Jazzjoker

Φίλε Tsevos ευχαριστώ και πάλι. Όσο για τα δικά σου tracks τα άκουσα και μου άρεσαν και τα δύο πολύ. Το Riviera Paradise το φοβάμαι για ευνόητους λόγους.... Με το άλλο κάτι θα κάνουμε.

Think Pink λοιπόν. Το είδα λίγο σαν άσκηση ύφους αφού δεν είναι στο στυλ μου και ο ήχος μου μάλλον παραείναι bright για τέτοια. Σε κάθε περίπτωση έκανα ό,τι μπορούσα. Παραθέτω κι εδώ το αποτέλεσμα. think_pink.mp3

Ο λόγος για τον οποίο κάποιος μπορεί να αυτοσχεδιάσει με τη φωνή του πολύ πιο εύκολα απ' ό,τι με ένα όργανο είναι απλά το γεγονός ότι τη φωνή του τη χρησιμοποιεί καθημερινά σχεδόν από τότε που γεννήθηκε και είναι απολύτως εξοικιωμένος με αυτή. Εν ολίγοις, η μελωδία που σκέφτεται/εμπνέεται ταξιδεύει αστραπιαία από τον εγκέφαλο στις φωνητικές χορδές και αποδίδεται με σχετική ακρίβεια (ανάλογα και με τις ικανότητες του καθένα βέβαια). Προκειμένου στο όργανο που παίζεις να αποκτήσεις τέτοια οικειότητα και ακρίβεια χρειάζεσαι αρχικά τις κλίμακες και τις συγχορδίες που αναφέρεις. Η θεωρία είναι ουσιαστικά κάτι που μας βοηθά να κάνουμε το όργανό μας κομμάτι του σώματος. Οι φτασμένοι αυτοσχεδιαστές δε σκέφτονται καμία θεωρία την ώρα που παίζουν. Απλώς μεταφράζουν μελωδίες από τον εγκέφαλο στο εκάστοτε όργανο. Έχουν φάει τις κλίμακες όμως με το κουτάλι. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις ταλέντων που το ενδιάμεσο βήμα της θεωρίας δεν το χρειάζονται. Αυτοί είναι εξαιρέσεις. Δε θα ξεχάσω ένα συμμαθητή που είχα στο ωδείο ο οποίος είχε αυτό που λέμε "τέλειο αυτί" χωρίς να έχει μελετήσει ιδιαιτέρως. Του έπαιζε ο δάσκαλος σκόρπιες νότες στο πιάνο και εκείνος του έλεγε ακριβώς τι είχε παίξει. Θυμάμαι δε το δάσκαλο του αυτοσχεδιασμού να του λέει "Εσύ είσαι φοβερά τυχερός. Το 70% του μαθήματος που κάνουμε εδώ και της μελέτης που χρειάζεται, εσύ το 'χεις ήδη έτοιμο."

Συμφωνώ αλλά ας μου επιτραπεί να προσθέσω, γενικά μιλώντας, (χωρίς να έχω ακούσει τον Trigga ή τη δουλειά του) ότι όταν μπαίνουμε σε τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με το παίξιμο ενός οργάνου (πχ νότες του ακόρντου του πιανίστα ή feel του ντράμερ) ότι προκειμένου οι συμβουλές μας να πιάσουν τόπο, καλό θα είναι αυτά που παρατηρούμε, να τα κατέχουμε κι όλας.

Πολύ ωραία διασκευή. Η μπάντα σούπερ όπως και στα υπόλοιπα. Εδώ όμως φαίνεται ότι ο τραγουδιστής δεν το έχει ακόμα πολύ. Υποθέτω ότι με μερικές πρόβες ακόμη θα το βρει.

Είστε πολύ καλοί. Ως ακροατής (και όχι μουσικός) αυτό που άκουσα το βρήκα αψεγάδιαστο και το άκουσα με μεγάλη απόλαυση. Προσωπικά, όταν κρίνω άλλους, προσπαθώ να είμαι ακροατής ενώ τον μουσικό κριτή να τον κρατάω για τον εαυτό μου.

1. Πού είναι το τραγούδι οέο; 2. Δεν τα βάζεις όλα μαζί στο ίδιο θρεντ, να τα έχουμε μαζεμενα να τα χαιρόμαστε;

Πολύ ωραίο. Με πόρωσε που σε αρκετά σημεία η φωνή θυμίζει Sinatra. Τα συγχαρητήριά μου στον τραγουδιστή.

Ευχαριστώ παίδες. Η κιθάρα είναι μια american standard strat του '96.

Εξαιρετικό το backing track. Με ενέπνευσε, οπότε παραθέτω και το αποτέλεσμα. take_2.mp3

Να συμπληρώσω ότι ο Bobby McFerrin είναι εκτός των άλλων και ένας εξαιρετικός jazz τραγουδιστής με απίστευτα φωνητικά σόλο, με σπάνια ικανότητα αυτοσχεδιασμού και κατά πάσα πιθανότητα έχει μελετήσει πολύ. Ίσως και πάρα πολύ.

Δεν τους ήξερα ομολογώ. Μου άρεσαν πολύ τα κομμάτια. Απίστευτη μελαγχολία βέβαια. Προφανώς κάτι έχει να κάνει αυτό με την αυτοκτονία του ανθρώπου.

http://www.youtube.com/watch?v=fO_CLha6M7U&feature=related Σε ένα σημείο του discworld noir, ο ήρωας μπαίνει σε ένα μπαρ όπου παίζει πιάνο ένας βρυκόλακας ενώ πάνω στο πιάνο έχει ένα ποτήρι με αίμα :) Το κομμάτι είναι το παραπάνω αλλά και ολόκληρο το soundtrack του παιχνιδιού είναι φοβερό.

Γιατί να τον αποπάρουμε τον άνθρωπο ρε παιδιά; Είναι 17 τι να κάνουμε. Δεν ήξερε και ρώτησε εδώ για να μάθει. Μετά από κάποια χρόνια μπορεί να καταλάβει και από μόνος του.

Ναι το γεγονός είναι ότι στη ροκ δεν είχε πολυχρησιμοποιηθεί έως τότε. Ίσως και καθόλου. Στην τζαζ βέβαια ήταν ήδη ψωμοτύρι.

Το θέμα φίλε marathon είναι πόσοι από αυτούς και τα καινούρια πράγματα που έφεραν στο συγκεκριμένο πεδίο, υιοθετήθηκαν από τους συναδέλφους τους και έγιναν κομμάτι του "mainstream" τρόπου να παίζει κανείς ηλεκτρική κιθάρα.

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες και συμπληρώνω: Ο Hendrix ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που εμφανίζονται μια στις τόσες σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δημιουργίας (είτε αυτή είναι τέχνη, είτε επιστήμη, είτε σπορ κλπ.) και που ανοίγουν εντελώς νέους δρόμους στην αντιμετώπιση του αντικειμένου τους. Κατά την άποψή μου, μετά τον Hendrix, στον τομέα της ηλεκτρική κιθάρας, δεν έχει εμφανιστεί κανένας ακόμη που να είναι αυτού του βεληνεκούς νεωτεριστής. Και πολύ περισσότερο γιατί ο Hendrix δεν έπαιξε ούτε τίποτα καινούριες κλίμακες που έως τότε δεν τις ήξεραν, ούτε τίποτα καινούρια ακκόρντα ή αρμονίες. Το θέμα είναι πώς έπαιξε τα ήδη υπάρχοντα. Τα ρούχα, το lifestyle και οι υπερβολές επί σκηνής ήταν της εποχής και τα έκαναν και άλλοι.

Μετά από μερικά ουισκάκια με φίλους και κουβέντα περί ανέμων και υδάτων.... once_lovers.mp3

Κανείς δε μίλησε για αντιπαλότητα, σνομπισμό, ποιοτικό, εμπορικό. Εγώ απλώς εξέφρασα την άποψη ότι δε μου αρέσει να μπαίνει στο ίδιο καζάνι η μουσική που είναι για να χορεύουμε στις πίστες τα Σάββατα και είναι ΕΙΔΙΚΑ και με κύριο στόχο για αυτό δημιουργημένη και τη μουσική που έχει κάτι παραπάνω να πει και είναι προϊόν έμπνευσης και ευαισθησίας. Πώς να το κάνουμε, δεν κολλάνε.

Μακάρι να ήταν έτσι όπως το λες. Πολύ φοβάμαι όμως ότι δεν είναι θέμα ούτε ανοιχτού μυαλού ούτε μη αρτηριοσκληρωτικής αντίληψης. Είναι κομμάτι από την πίτα της δημοσιότητας.

Για να γενικεύσω λίγο την κουβέντα: Τα βραβεία status δεν τα είδα. Έπιασε όμως το μάτι μου το trailer. Και εκεί είδα, μεταξύ άλλων, Ρουβά και Μίκη Θεοδωράκη. Εμένα αυτή η παρέα σαν θέαμα δε μου αρέσει. Όπως δε μου άρεσε και που η Καλομοίρα εμφανίστηκε στο Ηρώδειο μέσα από την τούρτα του Σαββόπουλου και τραγούδησε, που ο Μητροπάνος φέτος κάνει πρόγραμμα με την Πέγκυ Ζήνα, που ο Θοδωράκης έγραψε δίσκο στο Ρέμο και πάρα πολλά άλλα. Αυτός ο αχταρμάς της καλλιτεχνίας που γίνεται προς χάριν δημοσιότητας και προβολής (τι στο διάλο ανάγκη προβολής έχει ο Μίκης;) μου γυρίζει τ' άντερα. Αλλά και κάτι δείχνει... Δεν ξέρω για εσάς παιδιά αλλά τη μουσική με κεφαλαία δεν μπορώ να την μπλέξω με τα τσιφτετέλια και τα μπιτοπόπ της Σαββατιάτικης εξόδου. Άλλο το 'να άλλο τ' άλλο.

1. Δεν περιμένω από τον Πανούση να εκφράσει εμπεριστατωμένη και σοβαρή άποψη για πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά κλπ. θέματα δημοσίως. Μπορεί να το κάνει με την οικογένειά του ή τους φίλους του. Δημόσια εμφανίζεται για να ασκήσει το επάγγελμά του που είναι κωμικός και μουσικός. Αυτά που λέει και ο τρόπος που τα λέει με κάνουν να γελάω. Πολύ. 2. Οποιοσδήποτε επαγγελματίας εξαρτάται από την αποδοχή του κοινού προκειμένου να βγάλει το ψωμί του (ασχέτως αν για κάποιους είναι φρατζόλα 3 κιλών και για άλλους κουλούρι) είναι εξαρτημένος από κάποιους. Δε γίνεται αλλιώς. Είτε είναι δημοσιογράφοι, είτε είναι καναλάρχες, είτε είναι πολιτικοί. Αν δεν τα έχει καλά με κανέναν, δε θα βγάλει λεφτά. Τουλάχιστον όχι αρκετά για να ζει από αυτό και μόνο.

Και μακάρι να μην το αποφύγετε ποτέ. Κι εγώ που είμαι μια-δυο γενιές μετά από σένα, ό,τι και να παίξω blues είναι τελικά. Το κομμάτι φίλε marathon πολύ ωραίο όπως και ό,τι έχω ακούσει από σένα. Enigma δε μου θύμισε. Πιο πολύ floyd και παλιούς dire straits. Το απήλαυσα :)

Θα πρέπει να το βρεις μόνος σου. Η παρτιτούρα σου δείχνει νότα και σχετική οκτάβα αλλά π.χ. το ντο κάτω από το πεντάγραμμο στο κλειδί του σολ μπορεί να είναι το τρίτο τάστο της Λα χορδής αλλά και το όγδοο της Μι. Αναλόγως πώς πάει το κομμάτι και πώς μπορείς να πετύχεις το ηχητικό αποτέλεσμα. Αυτά βέβαια για κομμάτια για τα οποία δεν εχεις ηχητικό παράδειγμα. Αν μπορείς να το ακούσεις κι όλας πριν το μελετήσεις, έχεις μια ιδέα για το τι παίζεται πού. Γενικώς το σε πιο τάστο παίζεται η νότα είναι κάτι που με την εμπειρία σταματά να σε προβληματίζει. Από ένα σημείο και μετά και σύμφωνα με τις νότες που ακολουθούν, το βρίσκεις μόνος σου. Στην αρχή βέβαια θα κάνεις λάθη και διορθώσεις. Θα δεις ότι αν παίζεις νότες σε λάθος θέση, κάτι δε θα σου πηγαίνει καλά.

Η δουλειά μου, που δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική, μου αφήνει ελάχιστο χρόνο για μελέτη, τις καθημερινές τουλάχιστον. Αυτό που προσπαθώ να κάνω κάθε μέρα πάντως είναι καμιά ώρα κλίμακες και modes και μερικές ασκήσεις για τα δάχτυλα. Με παρτιτούρα έχω πολλά χρόνια να κάτσω να ασχοληθώ.