Jazzjoker

Λοιπόν, τελευταίως μου μπήκε η ιδέα να προσπαθήσω να αναπαραγάγω την ατμόσφαιρα μιας ηχογράφησης σε στούντιο, όπως θα ακουγόταν πριν από 50-60 χρόνια ας πούμε. Οπότε αποφάσισα να κάνω μια άσκηση ύφους, γράφοντας ένα πολύ απλό κομματάκι που είναι πιο πολύ jam. H ηχογράφηση έχει γίνει με δύο μικρόφωνα, ένα για τη φωνή κι ένα για την κιθάρα και έγινε ταυτόχρονα. Υπάρχει leak κι από τα δύο μικρόφωνα (δηλαδή και της φωνής έχει γράψει κιθάρα και της κιθάρας έχει γράψει φωνή) ενώ όλα έχουν πλακωθεί στο reverb. Επίσης υπάρχει και μπόλικο κλιπάρισμα. Ιδού το πόνημα:

Απλά για την ιστορία, τελικά η κιθάρα άλλαξε μαγνήτες και ξαναπήγε σε εντεκάρες. Το ζητούσε ο οργανισμός της. ;)

Αγαπητέ αφεντικέ μας, εγώ στη θέση σου θα το άκουγα και μια φορά χωρίς εικόνα. Η κοπέλα είναι αποπλανητικά χαριτωμένη με προφανές και εμφανές χάρισμα παρουσίας. Έχει επίσης και μια πολύ καλή αλλά κοινή, για τα αμερικάνικα δεδομένα, gospeloφωνή.

Μ' έφτιαξες άσχημα.

Από τις πρώτες νότες της κιθάρας του Instead κατάλαβα ότι πρόκειται να ακούσω κάτι πολύ καλό. Πλην των συνθέσεων και των εξαιρετικών παιξιμάτων, ακούω και μια καταπληκτική, καθαρή παραγωγή. Άριστοι. Υ.Γ. Το Radio έφαγε ήττα κατά την κωδικοποίηση του bandcamp ή το PC μου κάνει νερά;

Δημήτρη κι εμένα το ίδιο μου συνέβη. Πήγα να βγω έξω για να καπνίσω και μία σερβιτόρα μου είπε ότι δε χρειάζεται, καθώς το κάπνισμα επιτρέπεται στο μπαρ. Πέραν αυτών και ανεξάρτητα με το αν το συγκεκριμένο μέτρο μας βρίσκει σύμφωνους ή όχι, οι νόμοι πρέπει να τηρούνται. Αν η τήρηση του συγκεκριμένου νόμου είχε επιβληθεί, ως όφειλε, δε θα υφίστατο κανένα ζήτημα. Έδιτ: Επίσης να προσθέσω ότι η χαλάρωση της τήρησης της νομοθεσίας σε περίπτωση αδιαφορίας του κράτους, ΔΕΝ είναι ελληνικό φαινόμενο.

Αντιλαμβάνομαι εν μέρει το θυμό σου αλλά ο τρόπος σου είναι τόσο κακός και άδικος που θα μπορούσε κανείς να πει ότι ταιριάζει μόνο σε τουρκο-αλβανο-αφρικανο-ρωμιό. Βράζεις λοιπόν στο ίδιο καζάνι, φοβάμαι, με εμάς τους υπανάπτυκτους. Αν θες κάποιον να κατηγορήσεις για την κατάσταση που επικρατεί στους κλειστούς χώρους διασκέδασης της χώρας μας, αυτός θα έπρεπε να είναι το ανίκανο κράτος και όχι οι θαμώνες ή οι καλλιτέχνες. Το ανίκανο (και άβουλο) κράτος λοιπόν που αδυνατεί να επιβάλει την απαγόρευση, δια παντός, σε ΟΛΟΥΣ τους κλειστούς χώρους. Διότι όπως είχαν τα πράγματα την εποχή που ξεκίνησε το μέτρο, κάποια μαγαζιά το σεβάστηκαν και κάποια όχι. Φυσικά, οι καπνιστές επέλεξαν να συχνάζουν μόνο στα μαγαζιά όπου δεν εφαρμοζόταν η απαγόρευση, με αποτέλεσμα, και ειδικά λόγω εποχής, την πολύ μεγάλη ζημία των χώρων που είχαν συμμορφωθεί. Οι έλεγχοι που έγιναν και τα δήθεν πρόστιμα που μπήκαν ήταν, όπως συνηθίζεται, μόνο για τις κάμερες. Για άλλη μια φορά λοιπόν, το αγαπημένο μας κράτος, πέρασε το μήνυμα ότι αν σέβεσαι το νόμο είσαι χαζός. Τέλος, προς υπεράσπιση του half note (όχι ότι τους έχω καμιά συμπάθεια βέβαια) να αναφέρω ότι το κάπνισμα απαγορεύεται και η απαγόρευση τηρείται, στο χώρο των τραπεζιών.

Όταν κάποιος φεύγει, συνήθως προσπαθώ να διαχωρίσω την οπτική μου και να τον κρίνω ανεξάρτητα από το γεγονός του θανάτου του. Διότι, ως γνωστόν, όταν κάποιος πεθαίνει γίνεται καλύτερος στα μάτια αυτών που μένουν πίσω. Υπό αυτό το πρίσμα, διάβασα το κείμενο του Alvin Lee και έχω να πω ότι αυτό το κείμενο, με βρίσκει στο πλευρό αυτών των ανθρώπων που σκέφτονται και αισθάνονται έτσι, ανεξαρτήτως με το αν είναι νεκροί ή ζωντανοί. Με τη σειρά μου, να θυμηθώ, ένα υπόγειο, αυτοσχέδιο προβάδικο, στο σπίτι του ντράμερ μας, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90. Και θυμάμαι να συζητάω με τον μπασίστα, για το πόσο μας αρέσει ο Alvin Lee και να ανταλλάσσουμε ατάκες για κομμάτια "άκου αυτό" και "βρες αυτό το άλμπουμ" πολύ πριν την εποχή του youtube και τη βαθιά μελαγχολία της ευκολίας του. Δεν είμαι παρελθοντολάγνος. Θεωρώ ότι και σήμερα υπάρχουν εξίσου, εν δυνάμει, σπουδαίοι οι οποίοι κάποτε θα μνημονεύονται με άπειρο θαυμασμό και φυσικά αρκετό φανατισμό, μόνο και μόνο διότι είναι παλιοί. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να προσπεράσω τη σπουδαιότητα της γενιάς του 60, του Woodstock, του Μάη, της εδώ δικτατορίας, του Σαββόπουλου με τον οποίο μεγάλωσα, του "imagine no possessions", του Χέντριξ που αρχικά με άφησε αδιάφορο και μετά με πήρε και με σήκωσε και πολλών άλλων μουσικών και μη γεγονότων που σημάδεψαν και καθόρισαν την πορεία του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα και συχνά με τρόπους που ούτε θα φανταζόμασταν. Αυτό που (νομίζω ότι) θέλω να πω είναι ότι αυτές οι απώλειες που όσο μεγαλώνω πληθαίνουν, με αφήνουνε άνθρωπο μισό γιατί παίρνουν μαζί τους και εποχές, εμπειρίες, αναμνήσεις, σημαντικά πράγματα που ήταν κομμάτι των πραγμάτων που έγινα. Τρέμω τη στιγμή που θα ακούσω τα νέα για την απώλεια κι άλλων. Η άμυνά μου είναι να προσπαθώ να παίζω, με μια εμμονή θαρρείς αρρωστημένη, αυτή τη μουσική που μόλις την πρωτοάκουσα, άλλαξα για πάντα. Και λέγοντας "αυτή τη μουσική" δεν εννοώ κάποιο συγκεκριμένο είδος. Εννοώ αυτό το συναίσθημα που είτε είναι Τσιτσάνης είτε Dylan είτε Χατζιδάκις είτε Muddy Waters, είναι ένα και το αυτό.

Δυστυχώς, άλλος ένας ΠΟΛΥ μεγάλος έφυγε σήμερα. :(

Είναι και καλός τρόπος να ξεχνάς την πείνα σου. Βέβαια μετά σε πιάνει χειρότερη, οπότε γίνεται καύλος φύκλος.

Παιδιά πολύ σοβαρά το πήρατε. Ξέρω ότι ο Galllagher εδώ σε μας είναι μετά τον Άι Νικόλα αλλά μην το παρατραβάμε κι όλας. Ούτε κουλός είναι ούτε τυχαίος ο Marr. Του δώσανε να παίξει τη στρατ του Rory κι έπαιξε όπως θα έπαιζε το 90% από εμάς που γράφουμε στο νόιζ. Κι ας μην είναι το στυλ του.

Ναι είναι sloppy το παίξιμο. Ε και; Ο Marr δεν ήταν ποτέ blues/rock κιθαρίστας. Εδώ απλώς αποτίει φόρο τιμής. Μπράβο του που δεν κώλωσε πάντως. Οι περισσότεροι φιρμάτοι συνάδελφοί του δε θα τολμούσαν να παίξουν, δημοσίως, ύφος που δεν το έχουν.

Το τεκμήριο της αθωότητας πήγε περίπατο πάντως. Αγαπητέ Dark Oblivion καταδικάζεσαι για πειρατεία επειδή μάλλον αυτό συμβαίνει. ;D

Εγώ πάλι δε βλέπω να σε λέει ψυχάκια κανένας. Το μόνο σχόλιο που περιέχει τον όρο της ψυχολογίας είναι αυτό του Dreamdancer ο οποίος δε σε κατηγορεί αλλά αναφέρει ότι η ψυχολογία επηρεάζειτην ακοή και αυτό ισχύει για όλους μας. Πέραν αυτού, έγινε και λίγος (χοντρο)χαβαλές. Παρόλα αυτά, το παραπαίρνεις σοβαρά το όλο θέμα νομίζω και υιοθετείς στάση "μα με πνίγει το δίκιο κι εσείς με κοροϊδεύετε". Για την ιστορία, δεν έχω προσωπική άποψη επί του θέματος. Με λίγα λόγια, αν ένα όργανο μου ακούγεται καλά, δε με ενδιαφέρει καθόλου αν αυτό οφείλεται στα ξύλα, τους μαγνήτες ή τα φιογκάκια των πασουμιών της μανάβισσας.

Εκτός κι αν μου διέφυγε, δεν είδα κανέναν να σε κατηγορεί για ψυχολογική διαταραχή.

Αγαπητέ Άρη, εσύ (και πολλοί άλλοι) είσαι πεισμένος ότι τα ξύλα παίζουν ρόλο. Το ίδιο πεπεισμένοι με σένα αλλά για το ακριβώς αντίθετο είναι ένα σωρό άλλοι. Δε θα συμφωνήσετε ποτέ, ούτε και πρόκειται να πείσετε ο ένας τον άλλο. Τι συνεχίζετε να το συζητάτε το θέμα λοιπόν; Ας κρατήσει ο καθένας την άποψή του. Τι να κάνουμε τώρα; Σε μερικά πράγματα δεν υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες. (βασικά, δεν υπάρχουν καθόλου αντικειμενικές αλήθειες αλλά αυτό είναι για άλλο φόρουμ ;D)

Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να μην εγκαταστήσεις διαφορετικά daw στο σύστημά σου. Προσωπικά, έχω βρεθεί με εγκατεστημένα 4 διαφορετικά daw κάποια στιγμή και όλα λειτουργούσαν απροβλημάτιστα. Όλα αυτά βέβαια με original προγράμματα. Αν είναι πειρατικά, ουδείς μπορεί να σου εγγυηθεί την ομαλή λειτουργία τους. Όσον αφορά τους φακέλους, όλα έχουν επιλογές για κατά βούληση ορισμό των φακέλων όπου θα σώζουν τα projects, τα αρχεία audio κλπ. οπότε εσύ ορίζεις και τοποθετείς όπου σε βολεύει.

Κοίταξε να δεις. Αν είναι κανείς σίγουρος ότι έχει το μουσικό ταλέντο του Χέντριξ, ας την παρατήσει τη μελέτη. Δεν έγινε και τίποτα. ;D

Λυπάμαι που τελειώνει το thread εδώ αλλά δεν άντεξα:

Υποπίπτω στο αμάρτημα του οφτόπικ αλλά δεν άντεξα. Αγαπητέ φίλε sotirouba, εξήγησέ μου σε παρακαλώ. Πώς τα καταφέρνεις, σε όλες τις παραθέσεις που κάνεις, η απάντησή σου να βρίσκεται πάντοτε εντός της παράθεσης;

Καλά ο Charlie Hunter είναι από ΑΛΛΟ πλανήτη. Αυτό που κάνει εκτός από πολύ μουσικό είναι και κάτι εντελώς προσωπικό που μάλλον είναι και ο μοναδικός που μπορεί να το παίξει έτσι. Τον Hutchings τον έχουμε εκθειάσει και παλιότερα στο νόιζ. Είναι απίστευτος κιθαρίστας με ουσιαστικό παίξιμο και φοβερή αίσθηση της μελωδικότητας. Και εγώ θα ήθελα πολύ να ακούσω κάποτε και καμιά δική του δουλειά εκτός backing tracks. Fusion πάντως δεν τον λέω. Όχι ότι έχει και καμιά σημασία δηλαδή.

+ Και Tiersenονικό.

Καταπληκτικό. Για τα προσωπικά μου γούστα, το καλύτερό σου έως τώρα, απ' όλες τις απόψεις: παίξιμο, ήχοι, φωνή, παραγωγή.

Λοιπόν, σου πάνε τα ντιστόρσια. Από το 1:03 ειδικά που μπαίνει η μελωδία του συνθιού και οι μέταλ κιθάρες, ακούγεται σούπερ. Συν ότι επίσης του πάει πολύ που το ματζορίζεις.

;D Να 'σαι καλά Chris. Όσον αφορά το cd, προς το παρόν, λεφτά δεν υπάρχουν καθόλου. Θα δούμε.