-
Αναρτήσεις
5340 -
Μέλος από
-
Τελευταία επίσκεψη
-
Ημέρες που κέρδισε
35
Συμμετοχή Jazzjoker
Ενημέρωση δημοσίευσης
Προβολή όλων των ενημερώσεων από τον Jazzjoker
-
Παρακολουθώ αρκετά συχνά το εξής χαρακτηριστικό σε γιουτιουμπικούς κιθαρίστες: Το παίξιμο είναι παντελώς "ανώδυνο". Με άλλα λόγια, τεχνικά μπορεί να είναι αψεγάδιαστοι, αλλά στην επιλογή των νοτών/συγχορδιών κλπ. σου δίνουν την εντύπωση ότι διαλέγουν επίτηδες να πατήσουν εκεί που δεν κοστίζει τίποτα, δεν διακυβεύεται τίποτα, δε γίνεται τίποτα γενικώς. Το παίξιμο έχει μηδενικό ρίσκο (μελωδικά/ρυθμικά/αρμονικά), είναι εντελώς safe, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.
Αυτό που με προβληματίζει είναι αν όντως επιλέγουν να πάνε εκεί ή αυτό το "στείρο" παίξιμο τους έχει γίνει τελικά αυτοματισμός/μανιέρα.
- Προβολή προηγούμενων σχολίων 1 περισσότεροι
-
Έχεις δίκιο Αλή όμως προσωπικά δεν περιμένω να ακούσω κάτι ιδιαίτερο σε ζωντανή εκτέλεση εκτός κι αν η μπάντα είναι κάποιου συγκεκριμένου στυλ.
Δηλαδή στο live η αποστολή είναι να ικανοποιήσεις το μέσο όρο οπότε το safe είναι ο σίγουρος τρόπος. Ειδικά αν μιλάμε για σχήματα που παίζουν τραγούδια ή όπου ο πρωταγωνιστής είναι άλλο όργανο, ε εκεί πολύ συχνά το να είσαι αφανής είναι και το ζητούμενο.
Εγώ όμως μιλάω για youtube και κιθαρίστες που είναι είτε μόνοι τους μπροστά στην κάμερα, είτε η κάμερα είναι μόνιμα πάνω τους. Εκεί υποτίθεται ότι αναλαμβάνεις το ρόλο να δείξεις κάτι. Κάτι διαφημίζεις, κάτι προμοτάρεις και προπάντων υποτίθεται ότι παρουσιάζεις το λόγο που είσαι διαφορετικός/η από άλλους χιλιάδες που κάνουν το ίδιο. Γιατί να σε προτιμήσω, τι διαφορετικό έχεις να μου δώσεις;
-
Σπύρο μου η απάντηση είναι απλή.
Ούτε το επιλέγουν ούτε έχει γίνει αυτοματισμός.
Δεν ενδιαφέρονται.
Όπως δεν ενδιαφέρονται να γράψουν μουσική, κομμάτια.
Και δεν έχουν κανέναν λόγο να ενδιαφερθούν.
Και δεν παρουσιάζουν όπως λες τον λόγο που είναι διαφορετικοί, γιατί δεν έχει πια σημασία κάτι τέτοιο.
Ίσα ίσα, λένε, "μπορώ κι εγώ να κάνω το ίδιο πράγμα το ίδιο καλά ή και καλλίτερα".
Δεν είναι μόνο safe το παίξιμο, είναι και "ίσιο", σιδερωμένο.
Το διαφορετικό μπορεί να πιάσει, μπορεί και όχι, γιατί λοιπόν να ρισκάρουν χωρίς λόγο?
Για να πουλήσουν, έχει μεγαλύτερη σημασία να κάνουν ότι και οι άλλοι που πουλάνε.
Και μάλιστα πιστά.
Να δώσουν στον θεατή/ακροατή αυτό που θέλει να καταναλώσει, αυτό που ξέρει, αυτό που αποτελεί το κίνητρο για να πατήσει το play.
Να τον έχουν σε γνώριμα μονοπάτια, να του δώσουν σημεία αναφοράς.
Δεν έχουν το κίνητρο της δημιουργίας και της διαφορετικότητας, δεν ασχολούνται με κάτι τέτοιο.
Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, αλλά αυτές μάλλον δεν έχουν τόσους πολλούς ακόλουθους.
Αλλά υπάρχει και το άλλο.
Όσο περισσότερο γνωστοί γίνονται κάποιοι μέσα σ' αυτό το σύστημα, τόσο ισιώνει το παίξιμό τους βίντεο με το βίντεο.
Τόσο πιο πολύ χάνουν την όποια διαφορετικότητα έχουν και ομογενοποιούνται με τους πιο δημοφιλείς.