pipityri

Ευχαριστώ πολύ κύριοι. Όσο για το ...αυτό ακριβώς ήταν το κόνσεπτ. Ήταν μια στιγμιαία νοσταλγική ματιά σε μια άλλη εποχή.

Ευχαρίστως πηγαίνω 40 χρόνια πίσω, και ένα δέος το νοιώθω. Πολύ ωραίο, μου φέρνει στο μυαλό ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Από το σημείο που απογειώνεται ειδικά, μου άρεσε πάρα πολύ. Και, τέλειο κλείσιμο-δεν κατάλαβα αν το σόλο στο τέλος το παίζεις εσύ ή ο Τραγόπουλος. Όπως και να΄χει, είναι καταπληκτικό. Ανυπομονώ και για τα υπόλοιπα.

Κ. [soundcloud] [/soundcloud]

Να το κάνεις. :) Θα κοιτάξω για τα βιβλία που αναφέρεις, σ΄ευχαριστώ. Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει αυτόν τον καιρό-σε σχέση με όλα αυτά- είναι το τι μπορώ να κάνω πάνω στην άταστη κιθάρα, άρα ψάχνομαι και με τα μόρια κλπ.

Ναι, κάποια τραγούδια ή αποσπάσματα από ταξίμια, κάτι τέτοιο. Και κάποιο διάγραμμα, όπως λες, που να ίσως να έβαζε σε τάξη τις σχέσεις ανάμεσα στους δρόμους...δεν ξέρω. Έχω ένα βιβλίο του Μουράτ Αυντεμίρ, Το Τούρκικο Μακάμ, το έχεις υπόψη σου? Για κάθε μακάμ έχει μια γραμμένη σύνθεση και έναν επίσης γραμμένο σκελετό του αυτοσχεδιασμό που κάνει στο cd που συνοδεύει το βιβλίο. Βοηθάει πολύ.

Λοιπόν, γράφεις πολλά ενδιαφέροντα πράγματα-το διάβασα πολλές φορές, σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλες. Πιστεύω πως, μια και το θέμα ίσως να είναι κάτι νέο για πολλούς εδώ, θα βοηθούσαν πολύ μερικά παραδείγματα γραμμένα. Σίγουρα θα βοηθούσαν εμένα. :)

Μαγεία. :)

Διαβάζω το άρθρο σου με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Νομίζω πως θα επανέλθω με απορίες. :) Παρεμπιπτόντως, τον Μαυροιδή τον είχα δάσκαλο το 92 στο Ateneum-η Βυζαντινή ήταν υποχρεωτικό μάθημα. Αξέχαστη εμπειρία.

Σταύρο, πραγματικά σε θαυμάζω και για τα όσα μουσικά πετυχαίνεις και, κυρίως, για το γεγονός πως όλα αυτά, με την ενέργεια και τον χρόνο που απαιτούν, τα καταφέρνεις ενώ εξακολουθείς να κάνεις μια εξαιρετικά απαιτητική πρωινή δουλειά. Έχω δει όλα τα ταινιάκια που έχεις κάνει με τους μαθητές σου και είναι ξεκάθαρο πως σε και σε αυτή την πρωινή εργασία δίνεσαι ολοκληρωτικά-δεν κερδίζεις τα παιδιά αλλιώς. Εύχομαι καλή επιτυχία και στα δύο νέα σου projects. :)

Δοκίμασε να συνδέσεις το Zoom στο cd in του spider. Έτσι θα παρακάμψεις την προενίσχυση και τα εφέ του ενισχυτή.

Γιώργο, είσαι παιχταράς. Επιπλέον, έχεις το χάρισμα να μετατρέπεις μια-ευφάνταστη- συρραφή από ριφάκια σε κομμάτι ολοκληρωμένο που τα σπάει. Επιπλέον, είσαι παιχταράς. Μπράβο και στους δύο!

Με ταξίδεψε. Στην πρώτη ακρόαση, στην αρχή σαν να μου έλειψε λίγο το πιάνο. Στην δεύτερη, όχι, μου άρεσαν οι χώροι. Πολύ ωραίο. Με αφορμή το προηγούμενο, έβαλα και άκουσα μετά από πολλά χρόνια τον δίσκο. Με είχε εντυπωσιάσει τότε ο Κωνσταντινίδης, πραγματικά πολύ ωραίος παίχτης.

I love you, Sami Amiris. :) Δεν σου κρύβω πως σχεδόν έχασα τον ύπνο μου προσπαθώντας να καταλάβω γιατί ειδικά x5. Η απάντησή σου ρίχνει φως σε πολλά θέματα-και σε σχέση με τους μετασχηματισμούς και σε σχέση με τους εκτεταμένους πίνακες(δουλεύω καιρό με κυκλικές μεταθέσεις της σειράς αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να φτιάξω νέους πίνακες). Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Αυτού του είδους η γνώση σπάνια προσφέρεται τόσο απλόχερα. Στράτο, ευχαριστώ για το λινκ, δεν βλάπτει να τα έχει κανείς κάπου μαζεμένα .

Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Πραγματικό μάθημα. Το άρθρο από το Guitar Player στο οποίο αναφέρεσαι ίσως είναι ένα του Dave Creamer, από τις Master Series. Συναρπαστικά για μένα τα όσα έγραψες, αν και ομολογώ πως σε 'έχασα στην τελευταία παράγραφο. Πέρα από το γνωστό matrix με τις 48 εκδοχές αδυνατώ να συλλάβω τα υπόλοιπα. Αν ήθελες να εξηγήσεις ή να παραπέμψεις σε βιβλιογραφία, θα το εκτιμούσα. Πιθανότατα το γνωρίζεις ήδη, έχει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο ζήτημα ο John O Gallagher.

Εκπληκτικό, θερμά, θερμότατα συγχαρητήρια! Θα μπορούσες να πεις λίγα(ή πολλά) λόγια για το πως χρησιμοποιείτε την σειρά σ ένα τέτοιο αυτοσχεδιαστικό περιβάλλον? Αν δεν κάνω λάθος πρόκειται για κάτι σαν C E G# B D# G Bb D F# A C# F, αυξημένες τριάδες που κατεβαίνουν χρωματικά...Νομίζω πως ο Λαδόπουλος το χωρίζει σε κάτι σαν maj7#5/#9...Θα μπορούσες να με διορθώσεις και/ή να διανθίσεις λίγο?

Δεν σε αποκάλεσα άσχετο. Απλά, εκτίθεσαι όταν μιλάς με αφοριστική σιγουριά για πράγματα που ίσως δεν γνωρίζεις τόσο καλά όσο νομίζεις. Είμαστε εδώ και για να μάθουμε, δες το σαν μια ευκαιρία.

Mea culpa για την αναφορά στο blues-νόμιζα πως ο OP αναφερόταν στην μελωδία. Επαναδιατυπώνω λοιπόν. η συγκεκριμένη συνήχηση υπάρχει κατά κόρον και σε κλασική και σε τζαζ και σε φιούζιον. Σε σχέση με το δεύτερο σκέλος, είμαι φυσικά ο τελευταίος που θα ήθελε εσύ ή κάποιος άλλος να ξεχάσει αυτά που ξέρει. Θα σου θυμίσω λοιπόν πως οι αρμονικές τεχνικές που χρησιμοποιούμε για να εξηγήσουμε κάτι πρέπει να συνάδουν με το στυλ , την εποχή και τις προθέσεις του συνθέτη. Ο OP έχει ήδη περιγράψει το πως περίπου σκεφτόταν την αρμονία τότε. Η προσέγγιση που προτείνεις, με την αναφορά στις συγκεκριμένες σκάλες, είναι να σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις σε έναν μεταλά πως το Iron Man είναι λάθος επειδή δεν έχει καλό voice leading. Παρόλα αυτά, αν θέλαμε να δούμε το θέμα στο context που προτείνεις, τότε θα σου θυμίσω πως υπάρχει μια σκάλα σε Λα που δικαιολογεί απόλυτα την Ab7#5. ;)

Εμένα πάλι, δεν με ενόχλησε κάτι. Εκεί στο D9 , αυτό που συμβαίνει το ακούμε σχεδόν σε κάθε μπλουζ που έχει παιχτεί. Θα μπορούσε να είναι πιο, ας πούμε, ορθόδοξη η εναρμόνιση, αλλά έχεις ήδη τοποθετηθεί επί του θέματος. Το F# στο Ab7#5 φυσικά και ενοχλεί-αλλά μόνο στο μάτι. Αν το γράψεις Gb, ως δια μαγείας γίνεται η b7 του ακόρντου. :)

A Priori! Δεν ήξερα πως είχες σχέση. Σας πρωτοέμαθα από τα τα τεύχη του Συν&Πλυν που διάβαζα πιτσιρικάς, η μπάντα ήταν ένα από τα μυθικά-για μένα-ονόματα της εποχής. Έχω μάλιστα τον δίσκο, στον οποίο, αν θυμάμαι καλά, παίζει κιθάρα μόνο ο Κωσταντινίδης. Θανάσης Ζέρβας! Τον είχα δάσκαλο στη σύνθεση, είχα και την απίστευτη τύχη να παίξω σε ένα από τα σύνολα του. Το οφείλω, μεταξύ άλλων, και την μοναδική δημόσια εκτέλεση έργου μου-όχι από τον ίδιο, αλλά φρόντισε. Μεγάλη μορφή. Πολύ ωραίο και το τεμάχιο.

Έχω γίνει πράσινος από ζήλια. Φαίνεται πως η βραδιά ήταν σούπερ, μπράβο και εύχομαι να ξαναγίνει σύντομα. Δυστυχώς η ζωή εξακολουθεί να έχει σχέδια που πάνε κόντρα στα δικά μου. Ελπίζω την επόμενη φορά να τα καταφέρω. Να σας πω μόνο πως, ύστερα από πολύμηνες, σκληρές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους μάνατζερ του Παράγκα και τους δικούς μου είχε βρεθεί τελικά μια χρυσή τομή. Λαίμαι, θα κάναμε εμφάνιση απίστευτη, με ασορτί κάλτσες και μοικάνες. Έτσι, για να ξέρετε τι χάσατε.

Μα ναι, δε είδες πως μαζευτήκαμε αμέσως όλοι οι νεανίες....Στράτος, Δέλτα, ΣούπερΦανκ κι εγώ, μιλάμε για 2 αιώνες σύνολο, χαλαρά.:)

Για μένα έχει το ιδανικό βάρος. Δεν νομίζω πως μπορώ να διορθώσω το λάθος στον τίτλο. Αν δεν το κάνει κάποιος από τους moderators φοβάμαι πως θα πρέπει να ζήσουμε τελικώς με ένα νι λιγότερο.

Αν και είχα στο μυαλό μου βιβλία που σχετίζονται με κάποιο τρόπο με τη μουσική, τα βιβλία του Douglas Adams φυσικά έχουν θέση σε αυτή τη λίστα, όπως και σε κάθε άλλη-καθότι σχετίζονται με το Σύμπαν και τα Πάντα. :) Και φυσικά υπάρχει και ο Terry Pratchett με τον Δισκόκοσμο του, μέρος του οποίου είναι το Soul Music-πολύ γέλιο και πολλές αναφορές σε πράγματα οικεία. Οι αυτοβιογραφίες του Miles και του Mingus είναι ωραία αναγνώσματα, όπως άλλωστε είναι του Satchmo και της Billy Holiday.Υπάρχει επίσης και το εκπληκτικό Jaco του Bill Milkowski-αν και είναι να ραγίζει η καρδιά σου. Το προαναφερθέν βιβλίο για τον Coltrane έφτασε σήμερα στα χέρια μου-είναι πολύ παραπάνω από απλή βιογραφία καθώς περιέχει, με μια πρώτη ματιά, αρκετά εξειδικευμένες αναλύσεις και transcriptions από τις διάφορες φάσεις του-και τις τελευταίας όπου γίνεται της πουτάνας....βλέπω και κάτι χειρόγραφες σημειώσεις δικές του-Scales of India λέει και ακολουθούν σκάλες με μια σύντομη περιγραφή του mood της καθεμίας...και ωραίες φωτό και, τι ναι αυτό ρε....full transcription του Venus...ω ρε μαδαφάκα...Χαμός. 8)

...μουσικού-γενικού και ειδικού-ενδιαφέροντος. Έχετε προτάσεις? Ακολουθεί μια δική μου μικρή λίστα ... -Power, Passion and Beauty του Walter Kolosky....το απόλυτο βιβλίο για τους Mahavishnu Orchestra. Πέρα από την πληθώρα βιογραφικών στοιχείων, δίνει -μέσα από μαρτυρίες πολλών μουσικών που αργότερα έγιναν πολύ γνωστοί-με γλαφυρότητα το impact που είχε η μπάντα εκείνη την εποχή (εποχή που μπορούσες να δεις τους MO να ανοίγουν για τους Aerosmith... :)) Η δε περιγραφή του Pat Metheny για το σοκ και δέος ενός από τα πρώτα live στο πανεπιστήμιο του Miami, ξεχωρίζει. Για το ίδιο βράδυ μιλάει και ο Steve Morse.. -Bathed in Lightning -John Mclaughlin, the 60's and Emerald Beyond του Colin Harper....μια χορταστικότατη βιογραφία του Johnny Mac , της οποίας μεγάλο μέρος αναφέρεται στα χρόνια του στην Αγγλία, πριν πάει Νέα Υόρκη και παίξει με Miles κλπ. Πάρα πολλά στοιχεία για την εποχή, για τα sessions και τους μουσικούς που τα έκαναν, για την blues σκηνή....παιξίματα με Jack Bruce και Ginger Baker, Jimmy Page, Duffy Power, Graham Bond, Brian Auger...φτώχεια, drugs & the swinging 60's....και ύστερα οι φρητζήδες στη Γερμανία και μετά, φυσικά, Νέα Υόρκη, Tony Williams, Miles, Carla Blay, Wayne Shorter,Mahavishnu...Απολαυστικότατο ανάγνωσμα. -Δύο βιβλία του Ashley Kahn...Το πρώτο, A Love Supreme, the creation of John Coltrane's classic album.....μελετάει ακριβώς αυτό. Φωτογραφικό υλικό, μαρτυρίες φίλων, συγγενών και συνεργατών ρίχνουν φως στο δημοφιλέστερο δίσκο του ανθρώπου που επηρέασε τους πάντες και τα πάντα-ναι, ναι...ακόμα και σένα. Κι ας μην το ξέρεις. :) -Το δεύτερο, Kind of Blue, the making of the Miles Davis masterpiece, αντίστοιχα πραγματεύεται τον δίσκο που είπε στο σύμπαν...Ει σύμπαν...είναι cool να παίζεις σ ένα ακόρντο... -Ακόμα ένα σχετικό με τον Coltrane, του Lewis Porter, John Coltrane, His Life and Music. Αν και ίσως δεν θα έπρεπε να το αναφέρω μιας και δεν το έχω διαβάσει ακόμα, θεωρείται το καλύτερο που έχει γραφτεί για τον JC. Θα σας πω σε κανα μήνα... Να και μερικά πιο ειδικού ενδιαφέροντος-δηλαδή με νοτούλες, ξέρεις, για μελέτη... :) -Creative Chordal Harmony for Guitar, των Mick Goodrick και Tim Miller. Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στη σύγχρονη modal αρμονία. Πολύ. -Contemporary Harmony, Romanticism through the 12 tone row, της Ludmila Ulehla...Μόλις το πήρα και μάλλον καταλαβαίνω γιατί θεωρείται από πολλούς το καλύτερο στο είδος του. Έχει κι ίσως την εκτενέστερη-σε σχέση με άλλα αντίστοιχα- αναφορά στην αρμονία του Debussy. -Atonal Jazz, του Meyer Kupferman...ντάξει, για άγρια βίτσια-το πρώτο μέρος έχει να κάνει με γνωστά υλικά-τύπου συμμετρικές σκάλες κλπ- το δεύτερο με αυτοσχεδιασμό με 12φθογγες σειρές. Οι σπουδές είναι γραμμένες για πνευστό, όπως καταλαβαίνεις φίλε Φώτη, τα αντρίκια σου δάχτυλα θα γίνουν κόμπος. ;D Τρομερό βιβλίο, το παίρνω μαζί μου πάντα. :) -Όπως και το...12tone Improvisation, A method for using tone rows in jazz, του John O Gallagher....Πολύ ενδιαφέρον, με διαφορετικό concept από το προηγούμενο. Περιγράφει και έναν πολύ έξυπνο τρόπο σύνδεσης του ατονικού υλικού με το τονικό αρμονικό λεξιλόγιο. Εικάζω πως σε καμιά 15ριά χρόνια θα θεωρείται κλασικό. -Sheets of Sound for guitar, του Zack Zucker...πληθώρα μελωδικών patterns, πολλά από αυτά ιδιαιτέρως intrvallic, για όλα τα γούστα και τις τεχνικές. -Το Τούρκικο Μακάμ, του Μουράτ Αυντεμίρ...αναλυτική παρουσίαση 60 μακάμ, και με cd. Το έχω μονίμως στη θήκη της άταστης. Χαμός. Οκ, αυτά. Α, έχω τυπώσει και την 2η παρτίτα για βιολί του Bach...νομίζω θα μαι εντάξει... O0

Με ζήτησε κανείς? ;D Το θέμα με έχει απασχολήσει και μένα για πολλά χρόνια. Μετά από ηχογράφηση σε στούντιο και κουβέντα με τον ηχολήπτη αναζήτησα συμβουλές από κλασικούς κιθαρίστες. Κάποιος, δεν θυμάμαι σίγουρα αλλά ίσως ο Αργύρης(Shelter), μου πρότεινε την χρήση ντουκούχαρτου για το λιμάρισμα, συμβουλή που ακολούθησα με γελοία ευλάβεια για καναδυό χρόνια. Μέχρι τη στιγμή που μια συμπαθέστατη μανικουρίστ που γνώρισα σ΄ένα σπίτι μου χάρισε μια μεγάλη, χοντρή λίμα την οποία και άρχισα να χρησιμοποιώ πρόσφατα-αλλά κάπου την έχασα. Γενικά, γνωρίζω πως ακριβώς πρέπει να έχω το νύχι για να είναι ακριβώς όπως με βολεύει και να έχω και τον ήχο και, δεδομένου πως παίζω αρκετά fingerstyle και hybrid, ξέρω πως είναι κάτι που πρέπει να φροντίζω συστηματικά...Παρ΄όλα αυτά, παιδιά, είναι απερίγραπτο το πόσο βαριέμαι. Απερίγραπτο. Σοβαρολογώ... Ετσι, απλά τα λιμάρω με μια λίμα που υπάρχει στο σπίτι-μια στο τόσο. Αν σπάσουν, τα ισιώνω πάλι με την λίμα. Αν για κάποιο λόγο δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν, παίζω με πένα. Ή πάω μια βόλτα. :)