pipityri

Θεωρώ πως πολύ καλά έκανε κι έπαιξε όπως έπαιξε, εξάλλου και υπόλοιποι έπαιξαν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο Coryell στην αυτοβιογραφία του λέει...I have to say that Larry Carlton stole the show...and with his pure heart and soul tore through All Blues like I have never heard it...Σίγουρα πολύ μεγάλη φιλοφρόνηση. Κατά τ΄άλλα, τέτοιου είδους events έχουν εορταστικό χαρακτήρα και, παρότι η συνοχή ίσως πάει περίπατο, είναι ενδιαφέρον να ακούς τόσα διαφορετικά στυλ . Πρόκειται για κάποιο τρόπο για την ιστορία της jazz κιθάρας-και τελικά την ιστορία της ίδιας της jazz, ακούγοντας πως παίζουν ο Pattitucci και ο Billy Hart πίσω από κάθε σολίστα είναι σαν να περνούν οι διαδοχικές φάσεις της εξέλιξης αυτής της μουσικής.

Ντάξει, άκυρο... ;D ;D ;D Βάζε και κάνα επίθετο, αφεντικό! ;D

Εδώ είναι κατά την περίοδο της ¨ολικής επαναφοράς του" μετά από χρόνια καταχρήσεων κλπ...Σταδιακά έκανε μεγάλες κατακήσεις, άκουσε πως παίζει με τον Abercrombie και την Assad αρκετά χρόνια αργότερα. Υπάρχει επίσης στο youtube η ηχογράφηση που έκανε με τον Miles το 70 κάτι... ;)

Μάλιστα, ο ίδιος ο Coryell ήταν αυτός που μάζεψε τους υπόλοιπους κατόπιν παράκλησης του παραγωγού Jack Lewis. Το όλο event κυκλοφόρησε σε δίσκο ως All Strings Attached. Έχω δει/ακούσει μόνο άλλο ένα κομμάτι, το All Blues. Έχει, λέει, κι ένα πολύ ωραίο ντουέτο Abercrombie/Tal στο Beautiful Love....

Πω πω...μου το είχε δώσει τότε ένας φίλος σε βιντεοκασέτα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Abercrombie, ίσως και τον Sco. Έβαζα τα σόλο τους ξανά και ξανά...το ξεσκίζουν.

Οκ, θα επανέλθω αύριο για το υπόλοιπο-αν δεν έχει βρεθεί. Στο μεταξύ, τσέκαρε αυτά που έγραψα.

Υποθέτω πως εννοείς στο 0.40... C# F#m D/F# G#/F# C#/E# (Db/F) G/F C/E F#/E B/D#...τώρα το μπάσο κατεβαίνει χρωματικά από το D μέχρι το G#, υπάρχει και ένα F# κρατημένο στην πάνω φωνή...τα ακόρντα μάλλον είναι..(κάτι σαν) D b5 Db D/C B Ebm/Bb Adim7 G#7 G#7/C# C#...και ξαναγυρνάει στο αρχικό.

Κύριοι, σας ευχαριστώ εκ βαθέων. :)

Σας ευχαριστώ πολύ για την ακρόαση και τα ενθαρρυντικά σχόλια. :) Όπως λέγαμε τις προάλλες, αυτό είναι το πρώτο κομμάτι από την τριλογία η οποία κλείνει με το What Thoughts που είχα μοιραστεί μαζί σας παλιότερα. Ελπίζω εντός των ημερών να καταφέρω να ηχογραφήσω και το άλλο. Δημήτρη, δεν υπάρχουν ιδιαίτερα κόλπα να μοιραστώ. Είναι η Martin καρφί στην κάρτα ήχου. Η συγκεκριμένη Martin έχει πάνω της το Aura της Fishman, με το οποίο έχω ήχο που με ικανοποιεί και στο live και σε ηχογραφήσεις σαν κι αυτή. Αν ανατρέξεις στην παλιότερη ανάρτηση του What Thoughts, θα βρεις λεπτομέρειες για την κάρτα ήχου, το μοντέλο της κιθάρας και την ιστορία της. Να΄στε καλά. :)

:) [soundcloud] [/soundcloud]

Νοιώθω κι εγώ την ανάγκη να πω λίγα πράγματα. Υπήρχε πάντα κάτι στο παίξιμο του που με άγγιζε βαθιά. Πιστεύω τελικά πως πρόκειται για το δόσιμο του στη στιγμή-είναι ένας από τους πιο in the moment παίχτες που έχω ακούσει. Τον πρωτοείδα στο Meeting of the Spirits από το Royal Albert Hall με τον JM και τον Paco. Αν και στην αυτοβιογραφία του περιγράφει με μελανά χρώματα την συγκεκριμένη περίσταση-σε σχέση με την εξαρτηση του από, λίγο πολύ, όλες τις ουσίες known to man-αυτό που εγώ ξέρω είναι πως μπορώ να τραγουδήσω το σόλο του στο Magna de Carnaval νότα νότα. Ίσως είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πια το πόσο αλλού ήταν αυτό που έκανε στα τέλη του 60. Πολύ απλά, τότε σχεδόν κανείς δεν έπαιζε έτσι. Jazz κιθάρα ήταν ο Joe Pass. Και ξαφνικά σκάει το Spaces. Έχει γράψει πολλά πράγματα, ωραία πράγματα, πράγματα που φανερώνουν ένα κάρο επιρροές, από Hendrix μέχρι Debussy-πραγματικό fusion, όπως και το παίξιμο του. Και, ξέρει την παράδοση inside out. Ακούστε τον να ξεσκίζει Moment's Notice,Giant Steps και άλλα συναφή... Αγαπημένος μου δίσκος είναι το The Restful Mind, στο οποίο τον συνοδεύουν τα 3/4 των Oregon. Όταν τον είδα live με τον Victor Bailey και τον Lenny White είχα την ευκαιρία να τον πλησιάσω και να του τα πρήξω με το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο δίσκος για μένα. Ήταν γλυκύτατος και ευγενέστατος. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που τον έβλεπα. Η πρώτη ήταν κατα την περιοδεία του Spaces Revisited, μαζί με Billy Cobham. Ηταν τέλη 90, αλλά θυμάμαι σαν να είναι χθες μια καθοριστική στιγμή...παίζανε το Relaxin at Camarillo και κάποια στιγμή το έχει ανοίξει τόσο πολύ και σκέφτομαι...ναι ρε πούστη μου, έτσι είναι, έτσι πρέπει να είναι. Θα κλείσω με κάτι που έγινε πριν μια βδομάδα. Επικοινώνησα με την γυναίκα του για να την ενημερώσω πως πιθανότατα ο λογαριασμός του στο fb είχε χακαριστεί-μου είχε έρθει ένα αίτημα φιλίας, κατά τα φαινόμενα ψεύτικο. Μου απάντησε πως ναι, είχα δίκιο και ευχαριστεί πολύ για την ενημέρωση και την υποστήριξη-νωρίτερα είχα δηλώσει πως είμαι μεγάλος φαν. Ακολούθησαν ευχαριστίες, φιλοφρονήσεις και ευχές προς την ίδια και τον Larry για ό,τι καλύτερο, ευχές που με διαβεβαίωσε πως θα τις μεταφέρει. Πέρασαν 5 λεπτά, κι ήμουν μεταξύ οδοντόβουρτσας και πυτζάμας-καθώς όλα αυτά λάμβαναν χώρα 3 τη νύχτα ώρα Ελλάδος, και βλέπω πως έχει έρθει ακόμα ένα μήνυμα. Το ανοίγω και βλέπω...Treacy Coryell has sent you a voice message... Πατάω play και ακούω την γνωστή, βραχνή φωνή...Hey, this is Larry... Συνέχισε ευχαριστώντας με για την επικοινωνία, τα καλά μου λόγια, λέγοντας επίσης πως ο ίδιος, η γυναίκα του και η γάτα τους all doing well, πως ετοιμάζεται για περιοδεία και πως..I hope to see you at a gig sometime. Bye bye. Τέτοια η καλοσύνη του, κύριοι. Bye bye, Larry. Εδώ, από την τελευταία παράσταση...

Μόλις το ανακοίνωσε η γυναίκα του.

:'(

Φοβερός! Μπράβο!

Σ'ευχαριστώ !

Σας ξαναευχαριστώ, λοιπόν, για τη ακρόαση και τα σχόλια. Όλα αυτά-σοβαρά και αστεία, καλά και ¨κακά" είναι πολύ σημαντικά. Να΄στε καλά. :) Ντάξει, Harris, εσύ να πας να το ακούσεις τουλάχιστον 4 φορές, όπως έκανε ο Φώτης που ναι καλό παιδί και ντόμπρο, μπας και καταλάβεις. Και, να τα λέμε κι αυτά, ας του βαζες τότε που σου είχα πει κανά καχόν να γίνει πιο πιασάρικο, που μου κανες τη πριμαντόνα. ;D Μερικές απαντήσεις... Στράτο, αυτά τα κομμάτια, γενικά τα γράφω στο Sibelius. Μετά τα ανοίγω από το Sonar και εκεί φορτώνω κάποια συμπαθητικά samples-υποθέτω είναι dated πια αλλά τη δουλειά μου την κάνω. Κουφή Λεοπάρδαλη, ορθά διαισθάνθηκες την συγγένεια των δύο κομματιών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το ίδιο κομμάτι. Εξηγούμαι, πρόκειται για την ίδια παρτιτούρα. Τεχνικά, πρόκειται ένα είδος πολυφωνίας εμπνευσμένο από τον πρώιμο Ξενάκη-ένα είδος κανόνα που χτίζεται σε α-μελωδικές φράσεις από συνεχείς μεταθέσεις ενός μικρού αριθμού νοτών. Το Nadia φτιάχτηκε πρώτο. Στη συνέχεια, η ίδια παρτιτούρα ¨ανατέθηκε" σε άλλα όργανα και το tempo άλλαξε ριζικά. Το αποτέλεσμα, να πω την αλήθεια, με μάγεψε. Αυτό που άλλαξε ήταν οι εσωτερικές δυναμικές ώστε να γίνει πιο έντονο το καλειδοσκοπικό εφέ που περιγράφει ο Στράτος, και το σταδιακό κρεσέντο, που δίνει μια κάποια μορφή. Cos, από μεράκι-και ατέλειες-άλλο τίποτα. :) Γιώργο, τι να πω, μόνο και μόνο που κάθεσαι και τ΄ακούς, δεν έχω λόγια. Ντάξει, βασικά τα ανεβάζω για βλέπω τις αντιδράσεις του Φώτη ;D...εσύ είσαι παράπλευρη απώλεια. ;D Πάντως, είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες. Η αλήθεια είναι πως, τις τελευταίες μέρες, εκτός από αυτά τα δύο, ηχογράφησα και ένα τρίτο. Πρόκειται μάλιστα για ένα ακουστικό, το πρώτο από την τριλογία που κλείνει με το What Thoughts...δεν ξέρω γιατί δεν το ανέβασα. Παίδες, σας ευχαριστώ όλους κι έναν έναν ξεχωριστά. Δημήτρη, αυτό για τον Κιούμπρικ, αν και το θεωρώ υπερβολικό...ευχαριστώ. :)

Παιδιά, ευχαριστώ πολύ για την ακρόαση και τα σχόλια. Θα επανέλθω για την σχετική κουβέντα το βράδυ. :)

Δύο νέα τεμάχια. Ένα μακρύ, αργό και βασανιστικό. Κι ένα μικρό και ξεπεταρούδικο. :) [soundcloud] [/soundcloud] [soundcloud] [/soundcloud]

Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια Clear Sound ακουστική 3/4 που, δεν ξέρω για ποιο λόγο είχε ο πατέρας μου σπίτι. Είχε δύο χορδές, μπάσες. Ένας φίλος που έμενε απέναντι και είχε ήδη κιθάρα με 6 χορδές μου έδειξε να παίζω το βασικό blues ριφ. Δεν είχα πένα κι έπαιζα με μια δραχμή. Την πρώτη μου πένα την πήρα από ένα βιβλιοπωλείο εδώ πιο κάτω-υπάρχει ακόμα-και αργότερα την χάρισα στο κορίτσι μου στο λύκειο. Την έχασε. Η πρώτη μου ηλεκτρική ήταν μια φτηνή στρατ ρέπλικα. Gerley, 16000 δρχ από τον Αρμάο. Άσπρη, γιατί τέτοια είχε ο Blackmore. Χριστούγεννα 83 ή 84. Θυμάμαι πως έβρεχε, οι δρόμοι χάλια, χαμός. Με πήγε, παρόλα αυτά. Ενισχυτή δεν πήρα, είχα μια ιδιοκατασκευή-από τον ίδιο φίλο-η οποία και όντως δούλεψε, για λίγο. Μετά πήγα και πήρα έναν Sanox. Μιλάμε για ηχάρα. ;D Το 88 τελείωσα το σχολείο. Με κάτι φράγκα που είχε μου βάλει στην μπάντα ο παππούς και κάτι που μάζεψα δουλεύοντας πήρα την κιθάρα που διακαώς ποθούσα...έβλεπα τον Mclaughlin στο Inner Mounting Flame να κρατάει μία....έβλεπα τον Meola στο Land of Midnight Sun να κρατάει μία....είχα και μια μεγάλη φωτό του Fripp καθήμενο σε μια Harley να κρατάει μία...δεν άντεχα, ήθελα κι εγώ. Les Paul Custom, λοιπόν. Ήταν σχεδόν η μόνη μου κιθάρα για πάνω από 15 χρόνια. Έχει φάει πολύ ξύλο, ιδρώτα, έχει πάει σε μέρη. Έχει αλλάξει -και ξαναλλάξει-τάστα, γέφυρα, έχει γίνει midi.Έχει παίξει στο υπόγειο του Decadance, στο Παράφωνο, στα πρώτα Indie Free Festivals....και σε δύο δίσκους που έχουν πάρει 4 αστέρια από τον Ζήλο. ;D Παρέα για μερικά χρόνια της έκανε ένα σκάφος Ibanez που είχα πάρει μεταχειρισμένο από τον Δήμο Αρμάο. Το πιο ωραίο παίξιμο σ΄αυτήν το έχει κάνει ο Στράτος (fusion) μια Κυριακή πρωί, μετά από τρελό ξενύχτι. Αργότερα, που υπήρχε και μια μεγαλύτερη άνεση, πήρα μια στρατ. Την πήρα Μεξικάνα γιατί την ήθελα midi ready και τότε μόνο σε Μεξικάνα την έβγαζε. Έγινε αμέσως η νούμερο ένα μου-μου είχε λείψει ο μονός μαγνήτης και ο λεβιές. Δεν ακούμπησα την Les Paul για δύο χρόνια. Κάποια στιγμή πήρα και μια Godin, πολυεργαλείο με piezo, midi κλπ, και μια ακέφαλη Steinberger-από τη φτηνή σειρά-που την είχα απωθημένο . Αυτή ποτέ δεν μου έκατσε και τελικά την έδωσα σ΄ένα φιλαράκι. Αυτή και η Ibanez είναι οι μόνες που έχω δώσει-για την Ibanez στεναχωρήθηκα, είχε ωραίες ιστορίες. Ετσι λοιπον, αυτή τη στιγμή στο stand είναι η Les Paul, η Godin, η Fender, η Martin-της οποίας την ιστορία σας την έχω πει αλλού-και μια Dean Hardtail διπλή που μου χάρισε ο Γιάννης Πασσάς των Beggars, και την οποία έχω κάνει κατά το ήμισυ άταστη. O0

Καλοτάξιδο! :) Το κομμάτι μου άρεσε, το όλο στήσιμο, ενορχήστρωση κλπ έχει μια μαγεία που συνάδει με τον στίχο. Νομίζω όμως πως, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, η ερμηνεία το αδικεί . Και η προφορά δε βοηθάει. Καθόλου. Με τον Γιώργο είμαστε μαζί σε ένα ωδείο. Πέρσι τον είχα στη διπλανή αίθουσα και τον άκουγα να το ξεσκίζει αυτό το vibrandoneon-καλά τι οργανάκι είναι αυτό! Και στα χέρια του, ειδικά.

Fuck yeah! Είσαι θεός. O0

Υπέροχο.

Το αυτό.

Σου έχω πει πως έχω το βινύλιο, ε? :)

Μπράβο, Δημήτρη. Καιρός ήταν. :)