Jazzjoker

Αυτό που λέει κι ο τίτλος. Δεκτά θετικά και αρνητικά σχόλια. :) chords.mp3

Όλα ξεκινούν από την παιδεία. Ναι οκ, ο Έλληνας έχει ένα συγκεκριμένο ταμπεραμέντο σαν λαός. Το θέμα είναι πού και πώς διοχετεύεται αυτό. Εθνική συνείδηση/σύμπνοια; Πώς; Ρωτήστε ένα παιδί 17 χρονών να σας πει τι είναι Ελλάδα. Εγώ το μόνο που ακούω από τα παιδιά πλέον είναι "έλα ρε μαν" και "γιο μπρο". Να μην πω για το θέμα της ορθογραφίας. Δε μας νοιάζει πλέον πώς γράφονται οι λέξεις. Η κακή ορθογραφία είναι πλέον παντού. Ακόμη κι εκεί που υποτείθεται ότι ελέγχεται και διορθώνεται. Για να μην παρεξηγηθώ, λέω ότι δεν είμαι κανένας μάστορας της ορθογραφίας αλλά όταν δεν είμαι σίγουρος, το ψάχνω. Γιατί; Γιατί η γλώσσα μας, είναι ένα κομμάτι της χώρας μας. Και γιατί υπάρχει λόγος που υπάρχουν τόσα γράμματα για τον φθόγγο "ι" και "ο". Υπάρχει λόγος που το "ό,τι" παίρνει κόμμα όταν έχει την έννοια του οτιδήποτε. Αλλά ποια παιδεία; Των καταλήψεων των δημοσίων σχολείων; Των αμόρφωτων δασκάλων και καθηγητών που έβαλαν μέσο για να διοριστούν ή αυτών που δεν πέρασαν ποτέ καμία αξιολόγηση και ενώ μπορεί να έχουν τη γνώση, είναι εντελώς ακατάλληλοι να τη μεταδώσουν; Των ατελείωτων νομοσχεδίων που αλλάζουν από κυβέρνηση σε κυβέρνηση; Της γνώσης που παρατείθεται ως ύλη εξετάσεων και μόνο; Από το γυμνάσιο μαθαίνουμε ότι αυτό που διαβάζουμε είναι η "ύλη". Είναι αναγκαίο κακό. Συγχωρέστε με αλλά πιστεύω ότι αν δε διορθωθούν πρώτα απ' όλα αυτά, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Γιατί ενώ είμαστε Έλληνες που "όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια πάνω στα δέντρα, εμείς διδάσκαμε πολιτσμό σε όλον τον κόσμο" πλέον δεν έχουμε ιδέα ποιοι είμαστε. Γι' αυτό και πίνουμε φραπέ 5 ώρες απαξιώνοντας τα πάντα με "έλα μωρέ τώρα", γι' αυτό δεν ξέρουμε να οδηγούμε, γι' αυτό είμαστε αγενείς, γι' αυτό μας ενδιαφέρει μόνο το τομάρι μας και οι άλλοι "να πάνε....". Αισθανόμαστε μονάδες. Η Ελλάδα έχει πάει περίπατο.

Συμφωνώ με όλους σας παιδιά. Αν και Θεσσαλονικιός στην καταγωγή, έχω μεγαλώσει και ζω στην Αθήνα. Έζησα και δυο χρόνια στην Αγγλία ως φοιτητής. Αυτό που έχω να πω είναι ότι τελευταίως αποφάσισα να κάνω μερικές τσάρκες στο κέντρο της Αθήνας και να επισκεφτώ μερικά "jazz bars". Μου ήρθαν λοιπόν μερικές αναμνήσεις.... Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου ή το ότι μεγάλωσα, αλλά θυμάμαι ότι γύρω στα τέλη 90s αρχές δεκαετίας 2000, "κάτι" γινόταν στην Αθήνα. Αρκετά μπαράκια που φιλοξενούσαν είτε εγχώρια, είτε ξένα σχήματα, ωραία μουσική, κοινό μια χαρά. Ποτέ δεν ήταν τίγκα βέβαια. Θυμάμαι Lousiana Red με Nick and the backbone στο hi-hat, το blues hall, house of art σχεδόν κάθε Σάββατο (από τα κορυφαία live που έχω δει στη ζωή μου, Snowy White με το σχήμα του) ακόμη και half note πηγαίναμε συχνά πυκνά τότε. Και αρκετά άλλα. Σιγά σιγά αυτά τελείωσαν. Τα μπαράκια είτε έκλεισαν, είτε άλλαξαν μουσικό προσανατολισμό, είτε μετατράπηκαν σε mainstream clubs. Αυτά που έμειναν το γύρισαν στο "ethnic". Πολύ ethnic για την ακρίβεια. Τότε άρχισε η live μουσική στην Αθήνα να μετατρέπεται σε κάτι που δε μου ταίριαζε πια. Άλλαξε και το κοινό. Προσωπική μου άποψη πάλι αλλά νομίζω ότι έπεσε σύρμα ότι πια είμαστε Ευρώπη. Άρχισε να έρχεται από το εξωτερικό κάθε καρυδιάς καρύδι, σχήματα που δεν τα είχε ακούσε κανείς αλλά παρουσιάζονταν σα να κάνουν τεράστια καρριέρα στις χώρες τους (κυρίως ΗΠΑ). Ακριβά εισητήρια, μουσική νερόβραστη (αν δεν έπαιρνε ταμπέλα γινόταν ethnic) και κοινό που σου έδινε την εντύπωση ότι πήγαινε κυρίως για να φαίνεται ότι είναι εκεί. ("Ναι, ακούω τζαζ αλλά δε θυμάμαι να σου πω ακριβώς τι τώρα. Ξέρεις, ποτέ δεν ασχολήθηκα με ονόματα"). Κάπου εκείνη την εποχή σταμάτησα να ψάχνομαι κι εγώ για τέτοια μέρη. Για να επανέλθω λοιπόν, τελευταίως αποφάσισα να κάνω μερικές βόλτες στο κέντρο να δω τι γίνεται. Τι συνάντησα; Εξαιρετικούς χώρους από άποψη διακόσμησης. Αυτά. Μουσική πολύ χαμηλά και επιλεγμένη έτσι ώστε να είναι ευχάριστες οι νότες που ακούγονται πλην όμως θα την άκουγες και σε ασανσέρ πολυτελούς ξενοδοχείου. Θυμάμαι τελευταία σε ένα τζαζ μπαρ με ταμπελα, ο dj δεν ασχολείτο καν με την επιλογή. Έπαιζε playlist ενώ εκείνος καμάκωνε δυο κοριτσάκια στη μπάρα. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν ανεβάζει λίγο την ένταση (ακουγόταν η βαβούρα των ομηλιών και από μουσική σχεδόν τίποτα. Σαν συγκέντρωση με φίλους σε σπίτι.), με κοίταξε με μια ξυνίλα και απαξίωση σα να του ζήτησα να βάλει Σάσα Μπάστα. "Είναι αργά" μου απάντησε. Μάλιστα. Ανάλογη η ατμόσφαιρα και σε άλλα 2-3 που επισκέφτηκα πρόσφατα. Όλα εύπεπτα, καθώς πρέπει και χλιαρά. Όπως εύπεπτα, καθώς πρέπει και χλιαρά γίνονται σιγά σιγά τα πάντα σε αυτή την πόλη. Η διασκέδαση, η τηλεόραση, το σινεμά, το θέατρο (κάποτε πήγαινα συχνά. Μετά άρχισαν τα κινητά και δεν ξαναπάτησα). Και κυρίως όλα είναι τέλεια "διακοσμημενα". Η εικόνα είναι το παν. Μια αστραφτερή, γκλαμ φωτογραφία με ανορθόγραφη αφιέρωση από πίσω. Έτσι μου φαίνονται όλα. Δεν ξέρω, μπορεί απλώς να μεγάλωσα. Όμως αυτό που βλέπω γενικώς γύρω μου, αυτό που γινόμαστε, δε μου αρέσει καθόλου. Μα καθόλου.

Έπρεπε να πατήσει τα 65 ο Clapton για να φαίνεται blues επιτέλους.

Ωραίος αυτοσχεδιασμός και τεχνική σε ένα είδος που τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως δύσκολα, ειδικά αν παίζεις πάνω σε backing. Το μόνο που μπορώ να πω για το παίξιμό σου είναι ότι περίμενα να "ξεφύγεις" και λιγάκι μελωδικά. Βέβαια χωρίς μπασίστα/πιανίστα να σε "ακούει" και να παίζει αναλόγως αυτά είναι δύσκολα πράγματα.

Έτσι όπως το περιγράφεις, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πρόβλημα θερμοκρασίας. Αν ήταν αυτό, ο ήχος θα ακουγόταν από τον υπολογιστή και όχι από τα ηχεία. Πέραν αυτού τώρα. Το device manager, μήπως σου δείχνει τίποτα συσκευές που δεν αναγνωρίζει;

Ο ήχος που ακούς είσαι σίγουρος ότι είναι αυτός των windows όταν συνδέεις μια usb συσκευή; Μήπως ακούγεται ακόμη κι αν τα ηχεία σου είναι κλειστά;

Σε ευχαριστώ gkou.

Ένα κομμάτι του Lightnin' Hopkins ηχογραφημένο μόνο με ένα μικρόφωνο και λίγο reverb. Η εκτέλεση είναι επηρεασμένη από την κορυφαία version του John Campbell από το "A Man And His Blues". bluebird.mp3

Ο Lemmy είναι όντως θεός αλλά το "fuck Keith Richards" που ζει σε ακριβά ξενοδοχεία και βγαίνει με μοντέλα ενώ ο Lemmy πίνει τζακ με κόλα και ετοιμάζει καινούριο δίσκο, το βρίσκω λίγο απλοϊκό.

Λοιπόν. Γενικώς, μου άρεσε πολύ. Με το μόνο που έχω διαφωνία είναι το πώς χρησιμοποιείς τη φωνή σου. Και αυτό γιατί το 90% των ελληνικών hip hop συγκροτημάτων ραπάρουν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Θα ήθελα πολύ να ακούσω κάτι με τόσο ωραία αρμονία και στίχους, όπως το κομμάτι σου, να διαφοροποιείται στο στυλ της φωνής.

Σορρυ, ο Φοίβος εννοώ. :)

Επ! Αυτό είναι ο σκύλος σου ο Φάνης με άλλα λόγια. :) Πέρα απ' την πλάκα, είναι πολύ ωραίο.

Αγαπητέ Superfunk μην μου πεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ αναφέροντας τη λέξη στρατόπεδο. Εν πάσει περιπτώσει, με τίποτα έτσι όπως το εννοείς στο quote. Τέλος πάντων. Αγνοήστε το όλο thread. Δεν ήταν ο σκοπός του αυτό που γίνεται. Καμιά φορά ψαχνόμαστε να αρπαχτούμε χωρίς λόγο.

Για όνομα του θεού ρε παιδιά. Πραγματικά. Ποια προκατάληψη; Γουστάρω να βλέπω τον SRV να "θάβεται" από άλλους δηλαδή; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Και μόνο για την ιστορία να αναφέρω ότι προτιμώ τον SRV σαν κιθαρίστα σε σχέση με τον Jeff Healy και ενώ έχω τα άπαντα του SRV, από Healy έχω μόνο 2 albums. Αλλά παρακαλώ. Μην ψηρίζουμε τη μαϊμού και μην ψάχνουμε ανάμεσα στις λέξεις να βρούμε πράγματα που δεν είναι εκεί. Και ας μην "τη λέμε" στους ανθρώπους που γράφουν μια άποψη (πόσο μάλλον σε ένα light στυλ, όχι απολύτως σοβαρό), είτε συμφωνούμε είτε όχι, λες και μας έβρισαν συγγενείς μας. Ηρεμία. Όλοι τον αγαπάμε και τον ακούμε τον Stevie. Στο ίδιο στρατόπεδο είμαστε.

Με Κιθ και Ρόνι πάντως είναι απολύτως κατανοητό γιατί ο Μικ θεωρείται ο ωραίος του γκρουπ. ;D

Keith

Ok αγαπητέ DIMIS, επειδή προσεβλήθης (και απ' ό,τι φαίνεται έγινα ξαφνικά και "φιλαράκος" σου :) ) επαναδιατυπώνω πιο διακριτικά για να μην παρεξηγούμαι: "... αλλά και γιατί πρώτη φορά βλέπω τον SRV να υπολείπεται κιθαριστικά στο συγκεκριμένο live και μόνον όσον αφορά το σόλο, στο συγκεκριμένο τραγούδι, σε σύγκριση με τον άλλο κιθαρίστα και όχι γενικώς, πάντα κατά την άποψή μου και με κάθε επιφύλαξη για όσους μπορεί αυτή η δήλωση να ενοχλήσει." Τέλος; ;)

Το μπαρ στου οποίου την τουαλέτα ο Τομ κερνούσε τσιγάρα την καθαρίστρια εκείνη τη στιγμή μάλλον εννοείς :)

Το εικονίδιο του elavd μετά την επίμαχη δήλωση, όλα τα λεφτά :D

Ένα από τα αγαπημένα μου βίντεο, κυρίως γιατί είναι φοβερή η εκτέλεση του κομματιού αλλά και γιατί πρώτη φορά βλέπω τον SRV να τρώει εμφανέστατα χώμα σε κοινή εμφάνιση με άλλον κιθαρίστα 8) http://www.youtube.com/watch?v=XqU9RZqvFKY

Είναι λίγο outdated το thread αλλά μόλις το διάβασα αυτό έπαθα κάτι. Θα έπρεπε να υπάρχει κάποιου είδους αστυνομία της τέχνης και να τον συλλάβουν επ' αυτοφώρω τον τύπο. Συρραφή στόματος για μερικούς μήνες ώστε τις επόμενες φορές να σκέφτεται λίγο καλύτερα τι θα πει. Και όσον αφορά το θέμα της αυθεντικότητας, εγώ προσωπικώς, πιο αυθεντικό συνθέτη/στιχουργό/ερμηνευτή από τον Waits δεν γνωρίζω. Και ο Dylan επίσης αν και τελευταία, προφανώς λόγω γεραμάτων, έχει ξεμωραθεί λιγάκι και κυκλοφορεί CD που τραγουδάει τα κάλαντα. Αν είχα μικρό παιδί πάντως δε θα του έβαζα να ακούσει τον "μικρό τυμπανιστή" τραγουδισμένο από Dylan.

Εγώ πάλι ενθουσιάστηκα. Κανένα πρόβλημα με την έλλειψη θέματος. Κανονικότατο κομμάτι το βρήκα. Σούπερ programming, ωραίες ιδέες και μουσικότατο. Το μόνο που του έλειπε είναι μια κλασσική κιθάρα.

Ωραία ιδέα. Ελπίζω μόνο να έχει on/off. Γιατί εύκολα φαντάζομαι να κολλάει εκεί το μάτι την ώρα που κάποιος παίζει και να εθιστεί στο απόλυτα σωστό pitch.

Εγώ έχω 2 strat που τις έχω κάνει hardtail και είμαι πολύ ευχαριστημένος από τον ήχο. Στα clips μπορείς να βρεις κομμάτια που έχω γράψει με αυτές για να πάρεις μια γεύση.