pipityri

Οφείλεται στο ότι η μουσική έχει απαξιωθεί, δεν είναι κάτι που πρέπει κάποιος να το μελετήσει, να το σπουδάσει-όχι μόνο με την ακαδημαική έννοια φυσικά. Σου δείχνει κάποιος να παίζεις το σόλο του χοτελ καλιφορνια , νότα νότα , βάλε το δαχτυλάκι σου εδώ βάλε το δαχτυλάκι σου εκεί, λες και οι σάρκινες προεξοχές στο πλάι του κεφαλιού σου δεν είναι αυτιά, το παίζεις μετά για τους επίσης κουφούς φίλους σου, σου λένε μπράβο μεγάλε, έχεις επιτυχία, έχεις μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη είσαι κι εσύ μουσικός, δεν ξέρεις αρμονία, δεν έχεις τεχνική, δεν ξέρεις να ξεχωρίσεις τα 4/4 από 1/4 φέτα Καλαβρύτων, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ένα ακόρντο ματζόρε από ένα μινόρε, αλλά έχεις δει ότι βίντεο για gear κυκλοφορεί κι έχεις άποψη για το που πρέπει να μπαίνει το buffer.Είσαι μουσικάρα, κι άσε τον JJ να παραπονιέται, shuffle και μαλακίες.

Ο Σπύρος μίλησε για τον Σταυρό Του Νότου. Αυτό σχολίασα, ένα έργο με τεράστια απήχηση.

Αλλά, θα μου επιτρέψεις, κυρίως. Έβαλε την-μη στρατευμένη- ποίηση στα σπίτια μας.

Το πρόβλημα είναι πως έχει γεμίσει ο τόπος με ανθρώπους που νομίζουν πως είναι μουσικοί, ενώ πολύ απλά δεν είναι. Αντιμετωπίζουν αυτό που για μας είναι η ζωή μας με επιπολαιότητα που συνάδει με κάτι δεύτερο, με πάρεργο. Έλα μωρέ, ντούκου ντούκου ντρίγκι ντρίγκι.

Εξαιρετικό. Ενορχήστρωση, παίξιμο, όλα. Όντως από τα καλύτερα του Σέμη. Και η κιθάρα, φανταστική. Μπράβο Sir.

Θεωρείς δηλαδή πως αν αυτο το ντο# είναι κατάληξη μιας φράσης και εχει διάρκεια ένα μέτρο σε αργό blues και το ακόρντο εκείνη τη στιγμή είναι G7 , έχει διαφορετικό ηχητικό χαρακτήρα ανάλογα με το ποιά κλίμακα χρησιμοποιήθηκε στην φράση που προηγήθηκε? Γιατί το post του Σπύρου αυτό αφορά.

Η ανάλυση που προτείνει ο Σπύρος αφορά τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μιας από τις 12 νότες πάνω από τα τρία ακόρντα ενός βασικού blues. Δεν βλέπω γιατί μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι μέρος μιας σκέψης βασισμένης σε κλίμακες. Ένα b9 ακούγεται όπως ακούγεται είτε το πάρεις από phrygian dominant είτε το πάρεις από altered. Εκτός αν εννοείς κάτι άλλο και δεν το καταλαβαίνω.

Οι νότες που παίζουμε δεν εκλαμβάνονται από το αυτί μία προς μία, εκτός αν παίζονται πολύ αργά, είναι κρατημένες κλπ. Ειδικότερα στο blues υπάρχει πολύ έντονο αυτό που ο Russell ονόμασε tonal gravity, υπάρχει δηλαδή μια πολύ ισχυρή έλξη προς την τονική, τέτοια ώστε ακόμα κι αν μελωδικά αναφερόμαστε μόνο σ αυτήν, το αποτέλεσμα είναι οκ, ακόμα κι αν νότες μία προς μία σε σχέση με την εκάστοτε αρμονία δεν συμφωνούν. Ίσως γιατί η αρμονία στο blues μοιάζει να είναι κάτι που έρχεται εκ των υστέρων, είναι απλά ένα χρώμα, χωρίς κάποια λειτουργική σημασία.Υπάρχει, φυσικά, πολύ καλό blues όπου οι παίχτες αναφέρονται συνειδητά στις αλλαγές των ακόρντων, έχω την υποψία όμως πως αυτή είναι η λευκή επιρροή. Ένα παράδειγμα για το ότι το αυτί εκλαμβάνει τις νότες σε ομάδες των οποίων η σημασία ξεπερνάει την σχέση κάθε μεμονωμένης νότας με το ακόρντο πάνω στο οποίο παίζεται, προέρχεται από αυτό που γενικά ονομάζουμε παίξιμο outside, χρωματικό κλπ. Πάνω στο A7,για παράδειγμα, ένας jazz oriented παίχτης θα μπορούσε να παίξει μια φράση που αναφέρεται σε μια πτώση προς το A7-ας πούμε ένα E7-χωρίς αυτό να παίζεται από την υπόλοιπη μπάντα. Το g# που θα υπάρχει εκεί δεν ακούγεται σαν μια τυχαία ξένη νότα, αλλά υπακούει σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης. Το ίδιο γίνεται κι όταν κάποιος παίζει ένα ημιτόνιο πάνω από την τονική-Bb penta πάνω στο A7. Οι νότες μία μία σε σχέση με το ακόρντο είναι ό,τι να΄ναι, αλλά η μεταξύ τους σχέση έχει νόημα και αυτός είναι ο λόγος που η φράση θα λειτουργεί. Συνοψίζοντας, οι νότες που δεν είναι "αρμονικές" μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι μόνο σε εξάρτηση από την λύση τους, αλλά και εντασσόμενες μέσα σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης ο οποίος "υπερτίθεται" του υπάρχοντος. Αυτό στο χωριό μου τα λέγαμε superimposition.

Ωραίο θέμα, JJ.

Ο μεγάλος Larry. Τους είχα δει σ αυτή την περιοδεία, είχαν παίξει στο Ρόδον. Με Philip Catherine όμως, και Chris Minh Doky στο όρθιο. Φοβερό λάιβ, ένα μέρος του κάπου το έχω σε κασέτα. Με το Dragon Gate, αν δεν κάνω λάθος, είχαν ανοίξει. Είχαν παίξει και ένα απίστευτο Relaxin At Camarillo.

Τετάρτη είναι καλή μέρα για μένα. Αν είστε ακόμα κατά τις 10, θα χαρώ πολύ να τα πούμε.

Υπέροχο. Ίσως σου φαίνεται ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά είναι ακριβώς το είδος της λεπτομέρειας που κάνει τη διαφορά. Το πρόβλημα ήταν-στην πρώτη περίπτωση-ανάμεσα στο d στην μελωδία και στο c# στο F#m7. Η συνήχηση αυτή είναι υπερβολικά harsh για το συγκεκριμένο περιβάλλον. Μου άρεσε η λύση που βρήκες, βελτίωσε επιπλέον και το σχήμα της μελωδίας. Αν ήθελες να κρατήσεις την ίδια μελωδία, θα μπορούσες απλά να ξεφορτωθείς το c# ή να το αντικαταστήσεις με d ή b-και στις τρεις περιπτώσεις θα είχες κάτι σαν Dmaj σε 1η αναστροφή, κάτι αρκετά συνηθισμένο σε ανάλογες περιπτώσεις. Το κομμάτι είναι πραγματικά απολαυστικό, επιπλέον σε αυτή την εκτέλεση είναι και πιο καλοπαιγμένο. Θα το προτιμούσα κάπως λιγότερο "μετρονομικό",αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Συγχαρητήρια!

Πολύ όμορφο. Αν μου επιτρέπεις, υπάρχει ένα σημείο που δεν μου κάθεται καλά...το si-re στη μελωδία πάνω από το F#m7-και αντίστοιχα αργότερα το eb-c πάνω στο Gm7. Αν έτσι το θέλεις, πάσο-φυσικά-αλλά αν όχι, ίσως θα πρέπει να το κοιτάξεις.

Ποιο εννοείς? Το Black Light,πάντως, είναι φανταστικό. Μου αρέσει πολύ και το Boston Concert. Και το To The One, καλό είναι. Γενικώς, μου αρέσουν όλα... Στο Black Light υπάρχει ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, το Being You,Being Me.

Τεράστια μπάντα.

Θενκ γιου! Θενκ γιου!

Υποθέτω πως αυτή είναι original εναρμόνιση που ο Miles πέταξε στα σκουπίδια...:)

Υπάρχει φοβερή σκηνή κάτω, πολλοί μουσικοί και πολλοί από αυτούς εξαιρετικοί-σε όλα τα στυλ. Είναι αλήθεια όμως πως στο συγκεκριμένο μέρος , που είναι ιδιαιτέρως τουριστικό, αυτό που παίξαμε δεν είναι ο κανόνας.(Αν και έπαιξα και δύο άκρως ενδιαφέροντα gigs με το τρίο αυτό συν σιτάρ, υλικό του σιταρίστα, πολλά μονά μέτρα, πολλά διαφορετικά grooves κλπ τα οποία επίσης είχαν πολύ καλή προσέλευση...)Δεν σου κρύβω πως πριν το live είχα την αίσθηση πως θα παίζαμε στις καρέκλες-πράγμα που σημαίνει πως ακόμα και σύζυγος με την κόρη θα την είχαν κάνει με ελαφρά-και ήταν, τελικά, πολύ ευπρόσδεκτη έκπληξη το ότι υπήρχε πολύς κόσμος που έκατσε και είδε το όλο το σετ και επιπλέον φάνηκε να γουστάρει κιόλας.

Ναι. Γράφω στην αρχή μερικά layers με ebow. Κατά διαστήματα στην εξέλιξη του κομματιού, τα ξαναβάζω όταν παίζω το θέμα.

Ακόμα ένα από το πρόσφατο live μας στην Κρήτη.Ήταν το πρώτο κομμάτι του σετ, υπάρχει μια σχετική φασαρία στην αρχή, αλλά το άφησα έτσι γιατί μου αρέσει πως αναδύεται σταδιακά η μουσική μέσα από τις ομιλίες κλπ.

Εγώ θεωρώ πως διανύουμε μια λαμπρή-μεταβατική-περίοδο. Υπάρχει απίστευτη πληροφορία διαθέσιμη σε όλους. Από αυτούς τους όλους,κάποιοι είναι αρκετά έξυπνοι(ταλαντούχοι?πονηρεμένοι?) ώστε να ξέρουν πως να την χειριστούν. Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει πως θα βάλουν το μυαλουδάκι τους να δουλέψει και δεν θα αρκεστούν στον πιθηκισμό. Ως προς τα υπόλοιπα που έχουν αναφερθεί, η φιλοσοφία μου είναι η εξής....Το "μου αρέσει, με συγκινεί" κλπ δεν έχουν θέση σε μια τέτοια κουβέντα, απλά γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Ο Στράτος είναι ΑΕΚ εγώ είμαι Ολυμπιακός, δεν πρόκειται να βρούμε άκρη. Και, όταν μια κοινότητα, ή ένα υποσύνολο της, θεωρεί ένα μέλος της σημαντικό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, τότε κάθομαι και ασχολούμαι μέχρι να καταλάβω.Ακούω, διαβάζω, κάνω έρευνα. Και μετά ξανακούω.Είναι μια προσέγγιση που δεν με έχει ζημιώσει ποτέ.

Ευχαριστώ, Στράτο. Είχα μαζί μου την start, την πεταλιέρα και τα περισσότερα live τα έκανα με τον pignose. Εδώ παίζω έναν blackstar 5αρι . Καθαρό κανάλι, το riot μπροστά και λίγο delay από το flashback.

Όπως λοιπόν υποσχέθηκα-ή μήπως επρόκειτο για απειλή?- ορίστε ένα ακόμα τεμάχιο από το live μας στο Mermaid Cafe. Lucy's Vivid Nightmare, και όπως ίσως προσέξετε στην περιγραφή, σύνθεση και των τριών, με άλλα λόγια πρόκειται για αυτοσχεδιασμό. Ζητούμενο ήταν να δημιουργηθεί κάτι που να έχει μια σαφή δομή, με θέμα που να επανέρχεται συχνά πυκνά-επίσης, είχα συνεχώς στο μυαλό μου πως παίζαμε για ένα γενικό κοινό, πιθανότατα όχι ιδιαίτερα εξοικειωμένο με τέτοια πράγματα, πράγμα που με βοήθησε να παίξω πολύ πιο εστιασμένα και μαζεμένα. Νομίζω... Lucy's Vivid Nightmare, λοιπόν. 5/8 σε B Locrian.

Ευχαριστώ, φίλοι μου. @fusiongtr Στράτο, το κορίτσι με την κάμερα που φαίνεται στην αρχή, είναι η Χαρά. Αν την ακολουθήσεις όπως πάει να κάτσει, θα δεις και την μαμά της. @dimsonic Meeting Of The Spirits δεν Θ'ακούσετε . Ήταν μια ωραία εκτέλεση,αστεία αστεία η πρώτη φορά που το παίζω live,ο δε Ori το έσκισε -ειχε δουλέψει με τον Cobham στην Ινδία στα τέλη του 70. Εντούτοις, δεν είμαι πολύ ευχαριστημένος με κάποια δικά μου ρυθμικά λάθη. Την επομενη φορά. @shelter Αναφέρεσαι στο Sliding Beat Project που ξεκινήσαμε με τον Jonathan Colombo. Κάναμε ένα live ως τρίο με την φανταστική Λουκία Αλευρά στη φωνή. Πριν από αυτό, και υποθέτω πως αυτό εννοείς, ανεβήκαμε στο βουνό, στήσαμε, παίξαμε και γυρίσαμε ένα κλιπάκι. Μοντάρεται αυτή τη στιγμή στην Μαδρίτη, λογικά θα ανέβει στο τέλος του μήνα. @Jazzjoker Είχε και Blues Wire, αν και δεν μπόρεσα να πάω. Θα τους, και σας,δω όμως σύντομα στη γειτονιά μου.

Καλό μήνα, συνάδελφοι! Μόλις επέστρεψα από Κρήτη, μετά από έναν μήνα γεμάτο φανταστικό φαγητό, αρκετό ποτό και πολλή μουσική. Είχα επίσης την χαρά να γνωρίσω και από κοντά τον gkourmoul1-Γιώργο, σ΄ευχαριστώ για την φιλοξενία, το jam και την ξενάγηση στο ωραίο σου gear. Μ΄έβαλες σε σκέψεις με κείνη την PRS. Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που έπαιξα, κάναμε κι ένα live στο Mermaid Cafe ( ναι, το...Come on down to the Mermaid Cafe/and I will buy you a bottle of wine...Mermaid Cafe) με τους εξαιρετικούς Βασίλη Καλιαμπέτσο-πολυοργανίστας που εδώ έπαιξε μπάσο-και Ori Balak, τύμπανα. Έγραψα κάποια κομματάκια ειδικά για την περίσταση, παίξαμε Meeting Of The Spirits(Mahavishnu) και Spiritual(Coltrane), αλλά και αυτά ήταν απλά αφορμή για το βασικό ζητούμενο, που ήταν ο αυτοσχεδιασμός. Το Toes In Rows είναι ένα από τα τεμάχια που έγραψα. Πρόκειται για ένα απολύτως διατονικό θεματάκι σε C Major. Παίζεται δύο φορές, την πρώτη οδηγεί σε ένα ανοιχτό μέρος σε E Phrygian, τη δεύτερη σε ένα επίσης ανοιχτό μέρος σε C Lydian. Αυτή είναι η φόρμα του, και πάει λέγοντας. Η βιντεοσκόπηση είναι casual, ο ήχος οκ, αλλά καθώς είχα αρκετό καιρό να παίξω live κάτι που πραγματικά να γουστάρω, είπα να το μοιραστώ. Θα ανεβάσω και καναδυό ακόμα.