Jazzjoker

Αυτό κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο ότι το guitar rig ή/και το Cubase είναι ρυθμισμένο σε διαφορετικό sample rate και bit depth απ' ό,τι τα windows σου. Windows 7 έχεις;

Η απόδοση όλων είναι εξαιρετική. Το να γράψει κανείς ένα τέτοιο κομμάτι σε live ηχογράφηση και όχι μόνο να ακούγεται αλλά να είναι και πολύ καλό, είναι εξαιρετικά δύσκολο και δείχνει την ποιότητα των παικτών αλλά και το δέσιμο της μπάντας. Μπράβο σας.

Είναι νομίζω ό,τι πιο προσωπικό έχεις ανεβάσει εδώ. Έχω την εντύπωση ότι για πρώτη φορά ακούω το πραγματικά δικό σου ύφος που έχει φυσικά τις εμφανείς επιρροές αλλά είναι πλέον δικό σου και από άποψη σύνθεσης και από άποψη ήχου (το κρατάω ότι στα δύο τελευταία ακούμε πραγματικά στρατ). Εκεί που το πας, μου αρέσει πολύ. Κανένα πρόβλημα να κανονίσω φωτογράφηση καμιά Παρασκευή που κάνουνε και τις πρόβες τους. Έχω ένα που μου βγαίνει με 23 ακόρντα, να τ' αφήσω; ;D

Παιδιά ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Θα την αφήσω ως έχει προς το παρόν και αν δω ότι αργότερα υπάρχει θέμα, θα πάρω τα saddles που προτείνει ο SF να ξεμπερδεύω.

Καλημέρα σας. Τελευταίως παρατηρώ το εξής πρόβλημα στην American Special Tele μου (των περίπου 6 μηνών): Τα saddles έχουν αρχίσει να φθείρονται εκεί που πατάνε οι χορδές. Δεν ξέρω αν είναι κάτι που συμβαίνει ούτως ή άλλως ή αν έχει να κάνει με την αυξημένη τάση που ασκούν οι εντεκάρες. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι συνεχιζόμενη η φθορά, θα μου δημιουργήσει πρόβλημα intonation/κουρδίσματος ή και σπάσιμο χορδών, καθώς τα αυλάκια που δημιουργούνται θα δεσμεύουν τις χορδές μέσα τους. Ειδικά στα καντίνια το φαινόμενο είναι πιο έντονο. Καλά κάνω και ανησυχώ; Τι λύσεις υπάρχουν σε περίπτωση που όντως πρόκειται να έχω πρόβλημα σε κανά εξάμηνο ακόμα;

Ευχαριστώ Waterfall. Θα το αγοράσω σίγουρα. Όσο το ακούω, τόσο μου αρέσει. Είχα πραγματικά καιρό να δεχτώ τέτοιο effect από καινούρια κυκλοφορία.

Μπράβο Νικόλα! Άπειρα συγχαρητήρια. Το άξιζες και με το παραπάνω.

Πολύ παράξενο αυτό. Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί. Απλώς συμφωνούν τα γούστα μας Στράτο. Τελευταίως ψάχνω τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες διαφόρων μεγάλων της τζαζ/φιούζιον της γενιάς αυτής και έχω βρει μερικά εκπληκτικά πράγματα. Το κακό είναι ότι τα άλμπουμς αυτών των ανθρώπων είναι συνήθως ανεξάρτητες παραγωγές (πράγμα λογικό με την κατάσταση της δισκογραφίας σήμερα) και δεν έχουν σχεδόν κανέναν promotion. Ας είναι καλά το youtube.

Έπεσα προσφάτως πάνω στο περσινό άλμπουμ του McLaughlin με την μπάντα του 4th Dimension και μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα, ειδικά η μοντέρνα προσέγγιση μπάσου - τυμπάνων. Παραθέτω δυο κομμάτια προς κάθε ενδιαφερόμενο:

Μπράβο ρε Σταύρο. Σε ευχαριστούμε ιδιαιτέρως. Πολύ ενδιαφέρονται και διδακτικά όσα μας είπε ο κύριος Γκόβαν (αν και θα έχει μαλλιάσει η γλώσσα του να τα λέει ;D) Το βασικότερο όλων κατ' εμέ είναι ότι ο άνθρωπος αποφεύγει να δώσει συγκεκριμένες συμβουλές και επαναλαμβάνει ότι ο κάθε κιθαρίστας είναι διαφορετικός και πρέπει να βρει τον τρόπο που εκείνος θέλει, για να κάνει τα πράγματα που θέλει. Κρατώ επίσης το ότι πρέπει να ακούμε τον εαυτό μας και να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας. Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός τρόπος βελτίωσης. Α, είπε και για τα κσύλα. ;D

Αγαπητέ Iliaspap οι παρατηρήσεις των παιδιών είναι σωστές. Επίσης, το κούρδισμά σου είναι όντως λίγο off και κάποια από τα σηκώματα είναι στο περίπου. Καλή προσπάθεια όμως σε ένα τιτάνιο κομμάτι. Εδώ θα διαφωνήσω με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του φίλου. Όχι, δεν αρκεί κάποιος να διαλέξει να διασκευάσει ένα ιστορικό κομμάτι και να προσπαθήσει να το παίξει όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κανονικό για να γ....σει. Επίσης να πω ότι, σε διασκευές προς παρουσίαση, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία νομίζω να φτιάξει κάποιος ολόκληρο το κομμάτι και όχι απλώς να βάλει μια κιθάρα πάνω σε ένα backing track.

Πραγματικά απορώ πώς του το είχε επιτρέψει ο Miles. Αν και στα γεράματα είχε επιτρέψει διάφορα στυλιστικά παραστρατήματα σε διαφόρους. Στην ακμή της καριέρας του, έβαζε στην μπάντα του χέρι ΚΑΙ για το πώς θα φαίνονται στη σκηνή.

Νταξ, τι να λέμε τώρα. Όλη η μπάντα είναι..... Προτιμώ τον Miller όταν παίζει πίσω πάντως. Από τους υπολοίπους ξεχωρίζω το σαξοφωνίστα. Όσον αφορά τον κιθαρίστα, νομίζω ότι στο ύφος θα πήγαινε περισσότερο κάποιος σε στυλ George Benson και όχι blues/rock. Επίσης, απαράδεκτο κούρεμα. Αν ήμουν ο Miller, θα του απαγόρευα να ξανανέβει στη σκηνή μαζί μου αν δεν κουρευτεί σαν άνθρωπος. Πώς να το κάνουμε, δε γίνεται να παίζεις τέτοια πράγματα και να έχεις εμφάνιση Ramones.

Σε αυτό το στυλ drive, θα πήγαινα καρφί για το Boss BD-2 παρόλο που έχει ένα θέμα με το tone του από τη μέση και μετά (αλλά μέχρι εκεί είναι σούπερ). Με ακόμη λιγότερα θα έπαιρνα το Marshall Bluesbreaker II που κάνει και για φοβερά ρυθμικά και έχει και mode για να λειτουργεί ως καθαρό booster.

Έχοντάς το πια κοντά στα 2 χρόνια, μπορώ να πω ότι είναι υπερβολικά ακριβό. Με λιγότερα από τα μισά λεφτά κυκλοφορούν ωραιότερα, για τα αυτιά μου, overdrive. Οπότε φαντάζεσαι τι γίνεται στα ίδια λεφτά.

Εδώ όμως είσαι λάθος διότι η ωραιότερη γυναίκα στον πλανήτη είναι γνωστό ποια είναι και είναι μια εντελώς αντικειμενική αλήθεια.

Τι το συζητάτε 5 σελίδες ρε παιδιά το θέμα; Αυτά με τις λίστες των καλύτερων δεν υπάρχουν. Και μια λίστα με ΟΛΟΥΣ τους κιθαρίστες που έχουν δισκογραφήσει ποτέ να έβγαινε, πάλι θα είχαμε πρόβλημα με τη σειρά. Αλλά και χωρίς σειρά να αναφέρονταν, πάλι θα γκρινιάζαμε γιατί κάποιοι είναι μέσα. Δεν υπάρχει σωστή αντιμετώπιση του θέματος γιατί το θέμα το ίδιο είναι εξαρχής λάθος. Ο σκοπός του είναι να δημιουργείται σούσουρο και κλικς.

Προσωπικώς μου άρεσε πολύ αυτό που είδα/άκουσα, για τα 2:25 λεπτά του, και για αυτά το έκρινα. Εκεί που διαφωνώ με τον Gregg είναι που έσβησε το βίντεο, αν το έκανε λόγω της εδώ κουβέντας. Αν είναι άλλος ο λόγος, άκυρο.

Εύγε Γρηγόρη. Φοβερός ήχος (ακούω φέντερ ενισχυτή;), εξαιρετικό παίξιμο απ' όλους. Χαμηλά και όπως πρέπει για μπαλάντα.

Πραγματικά ωραίο θέμα αγαπητέ Στέφανε. Πολύ ενδιαφέρουσες και οι απόψεις που ήδη κατατέθηκαν, παραθέτω και τις δικές μου. Τρεις μήνες ακροάσεων και προσπάθειας αυτοσχεδιασμού είναι πολύ λίγοι, ειδικά για την τζαζ. Εδώ τα τρία χρόνια είναι λίγα ;D. Αν σε ενδιαφέρει το θέμα πάντως, θα πρότεινα μια φυσαρμόνικα που να περιλαμβάνει και τις 12 νότες. Θα τις χρειαστείς όλες. Ιδού κι ένας μεγάλος της τζαζ φυσαρμόνικας. Ο αυτοσχεδιασμός του ξεκινάει στο 1:10. 1. Νομίζω ότι είναι αδύνατον να αυτοσχεδιάσει κάποιος πάνω σε ένα μουσικό είδος από το οποίο δεν έχει πολλά ακούσματα και πολλές ώρες ακρόασης. 2. Είναι, υπό συνθήκες κατά την άποψή μου. Η βασική παράμετρος εδώ είναι ο χρόνος. Ο εδραιωμένος συνθέτης δεν έχει περιορισμό χρόνου. Ο αυτοσχεδιαστής έχει και πολύ αυστηρό μάλιστα. Πιστεύω όμως ότι όταν η εξοικείωση με το μουσικό όργανο είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και ο μουσικός παίζει με την ίδια ευκολία που αναπνέει π.χ., τότε είναι και στιγμιαίος συνθέτης. 3. Ναι υπό την έννοια ότι από ένα σημείο και μετά, ξαναδιδάσκουν τον εαυτό τους. 4. Πιστεύω ότι σε κάθε περίπτωση και κατά τη διαδικασία της μελέτης, είναι πολύ καλό για κάποιον να μαθαίνει αυτοσχεδιασμούς απ' έξω. Μόνο για μελέτη όμως ξαναλέω. Όταν θα έρθει η σειρά του να αυτοσχεδιάσει, θα πρέπει όσο μπορεί να ξεχάσει όλα αυτά που έμαθε απ' έξω και να δημιουργήσει το δικό αυτοσχεδιασμό. Ειδικά στην τζαζ που είναι ίσως το πιο απαιτητικό αυτοσχεδιαστικά είδος, θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για κάποιον να φτάσει σε αξιοπρεπή επίπεδα αυτοσχεδιασμού χωρίς να έχει περάσει περίοδο κατά την οποία να έχει "ξεπατηκώσει". Και κάτι τελευταίο σχετικά με τον αυτοσχεδιασμό. Θεωρώ ότι το πρώτο και εξαιρετικά΄σημαντικό βήμα είναι να μπορεί κάποιος να αυτοσχεδιάσει χρησιμοποιώντας μόνο τη φωνή του, όργανο με το οποίο έχουμε περάσει όλοι μας χρόνια εξοικείωσης. Αν τα καταφέρει με τη φωνή, είναι πολύ κοντά και στο να μεταφράζει τους αυτοσχεδιασμούς του και σε κάποιο όργανο.

Ίσως το καλύτερο παίξιμό σου που έχω ακούσει και απίστευτος ήχος. Backing Track ακούμε;

Αυτό που άκουσα, εκτός από θέματα παραγωγής για τα οποία δεν είμαι ειδικός, είναι άψογο και κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να σταθεί πολύ άνετα εμπορικά. Ειδικά ο ήχος της κιθάρας μου άρεσε πολύ. Όσον αφορά την μπότα τύπου And Justice For All κι εμένα από ένα σημείο και μετά με ενόχλησε αλλά δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι θέμα ηχοληπτικό ή εκτελεστικό.

Να πεις του Γκούθρι ότι είναι εντελώς κουλός ;D Πέρα από την πλάκα και οφτόπικ: Παρότι το ύφος του συγκεκριμένου δεν είναι του γούστου μου, εκτός του ότι είναι αδιαμφισβήτητα σπουδαίος κιθαρίστας, φαίνεται ότι είναι ένας εξαιρετικά ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, ιδανικός και για τέτοιου είδους συζητήσεις. Σε ό,τι βίντεο τον έχω δει να μιλάει περί θεωρητικών της μουσικής, φανερώνει μια βαθιά γνώση η οποία έχει φυσικά ξεπεράσει προ πολλού τους τεχνικούς προβληματισμούς (αφού προφανώς έχει φάει τα νιάτα του στη μελέτη) και αγγίζει τα όρια της φιλοσοφίας. Όπως πρέπει να είναι δηλαδή ένας μουσικός, κατά την άποψή μου.

Ο κανόνας στο συγκεκριμένο θέμα είναι αυτός που ανέφερα και σε προηγούμενο ποστ. Στα διατονικά παιξίματα, ο αντίχειρας παράλληλα με το μπράτσο. Στα μπεντς και βιμπράτο, από πάνω. Είναι δε κανόνας όχι γιατί τον αποφάσισε κάποιος καταχρηστικά αλλά διότι μετά από παρατήρηση προφανώς, έγινε φανερό ότι αυτή η τεχνική διευκολύνει το μέσο όρο και δημιουργεί την μικρότερη πίεση στο χέρι από ορθοπεδικής άποψης. Αν πας σε δάσκαλο κιθάρας για να ξεκινήσεις από το μηδέν, αυτό είναι από τα πρώτα πράγματα που θα σου δείξει. Ξαναλέω. Οι κανόνες υπάρχουν για να καταρρίπτονται. Όμως ο κάθε αρχάριος, είτε βρίσκεται στα πρώτα βήματα της ηλεκτρικής κιθάρας είτε της συγχρονισμένης κολύμβησης, χρειάζεται έναν μπούσουλα. Τον οποίο μετά μπορεί φυσικά να ξεφορτωθεί και να κάνει του κεφαλιού του, αφού έχει αποκτήσει την κατάλληλη άνεση με το αντικείμενό του.