Jazzjoker

Ό,τι ανεβάζεις είναι ωραίο. Εγώ έχω δηλώσει fan του ύφους σου και της ατμόσφαιρας που δημιουργείς. Εύγε.

Είναι απλό: Όταν δε σε βλέπουν και σε ακούν μόνο μπορείς προφανώς να είσαι όπως θέλεις. Όταν όμως είτε καλείς τον κόσμο να σε δει από κοντά είτε φτιάχνεις βίντεο με τον εαυτό σου, έχεις ουσιαστικά αναλάβει μια επιπλέον υποχρέωση που αφορά την όραση του άλλου οπότε οφείλεις να έχεις τουλάχιστον κάποια ελάχιστα στάνταρντς όσον αφορά την παρουσία σου. Και όταν λέω παρουσία εννοώ και το πώς παρουσιάζεσαι εμφανισιακά αλλά και τι κάνεις εκεί που βρίσκεσαι (πάνω στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα ενός βίντεο κλιπ).

Επειδή και μένα με ενδιαφέρει πολύ μια τέτοια λύση μια και έχω ταλαιπωρηθεί πολύ για να γράψω ακουστική κιθάρα σε ένα δωμάτιο που έχει μόνιμα βουή δρόμων ακόμα και με κλειστά παράθυρα, έκανα μια σύντομη έρευνα και σε προσιτή τιμή, βρήκα αυτό στον thomann (στο site του Νάκα που κοίταξα δεν μπόρεσα να βρω κάποια αντίστοιχη λύση): https://www.thomann.de/gr/the_tbone_ovid_system_cc_100.htm το οποίο όμως δεν περιλαμβάνει κλιπ για την κιθάρα οπότε χρειάζεσαι κι αυτό: https://www.thomann.de/gr/the_tbone_ovid_system_guitar_clip.htm Από τις κριτικές των χρηστών, το μικρόφωνο φαίνεται πολύ τίμιο.

Ψιλοανασταίνω το νήμα με ένα μικρό κλιπάκι γιατί έβγαλα έναν ήχο που μου άρεσε σε πραγματικό ενισχυτή αυτή τη φορά. Laney VC30 βρώμικο κανάλι. Ακούτε μόνο neck μαγνήτη. Yamaha on Laney miced dirty.mp3

Σούπερ και ο ήχος και το παίξιμο. Με γεια.

Τραγούδι τι άλλο μπορεί να είναι;

Μου άρεσε πιο πολύ η αρχική έκδοση. Προσωπικά θα σου έλεγα να το κάνεις τραγούδι. Το ζητάει νομίζω. Επίσης βγάλε γενικώς πρίμα και από τις κιθάρες και από τα πλήκτρα και από τα πιατίνια γιατί είναι πάρα πολύ έντονα..

Παίδες αν μιλάμε συγκεκριμένα για μελωδία που επαναλαμβάνεται, θέμα δηλαδή και όχι ριφ/αυτοσχεδιασμό, ένα είναι το κομμάτι και μετά ήρθαν όλοι οι υπόλοιποι να παίξουν ανάλογα:

Μου ήρθε μια διάθεση 70s (ναι γιατί τα άλλα που γράφω είναι πολύ σύγχρονα θα μου πείτε?) και έγραψα κάτι επηρεασμένο. Enjoy if you will

Κοίτα να δεις τώρα πώς σκορπίζεται το βασικό θέμα όσο πιο πολύ προσπαθούμε να το "καρφώσουμε" σε ένα σημείο: Αυτός που συχνάζει στα μπουζούκια, δεν είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητα και αυτός που γουστάρει σκυλάδικα. Υπάρχουν π.χ. πολλοί που σε πίστες δεν πατάνε ποτέ αλλά νταλκαδιάζουν σόλο με Ζαφείρη Μελά και Τερλέγκα ξέρω γω. Επίσης υπάρχουν πολλοί "λαϊκοί" που αν τους πεις πάμε το βράδυ στον Αργυρό ή στον Οικονομόπουλο, θα είσαι τυχερός αν σου ξαναμιλήσουν. Γενικά, εγώ συνεχίζω να επιμένω: Φυσικά και είναι δικαίωμά σου να είσαι όσο απόλυτος θέλεις και να "κλείνεις" θέματα θεωρώντας τα λυμένα. Αυτό όμως είναι μια δική σου απόφαση και όχι απαραίτητα η πραγματικότητα. Όσον αφορά το politically correct και την υστερία του ναι μεν αλλά (whataboutism) είμαι 100% μαζί σου αλλά είναι εντελώς άλλα θέματα.

Μεγάλη κουβέντα το τι μπορεί να σημαίνει "άριστα στην πνευματικότητα" και ποιος κρίνει. Βασικά, όπως και σε αντίστοιχες πάμπολλες συζητήσεις αυτού του τύπου που έχουμε κάνει εδώ, όσο το θέμα αναλύεται, τόσο περισσότερο χάνεται η οποιαδήποτε δυνατότητα εξαγωγής ασφαλούς συμπεράσματος. Είναι λίγο σαν την αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg. Όσο πιο πολύ εστιάζεις στο θέμα, τόσο μικρότερη η πιθανότητα να καταλήξεις σε μετρήσιμο συμπέρασμα. Και αυτό γιατί, στη δική μας περίπτωση, τα όρια που τοποθετούμε προκειμένου η πραγματικότητα να μας είναι πιο εύκολα κατανοητή, είναι εξαιρετικά εύθραυστα.

Δικό μου λάθος που δεν έβαλα εισαγωγικά στον "κανόνα". Γιατί ο "κανόνας" είναι ότι οι σκυλάδες δεν είναι σχεδόν ποτέ φιλοσοφημένοι άνθρωποι (και το ανάποδο). Καταρρίπτεται γιατί τελικά οι "εξαιρέσεις" είναι πάρα πολλές. Γενικά, μας βολεύει να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και τους γύρω μας σε κουτάκια. Είναι τεράστια ευκολία μια και τοποθετούμε τα πάντα ταχτοποιημένα, το καθένα στην κατηγορία του και μετά δεν έχουμε να προβληματιστούμε περαιτέρω. Αυτή η θεώρηση βέβαια είναι μπακαλίστικη γιατί μόλις βγούμε λίγο παραέξω και μιλήσουμε με δέκα ανθρώπους ή ζήσουμε δέκα εμπειρίες, ανακαλύπτουμε ότι όλα τα κουτάκια είναι επικοινωνούντα δοχεία. Όλοι μας ανεξαιρέτως καταφεύγουμε σε αυτόν τον τρόπο σκέψης.

Όχι έναν, πολλούς. Και μάλιστα "βαριά" διανοούμενους, καλλιτέχνες άλλου είδους και πολλά άλλα. Όλες οι εξαιρέσεις στον κανόνα είναι εκεί. Αρκεί να γνωρίσεις αρκετό κόσμο.

Το βλέπεις βαριά. Το λάθος είναι ότι υποπίπτεις (και όλοι μας το κάνουμε αυτό δηλαδή) στο πολύ κοινό λάθος να τοποθετείς απόλυτα τους ανθρώπους ενώ τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν μόνο χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας και καμίας άλλης. Οι άνθρωποι more often than not, έχουν χαρακτηριστικά πολλών κατηγοριών. Δεν είναι ένα πράγμα μόνο δηλαδή.

Για το συγκεκριμένο ύφος, προτιμώ σαφώς το Β. Το Α είναι μου ακούγεται πολύ "γυαλισμένο".

Πολύ ενδιαφέρον το ότι σχεδόν όλοι σας βάλατε το Wampler πρώτο. Για τα δικά μου γούστα και ύφος, το καλύτερο είναι το Chandler. Εδώ να πω ότι το Wampler και το Mudhoney έχουν διακόπτη boost που στα αρχικά samples δεν είναι πατημένος. Mudhoney full gain: Mudhoney full gain.mp3 Mudhoney full gain and boost: Mudhoney full gain and boost.mp3 Εδώ να πω ότι το συγκεκριμένο πετάλι έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Όταν ο διακόπτης boost είναι κλειστός, το gain λειτουργεί περισσότερο ως volume μια και η ποσότητα overdrive αλλάζει ελάχιστα και είναι by default μικρή. Το gain knob αποκτάει περισσότερο νόημα όταν ενεργοποιηθεί το boost.

Καθόμουν λοιπόν και σκάλιζα ως συνήθως τα διάφορα amp sims και αυτή τη φορά δοκίμαζα τα (πολλά) overdrives-distortions του Amplitube 5. Και σκέφτηκα ότι είναι καλή ευκαιρία για ένα τεστάκι και συλλογή απόψεων και προτιμήσεων και ειδικά από αυτούς που έχουν ακούσει/[παίξει με τα πραγματικά πετάλια. Προσωπικά έχω ακούσει από κοντά μόνο ένα. Παρακάτω λοιπόν θα ακούσετε το ίδιο ακριβώς κλιπάκι παιγμένο με τα 5 καθαρά overdrives του Amplitube. Καθαρά = πετάλια που ακόμα και σε υψηλές ρυθμίσεις gain, δεν περνούν στο πεδίο του distortion. Να πω ότι τα πετάλια ρυθμίστηκαν να έχουν όσο το δυνατό κοινά gain, EQ και ένταση. Ο ενισχυτής που χρησιμοποίησα στο Amplitube είναι ο Fender Deluxe Reverb με δικές μου ρυθμίσεις σε καμπίνα, μικρόφωνα, τοποθέτηση κλπ. Wampler Deluxe Pinnacle: Wampler Deluxe Pinnacle.mp3 T-Rex Mudhoney: T-Rex Mudhoney.mp3 Chandler Tube Overdrive: Chandler Tube Overdrive.mp3 Boss SD-1: Boss SD-1.mp3 Ibanez TS-808: Ibanez TS-808.mp3

Συμφωνώ με όλες τις προτάσεις Τέρρυ. Άμα θέλει κανείς στρατ, κάτω από 10 χιλιάρικα είναι πεταμένα λεφτά.

Με γειες και μακράν ο ωραιότερος (και original strat) ήχος που έχω ακούσει από εσένα με στρατ.

Για το πρώτο βίντεο: Είναι όντως πολύ παρεμφερής ο ήχος σε όλες αν και προσωπικά δε μου άρεσε καθόλου το πόσο ψηλά έχει το treble του. Ειδικά στη στρατ, αυτό που ακούστηκε δεν έχει καμία σχέση με neck μαγνήτη. Για μένα η πιο ισορροπημένη, με τις ρυθμίσεις που χρησιμοποιεί, ήταν η Gibson. Τα ίδια και στο δεύτερο βίντεο. Στο τρίτο με το still got the blues, οι υψηλές συχνότητες είναι πιο "ήμερες" πιθανότατα λόγω "παχέος" distortion. Και εδώ πάντως, ο natural πιο μπάσος ήχος της Les Paul, της αποφέρει πιο ισορροπημένο αποτέλεσμα.

Εμ, ηθελέστα και παθέστα. Γιατί αν βγάλουμε την αναφορά του Σαντάνα από την εξίσωση και το παίξιμο και ο ήχος είναι πολύ ωραία.

Δοκίμασε να γρατζουνίσεις και σε φρίτζιαν λιγάκι με αυτό τον ήχο και την τεχνοτροπία.

Πολύ ωραίο είναι και με σωστό ήχο για το είδος. Προσωπικά θα το προτιμούσα με σκέτη κιθάρα και καθόλου πλάτες από πίσω. Όσον αφορά το γεωγραφικό του πράγματος, όχι ότι έχει και καμιά σημασία δηλαδή, μάλλον περισσότερο προς κεντρική Ελλάδα το πας παρά Κρήτη. Αυτά εσύ ίσως τα ξέρεις καλύτερα αλλά μια και έχω ασχοληθεί λιγάκι με παραδοσιακά κρητικά, εκεί παίζει πολύ φρύγιος και σχετική ματζόρε, αν δεν κάνω λάθος.

Επανέρχομαι μια και ένας συνδεσμολογικός συνδυασμός απέδωσε καρπούς. Έκανα το παρακάτω εν ολίγοις: Αναλυτικότερα: Απενεργοποίησα την καμπίνα του Neural DSP και κατόπιν συνέδεσα την έξοδο της κάρτας μου στο FX Loop Return του Laney VC 30. Με λίγα λόγια, πήρα τον ήχο του sim σε μεγάφωνο πραγματικού ενισχυτή. Ο ήχος και η αίσθηση, δεν έχει ΚΑΜΙΑ διαφορά από το να έπαιζα με πραγματικό ενισχυτή, οπότε το έπαθα ένα ψιλοσόκ. Στην ηχογράφηση τώρα, αν και είναι λίγο δώρον άδωρο να ηχογραφείς με μικρόφωνα πάνω σε καμπίνα ενώ μπορείς να ηχογραφήσεις κατευθείαν στην κάρτα, δοκίμασα να γράψω με τα μικρόφωνα και τις θέσεις που χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως όταν γράφω ενισχυτή. Το αποτέλεσμα παρακάτω: Υ.Γ. Edit: Αν είχα τρόπο να έχω αυτή τη συνδεσμολογία σε live, το Neural DSP να βγαίνει σε μια καμπίνα 1x12 δηλαδή, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Neural On Laney.mp3

Εμένα μου αρέσει πολύ όπως παίζει αυτή η κοπελίτσα η Grace Bowers που έχει αρχίσει να ξεμυτίζει αρκετά στο youtube τελευταία. 17 ετών κι έχει ήδη ενσωματώσει στον ήχο και το παίξιμό της ένα σωρό ωραίες επιρροές του παρελθόντος ενώ σαν παρουσία μοιάζει εντελώς με έφηβη των αρχών της δεκαετίας του 70.