Jazzjoker

Ευχαριστώ φίλτατε Νέστωρ.

Ηρακλή εγώ σε ευχαριστώ για την ανάγνωση/ακρόαση και τα λόγια σου. Συμφωνώ απολύτως με αυτά που λες. Άλλωστε όπως νομίζω όλοι γνωρίζουμε, η τιμή ενός πεταλιου, ενός ενισχυτή, μιας κιθάρας κλπ, μετά από την τσέπη, έπηρεάζει άμεσα και την ακοή μας :)

Ευχαριστώ. Η strat είναι μια california series με fender custom shop 54 μαγνήτες. To gain του πεταλιού είναι ένα "τσικ" πριν το τέρμα. Treble στο τίποτα, bass στο 1/3 και volume στο 1/4.

Χαιρετώ την σεβαστή κοινότητα και τους σεβάσμιους γέροντες. Έχω αποκτήσει εδώ και μερικές εβδομάδες το εν λόγω πεταλάκι και ήθελα να του κάνω ένα review γιατί είναι, αν μη τι άλλο, μια ενδιαφέρουσα πρόταση για overdrive στα 35 μόνο ευρώ παρακαλώ. Δυστυχώς, άλυτα και σατανικά προβληματα βασάνιζαν τον υπολογιστή μου (και δεν έχω τελειώσει ακόμη) εδώ και μερικές μέρες αλλά οδεύω σιγά-σιγά στο φως. Ιδού λοιπόν μια μικρή παρουσίαση/κριτική. Να πω αρχικά ότι τα πετάλια της danelectro πάντα με γοήτευαν για τρεις λόγους κυρίως. Την τιμή, τον "τίμιο" ήχο τους και την αισθητική τους. Και λέγοντας τίμιο ήχο εννοώ ότι δε σου υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια ή dumble ήχο στα 30 ευρώ. Αυτά που έχω ακούσει στέκονται αξιοπρεπέστατα δίπλα σε πετάλια με διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές. Η αισθητική που διέπει αυτή τη σειρά προϊόντων της danelectro είναι εμφανώς επηρεασμένη από τα αμερικάνικα 50's και εικόνες όπως οι τεράστιες cadillac, οι beach boys και το surf rock και η γενικότερη τότε ατμόσφαιρα. Για του λόγου το αληθές: Προσπερνώ, για ευνόητους λόγους, το αυτοκόλλητο true bypass και πάω στα tone controls από αριστερά προς τα δεξιά: volume, treble/bass (στo ίδιο knob 2 ποτενσιόμετρα), gain. Κάτω από τα knobs, τα γνωστά και μη εξαιρεταία in και out jacks καθώς και η είσοδος για τροφοδοτικό. Μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στο πετάλι είναι τα 4 διακοπτάκια που υπάρχουν μέσα στο battery department: Σύμφωνα με το manual, οι διακόπτες προσθέτουν compression και υπάρχουν διάφοροι προτεινόμενοι συνδυασμοί για διαφόρους ήχους. Προσωπικώς, μετά από ένα σύντομο ηχητικό τεστ, αποφάσισα ότι τους προτιμώ όλους στη θέση off μια και μου φάνηκε ότι αφαιρούν από τη φυσικότητα και το vintage feeling του πεταλιού. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί τους έβαλαν εκεί καθιστώντας αδύνατη την παραμετροποίηση τους σε live καταστάσεις. Κάτι άλλο που βρήκα άβολο επίσης, είναι τα ποτενσιόμετρα των treble/bass που είναι πάνω στο ίδιο knob. Εν ολίγοις ξεχάστε τη ρύθμιση με το ένα χέρι (το άλλο κρατάει την κιθάρα βεβαίως). Αν πάτε να γυρίσετε κάποιο από τα δύο με το ένα χέρι, απλώς γυρίζουν και τα δύο. Όσον αφορά τον ήχο τώρα, το cool cat είναι όντως transparent. Είναι τόσο transparent που θα μπορούσα να πω ότι είναι περισσότερο booster παρά overdrive. O ήχος του ενισχυτή βγαίνει πολύ καθαρός και αν θέλουμε να ακούσουμε λίγη βρώμα, επιβάλλεται το gain του πεταλιού στο τέρμα. Κάτι που μου άρεσε πολύ είναι ότι ο ήχος του ανταποκρίνεται στις δυναμικές (όπως ευελπιστώ ότι θα ακουστεί και στι κλιπάκι που ακολουθεί). Αν παίξουμε ήρεμα και μαλακά, θα βγει ο ήχος του ενισχυτή μας boosted αλλά αρκετά καθαρός. Αν κοπανήσουμε, θα πάρουμε αχνιστό overdrive. Συμπερασματικά πιστεύω ότι το cool cat transparent overdrive είναι άλλο ένα πολύ "τίμιο" πεταλάκι της danelectro. Με εξαίρεση τη θέση των treble/bass controls και των διακοπτών μέσα στη θήκη της μπαταρίας, με 35 ευρώ έχω ένα overdrive που με ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό. Αναρρωτιέμαι πόσο θα κοστολογούσε κάποια εταιρεία που κατασκευάζει boutique εφέ, ένα πετάλι της με αυτόν ακριβώς τον ήχο... Κλείνω με ένα κλιπάκι όπου γρατζουνάω τη strat χρησιμοποιώντας τα settings του cool cat που μου κάθονται καλύτερα στο αυτί. cool_cat_blues.mp3

Απέκτησα το δεύτερο πρόσφατα. Μόλις καταφέρω να διορθώσω τον υπολογιστή μου, ο οποίος καταρρέει, θα του κάνω ένα review.

Με γεια φίλτατε odis. Καλόπαιχτη.

Εξαιρετικοί. Μου άρεσε πολύ το δικό σας κομμάτι.

Φίλε Kostri, είναι πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που γίνονται μέσα στο κομμάτι. Έχει χαρακτήρα, η μπάντα είναι δεμένη και ο τραγουδιστής την κατάλληλη φωνή. Το επίπεδο το βρίσκω γενικώς υψηλό. Σαν σύνθεση και στυλ, δε μου λέει τίποτα αλλά προφανώς αυτό δεν έχει να κάνει με εσάς αλλά με μένα που τα ακούσματά μου δεν έχουν καμία σχέση. Εν ολίγοις δεν είμαι κατάλληλος για να σας κάνω κριτική αλλά βλέπω ότι σε καίει (και πολύ λογικό) οπότε ιδού. :)

Γεωργία είναι πολύ καλό. Μπράβο σας. Το μόνο αρνητικό που βρίσκω και αυτό είναι μάλλον θέμα μίξης, είναι ότι η φωνή ακούγεται σα να τραγούδησες πάνω σε backing track. Σα να ήταν τελειωμένη η μίξη της μουσικής δηλαδή και να μπήκε και μια φωνή από πάνω. Δεν ξέρω, μήπως ήθελε κανά delay, κανά βάθος παραπάνω; Α και κόβεται απότομα στο τέλος. Επίτηδες είναι αυτό;

Σωστή η προσέγγισή σου odis, με βρίσκεις σύμφωνο. Όμως, άλλο η αναγκαιότητα έκφρασης νέων εννοιών και άλλο "λέω τα μισά αγγλικά γιατί είμαι cool". Το ένα είναι δημιουργικό και σε κάποια επίπεδα θεμιτό. Το άλλο είναι η αρχή της ηθελημένης νοητική καθυστέρησης.

Στην ελληνική καθομιλουμένη με τις συνήθεις αγγλικές λέξεις/φράσεις, δύσκολο να καταλάβεις αν κάποιος ξέρει καλά αγγλικά ή όχι. Αν απλώς μιλάει καλά αγγλικά, μπράβο του. Θα του χρησιμεύσουν πολύ.

Εγώ απ' την άλλη, δεν καταλαβαίνω γιατί οι υπόλοιποι ευρωπαικοί (και μη) λαοί, χωρίς να είναι ξενοφοβικοί (το πολύ σοβινιστές να πεις κάποιους), προστατεύουν τη γλώσσα τους με ποικίλους τρόπους, ενώ εμείς παραδιδόμαστε στα αγγλικά ψυχή τε και σώματι και το χαιρόμαστε κι όλας. Το πιο φοβερό είναι δε, ότι συχνά, άνθρωποι που χρησιμοποιούν αγγλικά στην καθομιλουμένη, δεν ξέρουν καν να μιλούν καλά αγγλικά. Αφού το γουστάρουμε που το γουστάρουμε, ας κάτσουμε να το μάθουμε σωστά τουλάχιστον.

Η συγκεκριμένη δημοσιογράφος, παρ' όλο που έχει συχνά ένα ολίγον εκνευριστικό στυλ (διακόπτει για να μιλήσει η ίδια), είναι προφανώς σοβαρή επαγγελματίας. Κι εγώ την έχω δει να στέκεται πάρα πολύ καλά σε θέματα από αστρονομία μέχρι ψυχανάλυση. Κρίμα για την ώρα προβολής και για το γεγονός ότι έχει αποκτήσει αναγνωρισημότητα από τα κλιπάκια του Θέμου του οποίου οι πιο συχνοί καλεσμένοι είναι γκλάμουρ τηλεμαϊντανοί και εκκολαπτόμενες βίζιτες.

Οι δημοσιογράφοι, όπως και οι πολιτικοί αλλά και άλλα "επιφανή" επαγγέλματα καθρεπτίζουν το μορφωτικό και γενικότερο επίπεδο ενός λαού. Εδώ, στη Μέση Ανατολή, έχουμε αυτούς.

Νομίζω ότι μπορεί να είναι άστοχος όσον αφορά κάποια παραδείγματα αλλά η ουσία του κειμένου με βρίσκει σύμφωνο. Φτωχότερη γλώσσα, φτωχότερος πνευματικά (όχι μόνο) λαός, νέα γενιά που δε μιλάει/γράφει ακριβώς ελληνικά, παλιότερες γενιές που δεν τους ενδιαφέρει πια. Δεν είναι κάποια πρωτότυπη παρατήρηση, πλην όμως, το τι συμβαίνει γύρω μας είναι εμφανές.

Τελικά, εκείνοι που διαφωνούν με το άρθρο του Ξυδάκη, σε τι διαφωνούν; Διαβάζω απαξίωση του δημοσιογράφου αλλά πού είναι ο αντίλογος επί της ουσίας;

Με έναυσμα το post του LK μου ήρθε ένα ερώτημα που ήθελα να το θέσω καιρό εδώ. Σας έχει τύχει ποτέ, να αρνούνται πεισματικά τα αυτιά σας να αναγνωρίσουν την ηχητική υπεροχή "φτηνού" οργάνου σε σύγκριση με "ακριβό"; Να έχετε προαποφασίσει δηλαδή ότι το ακριβό είναι καλύτερο και εν συνεχεία να προσπαθείτε να προσαρμόσετε και τα αυτιά σας σε αυτό.

Ακριβώς.

Σταύρο, το ξέρεις ότι το θρεντ θα φτάσει 35 σελίδες και γύρω στα μισά θα αρχίσει και γερός τσακωμός έτσι; :) Για την συμμετοχή και μόνο πάντως εγώ είμαι της δικής σου φιλοσοφίας όσον αφορά την ποιότητα και τον ήχο των οργάνων.

Φυσικά και τα πήγε καλά. Αυτό το καπελάκι βέβαια είναι άλλη ιστορία...

Έχει ξανασυζητηθεί το θέμα εδώ μέσα αλλά δεν άντεξα να μην το ξαναβάλω: http://www.blackmoresnight.com/photos/personal/so_ct_ren_faire_2005_2006/2.htm

Αισθανόμαστε ασφάλεια όταν επιβεβαιώνεται ο μύθος. Είναι ωραίο δηλαδή, ο τύπος του οποίου τη μουσική γουστάρεις να είναι και άγιος και απολύτως εναρμονισμένος με τη δική σου κοσμοθεωρία. Σα να έχεις κι εσύ θέση στο μεγαλείο του. Η αλήθεια απέχει βέβαια. Το μουσικό ταλέντο, όπως και οποιουδήποτε είδους ταλέντο, ουδεμία σχέση έχει με το χαρακτήρα του ανθρώπου.

Υπέροχο. Καλά σας κάνει και σας έχει στην πειθαρχία ο κύριος Πινακουλάκης ;). Σας βγάζει τον καλύτερό σας εαυτό.

Όταν θέλεις να αποκτήσεις αναγνωρισιμότητα και δόξα, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι χάσεις το μέτρο. Να φτάσεις σε σημείο δηλαδή, να βλέπεις στον καθρέπτη έναν άνθρωπο που πλέον, ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ήσουν όταν ξεκινούσες να γίνεις κάποιος. Απληστία και ανασφάλεια. Θέλω κι άλλο γιατί αυτό που είχα μου τελειώνει. Όλα τελειώνουν. Χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δε, καλό είναι και να μην ξαναρχίζουν.