Κώστα συμφωνώ σε πολλά από αυτά που λες. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι μύθοι του blues δεν ήξεραν νότες και θεωρία οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν (άσε που στην εποχή τους δε διδασκόταν το blues σε κανένα σχολείο) και όταν αναγνωρίστηκαν, δεν είχαν πια λόγο. Άσε που οι περισσότεροι δούλευαν από πολύ μικρή ηλικία για να βγάλουν τα προς το ζην.
Από εκεί και πέρα, το blues έχει την ιδιομορφία να είναι μια "εύκολη" πρακτικά μουσική και εξηγούμαι. Είναι απλούστατη αρμονικά και μελωδικά μπορείς να παίζεις αποκλειστικά 5 μόνο νότες πάνω σε όλα τα ακκόρντα. Τι 5 δηλαδή, αν το 'χεις και με 2 μόνο σολάρεις. Βέβαια:
αυτό ακριβώς.
Η μυθολογία που ακολούθησε το blues συνοδεύτηκε από μερικές, κατά την άποψή μου, τραγικές παρεξηγήσεις. Μια από αυτές είναι ότι αν μάθεις μουσική θεωρία και νότες, σκοτώνεις το blues μέσα σου. Επίσης όλα αυτά τα περί παρακμιακών καταστάσεων, αλκοολισμού, κατάθλιψης, φυλακής, 5-6 πακέτα τη μέρα, γκόμενες που σε έφτυσαν και σου διέλυσαν τα σωθικά κλπ.
Για να κάνεις καλά οτιδήποτε απαιτεί πάθος και συναίσθημα, πρέπει να σε τρώει ένα σαράκι. Είτε παίζεις blues, είτε φτιάχνεις χειροποίητα έπιπλα. Το από πού μπορεί να προέλθει το σαράκι αυτό, είναι υπόθεση των ψυχαναλυτών και όχι του blues.