Φίλε μου, δεν είσαι μόνος σε αυτά που περιγράφεις. Πολλοί ερασιτέχνες μουσικοί (να μην πω οι περισσότεροι) είναι έτσι. Εγώ προσωπικά κουτσόβγαλα ωδείο (το μοντέρνο τμήμα) αλλά πάλι ασχολιόμουν αποκλειστικά και μόνο με ό,τι με τραβούσε και με ενδιέφερε. Τα υπόλοιπα τα έκανα άρπα-κόλλα και ποτέ πειθαρχημένα και σωστά (αχ αυτό το prima vista). Επίσης περνάω περιόδους που τις κιθάρες μου δεν τις ακουμπάω. Μεγάλες περιόδους.
Κατά την άποψή μου, απ' τη στιγμή που παίρνεις απόφαση ποιος είσαι, τα πράγματα είναι πιο απλά. Δηλαδή φτάνει μια στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου "Είμαι ή θέλω να γίνω επαγγελματίας μουσικός;". Και απαντάς με απόλυτη ειλικρίνια. Προσωπικά, αυτή την ερώτηση την έχω κάνει στον εαυτό μου εδώ και καιρό και είμαι μια χαρά με την απάντηση. Δεν είμαι ούτε και θα γίνω. Όμως χωρίς τη μουσική δεν μπορώ να ζήσω για πολύ καιρό. Ξέρω ότι θα την έχω για πάντα στο πλευρό μου ως χόμπι σίγουρα και ποιος ξέρει..... Ούτε παραμελημένη, ούτε ερωμένη. Κομμάτι της ζωής μου, όπως η δουλειά μου, η οικογένειά μου και η εκάστοτε γκόμενα (Που να πάει στο διάλο εν πάσει περιπτώσει. Άσχετο).
Εγώ μια χαρά σε διαβάζω ;)