Jazzjoker

Εδώ η Μαιρούλα τα λέει πολύ ωραία για την ιστορία και την εξέλιξη, μια που άνοιξε ωραία κουβέντα, Και παρεμπιπτόντως βάζω τη Μαίρη και αυτό είναι μπηχτή προς Ντιμ που μας έχει φλομώσει στη Μιμή.

Υπερπροσφορά πληροφορίας. Ένα χειροκρότημα από μένα στους συμμετέχοντες και ειδικά στον Οδυσσέα που το έχει μελετήσει εις βάθος προφανώς.

Έχει καλύψει σχεδόν όλο το δάπεδο με πετάλια και τα βράδια μπαίνει κρυφά από τη γυναίκα τους σε online μαραγκούς και παραγγέλνει πατώματα.

Μην το πολυφιλοσοφούμε για τα γραμμένα σόλα. Το υπονόησε κι ο Στράτος: Και η σύνθεση, αυτοσχεδιασμός είναι. Απλά σε περισσότερο χρόνο.

Και καλά έκανες. Έτσι δουλεύουν οι προζ. Αυτοσχεδιασμός ακούγεται τελικά.

Πολύ ωραίο θέμα και αυτοσχεδιασμοί της κιθάρας και των πλήκτρων. Το αρνητικό του κομματιού (και η όποια ροπή προς elevator music) έχει να κάνει με τον "ετοιματζίδικο" ήχο του rhythm section που (δεν ξέρω αν όντως είναι) αλλά ακούγεται σαν preset λούπα synth ή band in a box όπου βάζεις τα ακόρντα και εκείνο αναλαμβάνει να σου παίξει το ύφος που επιλέγεις. Αν έχεις τη δυνατότητα να παρέμβεις λοιπόν στις "πλάτες" και ηχητικά (άλλοι, πιο πιστοί ήχοι οργάνων) και εκτελεστικά (να μην παίζει ακριβώς το ίδιο πράγμα σε κάθε κύκλο), θα βρεθείς αυτομάτως εκτός πεδίου ασανσέρ.

Στους μαγνήτες πάει κανείς πολύ συχνά στα τυφλά. Κατ' αρχήν η πλειοψηφία των κλιπς στο youtube γενικά, σπανίως είναι αντιπροσωπευτικά (και όχι μόνο για μαγνήτες) γιατί το 99% αυτών που ανεβάζουν δεν ξέρουν ούτε πώς να φτιάξουν ήχο στον ενισχυτή/plugin τους ούτε πώς να ηχογραφήσουν τον ήχο που έφτιαξαν. Αλλά εκτός από αυτό, ούτως ή άλλως, αυτό που ακούς περιέχει αναγκαστικά και το πιο σημαντικό κομμάτι της αλυσίδας του ήχου που είναι ο ενισχυτής και οι ρυθμίσεις του. Οι μαγνήτες που ήδη έχεις π.χ. θα ακουστούν εντελώς διαφορετικά, στα όρια του να σου φαίνονται άλλο σετ, παιγμένοι σε ενισχυτές των οποίων τον ήχο δεν γνωρίζεις. Και φυσικά, πάντα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και ο παίχτης και το ύφος του. All in all, στην αγορά καινούριων μαγνητών, ό,τι και να κάνει κανείς, θα πάει λίγο στα τυφλά (κουφά). Εκτός κι αν πάρει τον ενισχυτή του και την κιθάρα του και πάει επί τόπου στον κατασκευαστή και αλλάζονται/συγκρίνονται τα σετ on the fly.

Να 'σαι καλά geka. Και πάρε και 2 κλιπάκια που βρήκα μόλις και είχα γράψει για παλιότερο θέμα στο noiz με σκέτη κιθάρα στο καθαρό, σε όλες τις θέσεις ξεκινώντας από νεκ. 1 Black Rose 2 Ivory Tulip Black Rose.mp3 Ivory Tulip.mp3

Τους Black Rose και τους Ivory Tulip. Δεν έχω πρόχειρα σκέτα κλιπάκια αυτή τη στιγμή αλλά για να πάρεις μια ιδέα μέσα σε μιξαρισμένα κομμάτια: Black Rose: Ivory Tulip:

Έχω καταλήξει εδώ και αρκετά χρόνια σε Nick Silver σε 2 στρατ μου και τους στοκ 57/62 της Fender στην τρίτη.

Επειδή παλιότερα, σε κάποιες από τις στρατ μου, είχα αλλάξει ένα σωρό μαγνήτες μπορώ να σου πω τα εξής για τους προβληματισμούς σου: Η περιγραφή των μαγνητών αναφέρεται σε λεπτομέρεια της λεπτομέρειας στον ήχο. Μιλάμε κατά βάση για single coil, με χαμηλό output και στις δύο περιπτώσεις. Με λίγα λόγια το presence σου θα είναι περίπου όπου είναι και τώρα, όποιο σετ κι αν πάρεις. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους μπάντας, μια στρατ με κλασσικούς, low output μονούς, χρειάζεται πάντα κάποια κατανόηση τουλάχιστον από το rhythm section προκειμένου να μη θάβεται στο σύνολο. Εν τέλει δηλαδή, δεν είναι τα scooped μεσαία του blond που θα σου δημιουργήσουν θέμα στην παρουσία. Κατ' αναλογία και οι blackface, για τους οποίους η περιγραφή αναφέρει ότι έχουν τονισμένα μεσαία, μην περιμένεις ότι θα βαράς ένα ακκόρντο και θα σε κολλάνε τα mids στον τοίχο ή ότι πρόκειται για κανένα monster sound. Οπότε μη σε ανησυχεί ότι θα "αρπάζουν εύκολα" ή ότι δε θα μπορείς να παίζεις με πετάλια και εφέ.

Αναφέρω τα παρακάτω μόνο ως άποψη βάση των βίντεο μια και δεν έχω ακούσει ποτέ από κοντά Lollar μαγνήτες για στρατ (μόνο για τέλε είχα παλιότερα και ήταν φανταστικοί μαγνήτες): Είδα/άκουσα όλα τα βίντεο που έχεις ανεβάσει και σε κανένα δεν ακούω ήχο όπως τον περιγράφεις: Για την ακρίβεια, θα έλεγα ότι σε όλα τα βίντεο που ανέβασες ακούω έναν ήχο γλυκό αλλά tame/ήμερο. Σε τίποτα δε θυμίζει το punchiness του ήχου των Hendrix, Mayer, Frusciante, κατ' εμέ πάντα. Βέβαια μπορεί να έχει να κάνει και με τον τρόπο που παίζουν οι παίχτες. Btw το πρώτο βίντεο που ανέβασες, είναι εντελώς εκτός θέματος για μένα και δεν το λαμβάνω υπόψη. Ο τύπος έχει κάνει reamping σε amp sim και plugin. Είναι σα να ακολούθησε δηλαδή κάποιο handbook "Τι να μην κάνετε όταν παρουσιάζετε μαγνήτες ηλεκτρικής κιθάρας", πράγμα που νομίζω ακούγεται καθαρά και στον εντελώς στείρο/άνευρο ήχο του κλιπ. Ο μόνος λόγος που σχολιάζω είναι γιατί πρόκειται να δώσεις τρεισήμισι plus κατοστάρικα και θα είναι κρίμα να μην είναι αυτό που ήθελες.

και amplitube. Είστε θύματα όχι μόνο του ίνφλουενσινγκ δηλαδή αλλά και της μαζικής ψηφιοποίησης.

Με τέλε. Περί draggin, laid back κλπ που συζητάτε οι από πάνω, διορθώθηκε όπως προανέφερα. Βασικά επανηχογράφησα κιθάρες και πείραξα μίξη μπάσου και συνολικό EQ. Εδιτ: Έχει σταματήσει να μου στέλνει ειδοποιήσεις το φόρουμ για το thread, για κάποιο λόγο.

Όχι βέβαια. Το "απαράδεκτο" είναι καθαρά δική μου παρέμβαση. Θα ήταν ανόητο να πίστευα ότι ανέβηκε στη σκηνή επειδή το τραγούδι ήταν μάπα.

Η μακράν πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της γιουροβύζιον τα τελευταία 40 χρόνια είναι όταν το 2010 ο Jimmy Jump ανέβηκε στη σκηνή την ώρα του απαράδεκτου τραγουδιού της Ισπανίας.

Για τα ηχοχρώματα που αναφέρεις και δεδομένου ότι μιλάς για ποιοτική "αναβάθμιση", θα σου πρότεινα να ακούσεις τους Nick Silver πριν πας σε όποια μπουτίκ λύση του εξωτερικού.

Είναι εντελώς κινηματογραφικό. Πολύ ωραίο.

Επίσης να προσθέσω ότι αντίθετα με το τι φαίνεται, η κοπέλα δεν είναι καμιά πιτσιρίκα. 36 ετών είναι οπότε ό,τι τσιγγανο-τραπ-rnb της ήρθε να κάνει, θα το κάνει τώρα που έχει γκέλα σε νέες ηλικίες.

Είναι σουδανικό το επίθετο. Ο πατέρας της είναι Σουδανός.

Το 1928 βάλαμε δορυφορική.

Τη Σάττι την έχουμε υπεραναλύσει εδώ μέσα τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά τη θεωρώ εκπληκτική τραγουδίστρια και τουλάχιστον εφευρετική συνθέτη. Επέλεξε να ακολουθήσει έναν ποπ σταρ δρόμο αλλά ακόμα κι εκεί, σε σχέση με τις λοιπές εγχώριες προσπάθειες που είναι όλες κακέκτυπα, είναι πολλά χιλιόμετρα μπροστά ενώ το αισθητικό αποτέλεσμα είναι ένα εντελώς δικό της μίγμα από διάφορα στοιχεία. Γιουροβύζιον το έχουμε εξαντλήσει επίσης το θέμα. Έχει να ακουστεί ωραίο τραγούδι εκεί από το 1932.

Παραθέτω κι εγώ τις απόψεις μου με την κατηγοριοποίηση που έχει κάνει ο Λουκάς: Α. Τα "παιδιά θαύματα" και λοιπά εντυπωσιακά που έγιναν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό γνωστά σε σχέση με παλιότερα λόγω youtube, εμπίπτουν στην κατηγορία των ανθρώπων που ενώ υπολοίπονται, αποδίδουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Τα παιδιά "υπολοίπονται" σε φυσικά χαρακτηριστικά (μικρότερα μέλη σώματος, όχι πλήρως ανεπτυγμένο μυικό σύστημα κλπ.) και σε πνευματικά χαρακτηριστικά (όχι πλήρως ανεπτυγμένος εγκέφαλος). Γιατί μας εντυπωσιάζει ένας πιτσιρικάς 6 ετών ο οποίος παίζει π.χ. πολύ καλό κλαρινέτο; Γιατί, δεδομένων των παραπάνω "ελαττωμάτων" του, μπορεί να αποδίδει σε ένα σχετικά υψηλό επιπεδο. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος με αυτόν που λειτουργεί όταν ένας γονέας ακούει την πρώτη ολοκληρωμένη φράση από το παιδί του και αποφαίνεται ότι είναι πανέξυπνο. Το κριτήριο που ενεργοποιείται, προφανώς δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα εφαρμοζόταν σε έναν ενήλικο, αλλά λαμβάνει υπόψη τα υπανάπτυκτα χαρακτηριστικά που αναφέρω παραπάνω. Σε συνέχεια των παραπάνω, υπάρχουν κατ' εμέ 2 κατηγορίες "θαυμάτων". Η μία είναι παιδιά που για την ηλικία τους, παίζουν πάρα πολύ καλά. Η άλλη και σίγουρα εντυπωσιακότερη είναι παιδιά που παίζουν πάρα πολύ καλά, τελεία. Όσον αφορά τη σχέση του εκάστοτε φιλόδοξου μουσικού με αυτά τα φαινόμενα, φυσικά και το δημιουργούμενο συναίσθημα μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό. Παρόλα αυτά, σε όλους ανεξαιρέτως του τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, θα συναντήσει κανείς εξαιρετικά ικανές μονάδες, σε σχέση με την ηλικία τους ή και ανεξάρτητα. Πολύ εντυπωσιακό, άξιο θαυμασμού και δυνητικά τρομακτικό. Όμως δεν αποτελεί ούτε απόλυτο, ούτε μοναδικό συστατικό της επιτυχίας. Δεν αρκεί με λίγα λόγια. Οπότε τελικά και ως προς το αποτέλεσμα, αυτές οι ειδικές ικανότητες, είναι απλά ένα μέρος του πακέτου και όχι το πακέτο το ίδιο. Β. Είμαστε ατελή όντα και η ποσοτική αξιολόγηση είναι "εύκολη" και βολεύει ακόμα και εκεί που δεν έχει εφαρμογή ή/και δεν υπάρχουν μετρήσιμα μεγέθη. Όσο και να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτό, στο πίσω μέρος του μυαλού της πλειοψηφίας, υπάρχει πάντα μια ποσοτική σύγκριση με τον εαυτό μας. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για μουσική συγκεκριμένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το πόσο μεγάλη δημοσιότητα και δημοφιλία αποκτούν οι διάφορες λίστες "οι 50 καλύτεροι...." που εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν σε γνωστά sites και σε κανάλια στο youtube. Γ. Από τη στιγμή που η μουσική είναι επάγγελμα και ο μουσικός πρέπει να επιβιώσει από αυτή, εκ των πραγμάτων εμπλέκονται παράγοντες όπου αναγκαστικά ποσοτικοποιείται το μη μετρήσιμο και πάλι. Και δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών αποτελούν την επιτομή της καταστροφής στα οικονομικά, αναλαμβάνουν μεσάζοντες που έχουν την ικανότητα/εμπειρία/εργαλεία. Φυσικά, από τη στιγμή που επιτρέπεις να μπει στο χωράφι σου επιλαρχία τρακτέρ, ε θα έχεις και κάποια ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Χωρίς τα τρακτέρ όμως, δε θα είχες να φας. Δ. Τα ίδια με το Γ. Από τη στιγμή που είσαι επαγγελματίας και πρέπει να ζήσεις από τη μουσική, θα πρέπει σε κάποιο βαθμό, να συμβιβαστείς με τις προσταγές του κόσμου που σε πληρώνει και ο οποίος δεν καταλαβαίνει από υψηλά νοήματα, ρομαντισμούς και σύμπαντα. Τουτέστιν και φυσικά ανάλογα με τον δρόμο που έχεις επιλέξει, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να δημιουργήσεις και κατά παραγγελία. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και παραγγελίες που βοηθούν την έμπνευση. Π.χ η εικόνα που πρέπει να ντυθεί μουσικά. Ε. Αντιλαμβάνομαι τη ρομαντική θεώρηση αλλά η καλλιτεχνία είναι 100% εγκεφαλική λειτουργία. Η καρδιά, το συναίσθημα κλπ. είναι αόριστοι παράγοντες τους οποίους ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Η τεχνική αρτιότητα είναι μετρήσιμο μέγεθος και όπως γράφω και παραπάνω, είναι πολύ ευκολότερα προσβάσιμη στην πλειοψηφία που δε βρίσκει δυσκολία στο να αξιολογεί ποσοτικά. Δώσε στον πολύ κόσμο 1-2-3-4 και τον έχεις ικανοποιημένο. All in all ο μουσικός είναι αντιμέτωπος με έναν κόσμο ο οποίος, στην συντριπτική του πλειοψηφία, μιλάει άλλη γλώσσα από τον ίδιο. Αν ο μουσικός έχει ανάγκη την κατανόηση, για λόγους είτε υλιστικούς είτε πνευματικούς, αναγκαστικά θα πρέπει να μάθει να μιλάει και τη γλώσσα της πλειοψηφίας του κοινού.

Πολλά τα μι καθόλου νι.

Θα το χαρακτήριζα ποιμενικό thrash. Πολύ καλό πάντως.