Jazzjoker

Στο τρίτο είσαι αρκετά κοντά απλά το tremolo/vibrato χρειάζεται μεγαλύτερο intensity (όχι speed).

Εγώ ακούω 2 layers στο original. Είναι σα να έχει γραφτεί ένα κανάλι με καθαρό ήχο και chorus π.χ. και δεύτερο με κάποιο fuzz και κάποιο tremolo/vibrato και να έχουν μιξαριστεί μαζί. Αυτό το λέω γιατί αυτό που ακούγεται σαν τρέμολο φαίνεται να επηρεάζει μόνο την ουρά του fuzz και καθόλου το κυρίως σήμα που ούτως ή άλλως ακούγεται υπερβολικά καθαρό. Από τα δικά σου κλιπ είναι δύσκολο να διαλέξω καθώς όλα ακούγονται πολύ πιο βρώμικα από το original.

Btw αν βλέπω καλά ο Wong παίζει με 2 Twin Reverb Tone Master. Αυτοί δεν είναι λάμπα. Έτσι κι εγώ ξέρω.

Όταν ακούω ένα οποιοδήποτε κομμάτι, ένα ασυνείδητο μέρος του μυαλού μου το επεξεργάζεται και το αναλύει μουσικά/παικτικά. Καμιά φορά μπορεί και να πιάσω την κιθάρα. Στον Cory Wong και διαφόρους άλλους σεσημασμένους απλά λέω άστο διάλο ρε και το κλείνω. Έδιτ: Όσον αφορά τον μπασίστα που συζητάτε, είναι προφανές ότι τα ήξερε ήδη τα κομμάτια. Και όχι απλά τα ήξερε δηλαδή, είχε κάτσει και είχε παίξει πάνω στα ηχογραφημένα και τα live, ατελείωτες ώρες.

Ναι τέτοιοι είναι, το "noiseless" το αναφέρω γιατί εκείνος ουσιαστικά ήθελε να ξεφορτωθεί το hum, χωρίς να τον πολυενδιαφέρει ο τύπος του μαγνήτη. Η πρώτη μου ηλεκτρική ήταν μια Epiphone SG. Την έχω ακόμα και θέλω κάποια στιγμή να την επαναφέρω στη ζωή γιατί αυτή τη στιγμή είναι διαλυμένα τα ηλεκτρικά της και δεν παίζει τίποτα.

O Cory Wong και τα διάφορα projects του είναι στην κατηγορία των πραγμάτων που αποφεύγω να ακούσω/δω γιατί με πιάνει βαθιά στενοχώρια λόγω του παικτικού επιπέδου.

Ξέρω ότι το συγκεκριμένο είδος και αυτός ο ήχος δεν είναι και πολύ δημοφιλή στο φόρουμ αλλά ανεβάζω το παρόν θέμα για λόγο σοβαρό. Ο τεράστιος Jimmy Thackery παίζει εδώ και πολλές δεκαετίες πια με μια σαραβαλιασμένη στρατ του 1964 την οποία είχε αγοράσει στα 70s. Στην εν λόγω στρατ έχει βάλει floyd rose, locking nut και noiseless, blade μαγνήτες του Joe Barden (υποθέτω κάποιο custom μοντέλο που δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο εμπόριο) ενώ σε κάποια φάση άλλαξε και το μπράτσο με κάποιο σχετικά καινούριο γιατί το παλιό απλά "έλιωσε" από τη χρήση. Όλες αυτές οι ιεροσυλίες για τους πουρίστες, είχαν σαν αποτέλεσμα έναν από τους ωραιότερους (για μένα πάντα) strat ήχους που έχουν ποτέ ηχογραφηθεί. Και είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι όλο το ατελείωτο gear, τα εξαρτήματα και τα ματζούνια με τους κανόνες και περιορισμούς που τα ακολουθούν στον κόσμο της ηλεκτρικής κιθάρας, δεν είναι τίποτε άλλο από απλά εργαλεία που κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά του μουσικού που θέλει να βγάλει έξω τη μουσική που έχει μες στο κεφάλι του.

Πολύ καλοπαιγμένο, πολύ καλοηχογραφημένο αλλά κυρίως εντελώς πρωτότυπο σα σύνθεση. Δε θυμίζει τίποτα αρκετά, τουλάχιστον όχι στα δικά μου αυτιά. Επίσης ρυθμικά/αρμονικά/μελωδικά είναι its own thing. Τα κακά τώρα: Σα να φοβήθηκες να το πας παραπέρα. Δηλαδή ακούμε πολύ και κυρίως το θέμα μαζί μ' έναν πολύ μικρό αυτοσχεδιασμό που ακούγεται σαν εισαγωγή σε κάτι που δεν έρχεται ποτέ γιατί ξαναμπαίνουμε στο θέμα. Το 'παιξες safe και το 'κλεισες απότομα, σα να το βαρέθηκες. Ξέρω είμαι αυστηρός. Αλλά έτσι είμαι και με τους Carcass.

Εμφανείς οι επιρροές από Carcass εποχής Necroticism ενώ στο rhythm section διακρίνω έντονα τεχνοτροπία Morbid Angel αλλά αυτά μόνο καλά μπορεί να είναι. Μου αρέσει που στιχουργικά το κράτησες σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο σε καθαρεύουσα. (Ούτε εγώ έχω ακούσει ακόμα. Επιφυλάσσομαι για το βραδάκι)

Επίσης να προσθέσουμε ότι κατ' ουσία, το reverb, το delay και το echo είναι το ίδιο εφέ. Βασίζονται όλα στη φυσική ιδιότητα του ήχου να ανακλάται πάνω σε επιφάνειες. Αυτό που τα διαφοροποιεί είναι το πόσες "βόλτες" θα κάνει το αρχικό σήμα (repeats), τι μέρος του αρχικού σήματος θα κάνει τα πηγαινέλα και με τι ταχύτητα. Οι πολύ γρήγορες επαναλήψεις, δε γίνονται αντιληπτές από το αυτί ως επαναλήψεις αλλά ως βάθος (reverb). Όσο η ταχύτητά τους μειώνεται, αντιλαμβανόμαστε το εφέ ως ανάκλαση/επιστροφή (delay/echo). Το slapback, όντας ένα πολύ γρήγορο delay, μπορεί να γίνει αντιληπτό και ως reverb, ανάλογα φυσικά με τις ρυθμίσεις του.

Όχι δεν έχει πολύ βάθος ο ενισχυτής, είναι το slapback που σου δίνει αυτή την εντύπωση. Γενικά αυτού του τύπου το delay μοιάζει αρκετά με βάθος. Ουσιαστικά είναι πολύ γρήγορες και "κοντές" επαναλήψεις που δίνουν μια εντύπωση βάθους χώρου. Στο κλιπάκι, μπορείς να το ακούσεις πιο καθαρά εκεί που παίζω ψηλά, π.χ. στο 1:14.

Δεν υπάρχει δυστυχώς σε αυτά. Ό,τι μας αρέσει ακούμε. Φυσικά, αν επιχειρήσεις να γράψεις σε ύφος όπου δεν έχεις ακούσματα, βάζεις σχεδόν αδύνατο project στον εαυτό σου.

Ο ήχος των ρυθμικών(ε) κιθαρών(ε) είναι πολύ ωραίος αλλά τις έχεις κρατήσει πίσω στη μίξη για το είδος πιστεύω. Επίσης έπρεπε να βάλεις και κανά ριφ με palm muting μέσα για να καταλάβουμε περισσότερο τι παίζει. Υφολογικά, το ξεκινάς πολύ ωραία αλλά εκεί που μπαίνει το σόλο, παίρνουν μπρος οι επιρροές σου και πάει έντονα προς κλασικό μελωδικό ροκ. Btw όποιος θέλει φωνητικα για death/black, το 'χω.

Διαφωνώ με το αποκλειστικά. Σίγουρα στο surf χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον αλλά θα το βρεις και σε πολλά παλαιο-country και σε ροκαμπίλια, ροκενρόλ. γκαράζ και σε κάποια μπλουζ σε αυτό το ύφος. Κι εγώ έλεγα ότι είναι ήδη πολλά.

Το συγκεκριμένο delay pedal βρίσκεται στην πεταλιέρα μου πολλά πλέον χρόνια και παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν είμαι πολύ ψαγμένος, πόσο μάλλον ειδικός στα delay, το γουστάρω πάρα πολύ. Ο λόγος που ανοίγω το θέμα είναι γιατί σχεδόν ποτέ δεν είχα εξερευνήσει το mode slapback και σήμερα γρατζουνώντας ασκόπως, αποφάσισα να το δοκιμάσω εκτεταμμένα και ομολογώ ότι μου άρεσε ιδιαιτέρως. Για του λόγου το αληθές, παρακάτω ακούτε την αγαπημένη μας τέλε στον bridge φυσικά, πάνω στον Blues Junior. Κανένα post effect, απλά το reverb του ενισχυτή και το DL-8 βεβαίως. Απόψης για τον ήχο; Slap Blues.mp3

Το εξηγήσαμε εις βάθος, μπορεί να κλείσει.

A έτσι εξηγείται που παίζει ο Γουεμπανιάμα point guard; Με το imperial είναι κοντός;

Επίσης έπρεπε να τραυματιστεί ο Λίλαρντ για να βάλει ο Γιάννης 54; Ή θα τους έβαζε ούτως ή άλλως;

Ανοίγω noiz, βλέπω φάτσα κάρτα τον τίτλο. Βλέπω λίγο το βίντεο με κομμένη την ανάσα, επιβεβαιώνω είδηση. Αυτό ήταν, ένιωσα σα να έφυγε δικός μου άνθρωπος. Πήρα τηλέφωνο τη θεία να ετοιμάσει τα κόλλυβα, άνοιξα κονιάκ διάστερο κλπ. Από μάρσαλ μόνο το γκάβνορ έχω αλλά πόνεσα.

Από τη στιγμή που η χωματερή ανθρώπινης δραστηριότητας που λέγεται Τικ Τοκ, είναι ενεργή και μάλιστα αυξάνει χρήστες, καμία πνευματική σωτηρία στον ορίζοντα για το είδος.

Και για να δώσω ένα ιστορικό ντοκουμέντο του φόρουμ και πού είναι βασισμένη η πλάκα με τις πανάκριβες προτάσεις, υπήρχε πριν αρκετά χρόνια μέλος του φόρουμ, κιθαρίστας, ο οποίος είχε πάθος με αγοραπωλησίες gear αλλά ασχολιόταν αποκλειστικά με top shelf/boutique εξοπλισμό. Ο εν λόγω συμπαθέστατος άνθρωπος λοιπόν (τον έχω γνωρίσει κι από κοντά), μπούκαρε σε οποιοδήποτε νήμα τύπου "ποια κιθάρα/ποιον ενισχυτή μέχρι 300 ευρώ να πάρω;" και έκανε κάτι ασύλληπτες προτάσεις, ό,τι πιο εξεζητημένο και ακριβό υπήρχε. Και το έκανε απολύτως σοβαρά και λακωνικά του τύπου "πάρε αυτή φίλε και θα με θυμηθείς" και δεν ξαναμίλαγε. Δε νομίζω να είχε προτείνει ποτέ κιθάρα κάτω των 3 χιλιάδων. Γιώργο συγγνώμη για το hijack του θέματός σου.

3K είναι μιας χρήσης. Μετά από 8-10 ώρες παιξίματος την πετάς.

Κάπως έτσι. Και στιχουργικά φυσικά. Το πρώτο είχε καθαρά ρομαντικό "αιώνιος έρωτας και γάμος" περιεχόμενο και το άλλο, όσο του επέτρεπε ο συντηρητισμός της εποχής εννοείται, περιέγραφε αλητείες.

Μια που το θίγεις, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η μαύρη μουσική παράδοση διακλαδώθηκε ας πούμε σε δύο μέρη αρχικά στη mainstream μουσική της εποχής: Το doo wop και τα συν αυτώ είδη που ήταν η "καλή" μουσική των φρόνιμων παιδιών και το rock n roll που ήταν η "κακή" μουσική και φυσικά όχι τυχαία, πολύ πιο πιστό είδος στα original blues μουσικά.

Στο noiz, λόγω εγγενούς αντίδρασης στο κατεστημένο, είμαστε μειοψηφία σε πολλά πράγματα. Εμένα σε τίποτα δε με πείραξε ο Firefox, αλλά μια και πολλή συζήτηση για ad blocking έχει πέσει τελευταία, τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα, ο chrome είναι έτη φωτός μπροστά.