Jazzjoker

Θυμάσαι συγκεκριμένα σε ποιο; Εντελώς πληροφοριακά.

Ο RD Jr. είναι το κερασάκι στην τούρτα. Το όλο περφόρμανς της μπάντας είναι διαγαλαξιακού επιπέδου. Απολαυστικό.

Ναι τζαζεύεις Χρήστο. Όπως τα λέει ο Φούζιος είναι. Πολύ καλό.

Όταν κάποιες μέρες έχω αρκετό χρόνο, ηχογραφώ τον εαυτό μου, δοκιμάζοντας συνδυασμούς κιθαρών/ενισχυτών/εφέ και μετά κάθομαι και ακούω τι έγραψα ενώ κάνω και παράλληλες ακροάσεις για λόγους σύγκρισης. Η ουσία αυτών που παίζω είναι συχνότατα βλακείες που δεν ακούγονται, γεγονός που με εκνευρίζει και με αποσυντονίζει από το θέμα μου που είναι η αξιολόγηση των ήχων. ;D Μια στο εκατομμύριο, από αυτά τα αυτοσχεδιαστικά/ημιαυτοσχεδιαστικά παιξίματα μπορεί και να κάτσει κάτι που μου αρέσει οπότε ή θα το αναπτύξω ή θα προσπαθήσω να το ηχογραφήσω καλύτερα (99,9% fail) ή θα το αφήσω ως έχει και θα το κρατήσω. Αυτό που θα ακούσετε παρακάτω είναι μια απλή ματζόρε ακολουθία με αρκετό αυτοσχεδιασμό και ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Το ονόμασα Since Thursday δε, γιατί άρχισα να το παίζω εχθές οπότε και αργά το βράδυ αποφάσισα να κρατήσω μια εκδοχή.

Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, ο τίτλος του θρεντ θα έπρεπε να είναι "Κβαντομηχανάκης και Μαρτακική". Σόρυ για το οφτόπικ, συνεχίστε.

Κυκλοφορεί τελευταίως ένα βιντεάκι όπου φυτεύει συμβολικά ένα φυτό σε κάποια εκδήλωση ή κάτι τέτοιο. Με τη γλάστρα μαζί. Ήταν τρομερά μπροστά αυτός ο άνθρωπος.

Μερικές σκέψεις περί υλικών αγαθών και καπιταλισμού. Η ανθρώπινη φύση διακατέχεται από δύο βασικά χαρακτηριστικά τα οποία είναι υπεύθυνα, σε μεγάλο βαθμό, για τον τρόπο που μας αρέσει να ζούμε. Αυτά είναι: - Προσαρμοστικότητα: ΟΛΑ συνηθίζονται. Ψυχικές καταστάσεις, υλικά αγαθά, ευτυχία, δυστυχία, σωματικός πόνος, ηδονή κλπ. Είναι ευχή και κατάρα. - Πλεονεξία (που είναι και σε άμεση συνάρτηση με το παραπάνω): Τίποτα δεν είναι αρκετό για πολύ καιρό. Το δεύτερο είναι κατ' εμέ και ο λόγος που το καπιταλιστικό σύστημα βαδίζει πλέον (οκέι, αργό βάδισμα) προς το τέλος του. Με άλλα λόγια, το χρήμα σταματά σιγά σιγά να συσσωρεύεται εκεί που κατακτήθηκε (ας πούμε) αξιοκρατικά και πηγαίνει πλέον εκεί που δημιουργήθηκε χωρίς αντίκρισμα. Σε αυτούς δηλαδή που έμαθαν να μεταχειρίζονται το σύστημα και να πουλάνε πολύπλοκες φούσκες έναντι ανελέητου κέρδους. Το υπάρχον χρήμα, πάει προς βούλωμα τρυπών που "έλεγαν" ότι αντιπροσωπεύουν αξία αλλά στην πραγματικότητα ήταν αέρας και κατ' αυτόν τον τρόπο ζημιώνεται ολόκληρη η πραγματική αγορά, της παραδοσιακής πλουτοκρατίας συμπεριλαμβανομένης. Ο καπιταλισμός πλέον στρέφεται εναντίον της αστικής τάξης που τον ασπάστηκε και τον υπερασπίστηκε διαχρονικά. Όταν η αστική τάξη εξαϋλωθεί (κοντά είμαστε) δε μένει κανένας να τον υποστηρίξει. Το να είσαι ταγμένος πολιτικά και το να είσαι πολιτικοποιημένος είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Είναι προφανές νομίζω. Κατά τ' άλλα συμφωνούμε.

Εγώ πάντως που είμαι αρκετά έξυπνο παιδί ;D και διαβάζω όλα τα θρεντς που καταλήγουν σε ολίγον πολιτική αντιπαράθεση έχω να πω το εξής: Η κουβέντα μαμιέται από τη στιγμή που αρχίζουν (αυθαίρετα) οι πολιτικοί χαρακτηρισμοί και τα "εσείς που" και "εμείς που". Εκ των πραγμάτων, μόλις αρχίσει αυτό το παιγνίδι, ο καθένας υιοθετεί αμυντική στάση ακόμη κι αν δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπιστεί κάτι αφού μπορεί και να μην το πιστεύει. Προσωπικώς η αντίληψή μου για το πώς είναι και πώς θα ήθελα να είναι ο κόσμος, αποτελείται από θεωρήσεις από όλο το πολιτικό φάσμα και δεν είμαι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, ούτε κεντρόος διότι θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος περιορισμός στη σκέψη ενός ανθρώπου από το να είναι ταγμένος πολιτικά. Παρεμπιπτόντως θεωρώ ότι το θέμα του πολιτικού στιγματισμού (α, είσαι φασίστας/α, είσαι κομμούνι) είναι και από τα μεγαλύτερα προβλήματα του πολιτικού διαλόγου στη χώρα μας, πολύ απλά διότι τον εμποδίζει αφού τελικά καταλήγουμε να αλληλοκατηγορούμαστε για φανταστικές, πολύ συχνά, πεποιθήσεις αντί να συζητάμε σαν άνθρωποι.

Τον ξέρατε; Τσεκάρετε και το Hey Joe "του".

Ο κόσμος είναι ένα άδικο μέρος. Για την ακρίβεια, τρομερά άδικο. Το ανεπτυγμένο κομμάτι του διαλέγει στο σούπερ μάρκετ ανάμεσα σε 20 μάρκες σαμπουάν ενώ στην άλλη άκρη (όχι γεωγραφικά) τρώνε κουλούρια από λάσπη και πίνουν μολυσμένο νερό μέρα παρά μέρα. Το χειρότερο είναι ότι το βιοτικό μου επίπεδο δεν το κέρδισα. Γεννήθηκα σε αυτό. Δεν είχαμε όλοι ίσες ευκαιρίες. Είχα συντριπτικά περισσότερες, χωρίς να κάνω τίποτα, από δισεκατομμύρια άλλους ανθρώπους που η ζωή τους αξίζει ΑΚΡΙΒΩΣ όσο και η δική μου. Προσπαθώ να κρατώ τα παραπάνω στο μυαλό μου γιατί η ευτυχία είναι θέμα συνειδητοποίησης και όχι επίτευξης. Βέβαια παραμένω ένας βολεμένος υποκριτής.

Προσωπικά τα βρίσκω όλα ωραία με κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις (η ακρόαση δεν τελείωσε). Ακόμη και κομμάτια το είδος των οποίων δεν ανήκει στα ακούσματά μου (π.χ. το Candy Girl που αναφέρθηκε παραπάνω), τα άκουσα με χαρά. Ωραιότατο και το 60-70's action movie αισθητικής The Stakeout το οποίο όμως επίσης χάνει από τη χρήση μέτριων ήχων. Αυτό έπρεπε να παιχτεί από big band και να πλαισιώσει ταινία με Steve McQueen. :)

Πολύ μα πολύ ωραίο σαν σύνθεση. Πολύ ωραία η φωνή της τραγουδίστριας επίσης. Από την ατμόσφαιρα αφαιρούν οι ήχοι των οργάνων που θεωρώ ότι έπρεπε να είναι πιο φυσικοί. Με άλλα λόγια αν είχε γραφτεί με μια ακουστική ή κλασσική κιθάρα, κοντραμπάσο και ακουστικά τύμπανα (άντε κι ένα πληκτράκι) θα απογειωνόταν. Να προσθέσω ότι βρήκα πολλά από τα κομμάτια του καναλιού σου πολύ του γούστου μου. Αξίζει οι ακροατές να ακούσουν και τα υπόλοιπα.

Εξαιρετικά ενορχηστρωμένα και καλοπαιγμένα κομμάτια. Ακούω επίσης μια πολύ προσεγμένη παραγωγή με ωραίους ήχους και πολύ ωραία κιθάρα που είναι και ο τομέας μου. Περί προφοράς που αναφέρθηκε, προσωπικώς δεν ακούω κάτι που να ξενίζει. Πέραν αυτών και όσον αφορά τις συνθέσεις, προσωπικά δε βρήκα κάτι ενδιαφέρον. Οι μελωδίες/αρμονίες μου δίνουν μόνιμα την αίσθηση ότι έχουν ξαναπαιχτεί και ενώ η τραγουδίστρια έχει προφανώς μια πολύ καλή φωνή, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, δεν ακούγεται να κάνει τα κομμάτια "δικά της" με έναν εσωτερικό ας πούμε τρόπο αλλά περισσότερο φαίνεται να αποδίδει ένα κολλάζ των φωνητικών επιρροών της. Βέβαια στο τελευταίο, βοηθάει και η θεατρική ερμηνεία που δεν είναι καθόλου του γούστου μου. All in all θεωρώ ότι είναι σίγουρα μια αξιοπρόσεχτη δουλειά την οποία όμως προσωπικά δε θα άκουγα δεύτερη φορά.

Εγώ στη θέση σου καθόλου δε θα τον ξεχνούσα. Απλά λες ότι θες παραπάνω από 20W. Παρεμπιπτόντως, δεν παίζεις με PA; Μου κάνει εντύπωση ότι τα 20W δε σου φτάνουν για live.

Οπωσδήποτε άκου τον Laney VC30 112. Ειδικά δεδομένου ότι σε ενδιαφέρουν μόνο τα καθαρά ενώ είναι και οριακά μέσα στο budget σου.

Χώμα

Από εμπορικής απόψεως προφανώς ο Noel Gallagher είναι πιο επιτυχημένος. Επίσης από άποψη αριθμιτικής αποδοχής. Στα 90's ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο (για να μην πω η Ευρώπη) άκουγε μανιωδώς Oasis, κάτι που δε συνέβη ποτέ με τη μουσική του Rory. Από την άποψη της διάρκειας στο χρόνο, ο Rory έχει μάλλον ήδη νικήσει αν υποθέσουμε ότι τα μόνα κομμάτια των Oasis που ακούγονται ακόμη είναι οι μεγάλες επιτυχίες (Wonderwall, Don't look back in anger κλπ.) ενώ τη σόλο πλέον καριέρα του Noel δεν την ακούει ούτε η μαμά του. Πάντως και οι δύο επιτυχημένοι ήταν, ο καθένας στον τομέα του. Αλλά το έχω ξαναπεί, επειδή εμείς εδώ τον Rory τον έχουμε μετά τον Άι Νικόλα, δικαιολογείται υποθέτω και το ειρωνικό-χαβαλέ ύφος του ερωτήματος το οποίο προφανώς προοριζόταν για ρητορικό, από τον αγαπητό bouzoukleri. Βέβαια, αν το ερώτημα ετίθετο σε Βρετανούς και ειδικά από μια γενιά και μετά, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά του νόιζ. Αλλά τι ξέρουν αυτοί; Το Rory εμείς τον γεννήσαμε. ;D

12. 12.

Αφεντικέ, εγώ θα ξεκινούσα παίζοντας με το refresh rate της οθόνης. Για μεγάλωσέ το μια κλίμακα και δες τι γίνεται.

Συμφωνώ σε όλα με τον Jimmypap. Όσον αφορά το θέμα της ανωνυμίας, προσωπικά συμφώνησα με την ιδέα καθότι θεωρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι (τους οποίους εκτιμώ ιδιαιτέρως παρεμπιπτόντως) οι οποίοι αισθάνονται υποχρέωση να σχολιάσουν (κυρίως θετικά) τα κλιπς που ανεβάζω ανεξαρτήτως με το αν τους άρεσαν ή όχι. Γνωρίζω δε ότι αυτό συμβαίνει και σε πολλούς άλλους που δημοσιοποιούν τα πονήματά τους αλλά παραδέχομαι ότι το κάνω και εγώ ενίοτε. Οπότε δράττομαι της ευκαιρίας να ζητήσω με απόλυτο σεβασμό και άπειρη εκτίμηση, σε οποιονδήποτε αισθάνεται την παραμικρή υποχρέωση, να μην σχολιάζει λόγω αυτής, παρά μόνο αν πιστεύει ότι έχει πραγματικά να πει κάτι είτε θετικό είτε αρνητικό. Πολλές φορές ένα "ρε φίλε, δε μου άρεσε. Δεν έχω να πω κάτι άλλο" έχει μεγαλύτερη αξία από μια θετική γενικότητα. Άσε που μετά, το "ρε φίλε, μου άρεσε πολύ" μετράει αλλιώς.

Όπως το βλέπω εγώ πάντως, η γνώμη ενός "μη γνώστη" έχει ίδια αξία, σε άλλο επίπεδο. Εξηγούμαι: Είναι κολακευτικό να ακούς από έναν μουσικό π.χ. "Εξαιρετική η αρμονική αλλαγή από Lydian b7 σε Dorian #4 και πόσο πρωτότυπο που η μελωδία τονίζει την ένατη." ή "φοβερό πέρασμα με λεγκάτα. Ειδικά εκείνο το hammer on στο 1:22 μεγάλη μαστοριά" αλλά..... Αν το αποτέλεσμα δεν είναι μουσικό, να μπορεί να αγγίξει τον οποιονδήποτε τότε το κομμάτι παραμένει ένα ωραιότατο πείραμα σε δοκιμαστικό σωλήνα για τα μάτια (αυτιά) των ειδημόνων και μόνο. Και αυτό φυσικά δεν είναι μουσική. Υπό αυτή τη λογική, θεωρώ ότι τα σχόλια των "μη ειδικών" με την "μη εκπαιδευμένη" ακοή τους έχουν ίδιο και λίγο μεγαλύτερο βάρος από τα αντίστοιχα των "ειδικών". Συμπλήρωση: Μετράω την "αντικειμενική" επιτυχία ενός κομματιού, από τον αριθμό των μη τακτικών σχολιαστών που θα μπουν στον κόπο να σχολιάσουν, ενδεχομένως και για πρώτη φορά.

Προσωπικά έκανα ακριβώς την αλλαγή που αναφέρεις στον δικό μου DRRI χωρίς bias και όλα μια χαρά.

Ναι αλλά απ' την άλλη αν ο αξιόλογος μουσικός είναι φίλος σου; Πού ξέρεις ότι δε σε κολακεύει χάριν της σχέσης σας; Δίκοπο μαχαίρι. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Το να είναι ο κρινόμενος ανώνυμος θεωρώ ότι είναι μάλλον άχρηστο καθότι μετά από την ακρόαση, θα γίνεται εύκολα φανερό για τους θαμώνες τουλάχιστον. Επίσης υποθέτω ότι κάποιοι από εμάς που ανεβάζουμε κομμάτια προς κριτική, δε θέλουν την ανωνυμία ούτως ή άλλως. Προσωπικά πάντως η ιδέα με ιντριγκάρει. Όσον αφορά την ανωνυμία των κριτών, συμφωνώ. Σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να είναι και οι δύο ανώνυμοι by default και όποιος θέλει, απλώς να δηλώνει ταυτότητα. Ο κρινόμενος μάλιστα, προς αποφυγήν μπερδεμάτων, μπορεί πάντα και εφόσον θέλει, να βάζει το nick του στον τίτλο του thread.

Ακολουθεί καθαρά προσωπική άποψη: Έχω δοκιμάσει διάφορα σετ μαγνητών strat. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι τα hot sets ΔΕΝ μου αρέσουν με βρώμικο ήχο. Πολλά πρίμα αλλά και εύκολη απώλεια λεπτομέρειας/transparency (πάντα σε σχέση με τους low output μαγνήτες). Δεδομένων των παραπάνω, θα σου πρότεινα να πας στους CS 54 που γράφει κι ο Φεντεριάρης, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί vintage τύπου μαγνήτες αλλά και σχετικά οικονομικοί τουλάχιστον σε σχέση με τις μπουτίκ επιλογές τύπου fralin, kinman, lollar κλπ. Προσωπικά όταν πρόκειται να παίξω με βρώμικο ήχο, η πρώτη μου επιλογή είναι η στρατ μου που φοράει τους 54άρηδες. Βέβαια, όπως έγραψα και στην αρχή, τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις που μπορεί να μη σε βρίσκουν σύμφωνο.