pipityri

Τεμάχιο μίνιμαλ, από το 2008. Σπιτική ηχογράφηση από την Imaginary Bedroom Orchestra, ήτοι Nick Vaos-electric guitar Roxann Vaos-music glasses, rainstick pipityri-guitar synth, loops Κατα τ΄άλλα, ό,τι λέει ο τίτλος. :)

Άσε που πριν λίγο καιρό ήταν και special guest σε συναυλία του Zappa junior και ξέσκισε Montana και Inca Roads σε πλήκτρα ΚΑΙ κιθάρα.

Welcome to the club.

Ωραίο θέμα, Στράτο. Διαφωνώ, φυσικά ;D, για αυτό που ειπώθηκε για τον Mclaughlin-αυτό που έκανε συνθετικά και παιχτικά, ειδικά με τους Mahavishnu, ήταν απλά ασύλληπτο για την εποχή, πρωτόγνωρο σε σχεδόν σοκαριστικό βαθμό. Η αρμονία, με στοιχεία jazz και κλασικής του 20ου αιώνα, η εξωφρενική άνεση με μονά μέτρα, το ταχύτατο πολύπλοκο παίξιμο...και όλα αυτά με ήχο και ενέργεια ροκ μπάντας. Είναι ενδιαφέρον να ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις άλλων μουσικών που ήταν εκεί όταν συνέβαινε, μουσικών που αργότερα έγραψαν και οι ίδιοι την δικιά τους ιστορία. Για παραδειγμα, ο Metheny και ο Steve Morse παρακολούθησαν και οι δύο ένα από τα πρώτα live των Mahavishnu στο Πανεπιστήμιο του Μαιάμι-και επέζησαν για να το περιγράψουν! Επίσης, ο Abercrombie, ο Scofield, ο Herbie Hancock...και πολλοί ακόμα έχουν περιγράψει την αντίδρασή τους όταν τον πρωτοάκουσαν... Εχουν ήδη αναφερθεί πολλοί από αυτούς που θα έλεγα κι εγώ. Να προσθέσω τον Jim Hall, εισήγαγε έναν νέο τρόπο φραζαρίσματος στην jazz κιθάρα και συνολικότερα μια νέα αισθητική-δικαίως θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης jazz κιθάρας. Pat Metheny-για το concept στον ήχο, τις μοναδικές συνθέσεις του που παντρεύουν ακομπλεξάριστα ένα σωρό ετερόκλιτα στοιχεία και για τον τρόπο που χρησιμοποίησε το guitar synth-και όχι το αντίστροφο. Τον Malmsteen-τον θεωρώ καινοτόμο γιατί αυτό που έκανε τότε απλά δεν είχε ξαναγίνει σε αυτό το context και με αυτό τον τρόπο. Marty Friedman-μοναδικά μελωδικά consepts και δάνεια από την Άπω Ανατολή. Johnny Marr-χωρίς το παίξιμο του οι Smiths θα ήταν απλά ο Morrisey. Αναφέρθηκε βέβαια ο TJ αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο άρχισε να το γράφει η Jennifer Batten. Derek Bailey-επινόησε έναν ολοσχερώς νέο τρόπο να παίζεται το όργανο-όλοι οι μετέπειτα free/experimental/noiz κλπ κιθαρίστες ανάβουν κεράκι στη μνήμη του κάθε βράδυ πριν κάνουν νανάκια.

Μιας κι έπαιζες σεB dorian , θα έπρεπε να παίξεις σολ#,στο 13ο. Είναι όλα τα λεφτά, χωρίς πλάκα. :)

Μου άρεσε πάρα πολύ-μάλλον περισσότερο από κάθε άλλο. Πολύ ωραία τα θέματα-πολύ του γούστου μου, σίγουρα και, μια και αναφέρθηκε, κι εγώ άκουσα Wishbone Ash και Camel. Και, ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ο Φώτης δεν συνδέει. Ο Φώτης παραθέτει. ;D Το αργό σημείο με τις πονηρές συγχορδίες-ατιμούτσικο-είναι πολύ ωραίο. Στις πρώτες τρεις εναρμονίζεις C# Φρυγικό με ακόρντα από τέταρτες-και πολύ με στεναχώρησες που δεν το έκανες και στην τελευταία ;D ,στο Ρε. Κι αν και καταλαβαίνω τι εννοεί ο Στράτος, στη συγκεκριμένη περίπτωση το ακούω κι εγώ σαν Λα-είναι πολύ δυνατή η κίνηση του μπάσου και το συγκεκριμένο voicing είναι μια χαρά.

Yeah! Έφτασαν!!! :)

Εγώ αισθάνομαι περίεργα διχασμένος-ανάμεσα στις δύο εκδοχές. Μου αρέσει πολύ το bridgάκι που έχεις προσθέσει στην καινούρια. Συνολικά σαν αίσθηση μάλλον προτιμώ την πρώτη-όχι πως η άλλη δεν, κάθε άλλο. Κάθε άλλο. Αν έπρεπε να διαλέξω ντε και καλά, κι επειδή it's all about the details,που λένε και στη Μεσσηνιακή Μάνη, η πρώτη έχει κάτι που δεν έχει η δεύτερη, το σόλο που αρχίζει στο 1.45 και ειδικά τη φράση στο 1.53-1.58. Amen, JJ. Amen.

Πάρα πολύ ωραίο, τέλεια παιγμένο. Μπράβο!

Λοιπόν, μόλις διάβασα το άρθρο. Δεν σου κρύβω πως συγκινήθηκα. Μπράβο, μπράβο, μπράβο. Πολύ ωραία και η συνέντευξη της κυρίας Ακριβού. Ανυπομονώ να φτάσουν τα καλούδια μου. :)

Amen. ;D ;D Μπράβο Νικόλα, σε σένα και όλους τους συντελεστές.

Να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία. Είχα κάνει-σχετικά πρόσφατα-μαθήματα μέσω skype με τον David Fiuczynski. Τα μαθήματα αυτά λειτούργησαν σε υπερθετικό βαθμό, και σε αυτό έπαιξαν καθοριστικό ρόλο διάφορες παράμετροι. Ο Fuze είναι ένας εξαιρετικός, πολύ έμπειρος δάσκαλος που, εκτός όλων των άλλων, κατανοεί πως λειτουργεί το συγκεκριμένο μέσο της εξ΄αποστάσεως διδασκαλίας.Έχει βαθιά γνώση του αντικειμένου-σε σχεδόν γελοίο βαθμό-και μια ειλικρινή διάθεση να την μοιραστεί- τελείως ακομπλεξάριστα. Από την μεριά μου, τον προσέγγισα γιατί γούσταρα το παιξιμό του και επιπλέον ένοιωθα πως επρόκειτο για kinder spirit. Τον προσέγγισα έχοντας πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις-οι οποίες αποτέλεσαν και τον άξονα γύρω από τον οποίο κινήθηκαν τα μαθήματα. Συζητήσαμε μια μεγάλη γκάμα θεμάτων σχετικά με τον αυτοσχεδιασμό, αρμονία, τεχνική, φρασεολογία, εξοπλισμό, την ψυχοσωματική σχέση με το όργανο κλπ. Τα μαθήματα γίνονταν φυσικά με τις κιθάρες στα χέρια και παρ ότι η σύνδεση δεν επέτρεπε να παίξουμε ταυτόχρονα δεν ένιωσα πως αυτό ήταν πρόβλημα-έδειχνε παραδείγματα για ό,τι ήταν αυτό που μιλούσαμε και ύστερα άκουγε προσεχτικά και σχολίαζε τη δική μου εκδοχή. Δεν χρειάστηκε ποτέ υλικό σε μορφή παρτιτούρας, σχεδιαγραμμάτων tab κλπ, παρ όλα αυτά κάποιες φορές μου έστελνε. Για τα θέματα τεχνικής, το μέσο δεν αποτέλεσε πρόβλημα. Απεναντίας, είχα την τύχη να δω την πιο λεπτομερή παρουσίαση της λειτουργίας του δεξιού χεριού ever. Τα μαθήματα αυτά έγιναν σε διάστημα ενός έτους, άλλοτε πυκνότερα άλλοτε πιο αραιά, και είναι από τις πιο σημαντικές εμπειρίες που είχα ποτέ. :)

Πολύ ωραίο παίξιμο και πάρα πολύ ωραίος ο ήχος της κιθάρας.

Πολύ ωραίο feel.Μπράβο Νάσο.

Σας ευχαριστώ πολύ-gvour γιατί είσαι μπόσικος, schreivox για την προσεκτική ακρόαση,Ray για την απόλυτα σουρεαλιστική σύνδεση με τους Manowar, όλους για τα καλά σας λόγια. :) Χάρη, θα σου έλεγα τι ακριβώς να κάνεις με το καχόν σου, αλλά έβαλες τη σωστή σκηνή από τη σωστή ταινία... ;D

Σ'ευχαριστώ Φώτη. Ναι, είναι ένα σημείο που με δυσκολεύει λίγο-βαρέθηκα να κάνω το τέλειο take. Το μελετάω όμως, φαντάζομαι θα το λύσω κάποια στιγμή. :)

Αγαπητοί φίλοι,ένα καινούριο, ανάλαφρο ακουστικό κομματάκι.

Τα δάχτυλα θα πρέπει να πατάνε στα σημεία που μέχρι πρότινος ήταν τα τάστα. Φαντάζομαι πως η αίσθηση, αν υπάρχουν τα κενά, θα είναι μάλλον ενοχλητική-ίσως να είναι και επώδυνο αν επιχειρήσεις και κανα slide. :)

Ναι, όπου είχα ρωτήσει πριν την φτιάξω μου είπαν μακριά από στόκους-γίνονται σκόνη με τον καιρό. Σχετικά με το κούρδισμα, την έχω σε στάνταρ. Μου είναι πιο εύκολο-επιπλέον, με ενδιαφέρουν και τα ακόρντα.

Εγώ για μια αντίστοιχη δουλειά αλλά σε ηλεκτρική πήγα στον Οικονομάκη. Είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.

Ο μόνος τρόπος να σας ευχαριστήσω για τα λόγια σας, είναι να μοιραστώ μαζί σας μια-δυο ιστορίες... Πριν πριν περίπου δέκα χρόνια βοηθούσα, ας πούμε, στη κιθάρα δύο αδέλφια, έφηβους τότε, Ελληνοκαναδούς. Εξαιρετικά παιδιά, ζορισμένα όμως εκείνη την περίοδο, λόγω διάφορων καταστάσεων. Η σχέση μας κράτησε για χρόνια και πάντα η οικογένεια τους θεωρούσε πως αυτή η σχέση έκανε πολύ καλό στα παιδιά. Μερικά χρόνια αργότερα, η οικογένεια είχε επιστρέψει στον Καναδά, τα αγόρια είχαν τελειώσει τις σπουδές τους και δούλευαν. Στην ημεδαπή, τα πράγματα ήταν δύσκολα για μένα-ο θάνατος του πατέρα μου είχε φέρει τα πάνω κάτω-αρκετά κάτω. Έπαιζα ήδη δύο χρόνια συχνά ακουστικά gigs, πάντα με δανεική κιθάρα-να ναι καλά ο φίλος μου ο Γιάννης Πασσάς (Beggars) μου έδινε την αγαπημένη του μικρή Martin, ένα θαυματουργό οργανάκι. Μου την έδωσε ακόμα και τότε που έφυγα για καλοκαιρινή περιοδεία με την Αθηνά... Τον Μάρτιο του 12, είχα ένα gig με τη Ρούτση και την Ειρήνη Δούκα (ex C-Real). O Γιάννης όμως τις ίδιες μέρες έπαιζε Κύπρο με τους Beggars. Στο μήνυμα του έγραφε...μ@λ@κ@, μήπως σιγά-σιγά να πάρεις δικιά σου κιθάρα? Είχε δίκιο φυσικά, αλλά ήταν αδύνατο εκείνη την περίοδο να αγοράσω έστω κι ένα ημι-αξιοπρεπές όργανο. Τέλος πάντων, έβγαλα κι εκείνο το live με δανεική κιθάρα(thanx Greggy K) και περίμενα να δω τι σκατά θα κάνω μέχρι το επόμενο, σε μια βδομάδα ακριβώς. Ένα βράδυ-ώρα Ελλάδος-μίλαγα με τους φίλους μου στον Καναδά. Κάποια στιγμή, με ρώτησαν για τα μουσικά κλπ και ανέφερα και την τρέχουσα κατάσταση. Μου λένε λοιπόν...κοίτα, θέλαμε να σου κάνουμε ένα δώρο, κάτι σαν μικρό ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μας. Αφησε μας να σου κάνουμε δώρο μια κιθάρα. Αυτή είναι η ιστορία της κιθάρας που ακούτε στην ηχογράφηση. Την σκέφτομαι κάθε, μα κάθε φορά που την βγάζω από τη θήκη. Η δεύτερη, μικρή ιστορία είναι αυτή του κομματιού. Το έγραψα πέρσι το καλοκαίρι,όσο ήμασταν διακοπές στην Κρήτη. Όπως ήδη ανέφερα, είναι μέρος μιας τριλογίας. Το πρώτο κομμάτι το έγραψα κι αυτό εκείνες τις μέρες, το δεύτερο λίγο νωρίτερα την ίδια χρονιά. Το What Thoughts είναι το τρίτο. Τα κομμάτια αυτά είναι για την κόρη μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, της είχα βάλει τα ακουστικά-είχα την Godin κι ένα podάκι-και της τα παιζα... σιγομουρμούριζε τις μελωδίες. Ο τίτλος είναι από την αρχή του A supermarket in California του Ginsberg... What thoughts I have of you tonight... Σας ευχαριστώ, εκ βαθέων.

Σωτήρη, Ray,Δημήτρη...να΄στε καλά. :)

Σ΄ευχαριστώ,axtarmas. :)

Κύριοι, σας ευχαριστώ για την ακρόαση και τα σχόλια σας. :) Για τα τεχνικά...η ηχογράφηση έγινε στο αρχαίο μου pc, εφοδιασμένο με μια soundblaster audigy που στην εποχή της θεωρούταν ψιλοκαλή, νομίζω. Μικρόφωνο δεν υπάρχει, είναι η κιθάρα κατευθείαν στην κάρτα. Η κιθάρα είναι Martin OMC-16RC Aura. Σε live μιξάρω το σήμα από το Aura με το φυσικό, σε περιπτώσεις ηχογράφησης όπως αυτή, το σήμα είναι 100% Aura. @npap...έχεις απόλυτο δίκιο για τις δυναμικές. Η αλήθεια είναι πως μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να θυμηθώ πως δουλεύει το Sonar. Όταν τελικά το έβαλα μπρος, ηχογράφησα 5-6 κομμάτια μονοκοπανιά και χωρίς να δίνω την πρέπουσα σημασία στο παίξιμο. Για το reverb, προβληματίστηκα. Έκανα και μια δοκιμή με διαφορετικό, λιγότερο αλλά μου φάνηκε άδειο-για το συγκεκριμένο κομμάτι. Το eq που λες, ναι, θα πρέπει να το κοιτάξω.

Ένα μικρό ακουστικό τεμάχιο-μέρος μιας, ας πούμε, τριλογίας. Γραμμένο πέρσι το καλοκαίρι, ηχογραφημένο προχθές στο, για χρόνια σε νάρκη, παλιό μου pc.