pipityri

Από τις εποχές που το GP ήταν η βασική πηγή εκπαιδευτικού υλικού για πολύ κόσμο εκτός USA....RIP.

Πολύ ωραία δουλειά! Εκτός από εμφανισιακά ωραιότατος και αισθητικά ξεχωριστός, να πω-καθώς τον έχω ακούσει και παίξει-πως είναι και ηχητικά φαναστικός. Μπράβο!

Το κομμάτι είναι φανταστικό...και θαυμάζω την υπομονή σου, να κάτσεις να το φτιάξεις όλο. Τώρα, για τα υπόλοιπα, τα αυτιά μου είναι κουρασμένα-έγραφα και μίξαρα κάτι δικά μου-αυτή τη στιγμή δεν καταλαβαίνω τίποτα. Θα επανέλθω. :)

Ωραίοτατο. Και, φανταστικός τίτλος. ;D Το μόνο που μένει είναι να γράψει κι ο Κώστας ένα, να χουμε τρία! ;D

Το Ring είναι φανταστικό, αλλά ο δίσκος στον οποίο αναφέρομαι είναι το Dreams So Real. Παίζουν μόνο Carla Bley. Ήμουν στον Λυκαβητό τότε-κάπου έχω κι εγώ ένα bootleg. :)

Συμφωνώ με το πνέυμα του κειμένου και των απαντήσεων αλλά θα ήθελα να πω πως τα τελευταία χρόνια σε όσα θέατρα έχω πάει-κυρίως λόγω της αδελφής μου που είναι ηθοποιός και μιλώντας αποκλειστικά για Αθήνα-οι στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς ισχύουν. Εγώ ο ίδιος έχω φάει πόρτα επειδή καθυστέρησα 5 λεπτά-και φυσικά ούτε που επιχείρησα το παρακαλετό του τύπου...βρε παιδιά, να μπω να δω το αδελφάκι μου κλπ. Μιλάω όμως για χώρους μικρούς και ένα κοινό θεατρόφιλο και σε γενικές γραμμές εκπαιδευμένο.

Ο πρώτος δίσκος του Metheny που άκουσα ήταν το Song X. :) Αντιλαμβάνεσαι. Στη συνέχεια φυσικά έψαξα όλη τη δισκογραφία του. Υπάρχει ένας απίστευτος δίσκος με την μπάντα του Gary Burton όπου παίζουν κομμάτια της Carla Bley, και παίζει κιθάρα και ο Mick Goodrick. Τρομερή δουλειά. Ο Metheny επέβαλε τη δική του γλώσσα πάνω στο ιδίωμα-και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να το πούμε για πολλούς, και δεν μιλάω μόνο για κιθαρίστες. Και φυσικά η συνεισφορά του στο ρεπερτόριο είναι ανεκτίμητη. Σκέψου, πόσοι θα μπορούσαν να βγάλουν ένα βιβλίο σε μέγεθος Real Book μόνο με δικές τους συνθέσεις...

Σας ευχαριστώ για την ακρόαση και τα ενθαρρυντικά σχόλια. Δημήτρη, τα αρνητικά τα ξέρω σχεδόν πριν καν συμβούν. Δυο-τρεις λεπτομέρειες σχεδόν μ΄έκαναν κι έχασα τον ύπνο μου χθες.Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας να αφήσω κάτι να φύγει βάζοντας στη μπάντα τις εμμονές μου για τελειότητα. :) Ως προς τις επιρροές από Metheny...η αλήθεια είναι πως το κομμάτι στο μυαλό μου ηχούσε διαφορετικά. Μόνο όταν άρχισα να το ηχογραφώ διαπίστωσα το προφανές-και αποφάσισα απλά να go with the flow. Φυσικά έχω ακούσει και μελετήσει πολύ και αυτόν τον Pat. Είναι από εκείνους που συνάβαλαν στο να διευρυνθεί πολύ αυτό που σήμερα θεωρούμε jazz γραφή. Ο τρόπος που ενσωματώνει κάθε διαθέσιμο αρμονικό μέσο-από απλή τρίφωνη αρμονία μέχρι ακραία χρωματικότητα-συχνά μέσα στο ίδιο κομμάτι είναι μοναδικός. Σίγουρα μ΄εχει επιρεάσει-κυρίως ως προς την πεποίθηση ως είναι οκ να κάνεις οτιδήποτε θες-αν υπάρχει καλός λόγος. :)

Κύριοι, θα καταχραστώ τη φιλοξενία σας :) και θα ανεβάσω ακόμα ένα τεμάχιο-αυτή τη φορά κινείται στις περιοχές που οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ως μουσική.. ;D Το έγραψα τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, λίγο πριν την επιστροφή. Το ηχογράφησα σήμερα... :) [soundcloud] [/soundcloud]

Μπορώ να το βάλω στο βιογραφικό μου? ;D ;D ;D Ευχαριστώ πολύ, Νικόλα. Από εσένα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Θα απογοητευτείς, γι αυτό προτιμώ να είμαι underground θρύλος. ;D Αυτό,ας πούμε, είναι κάτι το τελείως άλλο. :)

Υπέροχο...

Φώτη, με κολακεύει το ενδιαφέρον σου :). Θα έλεγα, λοπόν τα εξής... Πρώτα πρώτα-και καθοριστικά-το τεμάχιο φτιάχτηκε εντός μισής ώρας, υπό το βάρος του σοκ και της φρίκης από την ανείπωτη τραγωδία στα τέλη Ιουλίου. Φαντάζομαι μας επηρέασε όλους, είτε είχαμε άμεση εμπλοκή είτε όχι. Ο καθένας αντιδράει διαφορετικά σε κάτι τέτοιο. Τώρα που επέστρεψα Αθήνα έκανα ένα catch up στο Noiz τον τελευταίο μήνα, άκουσα, ας πούμε, το κομμάτι που ανέβασε ο Δέλτα εκείνες τηις μέρες-το οποίο είναι καταπληκτκό. Όπως είπα, ο καθένας αντιδράει διαφορετικά. Θα σου πρότεινα να ακούσεις το κομμάτι με όρους κινηματογραφικούς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η εικόνα είναι τα tracks με τον θόρυβο. Η άταστη που μπαίνει πάνω σ αυτό-και που τελικά μένει μόνη της, ενώ η, ας πούμε, ¨οθόνη" είναι μαύρη-είναι το soundtrack. Όλο το πλινκ πλονκ στο κομμάτι έχει σκοπό να δημιουργήσει μια συγκεκριμένη αίσθηση. Το σοκ ήταν τέτοιο που εκείνες τις στιγμές δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο. Τώρα, ο θόρυβος είναι κάτι που μπορεί να οργανωθεί με όρους μουσικούς. Δηλαδή, τα χαρακτηριστικά του να ελεγθούν. Επίσης, μπορεί να παραχθεί με διάφορα μέσα, ηλετρονικά ή άλλα. Υπάρχει μια κατηγορία τεχνικών για όλα τα όργανα-extended techniques-που εστιάζουν ακριβώς σε αυτό, δηλαδή την παραγωγή ηχοχρωμάτων εκτός της συνήθης πρακτικής του κάθε οργάνου. ( Αν κάποιος ενδιαφέρεται, υπάρχει ένα εξαιρετικό δίτομο βιβλίο του Martin Vishnick, Sculpting Sound On The Classical Six-String Guitar, στο οποίο γίνεται λεπτομερέστατη προυσίαση των τεχνικών αυτών για την κιθάρα, την ιστορία τους και χρήση τους τόσο στην Σύγχρονη Μουσική όσο και στην Αυτοσχεδιασμό, και την σημειογραφία. Ο δεύτερος τόμος αποτελείται σχεδόν αποκειστικά από σπουδές ειδικά γραμμένες από τον Martin για εξοικείωση με κάθε τεχνική. ) Αν ακούσεις τα tracks του θορύβου μόνα τους, θεωρώ πως, θα διαπιστώσεις πως η συνολική ηχητικότητα ακολουθεί μια συγκεκριμένη κατεύθυνση-υπάρχει ένα χτήσιμο ως προς την ένταση και τα στοιχεία που συνυπάρχουν και ύστερα μια πορεία αντίστροφη μέχρι το σβήσιμο. Δεν ισχυρίζομαι πως το κάνω όσο καλύτερα μπορεί να γίνει-σε καμία περίπτωση-αλλά στην περίπτωση αυτή το θεωρώ πετυχημένο. Η βασική άταστη παίζει απλά σε Λα μινόρε. Με μόρια κάποιες στιγμές και Σαμπάχ προς το τέλος. Κινείται επίμονα γύρω από ένα-δύο μοτίβα, αποσπαματικά. Τα μοτίβα και ο τρόπος χειρισμού ήταν προαποφασισμένα, κατα τ άλλα ήταν one take αυτοσχεδιασμός. Αυτά. Ελπίζω να βοήθησα. ;D

Αυτό είναι το πνεύμα! ;D

Κώστα, ξέρεις πως τώρα πρέπει να γράψεις και συ ένα, να χουμε τρία...χα χα χα! ;D Δημήτρη! Να΄σαι καλά!

Ευχαριστώ, αφεντικό. I'm humbled.

Πολύ έντονο. Φανταστικό.

Αυτό είναι το πνεύμα! Ευχαριστώ για την ακρόαση και τα σχόλια. :)

Καλό μήνα σε όλους. Λίγα λόγια για τα τεχνικά...δύο επίπεδα φασαρίας από δύο ακουστικές και δύο άταστες με ebow. Στις ακουστικές χρησιμοποιώ διάφορες extended techniques-ντάξει, fancy talk για πλινκ πλονκ-που όμως έναν τζόγο τον έχουν, ειδικά οι αρμονικές και τα multiphonics προυποθέτουν κάποιον βαθμό ελέγχου. Κάποια στιγμή πάνω απ΄το χαμούλη μπαίνει και το θέμα/impro της άταστης. Τα reverb σε ακουστικές και στις ebow είναι από το Sonar. Η κύρια άταστη μέσα από ένα patch του Guitar Rig. [soundcloud] [/soundcloud]

Η χρήση τέτοιων εργαλείων είναι και λίγο acquired taste-ειδικά αν δεν έχεις ακούσει τέτοια παιξίματα. Να κάποιοι τρόποι χρήσης της alt dominant για όσους εξ ημών προέρχονται από πιο rock παιξίματα(σε περιβάλλον Am με Ε7alt που λύνεται σε Am): -Αν ελαττώσουμε την τονική κατά ένα ημιτόνιο στην Am pentatonic έχουμε Ab C D E G, υποσύνολο της E7 alt dom. Εύκολες δαχτυλοθεσίες που βασίζονται στη γνωστή μας πεντατονική και εύκολη προσαρμογή του blues/rock φραζαρίσματος. -Fm6 pentatonic, δηλαδή F G Ab C D, ισχύουν τα παραπάνω. - G minor pentatonic, ισχύουν τα παραπάνω-αυτή ίσως είναι η πιο ¨ξινή¨περίπτωση, που λέει και ο Δέλτα. :)

Ξαναδιάβασε προσεχτικά το ποστ του Akis. Κανείς δεν μιλούσε για alt bb7. Super Locrian είναι εναλλακτική ονομασία για την alt dominant-την εξήγησε μια χαρά ο Δέλτα. Σε όλο το γνωστό σύμπαν χρησιμοποιείται σε dom7 ακόρντα και όχι σε m7b5.

Εννοώ πως όλο το κείμενο που παράθεσα είναι τελείως λάθος.

Όχι.

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Όπως είπα, το κομμάτι αυτό έχει ξεχωριστή σημασία για μένα. Στήθηκε με ιδιαίτερη φροντίδα και χαίρομαι που τελικά αυτό φαίνεται. :)

Σας ευχαριστώ για την ακρόαση και τα σχόλια. :) Σχετικά με την μίξη, στόχος μου ήταν να αποτυπώνεται κάπως συνολικά η μελωδία, χωρίς να βγαίνει η κιθάρα ιδιαίτερα μπροστά. Το κομμάτι είναι αρκετά guitar heavy-σε σημεία παίζουν 6 ακουστικές, συν την ebow ορχηστρούλα-και αν δεν φαίνεται το θεωρώ επιτυχία. Σχετικά με τα φωνητικά που ανέφερε ο Φώτης, η αληθεια είναι πως κατά τα τη διάρκεια της μίξης το συζητήσαμε με την Ιόλη-δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν το δοκιμάσαμε, μάλλον είχε περάσει η ώρα. Ίσως κάποια άλλη στιγμή.

Αγαπητοί φίλοι, με ιδιαίτερη χαρά μοιράζομαι μαζί σας αυτό το τεμάχιο. Είναι το τελευταίο μέρος μιας μικρής τριλογίας, της οποίας τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν προ πολλού παρουσιαστεί εδώ. (Spinning και What Thoughts). Δεν έχω πολλά να πω, μόνο πως από ό,τι έχω γράψει αυτό το κομμάτι είναι και θα είναι το αγαπημένο μου. Αν είναι να μείνει κάτι ας είναι αυτό, λέω... Ευχαριστώ και δημόσια την Ιόλη Σιφονιού που με βοήθησε να τελειώσω- επιτέλους-την ηχογράφηση. Σπύρος Τυρέας: ακουστική κιθάρα, ebow ηλεκτρική, μπάσο, απροσδιόριστο μπλε κρουστάκι. Ιόλη Σιφονιού: cajon, μαράκες. [soundcloud] [/soundcloud]