Jazzjoker

1) Ναι είναι δικό μου preset. Ξεκίνησα από το default δηλαδή όταν φορτώνεις το sim και από εκεί πείραξα σχεδόν τα πάντα. Να πω βέβαια ότι κάτι που παραβλέπει πολύς κόσμος στα amp sims είναι το είδος, η τοποθέτηση και το mix των μικροφώνων μπροστά στο μεγάφωνο. Αυτό είναι το πρώτο που πάω και αλλάζω πάντα. 2) Παίζω neck-middle από την αρχή ως το 1:44 περίπου και μετά γυρίζω σε neck. 3) Elixir nanoweb 11-49.

Πολύ ωραίο το συγκριτικό Γιώργο. Όσον αφορά τον ήχο, για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, δεν υπάρχει σύγκριση. Οι lace sensors απείρως καλύτεροι. Όταν είχαν κυκλοφορήσει εκείνες οι American Deluxe strats με τους samarium cobalt, θυμάμαι ότι είχε πέσει αρκετή γκρίνια για τους στοκ μαγνήτες. Όχι άδικα, για τους πουρίστες του στρατοήχου, θα προσέθετα.

Στα πολύ ωραία και χρήσιμα που αναφέρουν Στράτος και Βασίλης παραπάνω, να προσθέσω έναν μπακαλίστικο τρόπο, αν κανείς δε θέλει να μπλεχτεί με db range και τεχνικές λεπτομέρειες της κάρτας ήχου κλπ. Αφού συνδέσουμε την κιθάρα στην κάρτα, ανεβάζουμε το volume των ακουστικών αρκετά έως πολύ. Σε αυτή τη φάση δε μας ενδιαφέρει το volume των ακουστικών να αντιπροσωπεύει το output του plugin αλλά να μπορούμε άνετα να ξεχωρίζουμε λεπτομέρειες στον ήχο, χωρίς να κάνουμε όμως ζημιά στ' αυτιά μας φυσικά. Ξεκινάμε να ανεβάζουμε το gain της εισόδου της κάρτας από το 0. Η δική μου κάρτα δεν έχει τιμές πάνω στο gain οπότε εμπειρικά ξεκινάω 9 o' clock με single coils. Παίζουμε, ακούμε ενώ παρακολουθούμε στο plugin τα levels των input και output. Δίνουμε ελάχιστο gain στην κάρτα κάθε φορά ώσπου να μας ικανοποιήσει απόλυτα ο ήχος. Εκεί σταματάμε. Μόλις φτάσουμε στο επιθυμητό ηχητικό σημείο και αν το output στο sim είναι πολύ χαμηλά, το αυξάνουμε μέσα από το sim ώσπου στα δυνατότερα παιξίματα ίσα να φτάνει στα 0db. Τέλος ρυθμίζουμε την ένταση των ακουστικών ξανά εκεί που μας βολεύει. Συμπερασματικά: ξεχνάμε το λαμπάκι της κάρτας που δείχνει καλό σήμα ή clipping και χρησιμοποιούμε τα αυτιά μας και μόνο.

Από το μικρόφωνο του κινητού, το δεύτερο με διαφορά καλύτερο για μένα. Ωραίος ο ήχος γενικότερα.

Εδώ παίζω 90% πένα 10% δάχτυλα. Αναλόγως με το ύφος, τα ποσοστά κυμαίνονται. Κάτι ύποπτο παίζει εδώ. Τι μας κρύβουν; ?

Αφού σας ευχαριστήσω για την ακρόαση και τα σχόλια για τα χέρια και τα μαχαίρια, να διευκρινίσω ότι ο εν λόγω Deluxe Reverb είχε αγοραστεί καινούριος και ουχί από τον ΣΦ. Και μια που το έφερε η κουβέντα, οσονούπω επιστρέφει στο σπίτι από ξεγυρισμένο service γιατί είχε τα χάλια του οπότε και ευελπιστώ ότι το Neural DSP θα μπει στη θέση του και θα αφήσει τις μαγκιές.

Μπράβο Βασίλη για το άρθρο. Ασχολούμενος τελευταία πολύ με amp sims, ανακάλυψα ακριβώς αυτό που αναφέρεις ότι δηλαδή η ένταση του input του οργάνου στην κάρτα είναι μάλλον ο σημαντικότερος παράγοντας στον τελικό ήχο. Και πραγματικά ο τρόπος που βρίσκουμε τη χρυσή τομή/τιμή στο input, δεν είναι ότι ανεβάζουμε το knob στο όριο που ο ήχος δεν κλιπάρει. Στη δική μου κάρτα π.χ. και για τα sims που χρησιμοποιώ, ο καλύτερος ήχος βγαίνει με το input αρκετά παρακάτω από το όριο. Και ναι, συχνά το σήμα είναι πολύ χαμηλό με αποτέλεσμα στο daw το audio κανάλι να μην μπορεί να φτάσει την απαιτούμενη ένταση αλλά εκεί έχουμε άλλους τρόπους να επέμβουμε. Αν το αρχικό μας σήμα είναι εκεί που πρέπει, ο ήχος θα βγει όπως πρέπει. Επίσης να πω ότι πάμπολλα βίντεο στο youtube που "διδάσκουν" πώς να ξεκινήσει κανείς να χρησιμοποιεί amp sims, αναπαράγουν αυτή τη λάθος πληροφορία με το input της κάρτας όσο πιο πάνω γίνεται πριν το clipping.

Ένα κλιπάκι με την αγαπημένη μου στρατ με τους Black Rose και ενισχυτή Neural DSP - TKI II.

Στη δική μου περίπτωση, το δίπτυχο δεν είναι μαθητής-δάσκαλος αλλά ερμηνευτής-ακροατής. Η διαφορά είναι ότι ο ακροατής δε σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Ακούει και κρίνει και από εκεί και πέρα είναι δικό σου θέμα, αν η κριτική δεν ήταν καλή, τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσεις για να τον ικανοποιήσεις. Ο εσωτερικός ακροατής είναι πολύ συχνά αδίστακτος και βάζει τον πήχυ σε δυσθεώρητα ύψη. Ο ερμηνευτής αντιστοίχως, έρχεται συχνά στη θέση να πρέπει να επιφέρει μια ισορροπία. Δηλαδή να πει στον ακροατή "Κοίταξε να δεις, αυτό που ζητάς μου είναι αδύνατο και για να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν καν υπάρχει. Αυτό που ακούς έφτυσα αίμα για να το πετύχω και αν δε σου κάνει, το πρόβλημα είσαι κυρίως εσύ." Ενώ άλλες φορές ο εσωτερικός διάλογος είναι από την άλλη. Π.χ. μιλάει ο ακροατής και λέει "Αυτό που έπαιξες είναι κατώτερο και των περιστάσεων και των δυνατοτήτων σου. Μην κοροϊδεύεσαι ότι κάτι έκανες." Γενικά αυτοί οι εσωτερικοί διάλογοι μπορεί να είναι βασανιστικοί και εκεί έρχεται συχνά η γνώμη του κοινού και ξεκαθαρίζει τα πράγματα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Γι' αυτό λέω εγώ, είναι σημαντική η δημοσιοποίηση των πονημάτων γιατί αλλιώς μπορεί κανείς να μπλεχτεί σε έναν λαβύρινθο εσωστρέφειας από τον οποίο είναι συχνά αδύνατο να ξεφύγει.

Τον έχουμε συζητήσει διεξοδικά εδώ μέσα τον Μανκούζο. Σίγουρα δεν είναι τυχαίος όταν τον αναφέρουν ήδη πολύ μεγάλα ονόματα της ηλεκτρικής κιθάρας. Αν, πλην της εξωφρενικής τεχνικής του αρτιότητας, έχει να δώσει και αντίστοιχα δείγματα γραφής/σύνθεσης, θα φανεί στο μέλλον και ήδη βρίσκεται σε καλό δρόμο θα έλεγα. Όσον αφορά το παίξιμο, προφανώς και είναι flashy και δε χάνει ευκαιρία να παίζει σε ταχύτητες που σε κάνουν να ντρέπεσαι αλλά είπαμε: Νέο παιδί που μεγάλωσε μέσα στα ήθη του youtube και του instagram, της προσπάθειας εντυπωσιασμού μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα κλπ κλπ. Πάντως, εδώ είμαστε, να κρίνουμε την εξέλιξή του μέσα στα επόμενα χρόνια.

Το τραγούδι είναι διαμάντι αλλά οι φωνές το χαλάνε για μένα. Δηλαδή οκ, για να το στείλεις στον τραγουδιστή που θα το πει και να του δώσεις μια ιδέα της μελωδίας, τη δουλειά την κάνουν. Σαν ερμηνεία όμως, όχι. Αοριστία, ασάφεια και πρόφαση ερμηνείας αλλά διεκπεραίωση. Αν το έκανες σαν πείραμα και μόνο, δεκτόν αλλά επειδή, ξαναλέω, το κομμάτι είναι πολύ καλό, πρέπει να μπει κανονική φωνή.

Σε κάθε αλλαγή συστήματος κάποιοι θα δυσαρεστούνται και κάποιοι θα ευχαριστούνται. Λείπει το παρεΐστικο κλίμα, οπότε για εκείνους που έμπαιναν κυρίως λόγω αυτού, το φόρουμ έχει χειροτερέψει. Για την άλλη μερίδα, έχει καλυτερέψει γιατί πιθανό ότι αισθάνονται ότι έχουν πλέον χώρο να συζητήσουν. Πού θα κάτσει η "μπίλια" θα φανεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το noiz δεν οδεύει προς αχρηστία.

Τυπικό μέλος noiz:

Δεν έχω διαβάσει το υπόλοιπο νήμα αλλά σε αυτού του τύπου τα (παρωχημένα) παραδείγματα, θεωρώ ότι οφείλω να απαντάω πάντα το ίδιο: Όποιος πιστεύει ότι έχει το μουσικό ταλέντο και τη μουσική αντίληψη των παραπάνω, ας μη μάθει να διαβάζει παρτιτούρα ποτέ, μια χαρά μουσική καριέρα θα κάνει.

Ναι είναι οι swan του Nick Silver.

Δεν απαγορεύεται. Απλά το να αναθερμαίνεις μια κουβέντα η οποία βασίζεται σε δεδομένα 15 ετών πίσω, ενώ ο ίδιος ο OP μπορεί να μην ασχολείται πια καν με τη μουσική, είναι μάλλον ανώφελο.

Επειδή αιωρούνται αρκετές απόλυτες απόψεις, υποθέτω από υπερβάλλοντα ενθουσιασμό, να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει ολόκληρη σχολή stratocaster, blues παιξίματος που, τουλάχιστον για τα σόλο, χρησιμοποιεί αποκλειστικά τον bridge μαγνήτη ενώ αυτό το ύφος, ηχητικά και παιχτικά, είναι από τα πιο sought after στην blues κοινότητα. Αναφέρω απλά 2-3 χαρακτηριστικά ονόματα: Jimmie Vaughan, Duke Robillard, Ronnie Earl, Kid Ramos.

Όπως και το προηγούμενο που είχες ανεβάσει, σούπερ ατμόσφαιρα/μελωδίες/θέματα. Αν το σαξόφωνο ακουγόταν αληθινό, όπως γράφει κι ο Πάνος, θα έπαιρνες 10.

Καλή χρονιά σε όλους παίδες. Δημιουργίες, χαρές και οπωσδήποτε άπειρα λεφτά για αγορά gear εύχομαι. Χρόνια πολλά ειδικά στους Βασίληδές μας BillTrantos, vrasidas27 και όλους τους υπόλοιπους του forum.

Ο τύπος έχει γεννηθεί Κρήτη αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο LA. ?

Είναι θαυμαστή η ικανότητά σου να γράφεις show tunes. Ελληνιστί, τα περισσότερα κομμάτια σου που έχω ακούσει, είναι φτιαγμένα για θεατρική σκηνή. Και το παρόν εξαιρετικό και με πολύ πρωτότυπη ενορχήστρωση. Το μόνο "αρνητικό" που βρίσκω και στο έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν, είναι ότι η ερμηνείες σου φέρνουν πολύ έντονα στο μυαλό "τραγουδιστική σχολή" Κραουνάκη (Μακεδόνας, Σπείρα Σπείρα κλπ.). Και το αναφέρω ως αρνητικό όχι γιατί δε μου αρέσει αυτός ο τύπος χροιάς/ερμηνείας αλλά γιατί αφαιρεί από το πολύ πρωτότυπο του υπόλοιπου πονήματος.

Εγώ συμφωνώ με τον Ηλία. Ακόμα και με "κακούς" μαγνήτες να την ακούσεις, θα καταλάβεις ότι υπάρχει μια δυναμική από πίσω και οι μαγνήτες την περιορίζουν. Γενικά και μιλώντας για strat single coils, προσωπικά θεωρώ ότι οι διαφορές ανάμεσα σε μοντέλα μαγνητών ιδίου τύπου (τουτέστιν περίπου ίδιας εξόδου και ηχητικού προσανατολισμού) είναι πολύ μικρές, είτε μιλάμε για Fralin, Fender, Tonerider ή ότι άλλο. Μιλάμε εν ολίγοις για ποιοτικές διαφορές που θα καταλάβει μόνο ο ίδιος ο παίχτης και όποιος βρίσκεται μαζί του σε ένα δωμάτιο και διαθέτει έμπειρα αυτιά. Αν μιλήσουμε για setting μπάντας (ηχογράφηση/live) το πιθανότερο είναι ότι ουδείς θα ακούσει κάποια διαφορά. Όσον αφορά το αρχικό θέμα του ikon και όπως ανέφερε ο Ηλίας, ο μόνος τρόπος ουσιαστικά να κατασταλάξεις σε μαγνήτη, είναι να τον ακούσεις από τα δικά σου χέρια. Με λίγα λόγια πας σχεδόν στα τυφλά και με ελάχιστη προηγούμενη πληροφορία ως προς το τι θα ακούσεις. Και αυτό γιατί πλην της έντασης εξόδου, όλα τα άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός μαγνήτη είναι τόσο τραγικά υποκειμενικά που ακόμα και η περιγραφή του ίδιου του κατασκευαστή μπορεί για κάποιον να είναι εντελώς off. Συμπέρασμα: Αν είσαι αποφασισμένος να ξοδέψεις χρήμα σε αγορές σετ και τεχνίτη που θα σου κάνει τις αλλαγές, προχώρα άφοβα και το ταξίδι θα σου προσφέρει πολύ χρήσιμη εμπειρία. Αν έχεις περιορισμένο μπάτζετ, ξόδεψέ το σε κάτι άλλο που θα επηρεάσει πολύ δραστικότερα τον ήχο σου.

Εκτός του καταπληκτικού της εκτέλεσης, βρήκα το δέσιμο των φωνών και τις εντάσεις τους άψογες σε σημείο του να είναι αδύνατο να καταλάβει κανείς ότι δεν ηχογραφήθηκαν μαζί. Ο χώρος δε είναι όσο πιο φυσικός γίνεται για το είδος. Με λίγα λόγια έκανες μαγικά εδώ.

Μεταξύ μας τώρα: Αυτό θα γίνει ούτως ή άλλως. ?