aggelos_

Εμένα πάλι μου έχουν τύχει όλα σχεδόν. Τραγουδιστές και τραγουδίστριες που δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν μπροστά σε μικρόφωνο!!! Ή που απλά μίλαγαν, δεν τραγουδούσαν τις νότες και στο διάλειμμα σου έλεγαν για την καριέρα που ήθελαν να κάνουν επειδή είχανε γνωστή την τάδε ή τον τάδε. Μπασίστες που τώρα ξεκινούν να μαθαίνουν ενώ πριν ήταν κιθαρίστες, πληκτράδες κλπ. Πληκτράδες που δεν έπαιζαν συγχορδίες απλά έβαζαν κάποιο εφέ ορχήστρας και ακουγόταν ουάου και καλά. Ντράμερ που ξεκινούσαν τα τραγούδια καλά και μετά έπεφτε το τέμπο ή ξεχνιόντουσαν και άρχιζαν σόλο ή έπαιζαν το ίδιο όλα τα κομμάτια. Της κακομοίρας. Και φυσικά σε όλες τις μπάντες που έτυχα, μόνο εγώ ήξερα τα τραγούδια και τους τα έδειχνα σε κάθε πρόβα. Τα άτομα δεν θυμόντουσαν ποτέ τίποτα εκτός από τα πολύ γνωστά ριφ (π.χ Paradise city), όποτε από κάποιο σημείο και μετά έγραφα τις συγχορδίες σε χαρτάκια. Αυτά έχουμε όλοι εμείς οι αυτοδίδακτοι. Πολύ περισσότερα κουσούρια και αρνητικά από όσους έχουν μία νορμάλ εκπαίδευση. Οι πιο πολλοί είναι μόνο για χαβαλέ δυστυχώς. Έπαιξα βέβαια και με δυο τρεις πολύ καλούς μουσικούς αν και μετά δεν συνεχίστηκε αυτό λόγω ωραρίων και υποχρεώσεων. Φυσικά κι εγώ έχω πάει σε πρόβα γνωρίζοντας τα κομμάτια λίγο αλλά αυτό είχε γίνει επειδή ξαφνικά άλλαξαν τα τραγούδια και έπρεπε να μάθω τρία άλλα σε δύο ημέρες και όταν δουλεύεις αρκετές ώρες είναι δύσκολες οι αλλαγές. Και βέβαια υπήρξαν και κάποιες φορές που απλά δεν έπαιζα τόσο καλά ή δεν ταιριάζαμε ή βρήκαν άλλον καταλληλότερο. Όταν όμως ταιριάζουν κάποιοι είναι τόσο ωραίο. Δεν λέω ότι όλα πρέπει να είναι εύκολα αλλά σε κάτι που σου αρέσει, αν συνεχώς προκύπτουν προβλήματα και λεπτομέρειες που σου την σπάνε, καλύτερα μόνος με ένα backing track ή με το Trio Band της Digitech και τέλος. Όμως η γιουτιουμπίστικη ή για να προσθέσω και το σαουντκλαντίστικη άποψη ή δυνατότητα στην προσέγγιση της μουσικής δεν έχει μόνο άσχημα αλλά και καλά φυσικά ασχέτως αν οι άνθρωποι τις πιο πολλές φορές τα χρησιμοποιούν λάθος και εγωιστικα. Έχω ακούσει Έλληνες μουσικούς στο SoundCloud που πραγματικά με έχουν αφήσει άφωνο. Αυτό το free publish ας πούμε με την ανάλογη βέβαια ανταπόκριση δίνουν κουράγιο και νόημα στο να συνεχίσει κάποιος καλός μουσικός αυτό που αγαπάει.

Από δύο παραδείγματα βρήκα μόνο συγκεντρωτικά νούμερα. Ozzy 96 εκατομμύρια (live, cd, η εκπομπή του προφανώς...) https://en.mediamass.net/people/ozzy-osbourne/highest-paid.html και Maiden 125 https://www.cheatsheet.com/entertainment/iron-maiden-net-worth.html/ και εδώ μερικά νούμερα από τα live των Maiden. Ένα με δύο εκατομμυριάκια τα πιάνουν.... https://www.metalsucks.net/2016/04/21/iron-maiden-making-insane-money-current-world-tour/

Θυμάμαι πριν δέκα κάτι χρόνια έπαιζα με την μοναδική μπάντα που μου έτυχε να έχουμε την απίστευτη χημεία και οι πρόβες απλά κυλούσαν νερό. Μια μέρα κοιτάζω τον ταλαιπωρημένο ενισχυτή του στούντιο, που αν ήσουν τυχερός θα άναβε, και με λίγη τύχη ακόμα δεν θα παραμόρφωνε την παραμόρφωση με ένα φρικτό στρίγγλισμα, και συνειδητοποίησα πόσο τρομερά πολυέξοδη είναι η μουσική. Και όχι μόνο η ηλεκτρική μουσική. Θέλαμε τότε να κάνουμε λάιβ και να πετύχουμε αναγνωρισιμότητα. Αυτό μου θύμισε το βίντεο Hired Gun. Σούπερ ταλαντούχοι και απίστευτα έμπειροι μουσικοί, μια ζωή στην απόξω και στο αν θα βγουν τα έξοδα. Δεν είμαι καλός κιθαρίστας, καμία σχέση, αλλά κατάλαβα τότε στο στούντιο ότι δεν αρκεί να είσαι μπάντα δεμένη και να παίζεις τέλεια. Χρειάζονται άλλες εκατό+ λεπτομέρειες μπας και κάνεις 2-3 βήματα παραπάνω. Ισχύει προφανώς ο κανόνας : αν πάρεις το δέκα τοις εκατό από όσα επένδυσες, πάλι καλά. Και φυσικά δεν φτάνει μόνο να είσαι παικταράς, μελετηρός, συνενοήσιμος, να κυνηγάς τις δουλειές, να έχεις διάθεση χρόνο και χρήμα για δέκα χρόνια να μπαίνεις μέσα και άλλα πολλά. Όλο κάτι μπορεί να συμβεί, ικανό να σου τινάξει στον αέρα όλη την ζωή σου μέχρι τότε. Όσον αφορά την αγγελία, δύο πράγματα. Πρώτον, μόνο με τηλ θα διευκρινιστεί τι ακριβώς ζητούν και δεύτερον, δυστυχώς ή ευτυχώς, αν σε μία μπάντα δεν υπάρχει μεγάλη πειθαρχία (δεν λέω απόλυτη), τότε δεν θα κρατήσει. Τα έχω φάει στη μάπα πολλές φορές. Μετά από λίγο καιρό, όταν γνωριστούν καλύτερα τα μέλη και ξεθαρέψουν λιγάκι, μέχρι που σου θυμώνουν γιατί έβαλες εκεί ΛΑ και όχι ΝΤΟ!! Απίστευτα πράγματα.

Η δημοτική μουσική, δηλαδή τραγούδια φτιαγμένα από πολλούς, σταμάτησε να δημιουργείται λίγο πριν το 1900 σύμφωνα με τους ερευνητές. Άρα, οτιδήποτε άλλο μετά από αυτό είναι διασκευή, καλή ή κακή. Και υπήρξαν σπουδαίοι καλλιτέχνες που τίμησαν τα τραγούδια αυτά και στο εξωτερικό. Συνεχιστές των παλιών στον τόπο τους. Δεν πήγαν από αλλού για να μάθουν την μουσική. Την είχαν στον dna τους από μικροί. Και αυτοί όμως, που είχαν στο αίμα τους όλη την προηγούμενη παράδοση, δεν δημιούργησαν καινούργια τραγούδια.

Ο Josh Smith ωραία τα λέει, αλλά μάλλον δεν καταλαβαίνω επειδή δεν το δείχνει στην κιθάρα με λεπτομέρεια. Ο άλλος, ο Glen Rose ίσως μου ταιριάζει καλύτερα. Θα τα ξεψαχνίσω και τα δύο όσο μπορώ όπως και αυτά του Pat.

Ναι βέβαια, για δάσκαλο δεν το συζητώ, θα βρω όταν μπορέσω. Οι ερωτήσεις μου είναι απλά σαν ένα εισαγωγή ας πούμε σε ένα είδος που μου αρέσει αλλά δεν καταλαβαίνω. Πχ όταν παίζουν σόλο πρώτα το ένα όργανο, μετά το άλλο ... Πως ξέρουν ότι ο άλλος τελειώνει και πρέπει να μπει ο επόμενος; Εγώ δεν μπορώ να βρω ούτε ένα σημάδι ακούγοντας. Αυτό που λες fusiongtr για τα διαστήματα που αποτελούνται οι συγχορδίες είναι δύσκολο και πρέπει να επικεντρώσω. Fenderico ευχαριστώ για το λινκ. Jimmypap αυτό που λες ότι ακόρντα και μελωδία είναι το ίδιο πράγμα δεν το είχα σκεφτεί και δεν ξέρω αν το καταλαβαίνω. Ευχαριστώ για τα βίντεο θα τα δω και αυτά ? dimsonic έχεις το βιβλίο σε PDF? Άκουσα κομμάτια σου στο Soundcloud και σε έκανα follow. Πολύ ωραίες μουσικές, με φαντασία.

Είδα το βίντεο του Pat Martino και κάνει αυτό που σκεφτόμουν. Δεν μιλάει για κλίμακες αλλά για φράσεις. Παίρνει μία φράση και την μεταφέρει με παραλλαγές πάνω κάτω στην ταστιέρα. Φυσικά και παίζει κλίμακες (ή κάποια συγκεκριμένη) αλλά δεν μιλάει γι' αυτήν.

Το έχει κάνει διασκευή; Γιατί ο Desmond έχει το Take ten. Τώρα είδα ότι : Take Five" is a jazz standard composed by Paul Desmond and originally recorded by the Dave Brubeck Quartet for their 1959 album Time Out. Αρα ο Desmond δεν το έχει παίξει. Γι' αυτό δεν το έχω δει στην συλλογή του.

Το Take five δεν είναι του Brubeck? Σόλο με την κιθάρα κάνω αλλά λίγα πράγματα, κάτι σαν πεντατονική με νότες που δεν έχω συνηθίσει ? Σφύριγμα δεν έχω προσπαθήσει ακόμα.

Μου αρέσει πάρα πολύ ο Paul Desmond. Είναι σαν να αφήνει τις νότες απλά να υπάρχουν κάπου εκεί, ώσπου να έρθουν οι επόμενες, όταν έρθουν... δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Μου αρέσει βέβαια ο Wes Montgomery, ο Jim Hall, για κάποιον λόγο δεν μπορώ να ακούσω Joe Pass με μπερδεύει, Bill Evans, λίγο Django, Barney Kessel, Miles Davis κυρίως τα πρώτα lp και άλλους. Από τραγούδια τα παλιά ? όμως .... αν και έχω βρει παρτιτούρες και έχω προσπαθήσει να παίξω τα ακόρντα, δεν μου ταιριάζουν πότε με την φωνή, έτσι παίζω απλά ακόρντα (σολ, ντο,λα) και μόνο τότε μπορώ να τραγουδήσω την μελωδία. Άλλο μυστήριο τούτο. Αυτό με τον Pat Martino δεν το ήξερα και θα παρακολουθήσω μαθήματα του. Είχα διαβάσει ότι εξαιτίας ενός ατυχήματος είχε πάθει αμνησία και έμαθε ξανά τζαζ απ' την αρχή!!! Εμπειρία με άλλους παίκτες δεν γίνεται διότι δεν δέχονται κάποιον άσχετο. Θέλουν να ξέρεις κάποια πράγματα. Με την πεντατονική μου είχε πει και άλλος κάποτε (καλός κιθαρίστας) ότι με διάφορες προσθήκες μπορείς να παίξεις τζαζ. Αν και για μένα ήταν πάντα η πιο άβολη κλίμακα, μόλις πρόσφατα άρχισα να βλέπω τις θέσεις της στην ταστιέρα για άλλους λόγους άσχετους με την τζαζ.

?

Εδώ και αρκετό καιρό θέλω να ασχοληθώ με την τζαζ στην κιθάρα αλλά δεν έχω δυνατότητα μαθημάτων (ακόμα). Φυσικά ό,τι βίντεο έχω δει στο you tube δεν με βοήθησε επειδή εκεί δεν άκουγα τζαζ κλίμακες με την έννοια του ακούσματος, του αισθήματος της τζαζ. Βλέπω κλίμακες που ήδη ξέρω (αυτές τις λίγες, δωρική, ιωνική κλπ) χωρίς να ικανοποιείται το αυτί μου για ένα άκουσμα όπως πχ του Wes Montgomery ή απ' τους καινούριους τον Kurt Rosenwingel. Έχω βρει κάποια pdf με τζαζ κλίμακες τις οποίες έπαιξα στην κιθάρα αλλά το άκουσμα δεν είναι "τζαζ", είναι μόνο ένα αδιάφορο επίπεδο πράγμα χωρίς αίσθημα και χωρίς χρώμα. Μόνο σε αυτό το βίντεο άκουσα αληθινή τζαζ με τις φράσεις αυτές και γι' αυτό σκέφτηκα ότι ίσως η τζαζ είναι όταν σκέφτεσαι τζαζ φράσεις. Και δεν δυσκολεύτηκα να παίξω διότι γνωρίζω τα πατήματα. Σ'αυτό το βίντεο λοιπόν εγώ βλέπω μεν τις γνωστές κλίμακες αλλά με κάποιες προσθήκες (χρωματισμοί, οκτάβες κλπ). Το κύριο όμως θέμα είναι ότι τις σκέφτηκε κάποιος (ιδιοφυΐα βέβαια) και τις έβαλε επάνω στην ταστιέρα. Δηλαδή το ερώτημα που έχω είναι : πως παίζεται η τζαζ; Μαθαίνω όσο πιο πολλές κλίμακες και συγχορδίες και συνδυασμούς και αρχίζω να τους αραδιάζω ή .... (λέω ή) σκέφτομαι τζαζ φράσεις και τις "τοποθετώ" στην ταστιέρα; Το μεγάλο λούκι είναι για μένα οι συγχορδίες διότι οι φράσεις πρέπει να συνοδεύονται (όχι αναγκαστικά) από κάποιες συγχορδίες προφανώς. Άλλος πονοκέφαλος εκεί αν και για αρχή αν παίζει κανείς όλο έβδομες ίσως βοηθάει, δεν ξέρω. Ζητώ την επιείκεια κυρίως των θεωρητικών επειδή είμαι αυτοδίδακτος στην κιθάρα και γνωρίζω πολύ λίγα πράγματα από τα βασικά της θεωρίας. Thanx.

Ναι, κι όμως. Αφού νιώθω άβολα γιατί σχεδόν όλοι τους έχουν τόσο ψηλά. Δεν μπορεί, λέω, κάπου κάνω λάθος. Να φανταστείς ότι ακόμα και από Μπιτλς (ωχ!) υπάρχουν έστω δύο τραγούδια που μου αρέσουν.

Pink Floyd. Εντελώς άχρηστη μουσική κατά τη γνώμη μου. Δεν αντέχω ούτε δευτερόλεπτο να ακούω αυτό το δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.

? Ναι, είμαι εντελώς αρχάριος σε αυτά καθότι αυτοδίδακτος.