Jazzjoker

Άκουσα glitches αλλά νόμιζα ότι είναι θέμα της σύνδεσής μου και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Νομίζω πάντως ότι είναι σε παραπάνω από ένα κομμάτια.

Το Chicken picking είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην country και όπως φανερώνει και η ονομασία της, σκοπό έχει να παράγει αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που παρομοιάζεται με κακάρισμα κότας ;D. Προκειμένου να εφαρμοστεί το chicken picking, δεν απαιτείται η χρήση δακτύλων. Άλλο αν οι περισσότεροι country κιθαρίστες χρησιμοποιούν hybrid picking ούτως ή άλλως οπότε και το chicken το κάνουν εν μέρει με τα δάκτυλα. Το hybrid picking, είναι απλώς η χρήση πένας και δακτύλων ταυτοχρόνως κατά το παίξιμο.

Τελείωσα την online ακρόαση πριν λίγο και παρότι δεν είμαι φαν του είδους, δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω για το ΑΨΟΓΟ αποτέλεσμα και να εκδηλώσω το θαυμασμό μου για την ποιότητα του επιτεύγματος σε όλα τα επίπεδα. Συνθέσεις, παιξίματα, φωνές, ενορχηστρώσεις, παραγωγή, όλα αντάξια στουντιακών κυκλοφοριών μεγάλων ονομάτων του χώρου. Χωρίς καμία υπερβολή. Σπύρο μπράβο.

+1 Καμία σχέση το ένα με το άλλο. Είναι διαφορετικές τεχνικές. Πάντως αυτό που κάνει ο Gallagher στο πρώτο βίντεο δεν είναι ακριβώς hybrid. Ουσιαστικά χρησιμοποιεί την πένα για να χτυπάει τα μπάσα σε σταθερό ρυθμό. Θα μπορούσε να χρησιμοποιεί και thumbick ή απλώς τον αντίχειρα. Αν κατάλαβα καλά ο φίλος που ξεκίνησε το thread, ζητάει πληροφορίες για το ακουστικό στυλ παιξίματος που περιγράφει εξαιρετικά ο Knopfler στο παρακάτω βίντεο και ειδικά μετά το 2:15. ] Προσωπικά, έχω βρει πολύ χρήσιμη την άσκηση κατά την οποία αρχικά, χρησιμοποιούμε μόνο τον αντίχειρα και χτυπάμε τα μπάσα με ρυθμό και μόλις εξοικειωθούμε με αυτό, αρχίζουμε να προσθέτουμε, με τα υπόλοιπα δάχτυλα και άλλες νότες του ακόρντου κατά βούληση. Όπως λέει και ο Knopfler στο βίντεο, η ρυθμική ανεξαρτητοποίηση του αντίχειρα είναι δύσκολο πράγμα και θέλει αρκετή εξάσκηση.

Είναι και το πρώτο album μετά το θάνατο του Bon Scott. Το κοινό ανέμενε να ακούσει τον καινούριο τραγουδιστή, ενώ μερικοί απαισιόδοξοι είχαν ήδη αρχίσει να θρηνούν το τέλος της μπάντας. Μετά, απλώς ακούστηκε η φωνή του Johnson και μας πήρε ο διάλος.

Οι στόχοι που θέτει κάποιος είναι μέσα στα πλαίσια των ικανοτήτων του. Με άλλα λόγια, αν δεν το έχω το εμπορικό ταλέντο, δε θα θέσω στόχο να γίνω ζάπλουτος από τη μουσική.

Μπορεί να φαίνονται απλά αλλά δεν είναι καθόλου. Αλλιώς θα ήμασταν όλοι εκατομμυριούχοι από τα χιτς που θα είχαμε κυκλοφορήσει στην ελληνική δισκογραφία. Και όχι δεν δέχομαι τη δικαιολογία "εμείς δεν το κάνουμε γιατί δεν είμαστε λαμόγια". Εμείς δεν το κάνουμε διότι δεν μπορούμε. Απλά πράγματα. Όπως είπε κι ο trolley, αυτό που κάνει ο Φοίβος, μπορεί να μην είναι τέχνη αλλά το κάνει εξαιρετικά επιτυχημένα και αυτό δεν οφείλεται ούτε στο άσχετο μουσικά ελληνικό κοινό (γενίκευση που δεν ισχύει ή αλλιώς ισχύει για όλες τις χώρες του κόσμου), ούτε στην καλή του τύχη.

Καμιά άλλη δοκιμασμένη μέθοδος;

Καλημέρα σας. Γύρισα από τις διακοπές και βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα "φουσκωμένο" pickguard στην AVRI strat μου. Περίμενα ότι κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί πρόβλημα με αυτό, απλώς όχι τόσο σύντομα. Αυτό που καθιστά την ανάγκη αντιμετώπισης άμεση, είναι το γεγονός ότι το φούσκωμα τραβάει και τους μαγνήτες προς τις χορδές (ειδικά τον μεσαίο πολύ) με αποτέλεσμα να επηρεάζεται ο ήχος αλλά και η μι καντίνι να ακουμπά οριακά το μεσαίο μαγνήτη. Πλην του προφανούς, της αντικατάστασης με ανθρωπινό pickguard δηλαδή, υπάρχει κάποια άλλη μέθοδος που μπορώ να εφαρμόσω, σε περίπτωση που θέλω να κρατήσω το υπάρχον;

Απ' όσο ξέρω, οποιοδήποτε 7μετρο (ή 8μετρο όπως λες) κοινής μελωδίας, ανεξαρτήτως σε ποιο σημείο του κομματιού βρίσκεται και ανεξαρτήτως φυσικά αν είναι οργανική ή φωνητική γραμμή. Όσον αφορά το time signature που αναφέρεις, δε γνωρίζω τι ισχύει.

Παρεμπιπτόντως και για να μην παρεξηγούμαστε, δε νοείται κλοπή αρμονίας παρά μόνο μελωδίας. Αυτό που γράφει ο Περικλής παραπάνω περί 7 συνεχόμενων συγχορδιών, δεν είναι ακριβές. Προφανώς εννοεί 7 μέτρα μελωδικής γραμμής.

Πάντως, απ' όσο κατάλαβα, η παραγωγή των προηγούμενων μοντέλων σταματά οπότε και οι τιμές θα πέσουν κάμποσο μέχρι να ξεφορτωθούν τα μαγαζιά το στοκ....

Δεν ξέρω αν το είδατε αλλά η Fender εμπλουτίζει τη σειρά American Vintage Reissue με τα εξής νέα μοντέλα: - '56 Stratocaster - '59 Stratocaster - '65 Stratocaster - '52 Telecaster - '58 Telecaster - '64 Telecaster - '65 Jaguar - '65 Jazzmaster http://www.fender.com/en-GR/products/americanvintage Απ' ό,τι είδα τα online καταστήματα τις έχουν ήδη προς διάθεση με τιμές που ξεκινούν κοντά στα 1800 € και φτάνουν λίγο πάνω από τα 2000 €.

Την άποψή μου έρχεται να επιβεβαιώσει πανηγυρικά το καινούριο θέμα που ανοίχτηκε παραδίπλα και ειδικά ο τίτλος του. ;D

Κοίτα, δε ζω στην Αμερική για να το υποστηρίξω με απόλυτη βεβαιότητα αλλά νομίζω ότι ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σε εμάς, η country μουσική ήρθε ως εξαγώγιμο προϊόν και σε κάθε περίπτωση, ως μέρος της αμερικάνικης μουσικής κουλτούρας. Κατέφθασε με κάποια γοητεία λοιπόν και μαζί απηλλαγμένη από οποιαδήποτε τοπικιστικά στερεότυπα αλλά και φυσικά δίχως τις σχετικές προσλαμβάνουσες. Αν ήμασταν κι εμείς στη θέση να εξάγουμε πολιτισμό (άλλη κουβέντα ;D) πιστεύω ότι τα δημοτικά πχ θα έκαναν θραύση. Άντε βάλε έναν νέας ηλικίας μέσο Αθηναίο όμως (ο οποίος κάλλιστα μπορεί να γουστάρει country παρεμπιπτόντως) να τα ακούσει και παρατήρησε αντιδράσεις.

Όσον αφορά τη σύνδεση 2 combo, προσωπικά χρησιμοποιώ το παρακάτω πεταλάκι: http://www.hardwirepedals.com/en-US/products/dl-8 Δεν το πήρα για αυτόν το λόγο βέβαια, απλώς έτυχε να με βολέψει στην εν λόγω συνδεσμολογία. Συνδέεις κανονικά το όργανο στο input 1 και μετά δύο καλώδια φεύγουν από τα δύο outputs και πάνε στους δύο ενισχυτές.

Υπόψιν βέβαια ότι οι country στίχοι, όσο γοητευτικοί κι αν μπορεί να φαίνονται σε εμάς, ακούγονται "βλάχικοι" σε πολύ μεγάλο ποσοστό Αμερικανών που ζουν σε αστικά περιβάλλοντα. Το αυτό ισχύει και με τις διάφορες προφορές των αγγλικών εν προκειμένω. Π.χ. προσωπικά θεωρώ ότι η ωραιότερη αγγλική προφορά είναι των Ιρλανδών. Ένας Ιρλανδός με χαρακτηριστική προφορά στο Λονδίνο όμως, μπορεί να γίνει αντικείμενο χλεύης.

Είναι κάτω από το φινίρισμα. Εκτός κι αν σκοπεύεις να αγοράσεις καμία των 50's. ;D Χαλκομανία, πάνω από το φινίρισμα είναι στις american vintage.

Ναι απλώς προσέθεσαν στο plate και το εργοστάσιο. Μια απλή american standard του 2008 είναι. Η δική μου που είναι του '96 γράφει σκέτο Fender στο plate.

Όλες οι American Standard, από μια εποχή και μετά (την ακριβή χρονολογία μάλλον ο SF θα μας την πει. Μάλλον από τα 80's), το made in USA μπροστά το γράφουν.

Ε; Ποιες είναι οι corona California; Στην american standard αναφέρεσαι;

Έχω την εντύπωση ότι η παράθεση που έβαλες δεν τα λέει πολύ καλά. Η τροπική μουσική βασίζεται συνθετικά στους τρόπους (modes) και είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία τονική. Δηλαδή έχει τονικό κέντρο. Εν ολίγοις η τονική και η τροπική μουσική δεν είναι κάποιου είδους αντίθετα. Παράδειγμα μοντέρνας τροπικής μουσικής (δωρικός τρόπος): Πολλά παραδείγματα τροπικής μουσικής συναντάμε στις τοπικές παραδοσιακές μουσικές αλλά και στην τζαζ. Λιγότερο στην ποπ και στη ροκ.

Ναι φαντάζει πρωτόγνωρο το θέμα του αυτοσχεδιασμού ειδικά σε ανθρώπους που έχουν μάθει να αναπαράγουν ήδη γραμμένη μουσική και όχι να παράγουν μουσική μόνοι τους. Έχω άπειρο σεβασμό στους κλασικούς μουσικούς για να μην παρεξηγούμαστε. Εάν έχεις γράψει ποτέ δικά σου κομμάτια/τραγούδια, έχεις ήδη αυτοσχεδιάσει. Η μόνη διαφορά είναι ο διαθέσιμος χρόνος ο οποίος στο improvising είναι πολύ περιορισμένος σε σχέση με τη σύνθεση. Επίσης, αν μπορείς να αυτοσχεδιάσεις με τη φωνή σου που είναι το όργανο με το οποίο έχουμε τη μεγαλύτερη εξοικείωση όλοι μας, τότε μπορείς και με την κιθάρα. Καλό θα ήταν να ξεκινήσεις με απλά αρμονικά κομμάτια (το διαδίκτυο βρίθει backing tracks για όλα τα είδη μουσικής) που δεν απαιτούν αλλαγή τονικότητας της μελωδίας και κατόπιν να προχωρήσεις και σε πιο απαιτητικά πράγματα. Όπως σου είπε κι ο Superfunk, μια πασπαρτού κλίμακα με την οποία θα μπορέσεις να αυτοσχεδιάσεις πάνω στο 99,9% της μοντέρνας μουσικής (ποπ, ροκ, μπλουζ, τζαζ κλπ.) είναι η πεντατονική (μινόρε και ματζόρε). Μια καλή αρχή είναι εκεί. Αν έχεις το χρόνο και την όρεξη να ακούς κιθαρίστες που σου αρέσουν και να ξεσηκώνεις μελωδικές τους φράσεις/παιξίματα ακόμη καλύτερα. Τέλος, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα σου έκανε πολύ καλό και λίγη μελέτη μοντέρνας αρμονίας καθώς θα σου ανοίξει τους ορίζοντες αλλά και θα σε κάνει να δεις την κλασσική μουσική που ήδη μελετάς και από μια διαφορετική σκοπιά που μπορεί να είναι συναρπαστική.

Το καλύτερο θα ήταν να βρεις έναν δάσκαλο ηλεκτρικής έστω για λίγα μαθήματα, προκειμένου να σου δώσει μια καθοδήγηση. Όσον αφορά τα βιβλία, τα παρακάτω διδάσκονται ευρέως εδώ και χρόνια σε ωδεία και ιδιαίτερα. Από προσωπική εμπειρία τα θεωρώ πολύ καλά. Το επίπεδο είναι κλιμακούμενο και ξεκινάει από πολύ απλά πράγματα και σταδιακά ανεβαίνει ενώ η διδασκαλία επικεντρώνεται σε θέματα τεχνικής με πένα αλλά και σε μοντέρνα αρμονία, κλίμακες κλπ. Τα βρίσκεις άνετα και σε μουσικά καταστήματα στην Αθήνα: http://www.amazon.com/Modern-Method-Guitar-Volumes-Complete/dp/0634012339

Μου θύμισες, όχι early 80's αλλά μέσα 90's και την πρώτη μου αμερικάνικια στρατ. Μια american standard αγορασμένη από το Liverpool όπου (έλεγα ότι) σπούδαζα τότε, με ΔΙΚΑ μου λεφτά σε δόσεις. Μέχρι να συμπληρώσω το ποσό δε μου την έδιναν την κιθάρα, απλώς την είχα δεσμεύσει. Η ωραιότερη στρατ που άκουσα στη ζωή μου και ακόμη είναι. Αν ποτέ βρεθώ σε ανάγκη, πρώτα θα πουλήσω το νεφρό μου και μετά αυτή τη κιθάρα. :) Sorry για το οφτόπικ αλλά συγκινήθηκα τώρα.