Jazzjoker

Το να μιλάς κατ' αυτόν τον τρόπο για συναδέλφους δημόσια, είναι απαράδεκτο. Ανεξάρτητα με το αν τους εκτιμάς προσωπικά ή όχι.

Δε βρήκα το κομμάτι από την εκπομπή που λέει ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός πολιτισμός αλλά και το παρακάτω, δεν πάει πίσω:

Έλα για οντισιόν. Θα σου δώκω και playlist να ετοιμάσεις (δεχόμεθα και παραγγελίαι). ;D Στράτε μου, τώρα που το σκέφτομαι, αν το κομμάτι έχει ένα, ας πούμε, φιλοσοφικό υπόβαθρο τέτοιου τύπου, είναι ότι όντως δεν υπάρχει σπίτι πια εκεί που πάω. Αλλά, αυτό δε σημαίνει ότι είμαι "άστεγος". Απλώς μου παίρνει λίγη οδήγηση παραπάνω για να καταλάβω ότι δεν είναι τελικά εκεί που νόμιζα. Πολύ χαίρομαι που σε πήγα βόλτα. Τιμή μου αγαπητέ Ηλία. Πολύ ευχαριστώ παιδιά. Εγώ ευχαριστώ Βασίλη. Έχεις δίκιο Νικόλα. Βέβαια, ο μετρονόμος μου δίνει και την ασφάλεια του edit σε περίπτωση που χρειαστεί. Πολύ θα ήθελα να είμαι ο μουσικός που τα παίζει όλα μια κι έξω άψογα, αλλά δυστυχώς δεν είμαι. Και να φανταστείς ότι υπέπεσα στην αμαρτία να μην παίξω με στρατ. ;D Είμαι εμπορικός ρε συ. Τι να κάνω; Την προσπάθησα την ποιότητα αλλά μου έρχονται όλο κάτι πιασάρικα ρεφρέν. ;D Ναι Κώστα. Είναι μάλλον κινηματογραφικό. Σε κάθε περίπτωση, οι εικόνες είναι που δίνουν την αρχική έμπνευση στο 99% των περιπτώσεων. Εγώ λέω να την κάνουμε ολόγυμνη. Να το αφήσω; ;D Σας ευχαριστώ πολύ άπαντες. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι όταν ακούς ανθρώπους να σου λένε ότι κάτι τους "πέρασες". Αυτός είναι και ο σκοπός. Να μιλάμε χωρίς να μιλάμε πολύ. :)

Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο Σταύρο. Περί "μετρονόμησης" έχεις δίκιο. Το κομμάτι γράφτηκε με μετρονόμο καθότι ήθελα τα δύο ξεχωριστά αρπίσματα της ακουστικής να πέφτουν μαζί και δεν ξέρω κατά πόσο θα το κατάφερνα αν έπαιζα χωρίς. Δεν το δοκίμασα κι όλας βέβαια. Υπάρχει ένα copy-paste στο κομμάτι, προς το τέλος αλλά είναι αφού μπαίνει και η τρίτη κιθάρα. Οπότε αυτό που σε ψιλοενοχλεί είναι μάλλον η υπερβολική προσήλωση στο τέμπο (αν και η δεύτερη ακουστική, στο δεύτερο κόρους ας πούμε, ξεφεύγει για λίγο και την άφησα έτσι). Όσον αφορά τη γυναικεία φωνή, δε φαντάζεσαι πόσες φορές αισθάνομαι ότι τη χρειάζομαι σε κάποια κομμάτια. Μπορεί κάποια στιγμή να τη βρω. Να ' σαι καλά. Μου έκανες το καλύτερο κομπλιμέντο αγαπητέ After Hours. :) Πολύ σε ευχαριστώ geodimitri.

Ένα καινούριο κομμάτι σε λίγο διαφορετικά μονοπάτια από τα συνηθισμένα μου. Αν είστε σε διάθεση, ρίξτε μιαν ακρόαση. Υ.Γ. Όπως αποδείχθηκε, το export από το daw μου, έγινε (και ξαναέγινε) ελλιπώς για κάποιο λόγο με αποτέλεσμα κάποια τεχνικά θέματα στον ήχο. Το ψάχνω και κάποια στιγμή θα αντικατασταθεί με πιο σταθερή βερσιόν.

Αυτό το λένε πλέον τόσο πολλοί που τείνει να γίνει το σωστό λόγω πλειοψηφίας.

Υπάρχει σαφής διαφορά κατ' εμέ. Η CP ακούγεται πολύ καλύτερη. Η άλλη, η παλιά, έχει μηδενικό όγκο και σκάσιμο. Βέβαια, αν την είχα αγοράσει χωρίς να την ακούσω, θα την έβρισκα τρομερή. ;D

Ο λόγος είναι ότι δυστυχώς, με την ιστορία της Γιουροβίζιον, του δόθηκε βήμα για να κάνει δηλώσεις ενώ πριν, απλώς έπαιζε τζουρά κι έλεγε ωραία ρεμπέτικα. Τον έχω δει και ζωντανά και ήταν πολύ καλός.

Πάντως ο Αγάθωνας τη δουλειά του την έκανε απ' ό,τι φαίνεται. Βγήκε και στο Θέμο και έβριζε την Μαριώ, λέγοντας ότι δεν είναι τραγουδίστρια και άλλα ωραία. Επίσης τον είδα σε άλλη εκπομπή να δηλώνει ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός πολιτισμός αλλά μόνο ελληνικός (κατά λέξη). Δε βαριέσαι, ας έρθουν οι απολίτιστοι χαζοτουρίστες το καλοκαίρι να τους τα φάμε κι ας λέει ο Αγάθωνας ό,τι θέλει.

Πάντως έχω παρατηρήσει ότι ο συγκεκριμένος έχει το πιο "αντι-οικονομικό" παίξιμο που έχω δει σε κιθαρίστα. Κουνάει υπερβολικά τα δάκτυλα του αριστερού χεριού, ανεξάρτητα με το αν παίζει κάτι. ;D

Συμφωνώ. Η εκτέλεση είναι πολύ ωραία Σταύρο. Ειδικά οι ακουστικές όμως το ήθελαν το μικρόφωνό τους. Γενικώς αν παίζετε έτσι για την πλάκα σας, με σωστή ηχογράφηση το αποτέλεσμα θα απογειωθεί. Υ.Γ. Α και μια παρατήρηση: Στο τέλος πιο... άφησε το πιο...

Σε ποιο μοντέλο στρατ αναφέρεσαι; Αν εννοείς την american standard, αυτό δεν ισχύει. Οι american standard ουδέποτε είχαν vintage frets.

+ Προσωπικά, τα specs, ουδόλως με ενδιαφέρουν ενώ δεν ξέρω καν να τα αναγνωρίζω. Αν η κιθάρα μου ακούγεται ωραία, ποιος το χέζει το ρέιντιους και το νεκ σέιπ.

Μέγας ο Pass. Έχω λιώσει πολλά cd του, σόλο ή με μπάντα. Είναι ο μοναδικός τζαζ κιθαρίστας ο οποίος με έχει επηρεάσει και συνθετικά και παικτικά. Θα τολμήσω να πω ότι είναι από τους λίγους της τζαζ κιθάρας που έπαιζε με τόσο συναίσθημα και τα σόλο του είχαν αρχή-μέση-τέλος με μελωδίες που σου μένουν.

Δε θέλω να γίνω ο παράξενος της παρέας αλλά μόνο εγώ το βρίσκω κακόγουστο και εντελώς μη πρωτότυπο; Δηλαδή αυτά τα έκανε ο Μπένυ Χιλ 30 χρόνια πριν και τότε ήταν και αστείο.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι είδους εξωγήινη εσωτερική δύναμη χρειάζεται, προκειμένου να περνάς αυτά που γράφει ο Γιώργος και κατόπιν να τα περιγράφεις με τον ανάλαφρο και χιουμοριστικό τρόπο που το κάνει. Νομίζω ότι αν ήμουν στη θέση του, θα ήμουν απλά μόνιμα παράλυτος από τρόμο. Και τι να ευχηθώ τώρα; Δύναμη; Καλύτερα να ευχηθεί εκείνος σε εμάς.

Βαγγέλη, είναι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη. Στην προκειμένη περίπτωση, 8 χρόνια ταξίδι. ;D

Υπέροχοι ήχοι.

Η αλήθεια είναι ότι η αφετηρία για το ερώτημα ήταν καθαρά προσωπικού χαρακτήρος. Οπότε ξεκίνησα να απευθύνομαι κυρίως σε αυτούς που γράφουν μουσική. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αποκλείσω τους πολλούς που απλώς παίζουν. Ίσως για τους τελευταίους, τα πράγματα είναι πιο απλά, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα αναφέρεται στον πυρήνα της ανάγκης παραγωγής ή αναπαραγωγής τέχνης. Ο οποίος, υποθέτω, ότι σε πολλούς ανθρώπους λειτουργεί με τις ίδιες εσωτερικές διεργασίες ανεξάρτητα με το αν το έργο είναι πρωτότυπο.

Βρε γράψε εσύ όσο θες Στράτε. Κουβέντα κάνουμε. Προσωπικά με ενδιαφέρουν πολύ οι απόψεις όλων.

Τελευταίως, τριγυρνάει στο κεφάλι μου ένας προβληματισμός σχετικά με το τι είδους ανάγκη είναι η μουσική δημιουργία και είπα να το συζητήσουμε. Αναρωτιόμουν λοιπόν και αναλόγως με τον άνθρωπο, το κατά πόσο η ενασχόληση με τη μουσική είναι μια καθαρά προσωπική ανάγκη η οποία παρεμπιπτόντως εξωτερικεύεται και βρίσκει δέκτες ή κατά πόσο είναι μια επικοινωνιακή διαδικασία, στοχευμένη προς τα έξω η οποία χωρίς τα αυτιά του (όποιου) κοινού, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Για να το κάνω πιο λιανά, θέτω το εξής ερώτημα: Αν δεν υπήρχε κανενός είδους κοινό να σας ακούσει, θα συνεχίζατε να γράφετε/παίζετε μουσική ή θα το θεωρούσατε μάταιο; Σκέφτηκα να θέσω το ερώτημα ως ψηφοφορία αλλά δεδομένων των υφιστάμενων παραμέτρων αλλά και αυτών που σίγουρα θα προκύψουν, είναι νομίζω πιο χρήσιμο, όποιος θελήσει να απαντήσει, να μας αναλύσει και πώς το σκέφτεται/αισθάνεται.

Από αυτές που παρέθεσες και με κριτήριο τον "κλασσικό ήχο" που αναφέρεις, προσωπικά θα πήγαινα στην classic player με κλειστά μάτια.

Μου έχει τύχει ΚΑΙ αυτό. Ο έτερος κιθαρίστας μύριζε μια ιδρωτίλα και ερχόταν για πρόβα με τα πετάλια του σε σακούλα σούπερ μάρκετ. Το δεύτερο, αν και αισθητικά απαράδεκτο, το κατάπιαμε. Αλλά για το πρώτο του έγινε ευγενική παρατήρηση και δωράκι roll on αντιιδρωτικό.

Πολύ ωραίο όπως και τα άλλα που άκουσα στο κανάλι σας. Αν είχα μια παρατήρηση μόνο θα ήταν ότι μπορείτε να ανεβάσετε αρκετά σκαλιά πιο πάνω το ήδη πολύ καλό αποτέλεσμα, προσθέτοντας στις συνθέσεις σας περισσότερες εκπλήξεις αρμονικού/μελωδικού τύπου, όπως π.χ. στο βρώμικο μέρος του finding trees instead of people. Πάντως έχετε εξαιρετική ατμόσφαιρα και ωραίες μελωδίες.

Και για το πληροφοριακό της υπόθεσης: Αν δεν κάνω λάθος, το συγκεκριμένο θέμα το είχε γράψει για τη σειρά ο Άκης Τουρκογιώργης.