Jazzjoker

Αυτό ποιος το λέει; Τελείως αυθαίρετο το συμπέρασμά σου. Το παράδειγμα με τα φρούτα και τα μπιφτέκια δεν το δέχομαι ως παραλληλισμό. Η αντικατάσταση των φρούτων με τα μπιφτέκια ( ;D) είναι πιθανό να βλάψει την υγεία σου σοβαρά. Το να απορρίψεις τον Φασμπίντερ γιατί γουστάρεις καλύτερα Τσακ Νόρρις, μπορεί και να έχει ευεργετικά αποτελέσματα.

Εγώ νομίζω ότι δεν είναι όλα υποκειμενικά. Το γούστο στην τέχνη όμως είναι. Και δεν πρόκειται για θρίαμβο της ελευθερίας, ούτε καν για θρίαμβο. Είναι έτσι γιατί δεν έχει καμία λογική να είναι αλλιώς.

Και πριν το άκουγες αλλά μπλεκόταν όμορφα στη μίξη και ήταν μέρος του συνόλου. Όταν το είδες και να παίζει, υποσηνείδητα, ξεχώρισε μέσα σου ο ήχος του και το άκουσες ξεχωριστά. Παρεμπιπτόντως, θυμάμαι έναν καθηγητή που είχα στο ωδείο (κοντραμπασίστας) ο οποίος μου έλεγε ότι ακούει τα πάντα μαζί ή ξεχωριστά, κατά βούληση. Είναι θέμα εξάσκησης και ωρών σε live.

Άλλο τι λέμε κι άλλο τι κάνουμε.... Πέρα από την πλάκα πάντως. Θεωρώ ότι η παραγωγή παίζει σημαντικότατο ρόλο μέχρι ενός ορίου όμως. Μια κακή παραγωγή δεν μπορεί να εξαφανίσει μια πολύ καλή σύνθεση και αντιστοίχως, μια πολύ καλή παραγωγή δεν μπορεί "εκτινάξει" μια μέτρια/κακή σύνθεση.

Εγώ είμαι οπαδός της όμορφης και περιποιημένης πάντως.

Εύκολα

Ο τραγουδιστής (υποθέτω) των Rotting Christ μας προτρέπει να "ΧΞΣ!". Δεν ξέρω πώς να το πάρω.

Πτυχία ωδείου και αποδεδειγμένα έκλυτο βίο. Πέρα από την πλάκα, δε νομίζω ότι κανείς ζητάει οτιδήποτε από κάποιον προκειμένου να τον αγαπήσει. Αυτό που θα σου κάνει κλικ στον άλλο, είτε πρόκειται για μουσικό συγκρότημα, είτε για ερωτικό σύντροφο, ουσιαστικά δεν εξηγείται, όσο κι αν προσπαθήσεις. Εγώ π.χ. αγαπώ τους dire straits. Αν με βάλεις να σου εξηγήσω το γιατί, μάλλον θα σφυρίξω το "down to the waterline". (άσε που δε σφυρίζεται καν)

Για στρατ μιλάς μάλλον ε; Γιατί τον SF τον μπέρδεψες απ' ό,τι φαίνεται. Βέβαια και να το διευκρίνιζες, μάλλον πάλι για τέλε θα σου έλεγε. ;D Όσον αφορά fender cs μαγνήτες για στρατ, είχα τους texas specials για πολλά χρόνια και τώρα έχω τους 54άρηδες. Τους δεύτερους, τους θεωρώ ό,τι πιο κοντά σε vintage strat ήχο έχω ακούσει με μπίστημα να φαν κι οι κότες (με έναν τρομερό μεσαίο που για πρώτη φορά σε στρατ, μου αρέσει να τον ακούω και μόνο του). Αν σε ενδιαφέρει να ακούσεις πράγματα, στείλε πμ, να σου δώσω λινκς, γιατί κατά καιρούς έχω ανεβάσει αρκετά κλιψ και με τα δύο σετ.

Είχα την ατυχία να το δω όταν βγήκε στον αέρα. Είμαι τόσο αντίθετος με το όλο concept και την εικόνα η οποία παρουσιάζεται που θα χρειαζόμουν ένα 24ωρο να γράφω. Μπράβο στο παιδί που με μια σοβαρότατη αναπηρία διέπρεψε στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ του επάγγελμα.

Παιδιά ευχαριστώ για την ακρόαση και τα σχόλια. Η ερμηνεία έτσι μου βγήκε εκείνη την ώρα (τέσσαρες το πρωί). Το συγκεκριμένο δεν ξέρω αν μπορώ να το πω αλλιώς. Ίσως την επόμενη φορά που θα επιχειρήσω να γράψω κιθάρα/φωνή να χρησιμοποιήσω δύο μικρόφωνα αν και έχω μόνο έναν μεγάλο γερανό.

Το 'χω τρελά λέμε. Ετοίμασε τα συμβόλαια ;D Κόργιε, είχα πέσει για ύπνο και είχα αρχίσει να μετράω αλλά ξαφνικά άκουσα την παντόφλα με το τέμπο. Σηκώθηκα γρήγορα, τη φόρεσα και έγραψα. Η παντόφλα είναι custom shop παραγγελία 47 νούμερο για βίντατζ σκάσιμο και σόλα από καουτσούκ Μαδαγασκάρης για ντεφινίσιον στις υψηλές. Έχω δοκιμάσει και με σαγιονάρα αλλά κάνει μόνο για μέταλ. Ο Μακάρτνεϋ κοιμάται τον ύπνο του δικαίου γιατί έχει αφοδευτεί στο τάληρο. Εγώ ειμί πτωχός πλην τίμιος καλλιτέχνιες. Παιδιά σας ευχαριστώ ;D

Αϋπνίας συνέχεια. Ένα μικρό ακουστικό folk/blues, κιθάρα, φωνή και μικρόφωνο. Σας το χαρίζω και πάω για ύπνο. 4_oclock_blues.mp3

Ωραία. Πάνω που έλεγα ότι έκλεισα από πετάλια. Θα την μπλοκάρω τη σελίδα.

Τρελή μπάντα. Θυμάμαι όταν πρωτοάκουσα το emergency on planet earth από ένα φίλο dj και έπαθα ένα θέμα. Κατά τη γνώμη μου, clubs/bars που λένε ότι παίζουν χορευτική/groovy κλπ μουσική θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον 1 ώρα πρόγραμμα Jamiroquai. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, σπανίως τους ακούς έξω.

Εχθές ανακάλυψα ότι έχει κυκλοφορήσει ένα cd του Campbell με demos που είχε ηχογραφήσει, χωρίς γκρουπ, με μια ακουστική κιθάρα. Στο youtube υπάρχει μόνο το παρακάτω: John Campbell-Tyler, Texas Session-Medley In C/Chump Man Blues Το cd δε φαίνεται να πωλείται σε κάποιο από τα online δισκάδικα. Γνωρίζει κανείς πού μπορώ να το βρω; Αν δεν το αποκτήσω θα σκάσω!

Παίδες ευχαριστώ. Γυάλινο είναι. Έχει μια βρωμίτσα. Φοβήθηκα να βάλω κι άλλη (κι εγώ ήθελα) γιατί όντας εντελώς αρχάριος διατρέχω τον κίνδυνο της παράφωνης φασαρίας νομίζω. Έχεις δίκιο. Το βρήκα εξαιρετικά δύσκολο να τραγουδάω και να παίζω συγχρόνως έτσι. Λέω να αφήσω το κούρδισμα αυτό στην τέλε για practice.

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν να δοκιμάσω ανοιχτό κούρδισμα για slide σε μια από τις κιθάρες μου καθότι το θέμα πάντα με ενδιέφερε πλην όμως, ουδέποτε το είχα επιχειρήσει. Οπότε μια που το έκανα, είπα να γράψω και κάτι, να δω πώς ακούγομαι με ντραμς και ολίγα φωνητικά. Μπάσο δεν έβαλα επίτηδες. Υπάρχουν πολλές αστοχίες και η αμηχανία του πρωτάρη οπότε μη με πάρετε με τις πέτρες :) Things_I_do_no_more.mp3

Επειδή σοβάρεψε το πράμα, πάρτε κι άλλο ένα τρομερά φανταστικό κομμάτι.

:)

Εξεπλάγην. Μπράβο της.

Ωραιότατα και τα δύο τα βρίσκω. Εφόσον πρόκειται να ντύσουν βίντεο όμως, πρέπει να δούμε και αυτό προκειμένου να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη. Μπορεί σα μουσική να στέκονται μια χαρά αλλά με τη συγκεκριμένη εικόνα να μην κολλάνε με τίποτα.

To thread μου θύμισε ένα φαινόμενο το οποίο είναι σε όλους μας λίγο πολύ γνώριμο νομίζω. Τραγουδιστής/τραγουδίστρια που έχει αποκτήσει όνομα από χαζοπόπ ή λαϊκορόκ κλπ, αρχίζει να συμπεριλαμβάνει στο ρεπερτόριό του και κομμάτια που απαιτούν φωνή, μουσικότητα και γενικώς όχι μόνο ωραίο κώλο. Αυτομάτως γίνεται η τρομερή αποκάλυψις ότι ο καλλιτέχνης είναι ΚΑΙ ποιοτικός αν θέλει. Οι έως τότε οπαδοί του ησυχάζουν γιατί εκείνοι το πίστευαν εξαρχής ότι μπορούσε και ποιότητα, οι δε που τον άκουγαν κρυφά, τώρα πια δεν ντρέπονται γιατί "μπορεί να τραγουδάει για πίστα αλλά έχει φωνάρα και το έχει αποδείξει". Είμαστε οι επιλογές μας φοβάμαι. Υ.Γ. Δεν τα λέω για την Αλέξια. Την πορεία της καθόλου δεν την ξέρω πέρα από το "τα κορίτσια ξενυχτάνε" και το "άσπρο μαύρο". Απλώς η κουβέντα μου θύμισε τα παραπάνω.

Ξεκίνησε τραγουδώντας σαχλαμαρίτσες κι έκανε επιτυχία στα 80's και αρχές 90's. Μετά το γύρισε στη jazz. Τι καριέρα περίμενες να κάνει στην Ελλάδα; Αν δεν υπάρχει το κοινό τι να σου κάνουν τα media;

Εμένα με είδε τις προάλλες και μ' έλεγε Σταύρο. Το χειρότερο δε είναι ότι έπεισε και το Νέστορα ο οποίος με ήξερε ως Σπύρο. ;D