Πριν από δύο εβδομάδες περίπου, βρέθηκα πηγμένος στην κίνηση της Αθήνας, λόγω της πορείας του Συλλόγου Ποντίων, με αφορμή το αίτημα για διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού λαού.
Λυπάμαι που το λέω αλλά ακόμη και σ' ένα θέμα που με αγγίζει προσωπικά, η τακτική του κλεισίματος των δρόμων, με οδήγησε να σιχτιρίσω, όχι τη μη διεθνή αναγνώριση, αλλά τους ανθρώπους που αποφάσισαν να κλείσουν το δρόμο και να δημιουργήσουν σε εμένα και σε πολλούς άλλους πρόβλημα στη μετακίνηση. Στη δική μου περίπτωση και καθότι ήμουν καθ' οδόν προς κάποια επαγγελματική υποχρέωση, η καθυστέρηση μου στοίχισε και σε απώλεια αξιοπιστίας από τον πελάτη μου.
Αυτά όσον αφορά την άποψη ότι στην Ελλάδα δε γίνεται τίποτα αν δεν κλείσεις το δρόμο. Αυτό που γίνεται, είναι να αδικείς κατάφωρα το σκοπό σου, όποιος κι αν είναι αυτός.