Η αλήθεια είναι πως στην, σεβαστών διαστάσεων μουσική βιβλιοθήκη μου, δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο για την ρυθμική κιθάρα. Τι λέει αυτό για μένα, Γιάννη μ' ? ;D Έχω βέβαια βιβλία για ακόρντα κλπ, ή ας πούμε το ωραιότατο How to Comp, του Hall Crook, καθώς και δύο ωραιότατα βιβλία γραμμένα από ντράμερς και μία εκτενή παρουσίαση της Ινδικής ρυθμολογίας από τον Mclaughlin. Με μια πρόχειρη ματιά που έριξα τώρα είδα διάφορους τίτλους...
Προσωπικά, με ενδιέφερε κυρίως η jazz προσέγγιση και, προκειμένου να καταλάβω τι γίνεται, το αυτί μου μόνο δεν αρκούσε-εξού και τα πολλά σχετικά βιβλία. Για άλλα στυλ με απλούστερη αρμονία, έκανα το προφανές, μάθαινα ακούγοντας. Κάποια τα έκανα σωστά, κάποια όχι όπως διαπίστωνα αργότερα βλέποντας φίλους να τα κάνουνε σωστά κλπ. Επίσης, έβρισκα -και ακόμα βρίσκω- πολύ ψωμί σε ασκήσεις. Αυτό, ας πούμε, που ανέφερε πιο πάνω ο Σπύρος Δ, το να παίζεις ένα κομμάτι με τα όλα του-ακόρντα, μπάσα κλπ, είναι κάτι φοβερό που σε βάζει και σε ένα δημιουργικό τριπάκι, άσε μπορεί να οδηγήσει σε νέα οπτική του οργάνου.
Το σημαντικότερο, πάντως, όπως μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω, δυστυχώς, είναι η ικανότητα να κλειδώνεις με τον μετρονόμο. Είναι, φαντάζομαι, μια γενική παραδοχή πως οι κιθαρίστες έχουμε το χειρότερο time, βασικά επειδή το θεωρούμε κάτι δευτερεύον. Μπλέκουμε με όλα τα υπόλοιπα και χρησιμοποιούμε τον μετρονόμο σαν κάτι που μας βοηθάει να μελετάμε τις κλίμακες μας και να μετράμε την ταχύτητα μας...Δεν μελετάμε αυτή καθεαυτή τη σχέση μας με τον παλμό. Οποία πλάνη, Γιάννη μ΄! :)