροπή. Πέραν της πλάκας, υπάρχουν εκατοντάδες καταπληκτικά κομμάτια στο ευρύτερο ύφος. Για μένα όμως το παραπάνω είναι το απόλυτο peak.
-
Btw ένα πολύ ωραίο έχει πει ο John Mayer, όχι ακριβώς για αυτό που συζητάμε, αλλά πολύ κοντά. Σχολιάζοντας σε συνέντευξη το writer's block στους μουσικούς είπε ότι μέσα μας έχουμε έναν συνθέτη κι έναν ακροατή. Writer's block είναι όταν αυτά που γράφει ο συνθέτης δεν αρέσουν στον ακροατή.
-
Η απώλεια της διάθεσης για ενεργή ενασχόληση με τη μουσική, μου είναι κάτι πολύ οικείο. Προσωπικά, από το πρώτο lockdown και μετά είμαι απόλυτα ανενεργός παικτικά πιάνοντας κιθάρα στα χέρια 1-2 φορές το μήνα και για καμιά ώρα τη φορά. Ακόμα περισσότερο, εχω να συνθεσω κατι ολοκληρωμένο επίσης απο τότε. Η αίσθηση του μάταιου και του τετριμμένου που περιγράφει ο αγαπητός Αργύρης, είναι ακριβώς αυτό που αισθάνομαι κι εγώ. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η αντιδραστική άρνηση, η ακύρωση της μουσικής δραστηριότητας και η γεύση του ανώφελου, οφείλονται πολύ συχνά σε εσωτερικές ψυχικές διεργασίες και συνήθως δυσάρεστες. Δε λειτουργούν όλοι με αυτόν τον τρόπο φυσικά αλλά αρκετά μεγάλο δείγμα μουσικών είναι έτσι. Έχω επίσης ακούσει επαγγελματίες να περνούν τέτοιες φάσεις κι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να κάνεις πολυετές διάλειμμα. Αντιθέτως υποχρεούσαι να πιάνεις το όργανο κάθε μέρα και να πιέζεσαι αφόρητα. Αυτό που έχω συμπεράνει προσωπικά είναι ότι η σχέση μου με τη μουσική είναι σα μια ερωτική σχέση. Έχει εντάσεις, τσακωμούς, περιόδους ηρεμίας, άλλες έντονης δραστηριότητας και περιόδους χωρισμού. Τώρα λοιπόν είμαι χωρισμένος και προς το παρόν δε μου λείπει. Δεν ξέρω αν θα τα ξαναβρούμε, αλλά το ελπίζω.
-
Και στο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά και σε όλη την απόδοση, μετά την επανένωση, θεωρώ ότι είναι σκιές του παλιού τους εαυτού. Και οκ, άσε το συνθετικό απ' έξω. Αλλά καθαρά από άποψη περφόρμανς είναι σα να βαριούνται. Δηλαδή τι να πούμε για άλλους "πουρόκερς" (Iron Maiden, Metallica, Stones, AC/DC κλπ.) που βαράνε ανελέητα. Δεν ξέρω ποιος από εδώ τους είδε όταν ήρθαν αλλά κάτι βίντεο που είδα από το live, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο Slash δεν.... Και πολλή πρασινίλα σε πασίγνωστα σόλο που προφανώς έχει βαρεθεί η ψυχή του να τα παίζει αλλά τότε τι την έκαναν την επανένωση;
-
Λίγο noodling με το καινούριο audio interface μου. Για την ιστορία έφυγε το Presonus audiobox 44vsl (τα έφαγε τα ψωμιά του και έβγαλε προβλήματα) και ήρθε το Tascam US 4x4 HR.
-
Ακριβώς όπως το λες. Όπως υπάρχουν και εκατομμύρια παίκτες (τεχνικά) καλύτεροι από τους Clapton, Page, Richards, Blackmore κ.ο.κ. και δεν τους ξέρει, ούτε και θα τους μάθε ποτέ κανείς. Και αυτό είναι η απόδειξη ότι η τεχνική αρτιότητα στη μουσική είναι ένα εργαλείο που οπωσδήποτε βοηθά πολύ τη διεργασία αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Το σχόλιό μου btw δεν ήταν κάποια απάντηση σε αυτά που έγραψες αρχικά. Απλά είναι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας κομμάτια της συνέντευξης.
-
Το θέμα είναι ότι σχεδόν κανείς δεν ασχολείτο με την "αμπαλοσύνη" του Hammett πριν το youtube. Μάλλον το αντίθετο δηλαδή. Όταν ήρθε το youtube, όλα μπήκαν στο μικροσκόπιο και σε όλους μας δόθηκε βήμα για να κρίνουμε δημοσίως. Η ιστορία μου θυμίζει λιγάκι τον Hendrix από την εξής άποψη: μετά το θάνατό του, εκδόθηκαν ένα σωρό albums από ηχογραφήσεις που είχαν "ξεμείνει". Άλλες ημιτελείς, άλλες σχεδόν έτοιμες για επόμενη κυκλοφορία και άλλες καθαρά θέμα προσωπικού αρχείου που δεν ήταν ποτέ προορισμένες να δουν το φως της δημοσιότητας. Το αποτέλεσμα ήταν να κυκλοφορήσουν πράγματα με ιστορική αξία μεν, με πολύ μικρή μουσική αξία δε μια και το παίξιμο ήταν χύμα, υπό την επήρεια, με κακό ήχο κλπ. O Hendrix λοιπόν κρίθηκε για όλα αυτά, ανεξάρτητα από το ότι, αν ήταν στον έλεγχό του, τα περισσότερα δε θα είχαν ακουστεί δημοσίως ποτέ. Κάτι ανάλογο κάνει και το youtube σε σύγχρονο επίπεδο, πολύ περισσότερο δε αφού πια όλοι μας έχουμε μια κάμερα μόνιμα στο χέρι μας. Αποτυπώνει και δημοσιοποιεί ένα σωρό δοκιμαστικά, πρόβες, backstage, jams κλπ. και μάλιστα αφήνει απ' έξω υλικό κατά βούληση μια και ο στόχος είναι τα views. Και κάπως έτσι είδαμε το μύθο του Hammet (και όχι μόνο φυσικά) να γκρεμίζεται. Κάποιοι μουσικοί/καλλιτέχνες, το 'χουν πιάσει το νόημα και είναι πάρα πολύ προσεκτικοί ως προς το τι και πότε καταγράφεται, τουλάχιστον μέχρι εκεί που μπορούν να έχουν άμεσο έλεγχο. Άλλοι δεν ασχολούνται. Ο Hammett προφανώς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Το θέμα κατ' εμέ είναι ότι ο τύπος είναι μέλος, τα τελευταία 40 χρόνια, μιας από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες όλων των εποχών και (συν)υπεύθυνος για τη σύνθεση κομματιών που είναι πλέον ορόσημα ενός ολόκληρου μουσικού είδους και μιας ολόκληρης εποχής. Το γεγονός αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αρκεί.
-
Μου έχει τύχη σε live jam μετά το τέλος του κανονικού live, να ανέβει στη σκηνή "περιπετειώδης" γνωστός και εξαιρετικός κιθαρίστας ο οποίος οδηγούσε τον αυτοσχεδιασμό και κάθε τόσο άλλαζε κλειδί στο σόλο του. Ο άνθρωπος ειδοποιούσε βέβαια αλλά οι χειρονομίες και οι εκφράσεις του, ήθελαν κάποια εμπειρία σε live καταστάσεις για να καταλάβεις τι γίνεται. Ο μπασίστας της μπάντας, καθόλου καλαμπόρτζος αλλά πιτσιρικάς και άπειρος, δεν έπιανε τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό, με τις τονικότητες να πηγαινοέρχονται και ποτέ να μη συναντούν η μία την άλλη, αν και ως συνήθως, η πλειοψηφία του κοινού δεν κατάλαβε τίποτα. Υπάρχει μάλιστα και βίντεο του συγκεκριμένου περφόρμανς όπου αυτός που το πήρε, έχει γράψει από κάτω διθυραμβικά σχόλια.?
